Uitspraken

Evenwel, voordat aan die vraag toegekomen kan worden, zal eerst de vraag beantwoord moeten worden of teruggekomen kan worden op de eerder gedane erkenning van aansprakelijkheid door Achmea bij brief van 29 mei 2018. [eiseressen] hebben het standpunt betrokken dat Achmea te snel is overgegaan tot erkenning van aansprakelijkheid en dat daarop teruggekomen moet worden, omdat niet [eiseres 1] maar [naam] schuld heeft aan het ongeval. De raadsman van [eiseressen] heeft reeds bij brief van 1 juni 2018 aan Amlin laten weten aanspraak te maken op vergoeding van de geleden schade. Van enige opgewekte verwachting aan de zijde van (de verzekerde van) Amlin kan dan ook geen sprake zijn, aldus [eiseressen]

Amlin heeft dat op haar beurt weersproken en, kort gezegd, aangevoerd dat [eiseressen] onverkort gebonden zijn aan de erkenning van aansprakelijkheid door Achmea, waardoor thans geen ruimte meer is om op hun beurt schade op Amlin te verhalen.

Volgens vaste jurisprudentie staat het een aansprakelijkheidsverzekeraar in beginsel niet vrij om terug te komen op een jegens een derde gedane erkenning dat zijn verzekerde jegens die derde aansprakelijk is. De erkenning door de WAM-verzekeraar bindt echter niet zonder meer de verzekerde van de aangesproken verzekeraar ten aanzien van de claim die de verzekerde bij de wederpartij neerlegt. In dat geval is de vraag of de benadeelde er in de gegeven omstandigheden op mocht vertrouwen dat hij ook de verzekerde aan die erkenning door de verzekeraar kon houden.

Als een verzekeraar bij de schadeafwikkeling optreedt als vertegenwoordiger van de verzekerde geldt als uitgangspunt dat de benadeelde op een zodanige vertegenwoordigingsbevoegdheid mag vertrouwen, behoudens bijvoorbeeld een andersluidende mededeling van de verzekeraar of de verzekerde (ECLI:NL:HR:2018:108).

De vraag is aldus of de verklaring van Achmea in de brief van 29 mei 2018 en waarin zij de volledige aansprakelijkheid heeft erkend, in de gegeven omstandigheden door Amlin is opgevat - en ook als zodanig opgevat mocht worden - als een door Achmea namens haar verzekerde tot haar gerichte verklaring, die ertoe strekt dit rechtsgevolg tot stand te brengen.

Gesteld noch gebleken is dat [eiseressen] jegens Amlin/ [naam] hebben aangegeven de afwikkeling van de schade over te laten aan Achmea. Integendeel, zij hebben reeds bij brief van 1 juni 2018 zich jegens [naam] op het standpunt gesteld zij hem aansprakelijk houden voor de door [eiseressen] als gevolg van de aanrijding geleden schade. Onder deze omstandigheden mocht Amlin/ [naam] er naar het oordeel van de kantonrechter niet op vertrouwen dat zij ook [eiseressen] aan de door Achmea gedane erkenning van de aansprakelijkheid kon houden. Het terzake door Amlin gevoerde verweer faalt derhalve.

Daarmee komt de kantonrechter toe aan de beoordeling van de vraag of [naam] aansprakelijk is voor de gevolgen van het verkeersongeval van 17 mei 2018, op welke grondslag [eiseressen] hun vorderingen tot vergoeding van schade hebben gestoeld.

[eiseressen] voeren aan, hoewel [naam] van rechts kwam aanrijden en derhalve voorrang had, hij met dusdanige hoge snelheid reed dat het ongeval aan zijn schuld is te wijten.

Uitgangspunt is dat [eiseres 1] gehouden was om toen zij links af wilde slaan voorrang te verlenen aan het van rechts tegemoetkomend verkeer, in dit geval aan [naam] , zoals bepaald in artikel 18 Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens, (“RVV”). [eiseres 1] stak de weg over zonder voorrang te verlenen aan [naam] , waarmee zij dus in beginsel zelf een verkeersfout heeft begaan.

Het hebben van voorrang betekent echter niet (altijd) dat een bestuurder zijn voorrang ook mag nemen. Er kunnen zich situaties voordoen waardoor een voorrangsgerechtigde geen gebruik mag maken van zijn recht op voorrang. In dit geval stellen [eiseressen] dat doordat [naam] met een dusdanig hoge snelheid kwam aanrijden, [eiseres 1] er niet op bedacht kon zijn dat zij met hem in botsing zou komen toen zij de weg overstak.

Het overtreden van de maximumsnelheid levert eveneens een overtreding op van de in het verkeer geldende regels en is daarmee, in geval die gedraging heeft geleid tot het verkeersongeval, een onrechtmatige gedraging jegens de overige verkeersdeelnemers.

Blijkens artikel 19 RVV moet een bestuurder in staat zijn zijn voertuig tot stilstand te brengen binnen de afstand waarover hij de weg kan overzien en waarover deze vrij is. Verder bepaalt artikel 5 Wegenverkeerswet (WVW) dat het een ieder is verboden zich zodanig te gedragen dat gevaar op de weg wordt veroorzaakt of kan worden veroorzaakt of dat het verkeer op de weg wordt gehinderd of kan worden gehinderd.

Het rijden binnen de maximumsnelheid is een belangrijke verkeersnorm die strekt tot voorkoming van specifiek gevaar. Wanneer deze norm wordt overtreden en er ontstaat een aanrijding dan wordt in beginsel aangenomen dat de aanrijding het gevolg is van de overschrijding van de maximumsnelheid. Daarbij kan het zelfs zo zijn dat het niet verlenen van voorrang juridisch zonder gevolgen blijft.

Blijkens de door Amlin overgelegde productie 2 bij conclusie van antwoord heeft [naam] in een schriftelijke en door hem ondertekende verklaring aangegeven dat hij zijn snelheid schat op 30 tot 40 kilometer per uur. [eiseres 1] heeft die snelheid van [naam] weersproken. De snelheidslimiet is 30 kilometer per uur.

Als [naam] zodanig te hard heeft gereden - en daarmee de verkeersvoorschriften die ter plaatse gelden heeft overtreden - dat [eiseres 1] er niet op bedacht hoefde te zijn dat zij bij het oversteken van de weg in botsing zou kunnen komen met de van rechts naderende auto, staat daarmee vast dat [naam] (tenminste mede) schuld heeft aan de aanrijding. In welk geval de schade op grond van artikel 6:101 lid 1 BW over partijen moet worden verdeeld in evenredigheid met de mate waarin de aan ieder toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben bijgedragen.