Uitspraken

Uit artikel 7:671b lid 2 BW volgt dat de kantonrechter een verzoek op grond van het eerste lid alleen kan inwilligen indien er geen opzegverboden of met deze opzegverboden naar aard en strekking vergelijkbare opzegverboden in een ander wettelijk voorschrift gelden. Hoewel [verweerder 1] zich op dit moment op het standpunt stelt dat hij arbeidsongeschikt is, is niet gebleken dat het verzoek tot ontbinding verband houdt met die arbeidsongeschiktheid. Het opzegverbod staat dan ook in beginsel niet in de weg aan ontbinding van de arbeidsovereenkomst.

De arbeidsovereenkomst kan alleen worden ontbonden indien daar een redelijke grond voor is en herplaatsing van de werknemer in een andere passende functie binnen een redelijke termijn niet mogelijk is of niet in de rede ligt, voor zover geen sprake is van verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer. [verzoeker 1] heeft aangevoerd dat de grond voor ontbinding primair is gelegen in verwijtbaar handelen van [verweerder 1] , subsidiair in disfunctioneren en meer subsidiair in een ernstig en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van [verzoeker 1] als werkgever in redelijkheid niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren.

De door [verzoeker 1] primair aangevoerde grond voor ontbinding is verwijtbaar handelen als bedoeld in artikel 7:669 lid 3 sub e BW. Waaruit dat verwijtbaar handelen precies bestaat, is de kantonrechter onvoldoende duidelijk geworden zodat de vordering tot ontbinding op deze grond niet slaagt. Dat [verweerder 1] wellicht niet functioneerde zoals [verzoeker 1] van hem op basis van zijn functie en arbeidsverleden verwachtte, levert zonder bijkomende omstandigheden, geen verwijtbaar handelen op. Ook de door [verzoeker 1] gestelde ‘werkweigering’ leidt niet tot de conclusie dat sprake is van verwijtbaar handelen. [verzoeker 1] heeft [verweerder 1] opgeroepen om arbeid te verrichten waarop [verweerder 1] zich op het standpunt heeft gesteld dat hij arbeidsongeschikt. Indien de stelling van [verzoeker 1] wordt gevolgd dat sprake is van arbeidsongeschiktheid als gevolg van een arbeidsconflict en niet van arbeidsongeschiktheid als gevolg van ziekte, heeft dat weliswaar gevolgen voor de verschuldigdheid van het loon, maar maakt niet dat het niet werken als verwijtbaar handelen moet worden gekwalificeerd.

Ook de ontbinding op grond van het gestelde disfunctioneren slaagt niet. Aan [verzoeker 1] kan worden toegegeven dat een verbetertraject van 6 tot 9 maanden niet noodzakelijkerwijs aan de orde is gegeven het feit dat [verweerder 1] in een seniorfunctie is aangenomen en van hem een zekere mate van zelfstandigheid mag worden verwacht. Echter dient nog wel te worden voldaan aan het in artikel 7:669 lid 3 sub d BW neergelegde criterium dat een werknemer in kennis moet worden gesteld van het disfunctioneren en dat werknemer in voldoende mate in de gelegenheid moet worden gesteld om zijn functioneren te verbeteren. Daarvan is in casu geen sprake. Dat ieder afzonderlijk project na afloop met [verweerder 1] is besproken, betekent nog niet dat in die gesprekken het functioneren van [verweerder 1] ter discussie is gesteld en dat er specifieke verbeterpunten aan de orde zijn geweest. Ter zitting heeft [verzoeker 1] ook aangegeven dat zijn idee van het gesprek op 18 maart 2019 was dat [verweerder 1] zou kiezen voor een einde van de arbeidsovereenkomst in gezamenlijk overleg, dan wel voor het starten van een intensief begeleidingstraject. Met zoveel woorden heeft [verzoeker 1] daarmee erkend dat er tot op dat moment nog niet echt sprake is geweest van een verbetertraject. De conclusie van [verzoeker 1] dat verbetering uit is gebleven, is dan ook prematuur geweest.

Tot slot staat de ontbinding op grond van een verstoorde arbeidsverhouding. Terecht heeft [verweerder 1] aangevoerd dat een ontbinding op die grond niet kan worden geconstrueerd uit andere onvoldragen gronden. In dit geval is de kantonrechter van oordeel dat [verzoeker 1] , los van de overige aangevoerde gronden, voldoende heeft gemotiveerd dat op dit moment sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van hem niet gevergd kan worden de arbeidsverhouding voort te zetten. Daaraan doet niet af dat de omstandigheden die in het kader van de e- en d-grond zijn aangevoerd, wel een rol hebben gespeeld in de aanloop naar de uiteindelijke verstoring. Evenmin doet daaraan af dat [verzoeker 1] mogelijk een verwijt kan worden gemaakt van het ontstaan of voortbestaan van de verstoring. Van belang is dat [verweerder 1] zelf heeft aangegeven niet meer te kunnen werken en zelfs arbeidsongeschikt te zijn als gevolg van de huidige situatie. [verweerder 1] heeft zelfs een (voorwaardelijk) zelfstandig tegenverzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst gevraagd. Dat kan niet anders geïnterpreteerd worden dan dat sprake is van een duurzaam verstoorde arbeidsverhouding. Herplaatsing is, gelet op de beperkte omvang van het bedrijf van [verzoeker 1] , niet aan de orde, zodat de ontbinding op deze grond zal worden toegewezen.

Nu de ontbinding van de arbeidsovereenkomst niet het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen van [verweerder 1] , zal de arbeidsovereenkomst met inachtneming van het bepaalde in artikel 7:671b lid 8 onder a BW worden ontbonden met ingang van 1 augustus 2019.

De verklaring voor recht dat [verweerder 1] vanaf 5 maart 2019 althans een andere datum geen recht meer heeft op loon, is niet toewijsbaar. Vaststaat dat [verweerder 1] zich tussen 5 en 18 maart 2019 heeft ziekgemeld in verband met medische klachten. Het niet werken komt, gelet op de ziekmelding, voor rekening en risico van [verzoeker 1] . [verzoeker 1] is achteraf weliswaar van mening dat [verweerder 1] in die periode niet ziek was, maar het had op zijn weg gelegen om [verweerder 1] te laten onderzoeken door een bedrijfsarts, hetgeen niet is gebeurd. [verzoeker 1] kan daarnaast volstaan met het verzoek om ‘in goede justitie’ een datum te bepalen vanaf welk moment geen loon meer is verschuldigd. Het is aan hem om te concretiseren vanaf welk moment of gedurende welke periode geen recht op loon bestaat.

[verweerder 1] heeft erkend een drietal bedrijfseigendommen van [verzoeker 1] in het bezit te hebben en heeft het verzoek om deze spullen met onmiddellijke ingang aan [verzoeker 1] terug te geven niet weersproken. Dit verzoek zal daarom worden toegewezen.

Aan de voorwaarde die [verweerder 1] heeft gesteld aan zijn tegenverzoek, te weten dat het verzoek tot ontbinding van [verzoeker 1] wordt afgewezen, is niet voldaan, zodat verdere bespreking van het tegenverzoek achterwege kan blijven.

Gelet op de aard van de procedure ziet de kantonrechter aanleiding de kosten van de procedure te compenseren in die zin dat partijen ieder de eigen kosten zullen dragen.