Uitspraken

Standpunt verdediging

De verdediging heeft gesteld dat de tenlastelegging steeds niet voldoende is geconcretiseerd. Daardoor is onduidelijk waartegen de verdachte zich precies moet verdedigen en voor de rechtbank op welke feitelijk grondslag zij deze zaak precies moet onderzoeken. De dagvaarding moet daarom nietig worden verklaard.

Beoordeling

De rechtbank is van oordeel dat de voornoemde tenlastegelegde feiten binnen het kader van de verwijten en in het licht van het dossier voldoende helder zijn geformuleerd en dat deze telkens een voldoende feitelijke omschrijving behelzen. De verdachte heeft blijkens het verhandelde ter terechtzitting op elk onderdeel van de tenlastelegging ook daadwerkelijk begrepen wat haar wordt verweten, hetgeen bevestiging vindt in het door de verdachte en haar raadsman gevoerde verweer hiertegen. De dagvaarding voldoet derhalve aan de eisen van artikel 261 van het Wetboek van Strafvordering.

Conclusie

De dagvaarding is geldig.

Standpunt verdediging

De verdediging is van mening dat de officier van justitie niet-ontvankelijk moet worden verklaard omdat de strafrechtelijke vervolging van de verdachte een inbreuk oplevert op haar recht op vrije meningsuiting, welke inbreuk verdragsrechtelijk ontoelaatbaar is vanwege het ontbreken van een daartoe vereiste “pressing social need”. Althans de maatschappelijke noodzaak om in deze zaak tot vervolging over te gaan moet sterk worden gerelativeerd.

Beoordeling

Artikel 10 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (hierna: EVRM) beschermt het recht op vrijheid van meningsuiting. Dit recht kan ingevolge het bepaalde in het tweede lid van dit artikel onderworpen zijn aan beperkingen die bij de wet zijn voorzien en die noodzakelijk zijn in een democratische samenleving in het belang van –onder andere– het voorkomen van strafbare feiten. De strafbaarstelling in het Wetboek van Strafrecht van zowel bedreiging als opruiing tot een strafbaar feit of gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag voldoet aan de vereisten van artikel 10 lid 2 EVRM. Of in een concreet geval zoals het onderhavige sprake is van een strafbare inbreuk zoals bedoeld in deze strafbepalingen, vereist een beoordeling van alle omstandigheden van het geval en is niet een vraag die in het kader van de ontvankelijkheid van de officier van justitie beantwoord kan worden. Het verweer wordt verworpen.

Conclusie

De officier van justitie is ontvankelijk.

Standpunt officier van justitie

De feiten kunnen wettig en overtuigend worden bewezen. De verdachte heeft bevestigd het (fictieve) spel “Poke-a-Cop Go” en foto’s van politieagenten online te hebben gezet.

Het bedreigende karakter zit in de uitleg van het spel. Er wordt uitgelegd dat Poke-a-Cop Go een NON-virtual reality game is en dat het met andere woorden de bedoeling is dat het spel in het echte leven gespeeld wordt. Mensen worden opgeroepen een echte politieman op te zoeken en hem of haar met een baksteen het hoofd in te slaan. Door het smoelenboek met de foto’s van de politiemensen er concreet bij te plaatsen en omdat de actie direct op het hoofd is gericht, wordt het door de betrokken politiemensen als bedreigend ervaren. Tevens worden door deze manier van handelen mensen opgeroepen tot het gebruik van geweld tegen het openbaar gezag. Er is dus ook sprake van opruiing.

Beoordeling

De verdachte heeft ter terechtzitting verklaard dat zij op de websites Indymedia.nl en djana.nl een artikel had geplaatst met een link naar een filmpje op YouTube. Zij bevestigt ook het filmpje en het “smoelenboek”, de foto’s van de politiemensen, gemaakt te hebben.

In het filmpje wordt een verwijzing gemaakt naar politiegeweld bij de anti-zwartepietendemonstraties op 12 november 2016. Vervolgens vindt promotie van het (niet bestaande) spel “Poke-a-Cop Go” plaats. In dit spel is het de bedoeling om Poke-a-Cops een baksteen tegen het hoofd te gooien. De Poke-a-Cops (figuurtjes) in het filmpje hebben het lichaam van tekenfilmfiguren (Pokemons), maar hierop zijn afbeeldingen van de gezichten van politieagenten geplakt.

Het verwijt dat de officier van justitie de verdachte maakt en de kennelijke bedoelingen die zij de verdachte toedicht met het filmpje (de bedreiging en het opruien om bakstenen te gooien naar politieagenten in het echte leven) en de onderdelen van de tekst van de verdachte waar de officier daarvoor naar verwijst (o.a. dat het een “NON-virtual reality game is”) maken geen onderdeel uit van de tenlastelegging. De tenlastelegging houdt niet meer in dan dat de verdachte heeft gedreigd (virtuele) stenen te gooien naar virtuele figuurtjes (Poke-a-Cops), alsmede dat zij daartoe ook anderen heeft opgeroepen. Deze virtuele figuurtjes zijn geen personen, noch maken zij onderdeel uit van het openbaar gezag, zodat dit geen strafbare bedreiging of opruiing oplevert.

Conclusie

Het onder 1 en 2 ten laste gelegde is niet wettig en overtuigend bewezen. De verdachte wordt daarvan vrijgesproken.