Uitspraken

Van misbruik van recht kan krachtens het bepaalde in artikel 3:13 lid 2 BW slechts dan sprake zijn indien iemand zijn rechten inzet met geen ander doel dan de ander te schaden of met een ander doel dan waarvoor die rechten zijn verleend. Er kan ook sprake van zijn indien in redelijkheid niet tot de uitoefening van rechten had kunnen worden gekomen, gelet op de onevenredigheid tussen het belang bij de uitoefening daarvan en het belang van de ander dat daardoor wordt geschaad.

Ook voor zover [gedaagde] met zijn verweer heeft willen betogen dat [eiser] door in de periode 2012-2016 nooit enig bezwaar te hebben geuit tegen het gebruik van de naam [handelsnaam 1] door de andere leden van de groep, zijn recht heeft verwerkt, kan hem dit niet baten.

Van rechtsverwerking is volgens vaste jurisprudentie slechts dan sprake indien een rechthebbende/schuldeiser zich heeft gedragen op een wijze die naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onverenigbaar is met het vervolgens geldend maken van het betrokken recht. Enkel tijdsverloop levert geen toereikende grond op voor het aannemen van rechtsverwerking; daartoe is vereist de aanwezigheid van bijzondere omstandigheden als gevolg waarvan hetzij bij de schuldenaar het gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt dat de schuldeiser zijn aanspraak niet (meer) geldend zal maken, hetzij de positie van de schuldenaar onredelijk zou worden benadeeld of verzwaard in geval de schuldeiser zijn aanspraak alsnog geldend zou maken.

Ook binnen dit kader is relevant het door [gedaagde] gestelde omtrent de afspraken als gemaakt ter vergadering op 14 november 2012 naar aanleiding van het vertrek van [eiser] en andere leden uit de dansgroep. De vraag is dan of met de houding van [eiser] ter vergadering en daarna het gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt dat hij een eventuele aanspraak op het exclusieve gebruik van zijn handelsnaam dan wel merkrecht niet geldend zou maken. De rechtbank is van oordeel dat deze vraag ontkennend moet worden beantwoord. [eiser] geeft – zo blijkt uit het onder 2.8. weergegeven citaat – in zijn e-mail op 15 november 2012 als reactie op het gevoerde overleg immers duidelijk aan dat wat hem betreft het verhaal nog niet was afgerond, dat nog niet duidelijk was wie alles op zijn naam zou gaan zetten. Daarmee doelt [eiser] - naar hij stelt - onder meer op de overdracht van de handelsnaam. Dat [eiser] de handelsnaam [handelsnaam 1] bezigde sinds de oprichting van de groep, zowel voor de groep als ook voor zijn eigen activiteiten staat als niet gemotiveerd betwist vast. De andere leden van de groep waaronder [gedaagde] hadden uit een en ander dan ook zeker niet mogen begrijpen dat [eiser] zonder nadere (zakelijke) afspraken af zou zien van zijn rechten op de naam. Het enkele feit dat hij vervolgens tot 2016 geen enkel bezwaar heeft geuit tegen het gebruik door de anderen van de naam [handelsnaam 1] is onvoldoende voor het aannemen van rechtsverwerking; hieruit kan hooguit een tijdelijke instemming met het gebruik van de naam door de anderen worden afgeleid, wat hierna bij de inhoudelijke beoordeling aan de orde zal komen. Andere concrete feiten of omstandigheden die – indien bewezen – zouden nopen tot de conclusie dat door zijn toedoen een gerechtvaardigd vertrouwen is gewekt dat hij geen aanspraak meer zou maken op eventuele rechten, zijn door [gedaagde] niet gesteld en daarvan is evenmin gebleken. Ook in dit kader beschouwd, faalt het verweer.

De weging van de bijzondere omstandigheden als door [gedaagde] gesteld, worden niet anders indien beoordeeld binnen het kader van artikel art. 6:248 lid 2 BW; deze zijn onvoldoende om de conclusie te rechtvaardigen dat het beroep van [eiser] op zijn wettelijke rechten naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn.

Zoals hiervoor al aan de orde is geweest, heeft naar aanleiding van het aangekondigde vertrek van [eiser] en andere leden een bespreking plaatsgevonden op 14 november 2012 waarbij ook [eiser] en [gedaagde] aanwezig waren. [gedaagde] heeft ter zake aangevoerd dat uit het verslag van deze bespreking blijkt dat toen is afgesproken dat de resterende leden de dansgroep na het vertrek van [eiser] zouden voortzetten onder de naam [handelsnaam 1] , en [eiser] daarvoor dus toestemming heeft verleend, waarna de resterende leden van de dansgroep dit ook hebben gedaan. [eiser] heeft daartegen aanvankelijk ook geen bezwaar geuit. Hij heeft zich daartegen eerst verzet bij brief van 6 januari 2016, waarna [gedaagde] ook met het gebruik van de naam is gestopt. [eiser] heeft daartegenover gesteld dat hij in zijn e-mail als reactie op het gevoerde overleg nadrukkelijk heeft aangegeven dat wat hem betreft het nog niet helemaal rond was en dat nog nadere zakelijke afspraken omtrent de overdracht moesten worden gemaakt, zodat van toestemming geen sprake is.

De rechtbank volgt [gedaagde] in zoverre dat uit voormelde omstandigheden kan worden afgeleid dat [eiser] in november 2012 vooralsnog akkoord ging met voortzetting van het optreden van de dansgroep onder de naam [handelsnaam 1] , totdat nadere afspraken zouden zijn gemaakt. Tot het maken van nadere afspraken is het echter niet gekomen; geen van beide partijen heeft daartoe destijds nadere actie ondernomen. [eiser] heeft zich vervolgens in 2014 weer gevoegd bij de groep en wederom meegewerkt aan optredens onder de naam [handelsnaam 1] . Naar [eiser] ter zitting nog heeft toegelicht realiseerde hij zich kort daarna dat de groep niet zomaar zijn naam mocht gebruiken, heeft hij een brief op laten stellen door een bevriende juriste en ook toen weer geprobeerd de kwestie op te lossen met de jongens, maar zonder succes. Een en ander in ogenschouw nemend is de rechtbank van oordeel dat voor de tussenliggende periode van november 2012 tot aan het moment dat [eiser] per bedoelde brief aangaf dat de anderen de naam niet langer zomaar mochten gebruiken, mag worden uitgegaan van de impliciete toestemming van [eiser] voor het gebruik van de naam [handelsnaam 1] door [gedaagde] en de anderen. Na dat moment hadden zij zich echter moeten realiseren dat [eiser] niet langer akkoord ging met het gebruik van de naam, zodat voor zover sprake is geweest van optredens onder de naam [handelsnaam 1] na dat moment sprake is van inbreuk op het merkrecht van [eiser] .

Wanneer vorenbedoeld moment precies heeft plaatsgehad, is vooralsnog niet vast komen te staan. Naar [eiser] heeft gesteld heeft hij [gedaagde] herhaalde malen aangesproken en verzocht de inbreukmakende gedragingen te stoppen. [gedaagde] heeft dit echter betwist en gesteld dat [eiser] vóór de sommatiebrief van 6 januari 2016 nimmer heeft aangegeven dat de naam [handelsnaam 1] niet mag worden gebruikt. De rechtbank zal [eiser] overeenkomstig zijn aanbod daartoe in de gelegenheid stellen op dit punt nader bewijs te leveren als hierna bepaald.

Een aantal van deze stukken ziet op de periode 2014-2015, derhalve op de periode vóór de sommatiebrief van 6 januari 2016. Dit betreft allereerst een factuur met datum 30 juni 2014 die ziet op een optreden van [gedaagde] van 22 juni 2014, waarvan [eiser] abusievelijk in de dagvaarding stelt dat deze ziet op een optreden van 22 juni 2016, hetgeen terecht door [gedaagde] is bestreden. Uit deze factuur blijkt dat is opgetreden onder de naam [handelsnaam 1] . Daarnaast heeft [eiser] een tweetal publicaties uit nieuwsmedia van 2015 in het geding gebracht, hiervoor weergegeven onder 2.12. en 2.13., waarin melding wordt gemaakt van de dansactiviteiten van [gedaagde] . [gedaagde] heeft deze activiteiten niet gemotiveerd betwist, zodat daar in rechte vanuit wordt gegaan. Of [gedaagde] in deze periode daarnaast nog andere activiteiten als deze heeft ondernomen, is vooralsnog niet vast komen te staan. Echter, activiteiten in deze periode onder de naam [handelsnaam 1] zijn slechts dan als inbreuk te kwalificeren, indien [eiser] slaagt in het hiervoor onder 4.13.3. bedoelde bewijs, in die zin dat komt vast te staan dat [eiser] eerder dan deze door [gedaagde] ondernomen activiteiten [gedaagde] heeft verzocht het gebruik van de naam [handelsnaam 1] te staken.

Met betrekking tot de periode na de sommatiebrief van 6 januari 2016 is vooralsnog niet vast komen te staan dat sprake is geweest van inbreukmakende gedragingen door [gedaagde] . De factuur die ter nadere onderbouwing daarvan is overgelegd ziet – zoals hierboven reeds is vermeld – niet op een optreden in juni 2016 maar op een optreden in juni 2014. De daarnaast overgelegde screenshot van een gesteld optreden op 11 februari 2017 kan evenmin tot bewijs dienen, nu daaruit niet kan worden opgemaakt dat de screenshot daadwerkelijk op het gestelde optreden ziet en daaruit ook niet kan worden afgeleid dat [gedaagde] daarbij betrokken is geweest. [gedaagde] heeft ook ten stelligste betwist bij het optreden op 11 februari 2017 aanwezig te zijn geweest, hetgeen ter zitting door één van de overige leden van de dansgroep is bevestigd. Naar [gedaagde] verder heeft aangevoerd is op die datum ook geen optreden onder de naam [handelsnaam 1] geboekt, maar onder de naam ‘ [handelsnaam 4] ’, ten bewijze waarvan hij een screenshot heeft overlegd van (kennelijk) een facebook pagina waarop de vermelding van deze naam is te zien.