Uitspraken

Artikel 2.2 FNV bepaalt:

In Deel II, artikel 2 van het Statuut Sector Vakbonden is bepaald:

Met betrekking tot de vordering terzake van achterstallig loon, welke uit twee componenten bestaat, namelijk € 5.646,07 bruto en € 4.618,03 bruto heeft [eiseres] het volgende aangevoerd.

In augustus 2014 heeft [eiseres] ouderschapsverlof genoten van 4 uur per week.

Op 21 augustus 2014 heeft [eiseres] laten weten dat zij per 1 september 2014 geen gebruik meer wenst te maken van het ouderschap verlof. Desondanks heeft FNV die uren vanaf september 2014 tot einde dienstverband ten onrechte niet uitbetaald. Terzake vordert zij

€ 5.646,07 bruto .

Vanaf 15 oktober 2015 heeft FNV slechts 70% van het salaris uitbetaald. [eiseres] vordert 100% tot einde dienstverband, zijnde € 4.618,03 bruto. Zij stelt daartoe dat de reden die FNV voor de korting aangaf- onvoldoende medewerking aan het re integratieproces- weerlegd is door het deskundigen oordeel van UWV en de ontbinding niet is gegrond op de oorspronkelijke grondslag “ onvoldoende medewerkging aan de re integratie”, de e-grond.

Ten onrechte heeft FNV derhalve die korting toegepast.

FNV heeft de vorderingen gemotiveerd betwist.

Tegen de vordering inzake de vergoeding kosten rechtsbijstand heeft zij- zakelijk weergegeven- het navolgende aangevoerd.

[eiseres] heeft blijkens het Statuut Sector Vakbonden recht op rechtsbijstand van de bij FNV Personeel werkzame juristen.

Teneinde de onafhankelijkheid te waarborgen van de dan ingeschakelde juristen zijn er nadere regels overeengekomen in Deel I art 3 sub c en art 4. Het hoofdbestuur waarborgt, o.a. dat de directie en/of divisiemanager niet zal interveniëren in de werkzaamheden van het team sector Vakbonden ten aanzien van het te voeren beleid en uitvoering van de werkzaamheden.

[eiseres] heeft zich niet tot de Klachtencommissie gewend.

FNV is geen rechtsbijstandsverzekeraar, doch een vakbond die als extra service haar leden op sommige arbeid gerelateerde terreinen diensten verleent. FNV betwist dat het lidmaatschap voor [eiseres] verplicht was.

Met een verwijzing naar de uitspraak van het Hof Arnhem-Leeuwarden (ECLI:NL:GHARL:2013:BZ5184) wijst zij erop dat geen premie wordt betaald zoals bij een rechtsbijstandsverzekering, zodat vrije advocaatkeuze niet aan de orde kan zijn.

Het arrest van Hof Den Haag is volgens FNV niet van toepassing, omdat, zoals ook eerder haar Klachtencommissie in een andere zaak oordeelde, ten aanzien van dat arrest geldt dat in die casus de toepasselijke voorwaarden min of meer ongeclausuleerd aan een lid van ABVOKABO de mogelijkheid gaven om buiten de bond om ten laste van die bond een externe rechtshulpverlener in te schakelen.

[eiseres] heeft zonder toestemming van FNV een rechtshulpverlener ingeschakeld, terwijl in de casus in het arrest van het Hof Den Haag, nu juist wel toestemming was gegeven een andere rechtsbijstandverlener in te schakelen.

Subsidiair voert FNV aan dat de kosten buitensporig hoog zijn. Zij betwist ook de proceskosten waarin [eiseres] is veroordeeld verschuldigd te zijn.

Met betrekking tot het ingehouden loon wegens ouderschapsverlof, wijst FNV erop dat zij krachtens het toen vigerende art.6:6 lid 1 van de WAZO de niet voortzetting van het ouderschap kon weigeren als een zwaarwegend dienstbelang zich daartegen verzet.

In casu zou er o.a. over het verzoek, alsmede het hoge ziekteverzuim van [eiseres] een gesprek plaatsvinden op 3 september 2014, doch op 2 september 2014 heeft [eiseres] zich ziek gemeld.

Juist vanwege het hoge ziekteverzuim was FNV niet van zins in te stemmen met het verzoek. Het gesprek heeft nimmer meer plaats gevonden. [eiseres] is tot einde dienstverband ziek gebleven en zij is op dit verzoek tijdens dienstverband niet meer terug gekomen.

FNV wijst nog op artikel 6:6 lid 2 van de WAZO waarin wordt bepaald dat de werkgever aan het verzoek niet eerder dan vier weken na het verzoek gevolg hoeft te geven, zodat de mededeling van [eiseres] in haar mail van 26 augustus 2014 dat ouderschapsverlof niet doet eindigen per 1 september 2014.

3.3.Ten aanzien van de loonvordering over de periode vanaf 15 oktober 2015 beroept de FNV zich kort gezegd op “ne bis in idem”. Door de kantonrechter was die loonvordering al afgewezen en [eiseres] is tegen die beslissing niet in hoger beroep gekomen.

Subsidiair heeft de FNV aangevoerd dat zij op goede gronden met een beroep op artikel 47 van de geldende cao het loon vanaf het tweede jaar ziekte beperkte tot 70%. Weliswaar heeft de kantonrechter niet op de e-grond ontbonden, maar wel vastgesteld dat [eiseres] zich vast zet in haar ziekte, afspraken afzegt of niet nakomt, nooit om een andere bedrijfsarts heeft gevraagd en evenmin het advies van de arbeidsdeskundige om tot een vorm van re-integratie te komen in het eigen werk in [plaatsnaam] niet heeft willen opvolgen. Daaruit kan worden geconcludeerd dat zij niet meewerkte aan haar re-integratie.