Uitspraken

Ingevolge artikel 93, aanhef en onder c, Rv. worden zaken betreffende een huurovereenkomst door de kantonrechter behandeld en beslist. Artikel 71 lid 2 Rv. bepaalt dat, wanneer een zaak, in behandeling bij een kamer voor andere zaken dan kantonzaken, verder moet worden behandeld en beslist door de kantonrechter, de zaak daartoe op verzoek van een van de partijen of ambtshalve wordt verwezen naar een kamer voor kantonzaken. Het derde lid van dit artikel bepaalt dat de rechter de vraag of verwijzing nodig is, voor zover daarvoor het onderwerp van het geschil bepalend is, beoordeelt aan de hand van zijn voorlopig oordeel over het onderwerp van het geschil.

Dat moet de rechter niet alleen doen aan de hand van de stellingname van de eiser in de dagvaarding, maar ook aan de hand van het verweer. Bij de uitleg van de dagvaarding moet de rechter rekening houden met de omstandigheid dat bij het instellen van een vordering bij de sector civiel in plaats van de sector kanton, de eiser een vordering bij de eerstgenoemde sector beoogde in te stellen. Een verwijzing dient slechts plaats te vinden indien de dagvaarding niet aldus kan worden uitgelegd dat beoogd wordt een vordering bij de aangezochte rechter in te stellen.

De kernvraag in deze procedure is hoe de overeenkomst van 1 augustus 2012 moet worden gekwalificeerd. [naam eiser] stelt dat het een gemengde overeenkomst is omdat zij voldoet aan twee door de wet geregelde bijzondere overeenkomsten: opdracht en huur, de laatste in de zin van artikel 7:290 lid 2 onder a BW. Daarbij geldt volgens hem dat het element huur overheersend is en het verlenen van cateringdiensten ondergeschikt.

[naam gedaagde 1] voert aan dat er slechts een cateringovereenkomst is en dat van een gemengde overeenkomst geen sprake is, laat staan van huur.

Nu het [naam eiser] is die zich beroept op de huurbescherming van artikel 7:290 BW, is het aan hem om feiten en omstandigheden te stellen, en zo nodig te bewijzen, die het oordeel rechtvaardigen dat de overeenkomst moet worden beschouwd als een huurovereenkomst in de zin van artikel 7:290 BW.

Artikel 7:201 BW luidt: Huur is de overeenkomst waarbij de ene partij, de verhuurder, zich verbindt aan de andere partij, de huurder, een zaak of een gedeelte daarvan in gebruik te verstrekken en de huurder zich verbindt tot een tegenprestatie.

De gedachtegang die ten grondslag ligt aan de stelling van [naam eiser] is, dat ingevolge de overeenkomst er sprake is van ingebruikgeving van een deel van een zaak tegen betaling en dat er daarom sprake is van huur. Beslissend is echter niet of de overeenkomst die [naam bedrijf] en [naam gedaagde 1] hebben gesloten de in artikel 7:201 BW genoemde elementen behelst, maar of in de gegeven omstandigheden, gelet op hetgeen hen bij het sluiten van de overeenkomst voor ogen stond, de inhoud en strekking van de overeenkomst van dien aard zijn dat die overeenkomst mede als huurovereenkomst kan worden aangemerkt (ECLI:NL:HR:2011:BO9673). De benaming “pachtovereenkomst” is daarbij niet beslissend.

[naam eiser] stelt bij herhaling dat bij de totstandkoming van de overeenkomst in 2012 beide partijen huur voor ogen heeft gestaan, maar hij concretiseert dat “voor ogen staan” niet.

Ook stelt hij dat de wijze waarop partijen door de jaren heen uitvoering aan de overeenkomst hebben gegeven tot de conclusie moet leiden dat er sprake is van huur van bedrijfsruimte. Hij wijst er daarbij op dat hij forse investeringen heeft gedaan en dat [handelsnaam] door de jaren heen is uitgegroeid tot een serieus horecabedrijf met veel gasten “van buiten”.

De stelling van [naam eiser] dat de verhouding tussen partijen gedurende de looptijd van de overeenkomst is geëvolueerd tot een huurrelatie kan evenmin slagen.

[naam gedaagde 1] heeft met juistheid aangevoerd dat de door [naam eiser] bij conclusie van repliek onder randnummers 10,11,14, 15, 16, 17, 22, 29 en 37 als argument daarvoor genoemde omstandigheden (onderhoud, vermelding van de term

“ huurdersbelang” op de verzekeringspolis, horecavergunning, organisatie van evenementen, het lopen van financieel risico, aanschaf verkoopwagen, het inschrijven van de naam [handelsnaam] in het Handelsregister en het adverteren) evenzeer passen bij een cateringovereenkomst. Voor het gebruik van de term “huurdersbelang” in de polis geldt dat dat nog niet meebrengt dat er sprake is van een huurovereenkomst.

Dat de activiteiten van [handelsnaam] gedurende de looptijd van de overeenkomst breder zijn geworden doordat ook niet-manegegebonden publiek de ruimten bezocht

– [naam gedaagde 1] bestrijdt en relativeert de gestelde omvang daarvan overigens en houdt het op enkele passanten – maakt op zichzelf evenmin dat een huurovereenkomst is ontstaan.

[naam eiser] stelt voorts dat ook wanneer zou worden geoordeeld dat er geen sprake is van een huurovereenkomst ex artikel 7:290 BW, het [naam gedaagde 1] niet vrijstond de overeenkomst op te zeggen zonder de geleden en nog te lijden schade te vergoeden.

Hij heeft die stelling echter niet onderbouwd, zodat de rechtbank daaraan voorbij moet gaan.

De beslissing

De rechtbank

wijst de vordering af;

veroordeelt [naam eiser] in de proceskosten, tot aan deze uitspraak aan de zijde van

gedaagde partijen begroot op € 4.131,- aan griffierecht en op € 4.804,- aan salaris voor de advocaat;

verklaart de proceskostenveroordeling uitvoerbaar bij voorraad;

Dit vonnis is gewezen door mr. P. Joele en in het openbaar uitgesproken op

24 december 2020.

2632