Uitspraken

Het spoedeisend belang vloeit voort uit de stellingen van [eiseres] dat zij thans geen inkomsten heeft en dat zij wil re-integreren.

De vorderingen onder A en B moeten in samenhang worden gelezen. Beoordeling van de vordering onder B is alleen van toepassing als de vordering onder (in ieder geval) AI wordt toegewezen.

De vordering onder A strekt – kort gezegd – (I) tot uitbetaling van loon vanaf juni 2019 en (II) van de (bruto) wettelijke verhoging, en (III) dit totaalbedrag te vermeerderen met de wettelijke rente. Daartoe wordt als volgt overwogen.

Vooropgesteld wordt dat de arbeidsovereenkomst van [eiseres] is verlengd tot 31 mei 2020 en dat de door partijen op 8 augustus 2019 gesloten vaststellingsovereenkomst ter beëindiging van die arbeidsovereenkomst door [eiseres] binnen veertien dagen na totstandkoming van de overeenkomst is ontbonden (ex artikel 7:670 lid 2 BW). Dit betekent dat [eiseres] op dit moment in dienst is bij Van der Valk en in beginsel recht heeft op uitbetaling van loon.

Tussen partijen is niet in geschil dat [eiseres] vanaf 23 mei 2019 tot op heden niet gewerkt heeft. Van der Valk is op grond van artikel 7:627 BW geen loon verschuldigd voor de tijd dat [eiseres] de bedongen arbeid niet heeft verricht. Als de oorzaak van het niet-presteren evenwel in redelijkheid voor rekening van de werkgever behoort te komen, heeft de werknemer wel recht op loon. Ziekte wordt aangemerkt als oorzaak die tot op zekere hoogte voor risico van de wegnemer komt (ex artikelen 7:628 en 7:629 BW). Hoewel de rechter een vordering tot betaling van loon als bedoeld in artikel 7:629 BW afwijst als bij de eis niet een deskundigenverklaring is gevoegd, geldt een dergelijke verplichting niet in kort geding (ex artikel 7:629a BW).

De vraag is of [eiseres] door ziekte verhinderd is (geweest) om te werken. Vast staat dat [eiseres] (een medewerker van) Van der Valk begin mei 2019 heeft ingelicht over haar drugsverslaving en dat [eiseres] zich op 23 mei 2019 heeft ziekgemeld vanwege duizeligheid en hyperventilatie. In geval van ziekmelding door een werknemer rusten op grond van de Wet verbetering poortwachter op de werkgever diverse verplichtingen, zoals het direct (binnen zeven dagen) op de hoogte stellen van de bedrijfsarts van de ziekmelding. Het had op de weg van Van der Valk gelegen de bedrijfsarts op de hoogte te stellen toen [eiseres] binnen de genoemde termijn van zeven dagen zich niet beter heeft gemeld. Van der Valk heeft dit nagelaten. Van der Valk voert aan dat zij de bedrijfsarts niet heeft ingelicht omdat [eiseres] kort na haar ziekmelding een periode onbereikbaar is geweest en dat zij vervolgens in een gesprek te kennen heeft gegeven dat zij weer wil komen werken. Het enkele feit dat [eiseres] een periode onbereikbaar was, ontslaat Van der Valk niet van haar verplichting de bedrijfsarts op de hoogte te stellen. Daar komt bij dat de mededeling van [eiseres] om weer te willen werken niet betekent dat zij zich (100%) beter heeft gemeld. Nu Van der Valk de bedrijfsarts niet op de hoogte gesteld heeft en de bedrijfsarts de ziekmelding van [eiseres] niet heeft beoordeeld, kan niet uitgesloten worden dat [eiseres] niet gewerkt heeft omdat zij ziek is. Dit brengt met zich dat op Van der Valk de verplichting rust [eiseres] haar loon uit te betalen. De vordering onder AI wordt daarom toegewezen.

Omdat de vordering onder AI toewijsbaar is, wordt toegekomen aan de beoordeling van de vordering onder B.

De vordering onder B strekt ertoe dat Van der Valk de loonstroken vanaf periode 6 aan [eiseres] verstrekt, op straffe van een dwangsom.

Nu Van der Valk – zoals hierna in 4.12 overwogen – ter gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft toegezegd de loonstroken over periode 3 tot en met 5 en van het vakantiegeld in mei 2019 aan [eiseres] te verstrekken, gaat de voorzieningenrechter er vanuit dat Van der Valk ook de loonstroken vanaf periode 6 aan [eiseres] zal verstrekken. De vordering onder B wordt daarom toegewezen. De voorzieningenrechter gaat er vanuit dat Van der Valk haar toezegging gestand zal doen en ziet geen aanleiding om aan de gegeven veroordeling een dwangsom te verbinden.

Ten aanzien van de vordering onder C wordt overwogen dat Van der Valk ter gelegenheid van de mondelinge behandeling heeft toegezegd de loonstroken over de periode 3 tot en met 5 en van de uitbetaling van het vakantiegeld in mei 2019 aan [eiseres] te verstrekken. De vordering behoeft daarom geen nadere bespreking en wordt toegewezen. De voorzieningenrechter ziet, gelet op de gedane toezegging, geen aanleiding om aan de gegeven veroordeling een dwangsom te verbinden.

De vordering onder D strekt er – kort gezegd – toe Van der Valk te veroordelen de bedrijfsarts in te schakelen en ervoor zorg te dragen dat door de bedrijfsarts een probleemanalyse en een plan van aanpak worden opgesteld en aan [eiseres] worden verstrekt en Van der Valk te veroordelen al haar (overige) wettelijke re-integratieverplichtingen na te komen, op straffe van een dwangsom.

Zoals reeds in 4.7 genoemd, is een werkgever op grond van de Wet verbetering Poortwachter verplicht de bedrijfsarts direct (binnen zeven dagen) op de hoogte te stellen van de ziekmelding van de werknemer. De bedrijfsarts dient vervolgens binnen zes weken een probleemanalyse op te stellen. Indien uit het oordeel van de bedrijfsarts blijkt dat er nog mogelijkheden zijn om de terugkeer naar arbeid van de werknemer te bevorderen, stelt de werkgever in overeenstemming met de werknemer, binnen twee weken na het oordeel een plan van aanpak op.

Van der Valk zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiseres] worden begroot op:

- dagvaarding € 99,01

- griffierecht € 81,00

- salaris advocaat € 980,00

Totaal € 1.160,01

De gevorderde veroordeling in de nakosten is in het kader van deze procedure slechts toewijsbaar voor zover deze kosten op dit moment reeds kunnen worden begroot. De nakosten zullen dan ook worden toegewezen op de wijze zoals in de beslissing vermeld.