Uitspraken

Als meest verstrekkend verweer heeft [gedaagde] aangevoerd dat het deel van de vordering dat ziet op de betaling van de facturen van augustus 2006 tot en met januari 2009 is verjaard, nu [eiseres] heeft verzuimd om binnen zes maanden na het einde van het einde van het faillissement de verjaring te stuiten.

De vordering van [eiseres] betreft de nakoming van een gesloten overeenkomst van opdracht. Deze vordering is in ieder geval per datum faillissement, 17 september 2008, integraal opeisbaar geworden. Blijkens artikel 3:307 BW verjaart een rechtsvordering tot nakoming van een verbintenis uit overeenkomst tot een geven of een doen, zoals deze vordering, door verloop van vijf jaar na de aanvang van de dag, volgende op die waarop de vordering opeisbaar is geworden. In het onderhavige geval betekent dit dat de verjaringstermijn zou aflopen gedurende het faillissement. In deze specifieke situatie voorziet artikel 36 Faillissementswet (hierna: Fw), waarin is bepaald dat in die situatie de verjaringstermijn voortloopt totdat zes maanden na het einde van het faillissement zijn verstreken. Het faillissement is bij beschikking van 12 november 2013 wegens gebrek aan baten opgeheven, zodat de verjaringstermijn, gelet op het bepaalde in artikel 36 Fw, is voltooid op 12 mei 2014, tenzij de lopende verjaring voordien is gestuit.

Volgens artikel 3:317 lid 1 BW wordt de verjaring van een vordering tot nakoming van een verbintenis gestuit door een schriftelijke aanmaning of door een schriftelijke mededeling waarin de schuldeiser zich ondubbelzinnig zijn recht op nakoming voorbehoudt. Ook kan de verjaring worden gestuit door erkenning van het recht tot welks bescherming een rechtsvordering dient (artikel 3:318 BW).

Vast staat dat [eiseres] haar vordering op 3 november 2008 bij de curator heeft ingediend en het faillissement is op 12 november 2013 opgeheven. Op 27 november 2013 is [gedaagde] opnieuw aangeschreven en nadien is met hem een betalingsregeling getroffen (zie 2.7, 2.9, 2.10 en 2.1). Gelet op hetgeen de rechtbank hiervoor heeft overwogen leidt dit ertoe dat rechtsgeldig stuiting heeft plaats gevonden op de voet van artikelen 3:317 en 3:318 BW, te weten (na de aanspraak op betaling met stuitende werking d.d. 3 november 2008) binnen de termijn van 6 maanden ex artikel 36 Fw op 27 november 2013. Daarbij komt nog, dat het treffen van een betalingsregeling in beginsel als erkenning kwalificeert. Het verjaringsverweer van [gedaagde] wordt dan ook door de rechtbank verworpen.

Aan de orde is vervolgens de vraag of [gedaagde] gehouden is tot betaling aan [eiseres] van het door haar gevorderde bedrag van € 24.592,41 aan openstaande declaraties.

Uit de processtukken en het verhandelde ter zitting kan worden afgeleid dat partijen gedurende ruim 20 jaar zaken met elkaar hebben gedaan, zo ook in de periode 2006 – 2008. De door [eiseres] verstuurde opdrachtbevestigingen heeft [gedaagde] , naar hij erkent, doorgaans ontvangen. De algemene voorwaarden van [eiseres] en de toepasselijkheid daarvan, als ook het door [eiseres] gehanteerde uurtarief is tussen partijen nooit een punt van discussie geweest. De rechtbank is dan ook, bij gebreke van een behoorlijk gemotiveerd verweer, van oordeel dat de algemene voorwaarden op alle opdrachten en werkzaamheden van toepassing zijn. Dat [gedaagde] die algemene voorwaarden kende staat vast. [gedaagde] is in beginsel gehouden de declaraties van [eiseres] te voldoen.

Over de gevorderde buitengerechtelijke kosten overweegt de rechtbank als volgt. Vast staat dat [gedaagde] lange tijd in gebreke is gebleven met de betaling van de declaraties naar aanleiding waarvan hij door [eiseres] is gesommeerd tot betaling. De rechtbank neemt daarbij tevens in aanmerking dat partijen meerdere malen een betalingsregeling hebben getroffen in het kader waarvan door [gedaagde] betalingen zijn verricht. Gelet hierop is de rechtbank van oordeel dat door [eiseres] voldoende buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht die voor een afzonderlijke vergoeding in aanmerking komen. De gevorderde buitengerechtelijke kosten ad € 1.020,92 (inclusief BTW) zijn op grond van de in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten op genomen staffel voor toewijzing vatbaar.

Dit alles leidt ertoe dat de vordering van [eiseres] , behoudens het deel van de vordering dat betrekking heeft op de declaraties in de zaak [zaaksnaam] , voor toewijzing vatbaar is.

Of [gedaagde] een beroep op verrekening toekomt is afhankelijk van de uitkomst van het geschil in reconventie.

Tussen partijen is in geschil of [eiseres] tegenover [gedaagde] aansprakelijk is voor het toerekenbaar tekort schieten in de nakoming van haar verplichtingen als pandhoudster dan wel dat zij in strijd met haar verplichtingen als pandhoudster van de vorderingen [zaaksnaam] heeft gehandeld.

[gedaagde] stelt zich daarbij op het standpunt dat [eiseres] als pandhoudster verantwoordelijk was om de lopende verjaring van de aan haar in pand gegeven vordering op [zaaksnaam] te stuiten, temeer daar [eiseres] ook als advocaat voor hem optrad. In die laatste hoedanigheid heeft zij contact gehad met hem en ook zijn curator over het incasseren van deze kansrijke vordering. Hij mocht er dan ook op vertrouwen dat [eiseres] voor de incasso zou zorgdragen en dat hij daar zijn openstaande declaraties bij [eiseres] mee kon voldoen. Zeker daar hij meermalen [eiseres] heeft gevraagd hoe het ervoor stond met die vordering. Ondanks vele verzoeken zijnerzijds heeft er uiteindelijk pas op 28 mei 2014 een bespreking met [eiseres] plaatsgehad en toen is aan het licht gekomen dat de vordering op [zaaksnaam] was verjaard. [eiseres] is aansprakelijk voor de schade die hij hierdoor heeft geleden.

[eiseres] betwist dat zij aansprakelijk is jegens [gedaagde] . [eiseres] had in haar hoedanigheid van pandhoudster niet dezelfde verantwoordelijkheid en bevoegdheid als [gedaagde] als pandgever en, na diens faillissement, de curator. Haar werkzaamheden als advocaat heeft [eiseres] gestaakt toen [gedaagde] in 2008 failliet werd verklaard. [eiseres] heeft weliswaar de vordering op [zaaksnaam] bekeken, maar na een inhoudelijke reactie van [zaaksnaam] geconcludeerd dat het een complexe zaak betrof en heeft van de kans van slagen geen inschatting kunnen maken. [eiseres] heeft [zaaksnaam] nooit ex artikel 3:246 BW aangeschreven, zodat de inningsbevoegdheid bij [gedaagde] dan wel zijn curator is gebleven en het is dan niet haar verantwoordelijkheid maar die van [gedaagde] dan wel zijn curator om de verjaring te stuiten. Ter adstructie verwijst zij naar haar brief van 14 december 2012 aan de curator, waarin zij hem laat weten geen procedure tegen [zaaksnaam] te beginnen.

Vast staat dat [eiseres] de aan haar verpande vordering op [zaaksnaam] niet openbaar heeft gemaakt als bedoeld in artikel 3:246 lid 3 BW, zodat de bevoegdheid tot inning van een dergelijk stil verpande vordering uitsluitend bij de pandgever [gedaagde] en na diens faillissement bij de curator rustte.

Onder inning van een vordering dient niet alleen de passieve inontvangstneming van het verschuldigde te worden verstaan, maar ook de meer actieve maatregelen om de debiteur tot betaling te bewegen. In dat verband mag van een redelijk handelend en redelijk geïnformeerd curator (zoals de curator op de hoogte was van de brief van [eiseres] d.d. 14 december 2012), naar het oordeel van de rechtbank, ook worden verwacht dat hij op de hoogte is van de in de onderhavige kwestie geldende verjaringstermijnen en dat hij daarmee rekening houdt en [gedaagde] daarvan in kennis stelt c.q. informeert.

Tegen deze achtergrond is de rechtbank van oordeel dat [eiseres] er tijdens het faillissement van [gedaagde] ten aanzien van de aan haar verpande vordering van [gedaagde] van uit mocht gaan dat de curator zonodig de verjaring van de vordering zou voorkomen, zelfs als [eiseres] als pandhouder de vordering – die qua waarde de vordering van [eiseres] oversteeg – onder zich had. Naar het oordeel van de rechtbank was [eiseres] in de gegeven omstandigheden dan ook niet gehouden om tijdens het faillissement van [gedaagde] de verjaring van de verpande vordering te stuiten. Daaraan doet niet af dat [eiseres] behalve pandhoudster ook de advocaat van [gedaagde] was. Zoals (onder 4.8.2) in conventie is overwogen rustte op [eiseres] slechts de verplichting als een redelijk zorgvuldig en redelijk handelend advocaat te handelen. Het betrof hier een complexe vordering, waarvoor bij uitstek [gedaagde] zelf en, tijdens het faillissement, de curator na overleg met [gedaagde] konden inschatten in hoeverre het entameren van een procedure zinvol was, waarbij dan de daarmee gemoeide kosten meegewogen konden worden. Kennelijk heeft de curator de vordering niet als kansrijk ingeschat. Daarvan valt [eiseres] geen verwijt te maken. Van een toerekenbare tekortkoming dan wel van enig onrechtmatig handelen aan de zijde van [eiseres] is, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, dan ook geen sprake. De rechtbank zal de vorderingen van [gedaagde] daarom afwijzen.

In het licht van het voorgaande behoeven de vorderingen betreffende de schade en het voorschot op de schade geen nadere bespreking en beoordeling.

De uitkomst van het geschil leidt ertoe dat [gedaagde] geen beroep op verrekening van zijn vordering in reconventie met de vordering van [eiseres] in conventie toekomt.

[gedaagde] zal als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] in conventie worden begroot op:

- dagvaarding € 77,75

- griffierecht € 1.929,00

- salaris € 2.235,00 (2,5 punten x tarief € 894,00)

Totaal € 4.241,75

- salaris € 565,00 (1,25 punten x tarief € 452,00)