Uitspraken

2.4.1.

Beide partijen verzoeken de echtscheiding tussen hen uit te spreken. Zij stellen dat het huwelijk duurzaam is ontwricht.

2.4.2.

Het verzoek tot echtscheiding wordt, als op de wet gegrond, toegewezen.

2.5.1.

De vrouw verzoekt te bepalen dat de hoofdverblijfplaats van de minderjarigen bij haar zal zijn.

2.5.2.

De man verweert zich niet tegen dit verzoek.

2.5.3.

De rechtbank beslist conform het verzoek, omdat dit verzoek niet is weersproken en op de wet is gegrond. Niet is gebleken dat het belang van de minderjarigen zich hiertegen verzet.

2.6.1.

Partijen zijn eerder de volgende bij beschikking van deze rechtbank van 28 augustus 2019, gegeven in het kader van voorlopige voorzieningen, vastgelegde regeling van de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken (hierna: zorgregeling) overeengekomen:

• -

  De minderjarigen zullen bij de man verblijven een weekend per 14 dagen van vrijdag 19.00 uur tot en met zondag 19.00 uur met dien verstande, dat indien de minderjarige [voornaam minderjarige 1] dat aangeeft en de man dat kan honoreren, deze minderjarige ook nog op andere dagen en tijdstippen bij de man zal zijn;

• -

  De zorg voor de minderjarigen tijdens de schoolvakanties van de minderjarigen (voorjaarsvakantie, meivakantie, zomervakantie, herfstvakantie, kerstvakantie) wordt bij helfte gedeeld, waarbij de minderjarigen de eerste helft van de vakantie bij de man (de eerste week van de meerweekse vakanties en het eerste deel van de enkelweekse vakanties tot woensdag 18.00 uur) en de tweede helft van de vakantie bij de vrouw zullen verblijven (het resterende deel van de schoolvakanties) tenzij partijen uiterlijk zes maanden voor de betreffende vakantie een andere verdeling overeenkomen;

• -

  De minderjarigen zullen tijdens het Suikerfeest en het Offerfeest bij een der partijen verblijven. In de oneven jaren heeft de vrouw de eerste keus bij welk feest de minderjarigen bij haar zullen zijn. Tijdens de andere dag zijn de minderjarigen bij de man. In de even jaren heeft de man de eerste keus bij welk feest de minderjarigen bij hem zullen zijn. Tijdens de andere dag zijn de minderjarigen bij de vrouw;

• -

  De minderjarigen zullen tijdens de oneven jaren bij de vrouw zijn tijdens Oud en Nieuw. In de even jaren zullen zij bij de man verblijven.

• -

  De minderjarigen verblijven tijdens de overige feestdagen en vrije dagen bij de betreffende ouder, waar de minderjarigen dat weekend verblijven.

2.6.2.

De vrouw verzoekt in afwijking van de hiervoor vermelde zorgregeling primair te bepalen dat de minderjarigen elk weekend van vrijdag 19.00 uur tot zondag 19.00 uur bij de man verblijven en subsidiair te bepalen dat de minderjarigen eenmaal per veertien dagen van vrijdag 19.00 uur tot zondag 19.00 uur bij de man verblijven en elke woensdag na school tot 19.00 uur.

2.6.3.

De man voert gemotiveerd verweer. Hij is akkoord met de door de vrouw gewenste regeling wat betreft de vakanties en feestdagen, maar verzet zich tegen uitbreiding van de reguliere zorgregeling in de weekends.

2.6.4.

2.7.1.

Beide partijen verzoeken ieder voor zich het huurrecht van de echtelijke woning aan de [adres] te Maassluis.

2.7.2.

Omdat de vrouw de zorg heeft voor de minderjarige kinderen van partijen en de man over alternatieve woonruimte beschikt, acht de rechtbank het belang van de vrouw en de minderjarigen bij het huurrecht van de echtelijke woning groter dan het belang van de man daarbij. Het verzoek van de vrouw wordt toegewezen onder afwijzing van het verzoek van de man.

2.8.1.

De vrouw verzoekt een door de man met ingang van 21 januari 2020 te betalen bijdrage in de kosten van verzorging en opvoeding van de minderjarigen (hierna ook: kinderbijdrage) van € 781,- per maand.

2.8.2.

De man voert gemotiveerd verweer.

2.8.3.

2.8.4.

De man betwist in algemene bewoordingen inkomsten te genereren uit de eenmanszaak [naam bedrijf 2] . De man laat de concrete stellingen van de vrouw, die hiervoor zijn weergegeven, en de haar overgelegde stukken echter nagenoeg onbesproken. De man geeft dus geen verklaring voor zijn aanzienlijke investering in de onderneming die formeel alleen van zijn broer is of voor de bankafschriften waaruit veel stortingen van contante bedragen op de rekening van partijen blijken. Dat de inkomsten van de man uitsluitend zouden bestaan uit het loon dat hij ontvangt van [naam bedrijf 1] valt naar het oordeel van de rechtbank niet te rijmen met zijn verklaring ter zitting dat hij zes dagen per week werkt of met het uitgavenpatroon van partijen tijdens het huwelijk, zoals door de vrouw gesteld en door de man niet, althans onvoldoende gemotiveerd betwist. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de man onvoldoende duidelijkheid verschaft omtrent zijn inkomsten.

2.8.5.

Bij gebrek aan voldoende duidelijkheid over het inkomen van de man, kan de rechtbank niet vaststellen wat het netto besteedbaar gezinsinkomen tijdens de relatie was en wat de draagkracht van de man is. Omdat het op de weg van de man lag de rechtbank hierover te informeren, komt dit voor zijn risico. De rechtbank verwerpt dan ook zowel het behoefte- als het draagkrachtverweer van de man en wijst het verzoek van de vrouw toe.

2.9.1.

Partijen zijn in algehele gemeenschap van goederen gehuwd.

2.9.2.

Beide partijen verzoeken de verdeling van de gemeenschap vast te stellen dan wel de wijze van verdeling van de gemeenschap te gelasten.

2.9.3.

Partijen hebben geen overeenstemming over de verdeling van de huwelijksgemeenschap. Partijen stellen over en weer onvoldoende om de verdeling van de huwelijksgemeenschap vast te stellen. De rechtbank zal daarom de wijze van verdeling gelasten, rekening houdende naar billijkheid zowel met de belangen van partijen als met het algemeen belang op grond van artikel 3:185 BW.

2.9.4.

Op grond van artikel 1:99 lid 1 aanhef en onder b BW is de peildatum voor de omvang van de huwelijksgoederengemeenschap de datum waarop het verzoekschrift tot echtscheiding is ingediend, te weten 15 april 2020.

2.9.5.

De rechtbank bespreekt hierna de gemeenschap van goederen per boedelbestanddeel.

2.10.1.

De vrouw verzoekt de man te veroordelen binnen vier weken na dagtekening van de in deze te wijzen beschikking tot het verlenen van zijn medewerking aan het bewerkstelligen van de echtscheiding van partijen naar Islamitisch recht, doordat de man zijn recht op talaq aan de vrouw geeft, zulks op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 500,- per dag dat de man in gebreke blijft aan voornoemde veroordeling te voldoen, met een maximum van € 100.000,-.

2.10.2.

2.10.3.

De man voert verweer. Hij verklaart ter zitting niet bereid te zijn driemaal het woord talaq uit te spreken en ook anderszins niet vrijwillig aan de beëindiging van het Islamitische huwelijk mee te willen werken. De man geeft hiervoor desgevraagd geen duidelijke reden en stelt alleen dat hij dit wil overlaten aan de shariarechtbank.

2.10.4.

Naar het oordeel van de rechtbank voldoet het verzoek van de vrouw aan de vereisten van artikel 827 lid 1 sub f Rv, omdat de gevraagde voorziening voldoende samenhang vertoont met het verzoek tot echtscheiding naar Nederlands recht, en niet te verwachten is dat de behandeling daarvan tot onnodige vertraging van het geding zal leiden.

2.10.5.

Het verzoek van de vrouw is gebaseerd op haar stelling dat sprake is van onrechtmatig handelen van de man jegens haar. Op grond van artikel 4 Brussel I-bis heeft de Nederlandse rechter in dit geval rechtsmacht omdat de man in Nederland woont.

2.10.6.

Op grond van artikel 4 lid 1 Rome II-Verordening (nr. 864/2007) jo. artikel 10:159 BW wordt een onrechtmatige daad naar Nederlands IPR beheerst door het recht van de staat waar de schade zich voordoet. In dit geval is dat het Nederlandse recht, omdat de vrouw haar woonplaats in Nederland heeft en zij hier de gestelde beperking in haar vrijheid om na de echtscheiding het eigen leven in te richten ervaart.

2.10.7.

Uit de uitspraak van de Hoge Raad van 22 januari 1982, NJ 1982/489 volgt dat de weigering van de man het nodige te doen om tot een religieuze echtscheiding te komen, onrechtmatig kan zijn wanneer deze weigering in strijd is met de zorgvuldigheid die de man in het maatschappelijk verkeer jegens de vrouw in acht behoort te nemen. In zo’n geval kan de rechter de man op grond van een onrechtmatige daad, eventueel op straffe van een dwangsom, veroordelen zijn medewerking te verlenen aan de religieuze echtscheiding. Of de weigering van de man om mee te werken aan een religieuze echtscheiding een onrechtmatige gedraging oplevert, hangt af van de omstandigheden van het geval. Tot die omstandigheden behoort de mate waarin de vrouw bij uitblijven van een religieuze echtscheiding in haar verdere levensmogelijkheden wordt beperkt. Verder is van belang de aard en het gewicht van de bezwaren die bij de man tegen het verlenen van zijn medewerking bestaan. Ten slotte moet rekening worden gehouden met de kosten die aan de medewerking van de man zijn verbonden, zulks mede in verband met de vermogenspositie van partijen en de eventuele bereidheid van de vrouw deze kosten geheel of ten dele voor haar rekening te nemen.

2.10.8.

De man heeft de door de vrouw gestelde beperking van haar vrijheid als gevolg van de instandhouding van het Islamitische huwelijk niet weersproken. Tussen partijen staat dus vast dat de vrouw bij instandhouding van het religieuze huwelijk tussen partijen niet zonder toestemming van de man naar het buitenland kan reizen om haar familie te bezoeken en dat het aangaan van een nieuwe relatie door de vrouw voor haar en de kinderen van partijen zal kunnen leiden tot maatschappelijke uitsluiting. Dit zijn ernstige belemmeringen voor de vrouw om haar leven na de burgerlijke echtscheiding naar eigen inzicht in te richten. Voor het voortbestaan van deze beperkingen bestaat na de door de man verzochte echtscheiding naar Nederlands recht, geen rechtvaardigingsgrond meer. Naar het oordeel van de rechtbank handelt de man onder deze omstandigheden onrechtmatig ten opzichte van de vrouw door niet het nodige te doen om een religieuze echtscheiding tot stand te brengen. De man neemt daarmee namelijk niet de zorgvuldigheid in acht die hij in het maatschappelijk verkeer ten aanzien van zijn ex-partner in acht behoort te nemen. Het verzoek van de vrouw zal dan ook worden toegewezen.

2.11.1.

De vrouw verzoekt betaling, tegen een behoorlijk bewijs van kwijting, van de bruidsgave ad €100.000,- van de man aan de vrouw en wel binnen vier weken na dagtekening van de in deze te wijzen beschikking aan de man, althans een door de rechtbank in goede justitie te bepalen bedrag en betalingstermijn.

2.11.2.

2.11.3.

2.11.4.

De vrouw stelt in reactie hierop dat € 3.250,- het bedrag is waarop zij gelijk bij het aangaan van het huwelijk recht had. De munten vormen de uitgestelde bruidsschat.

2.11.5.

Naar het oordeel van de rechtbank voldoet het verzoek van de vrouw aan de vereisten van artikel 827 lid 1 sub f Rv, omdat de gevraagde voorziening voldoende samenhang vertoont met het verzoek tot echtscheiding naar Nederlands recht, en niet te verwachten is dat de behandeling daarvan tot onnodige vertraging van het geding zal leiden.

2.11.6.

Of de Nederlandse rechter internationaal bevoegd is om over dit verzoek te oordelen, hangt af van de grondslag van het verzoek. In dit geval is die grondslag de door de vrouw gestelde afspraak tussen partijen over een door de man bij de beëindiging van het Islamitische huwelijk aan haar te betalen bruidsgave. Het gaat dus om nakoming van een overeenkomst. Gelet op deze grondslag en het feit dat de man in Nederland woont, is EEX-Verordening (EEX-Vo 2012, nr. 1215/2012, ook wel genoemd: herschikte EEX-Verordening) van toepassing. Op grond van artikel 4 van deze verordening is de Nederlandse rechter bevoegd kennis te nemen van het verzoek.

2.11.7.

Voor het recht dat van toepassing is op de gestelde afspraak betreffende de bruidsgave wordt in de jurisprudentie veelal aangesloten bij het recht dat op het betreffende huwelijk van toepassing is. In dit geval gaat het echter om een religieus huwelijk naar Islamitisch recht, waarbij de rechtbank geen aanknopingspunten ziet voor de toepasselijkheid van het recht van enige staat. Het religieuze huwelijk is in Nederland gesloten, tussen twee in Nederland wonende personen die allebei de Nederlandse nationaliteit hebben. Van toepasselijkheid van het Nederlandse recht kan echter geen sprake zijn, omdat het Nederlandse recht het religieuze huwelijk niet als rechtsgeldig huwelijk erkent en daaraan geen rechtsgevolgen verbindt. Van toepasselijkheid van het Irakese recht op het religieuze huwelijk, waarvan beide partijen uitgaan zonder dit op enige wijze te onderbouwen, is naar het oordeel van de rechtbank evenmin sprake. Weliswaar staat in de religieuze huwelijksakte bij de vrouw de Irakese nationaliteit vermeld, maar de rechtbank vindt dat enkele feit (dat niet door partijen zelf naar voren is gebracht) onvoldoende om te kunnen oordelen dat het religieuze huwelijk naar Irakees recht is gesloten.

2.11.8.

Omdat het religieuze huwelijk geen aanknopingspunt biedt voor het op de bruidsgave toepasselijke recht, zal de rechtbank het toepasselijke recht baseren op de rechtsgrond van het verzoek, te weten nakoming van een overeenkomst. Op grond van artikel 3 Rome I-Verordening (nr. 593/2008) kunnen partijen het toepasselijke recht voor een overeenkomst aanwijzen. Omdat partijen tijdens de mondelinge behandeling hebben verklaard het erover eens te zijn dat hier Irakees recht moet worden toegepast, zal de rechtbank hiervan uitgaan.

2.11.9.

In de religieuze huwelijksakte is op het punt van de bruidsgave het volgende vermeld:

2.12.1.

Gelet op de aard van de procedure zal de rechtbank bepalen dat elk van de partijen de eigen kosten draagt.