Uitspraken

[verweerster] heeft [verzoeker] bij brief d.d. 26 juni 2019 gemeld dat de arbeidsovereenkomst per 10 juni 2019 is beëindigd. Op grond van artikel 7:669 lid 1 BW, in samenhang gelezen met artikel 7:669 lid 3 sub b BW en artikel 7:670 lid 1 sub a BW, kan de werkgever het dienstverband met een werknemer opzeggen indien de ongeschiktheid tot het verrichten van arbeid wegens ziekte van deze werknemer ten minste twee jaar heeft geduurd. Vaststaat in het onderhavige geval dat die situatie zich hier voordoet. Artikel 7:671a lid 1 BW bepaalt echter dat de werkgever in een dergelijk geval voor opzegging van het dienstverband schriftelijk toestemming moet hebben van het UWV. Deze toestemming ontbreekt hier. [verzoeker] heeft niet met de opzegging ingestemd, terwijl [verweerster] evenmin beschikte over de vereiste toestemming van het UWV voor opzegging. De opzegging van het dienstverband per 10 juni 2019 door [verweerster] is derhalve in strijd met artikel 7:671 lid 1 BW. De door [verweerster] bij brief d.d. 26 juni 2019 gedane opzegging heeft dus niet tot een rechtsgeldige beëindiging van het dienstverband geleid. Het staat [verzoeker] echter vrij om zich neer te leggen bij de opzegging van de arbeidsovereenkomst, hetgeen hij heeft gedaan.

[verzoeker] heeft onder meer aanspraak gemaakt op de transitievergoeding. Uit artikel 7:673 lid 1 BW vloeit voort dat een werkgever aan de werknemer een transitievergoeding is verschuldigd indien de arbeidsovereenkomst ten minste 24 maanden heeft geduurd en door de werkgever is opgezegd. Aan deze beide voorwaarden is voldaan. Gelet op het voorgaande alsmede de omstandigheid dat [verweerster] de verschuldigdheid en hoogte van de door [verzoeker] gevorderde transitievergoeding ad € 3.172,- bruto ook heeft erkend, ligt dit deel van het verzoek voor toewijzing gereed.

[verzoeker] heeft daarnaast aanspraak gemaakt op uitbetaling van de door hem opgebouwde en niet-genoten vakantiedagen. [verweerster] heeft erkend dat de opgebouwde en niet-genoten vakantiedagen niet zijn uitbetaald. Door [verweerster] zijn de opgebouwde niet-genoten vakantierechten begroot op 467,4 uren, zijnde gelijk aan een bedrag van € 8.969,41 bruto. [verzoeker] heeft het voorgaande niet betwist, zodat in rechte uitgegaan wordt van de juistheid daarvan. Het verzochte bedrag ad € 8.969,41 bruto wordt dan ook toegewezen.

Door [verzoeker] is voorts een vergoeding ad € 4.885,12 verzocht wegens onregelmatige opzegging. Op grond van artikel 7:672 lid 10 BW is de partij die opzegt tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt, een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. Om aanspraak te maken op deze vergoeding dient een verzoek daartoe, gelet op de in artikel 7:686a lid 4 BW genoemde vervaltermijn, echter wel binnen twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd te worden gedaan. Het verzoek van [verzoeker] is echter niet binnen de geldende vervaltermijn ontvangen, zodat [verzoeker] voor wat betreft dit deel van zijn verzoek niet-ontvankelijk is in zijn verzoek.

Door [verzoeker] is nog aangevoerd dat het toepassen van artikel 7:686a lid 4 onderdeel a BW in het onderhavige geval naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Gewezen is daarbij onder meer op de omstandigheid dat [verzoeker] niet juridisch geschoold is en hij het belang van de brief d.d. 26 juni 2019 niet heeft onderkend. Daarnaast zou mogelijk sprake zijn geweest van kwade opzet van de zijde van [verweerster] .
In dit geval staat als onweersproken vast dat [verweerster] de geldende opzegtermijn van één maand niet in acht heeft genomen alsmede dat de arbeidsovereenkomst bij een regelmatige opzegging op 1 augustus 2019 tot een einde zou zijn gekomen, doch het laten verstrijken van de vervaltermijn moet in beginsel fataal worden geacht. Dat betekent niet dat een beroep op de redelijkheid en billijkheid per definitie in alle gevallen kansloos is, maar de rechter dient grote terughoudendheid te betrachten bij de honorering van een dergelijk beroep. Slechts onder uitzonderlijke omstandigheden bestaat ruimte om af te wijken van een strikte toepassing van de vervaltermijnen. De kantonrechter is van oordeel dat van dergelijke uitzonderlijke omstandigheden in dit geval niet gebleken is. [verzoeker] heeft gesteld dat mogelijk sprake is geweest van kwade opzet, doch dit is hiervoor te vaag. Dat sprake is geweest van kwade opzet aan de zijde van [verweerster] is door [verweerster] bovendien gemotiveerd betwist en bij gebreke van een (deugdelijke) onderbouwing daarvan door [verzoeker] , in rechte niet komen vast te staan. Daarnaast volgt uit de brief voldoende duidelijk dat deze betrekking had op de beëindiging van de arbeidsovereenkomst en maakt de enkele omstandigheid, inhoudende dat [verzoeker] niet juridisch is geschoold, nog niet dat sprake is van een uitzonderlijke omstandigheden als hiervoor bedoeld. De verzochte vergoeding wegens onregelmatige opzegging is gelet op het voorgaande dan ook niet toewijsbaar.

Subsidiair heeft [verzoeker] aanspraak gemaakt op schadevergoeding gelijk aan het netto-equivalent van het bedrag van € 4.885,12 bruto op grond van onrechtmatige daad. De enkele omstandigheid dat een gedraging schending van een contractuele norm oplevert, brengt op zich nog niet mee dat deze gedraging niet tevens als een onrechtmatige daad jegens de wederpartij kan worden aangemerkt. Of dit het geval is, zal moeten worden beoordeeld aan de hand van de strekking van de geschonden norm, de aard van de gedraging en de verdere omstandigheden van het geval. De stelplicht en de bewijslast van de omstandigheden die maken dat sprake is van een onrechtmatige daad rusten in dit geval op [verzoeker] . De enkele schending van een arbeidsrechtelijke norm levert alleen dan een onrechtmatige daad op als de bewuste schending ook los van en buiten het gesloten stelsel van het arbeidsrecht, als onrechtmatig kan worden aangemerkt. Nu het niet toekennen van de vergoeding wegens onregelmatige opzegging op grond van de wet is gelegen in het laten verstrijken van de vervaltermijn door [verzoeker] , en niet als zodanig in een gedraging van [verweerster] , en voor het overige door [verzoeker] geen bijzondere omstandigheden zijn gesteld, ziet de kantonrechter eveneens geen aanleiding voor toewijzing van de vergoeding op de subsidiaire grond.

Op grond van artikel 7:681 lid 1 aanhef en onder a BW had [verzoeker] de keuze om de opzegging van de arbeidsovereenkomst te vernietigen of om een verzoek te doen tot toekenning van een billijke vergoeding. [verzoeker] heeft berust in de opzegging en om een billijke vergoeding verzocht.

De kantonrechter kan op verzoek van de werknemer een billijke vergoeding toekennen indien de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Gelet op de wetsgeschiedenis kan een rechter een billijke vergoeding toekennen als het ontslag als zodanig het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever, dan wel ernstig verwijtbaar is omdat de werkgever de voor een rechtsgeldig ontslag geldende voorschriften niet heeft nageleefd (bijvoorbeeld heeft opgezegd zonder preventieve toets van het UWV of rechter waar die wel was vereist).

Nu hiervoor geoordeeld is dat niet rechtsgeldig is opgezegd en [verweerster] daarmee in beginsel ernstig verwijtbaar heeft gehandeld, zou het verzoek van [verzoeker] om toekenning van

[verzoeker] heeft subsidiair nog aanspraak gemaakt op schadevergoeding gelijk aan de billijke vergoeding op grond van onrechtmatige daad. Ook hier geldt dat door [verzoeker] dezelfde feiten en omstandigheden aan zijn vordering ten grondslag zijn gelegd als bij de primaire grond, en geen bijzondere omstandigheden zijn gesteld die een toewijzing van schadevergoeding op grond van onrechtmatige daad rechtvaardigen.

De gevorderde wettelijke verhoging is toewijsbaar, met dien verstande dat de kantonrechter met het oog op de gegeven omstandigheden aanleiding ziet deze te matigen tot 15%. De wettelijke rente is eveneens toewijsbaar.

Tegen het verzoek van [verzoeker] tot het verstrekken van loonstroken en de eindafrekening is geen afzonderlijk verweer gevoerd. Dat verzoek wordt voor wat betreft de eindafrekening toegewezen. De gevorderde dwangsom zal worden toegewezen met ingang van de vijftiende dag na betekening van deze beschikking. De kantonrechter ziet aanleiding de dwangsom te maximeren tot een bedrag van € 2.500,-. Het verzoek ten aanzien van de loonstroken wordt als onvoldoende gespecificeerd afgewezen. Hetgeen hierna in de beslissing wordt toegewezen wordt geacht als zijnde in de eindafrekening verwerkt te zijn.

Als de deels in het ongelijk gestelde partij dient [verweerster] verwezen te worden in de kosten van het geding. Nu [verzoeker] procedeert op basis van een toevoeging blijven de verschotten beperkt tot het verschuldigde griffierecht.