Uitspraken

In deze zaak moet beoordeeld worden wie recht heeft op de € 26.439,69 waarover het in de brief van het UWV van 18 mei 2017 gaat: RRP of [gedaagde].

Het uitgangspunt is dat [gedaagde], als hij arbeidsongeschikt is, recht heeft op doorbeta-ling van loon (artikel 7:629 lid 1 BW). De uitkering die [gedaagde] krijgt in verband met zijn arbeidsongeschiktheid wordt in mindering gebracht op dat loon (artikel 7:629 lid 5 BW).
Dit betekent dat als de uitkering lager is, het door RRP te betalen loon dan hoger uitvalt.
Partijen zijn het erover eens, zij waren dat in ieder geval tot de brief van het UWV van
18 mei 2017, dat [gedaagde] tot aan het einde van zijn dienstverband op 24 december 2016 betaald heeft gekregen waar hij recht op had.

Het enige dat is veranderd na de brief van het UWV van 18 mei 2017, is de betalingsverhouding tussen RRP en het UWV. Het UWV heeft in die brief vastgesteld dat zij te weinig aan uitkering betaald heeft. Dit betekent gelet op de overeengekomen wijze van uitbetaling aan [gedaagde] (uitkering + aanvulling tot het salaris) dat RRP teveel aan loon heeft betaald. RRP heeft recht op terugbetaling van het door haar teveel betaalde bedrag. [gedaagde] wordt er dan ook toe veroordeeld het door hem ontvangen bedrag aan RRP te betalen. Ieder anders luidend oordeel zou er immers toe leiden dat [gedaagde], buiten de volledige betaling van hetgeen waarop hij tot 24 december 2016 recht had, zónder grond ook nog de door hem van het UWV ontvangen € 26.439,69 zou mogen behouden. Dat zou betekenen dat [gedaagde] dan tweemaal het bedrag van € 26.349,69 incasseert.

[gedaagde] voert uitgebreid verweer tegen de vordering van RRP, maar hetgeen hij aan-voert maakt het voorgaande niet anders. Dat partijen op 7 december 2015 een vaststellings-overeenkomst hebben gesloten staat niet aan toewijzing van de vordering van RRP in de weg. In artikel 4 van die vaststellingsovereenkomst is immers overeengekomen dat [gedaagde] tot het einde van zijn dienstverband zijn loon doorbetaald zou krijgen en dat heeft RRP in lijn met de afspraak hiervoor genoemd onder 2.3 en met inachtneming van de regels genoemd onder 4.2, ook gedaan. De brief van het UWV verandert voor [gedaagde] niets, nogmaals: die brief verandert enkel de betalingsverhouding tussen RRP en het UWV. Er is door iemand in deze kwestie een fout gemaakt, maar het is voor de beoordeling van de zaak niet relevant wie dit is geweest (het UWV, RRP, de adviseur van het RRP).
De fout is immers rechtgezet (de fout wordt in ieder geval met dit vonnis rechtgezet) zonder dat [gedaagde] daarmee iets tekort wordt gedaan. Hij had immers al gekregen waarop hij recht heeft (salaris tot einddatum arbeidsovereenkomst, onder aftrek van aan hem toekomen-de uitkeringsbedragen). Uit de tekst van de vaststellingsovereenkomst is niet af te leiden dat [gedaagde] ook hetgeen waarop hij géén recht heeft mag houden.

[gedaagde] voert daarnaast nog aan dat RRP hem een ontslagvergoeding van € 35.000,00 heeft betaald terwijl hij eigenlijk, vindt [gedaagde], recht had op een transitievergoeding van € 76.000,00. Voor zover [gedaagde] hiermee een soort ‘moreel recht’ meent te hebben op de door het UWV betaalde € 26.439,69 (in de zin dat RRP dan nog steeds goedkoper uit is dan bij betaling van de transitievergoeding waarop [gedaagde] in zijn idee recht had), verwerpt de kantonrechter dit standpunt. De beëindigingsvergoeding van € 35.000,00 is tussen RRP en [gedaagde] overeengekomen in hun vaststellingsovereenkomst. Als [gedaagde] meent dat RRP iets te verwijten valt bij de totstandkoming van die vaststellingsovereenkomst, bijvoor-beeld door [gedaagde] niet voor te lichten over een recht op een hogere transitievergoeding, moet [gedaagde] die vaststellingsovereenkomst vernietigen (nog los van de mogelijkheden daartoe die hier niet besproken hoeven te worden). Dat doet [gedaagde] echter niet.

De rente over de hoofdsom die RRP vordert, waaronder de over de periode tussen 1 juni 2017 en 1 december 2017 berekende rente van € 1.066,28, is ook toewijsbaar.

Nu voldoende is gesteld en gebleken dat het gaat om verrichtingen die meeromvattend zijn dan de verrichtingen waarvoor de proceskostenveroordeling een vergoeding toekent, en [gedaagde] bovendien de verschuldigdheid noch de hoogte hiervan betwist, is ook de gevor-derde vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten van € 1.039,00 toewijsbaar. Omdat niet gesteld en ook niet gebleken is dat RRP deze kosten al aan haar gemachtigde heeft be-taald, is de gevorderde rente over de buitengerechtelijke incassokosten niet toewijsbaar.

[gedaagde] is de in het ongelijk gestelde partij en wordt daarom veroordeeld in de kosten van de procedure.