Uitspraken

Toetsingskader

De kantonrechter stelt voorop dat uit artikel 7:669 lid 1 BW volgt dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden opgezegd indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt. Die eisen gelden ingevolge artikel 7:671b lid 2, eerste volzin, BW ook voor de ontbinding van de arbeidsovereenkomst door de kantonrechter. In artikel 7:669 lid 3 BW is onder a t/m h (limitatief) omschreven wat onder een redelijke grond moet worden verstaan.

Zadkine heeft om ontbinding van de arbeidsovereenkomst tussen partijen verzocht primair op de zogenoemde e-grond, te weten verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer, zodanig dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren, en subsidiair op de zogenoemde g-grond, te weten een verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van de werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

e-grond

Dat [verweerder] in strijd met de waarheid heeft gezegd dat hij de door hem aan Zadkine gepresenteerde factuur voor de reparatie van de scooter had betaald (hierna ook: het scooter-incident) acht de kantonrechter kwalijk en in strijd met wat van een goed werknemer verwacht mag worden, maar niet zodanig verwijtbaar dat op grond van dat scooter-incident van de werkgever niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

Daartoe acht de kantonrechter het volgende van doorslaggevend belang.

Gesteld noch gebleken is dat [verweerder] gelogen heeft over (de hoogte van) de schade aan zijn scooter en de oorzaak daarvan en gesteld noch gebleken is dat die factuur niet afkomstig was van het scooterbedrijf of anderszins vals was. Uit de correspondentie, waaruit onder de vaststaande feiten geciteerd is, blijkt dat van meet af aan door [J.] tenminste de indruk is gewekt dat Zadkine de schade zou vergoeden. Desondanks had [verweerder] ruim twee maanden na het schadeveroorzakende incident, nadat hij meerdere e-mails hierover had verstuurd, nog geen schadebedrag ontvangen en vernam hij blijkens de e-mailcorrespondentie dat in ieder geval een factuur van de reparatiekosten beschikbaar moest zijn. Hieruit volgt naar het oordeel van de kantonrechter dat Zadkine niet voortvarend en zorgvuldig is omgegaan met de schadeafwikkeling. Het was aan Zadkine om, danwel de aansprakelijkheid te betwisten, danwel de schade te vergoeden omdat zij zich aansprakelijk achtte. Indien Zadkine meende dat zij formeel niet aansprakelijk was, maar uit coulance [verweerder] tegemoet wilde komen wanneer hij de beschadiging daadwerkelijk had laten repareren en zij daarom een bewijs van betaling verlangde, dan had zij dat duidelijker moeten communiceren. Nu is ten minste de indruk gewekt dat Zadkine zich aansprakelijk achtte en onder die omstandigheden, valt niet in te zien waarom [verweerder] dan bewijs van herstel en betaling moest leveren.

Als onweersproken staat vast dat de scooter nog altijd bij het scooterbedrijf staat, omdat [verweerder] zelf niet de financiële middelen heeft om de kosten voor de reparatie te dragen. Gelet op één en ander acht de kantonrechter voorstelbaar dat [verweerder] de leugen als enige mogelijkheid zag om zo snel mogelijk reparatie van zijn scooter te bewerkstelligen. Daarmee is natuurlijk niet gezegd dat [verweerder] dit mocht doen, maar [verweerder] heeft op zijn beurt erkend dat hij een grote fout heeft gemaakt door hierover te liegen. Uiteindelijk is de kantonrechter niet gebleken dat [verweerder] de intentie had om onterecht en op slinkse wijze geld van Zadkine afhandig te maken.

Het gedrag van [verweerder] valt niet goed te praten, maar Zadkine had als werkgever ook zorgvuldiger kunnen handelen.

Partijen twisten over het antwoord op de vraag of [verweerder] de BPV-auto privé gebruikte. Zadkine heeft gesteld dat dit het geval is en haar stelling gemotiveerd en met stukken onderbouwd. Volgens Zadkine heeft [verweerder] vooral vóór de zomervakantie veel privé gebruik gemaakt van de auto. [verweerder] heeft, voor zover voor hem mogelijk was, betwist dat hij privé gebruik heeft gemaakt van de auto. [verweerder] was hierin beperkt, omdat op dit punt niet door Zadkine aan [verweerder] van tevoren, dat wil zeggen voorafgaande aan het gesprek op 14 november 2017, de informatie waaruit zij haar conclusies heeft getrokken, ter beschikking is gesteld, zodat hij hier adequaat op had kunnen reageren. Echter, wat hier ook van zij, de kantonrechter is ter zitting gebleken dat, hoewel het privé gebruik van de BPV-auto formeel niet toegestaan was, in de praktijk er door de leiding binnen Zadkine ervan werd uitgegaan dat de BPV-auto in geringe mate privé werd gebruikt en hieraan geen strenge consequenties, zoals één van de maatregelen die in de cao genoemd zijn, werden verbonden. Dit blijkt met name uit de verklaring van [L.] ter zitting dat hij vóór de zomervakantie tijdens het roken van een sigaretje tegen [verweerder] heeft gezegd dat het nu maar eens over moest zijn met het privé gebruik van de auto en het privé gebruik van de telefoon en dat hij hierbij een toelichting heeft gegeven, maar verder geen actie heeft ondernomen. Daarnaast staat vast dat [verweerder] gedurende een zomervakantie de BPV-auto bij zijn woning had staan, zonder dat Zadkine hiertegen is opgetreden, terwijl over die periode door Zadkine niet is gesteld dat [verweerder] op geen enkel moment de auto privé heeft gebruikt.

Uit de overgelegde interne e-mails van [J.] aan [L.] van 23 augustus 2017 blijkt dat na de zomervakantie aanleiding bestond de regels omtrent het gebruik en de registratie daarvan aan te scherpen, hetgeen impliceert dat medewerkers van Zadkine die gebruik maakten van de auto hierin vóór de zomervakantie van 2017 vrij werden gelaten. Daarbij komt dat geen stukken zijn overgelegd waaruit blijkt dat de aanscherping van de regels op uitdrukkelijke en ondubbelzinnige wijze aan de werknemers van Zadkine, waaronder [verweerder], is medegedeeld en wanneer dit is gebeurd.

In deze situatie, waarin in ieder geval gedurende een lange periode geen strikt beleid werd toegepast met betrekking tot het gebruik van de BPV-auto en privé gebruik van de

BPV-auto min of meer oogluikend werd toegestaan én geen duidelijk moment is gebleken waarop hier verandering in is gekomen, acht de kantonrechter te vergaand dat privé gebruik thans als ontslaggrond te honoreren.

Uit het door Zadkine opgemaakte gespreksverslag van het gesprek op 26 september 2017 blijkt dat Zadkine [verweerder] heeft aangeraden geen contact te zoeken met collega’s. Dat het [verweerder] niet was toegestaan om contact met collega’s en studenten te hebben tijdens zijn schorsing is niet gebleken. Zo Zadkine [verweerder] al expliciet had verboden contact te hebben met collega’s en studenten tijdens de schorsing, dan is de ratio van zo een contactverbod toch dat [verweerder] het onderzoek dat gaande is, niet frustreert. [verweerder] wist niet beter dan dat hij geschorst was voor het scooter incident. Welke andere zaken werden onderzocht was hem niet mede gedeeld.

De kantonrechter acht het zoeken van contact met collega’s en studenten tijdens een schorsing in deze omstandigheden, niet zonder meer verwijtbaar, althans niet dermate verwijtbaar dat dit een ontslaggrond zou kunnen vormen of aanvullen. In het onderhavige geval geldt dat de inhoud van de contacten niet meebrengt dat van dat uitgangspunt dient te worden afgeweken.

g-grond

de ontbindingsdatum

Transitievergoeding?

Uit artikel 7:673b BW volgt – kort gezegd – dat de transitievergoeding niet verschuldigd is indien in een cao of regeling door of namens een daartoe bevoegd bestuursorgaan een gelijkwaardige voorziening voor werknemers is opgenomen. Onder een ‘gelijkwaardige voorziening’ wordt verstaan een voorziening in geld of in natura (of een combinatie daarvan) die het equivalent vormt van hetgeen waarop een werknemer aanspraak kan maken op grond van de wettelijke regeling over de transitievergoeding. In het onderhavige geval geldt dat [verweerder] op grond van de cao aanspraak kan maken op bovenwettelijke uitkeringen, die bij elkaar de hoogte van de transitievergoeding te boven gaan, indien [verweerder] recht heeft op een WW-uitkering. De kantonrechter acht geen aanknopingspunten aanwezig om aan te nemen dat [verweerder] geen recht heeft op een WW-uitkering, zodat ervan wordt uitgegaan dat [verweerder] daadwerkelijk aanspraak zal maken op de bovenwettelijke uitkeringen op grond van de cao.

Derhalve is een transitievergoeding op grond van artikel 7:673b BW niet toewijsbaar.

Billijke vergoeding?

De kantonrechter kan op grond van artikel 7:671b lid 8 sub c BW een billijke vergoeding toekennen aan een werknemer, indien de ontbinding van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Onder verwijzing naar al hetgeen hiervoor is overwogen en geoordeeld, overweegt de kantonrechter ten aanzien van het verzoek van [verweerder] tot toekenning van een billijke vergoeding ten laste van Zadkine als volgt.

De kantonrechter stelt voorop dat [verweerder] op het moment dat hij geschorst werd al twaalf jaar in dienst was van Zadkine en niet is gesteld of gebleken dat er eerder op het functioneren van [verweerder] iets aan te merken was. [verweerder] heeft weliswaar ongewenst gedraaid en onwaarheden verteld aangaande het al of niet betaald zijn van de factuur, doch was één en ander al heel snel duidelijk en bood [verweerder] daar ook zijn excuus voor aan. Desondanks werd de schorsing niet opgeheven en zelfs verlengd met de vage mededeling dat er nog andere feiten onderzocht moesten worden. Van Zadkine mag als grote professionele organisatie, die nota bene als primaire taak onderwijs heeft, verwacht worden dat zij zelf duidelijk, consequent en controleerbaar handelt. Dit heeft zij zowel rondom het scooter-incident als voor wat betreft de andere gestelde ontslaggronden onvoldoende gedaan.

De kantontonrechter is van oordeel dat de onderhavige zaak een typisch geval is van een situatie waarin de werkgever een incident, dat in casu op zich niet ontslagwaardig is, heeft aangegrepen om hoe dan ook een beëindiging van het dienstverband te bewerkstelligen. Tijdens de schorsing is het scooter-incident immers niet verder onderzocht, maar is Zadkine op zoek gegaan naar andere feiten, die als ontslaggronden zijn gepresenteerd, terwijl in het kader van die andere gestelde feiten en het onderzoek daarnaar Zadkine het beginsel van hoor en wederhoor onvoldoende heeft toegepast en daarmee onzorgvuldig heeft gehandeld. Daar komt bij dat Zadkine niets heeft ondernomen om de inmiddels ontstane vertrouwensbreuk te trachten te herstellen. De kantonrechter acht één en ander ernstig verwijtbaar aan Zadkine en acht toekenning van een billijke vergoeding dan ook op zijn plaats. Toewijsbaar is een bedrag van € 7.500,- bruto. Daarbij wordt rekening gehouden met een gelet op leeftijd, opleiding en ervaring geschatte duur van werkloosheid enerzijds en de bovenwettelijke vergoeding anderzijds.

Proceskosten