Uitspraken

Aan vader was opgedragen te bewijzen (a) feiten en omstandigheden op grond waarvan blijkt dat vader met [zoon] is overeengekomen dat de door vader aan [zoon] betaalde bedragen door [zoon] zouden moeten worden terugbetaald en/of (b) dat [zoon] de noemers “aflossing schuld” en “aflossing lening” heeft aangebracht op de in het tussenvonnis van 6 februari 2020 onder 2.7 genoemde betalingen vanaf zijn bankrekening.

In het tussenvonnis van 9 april 2020 is reeds geoordeeld dat vader voor de hiervoor genoemde stelling onder (b) geen bewijzen heeft overgelegd.

Met betrekking tot het bewijs van de hiervoor genoemde stelling onder (a) door vader bij akte van 5 maart 2020 in het geding gebrachte stukken heeft de kantonrechter in hetzelfde vonnis geoordeeld dat deze stukken onvoldoende bewijs opleveren.

Vader heeft bij de voornoemde akte ook twee schriftelijke verklaringen in het geding gebracht van zijn huidige echtgenote en zijn zoon [broer gedaagde] (broer van [zoon] , verder: [broer gedaagde] ) die door [zoon] inhoudelijk en gemotiveerd zijn betwist.

De broer van [zoon] heeft in zijn verklaring geschreven dat [zoon] vaak tegen hem (de broer) heeft verteld dat hij het geld moest terugbetalen. Deze verklaring ondersteunt de stelling van vader, maar is niet onder ede bij de rechter afgelegd. [broer gedaagde] is, ondanks dat hij als getuige door vader is opgeroepen, niet ter zitting verschenen. Vader heeft ter zitting verklaard dat [broer gedaagde] niet tegen zijn broer wilde getuigen en heeft afgezien hem als getuige te laten horen. Dat betekent dat de kantonrechter aan deze verklaring weinig gewicht toe zal kennen in het kader van de beoordeling van het bewijs.

Daarbij heeft vader met de zoons en zijn echtgenote een lijst opgesteld, die de getuige een codicil noemt, van de toekomstige verdeling van de roerende zaken tussen [broer gedaagde] , [zoon] en de echtgenote (of haar kinderen).

De verklaring van de echtgenote ondersteunt onvoldoende het bewijs van de stelling van vader dat hij met [zoon] is overeengekomen dat de door vader aan [zoon] betaalde bedragen door [zoon] zouden moeten worden terugbetaald. Het bevestigt eerder de stelling van de zoon dat er gesproken is over de verplichting tot terugbetaling, maar dat de zoon dat niet heeft willen afspreken. Dat de zoon betalingen aan zijn vader heeft gedaan (die overigens voor een aanzienlijk deel door de vader zelf zijn uitgevoerd met gebruikmaking van de door hem beheerde bankpas van [zoon] ) maakt dat niet anders, nu [zoon] heeft verklaard dat hij zich wel moreel (maar juridisch niet afdwingbaar) verplicht heeft gevoeld tot (terug-)betalingen.

De verklaring van de echtgenote dat [zoon] heeft gezegd dat hij de ontvangen gelden ging terugbetalen is in overeenstemming met de stelling van [zoon] dat hij zich daartoe moreel verplicht voelde. Bewijs van wilsovereenstemming over een afdwingbare (terug-)betalingsverplichting wordt met de verklaring niet geleverd. De verklaring dat [zoon] heeft toegezegd een akte van schulderkenning te zullen tekenen levert geen overtuigend bewijs op van het bestaan van een afspraak de ontvangen gelden terug te moeten betalen: het staat immers vast dat de akte niet is getekend door [zoon] . En overigens ontkent [zoon] de toezegging. De kantonrechter ziet geen aanleiding om aan de verklaring van de echtgenote hieromtrent een doorslaggevend zwaarder gewicht toe te kennen dan de ontkenning door [zoon] .

Het hiervoor geschetste beeld draagt bij aan de twijfel of vader en [zoon] zijn overeengekomen dat [zoon] de ontvangen geldbedragen diende terug te betalen.

Vader is daarmee niet geslaagd in de aan hem gegeven bewijsopdracht. Zijn vorderingen zullen worden afgewezen.

De kantonrechter zal de proceskosten compenseren omdat partijen in een familierelatie staan en het geschil daarmee nauw verbonden is. Het geschil vloeit immers voort uit betalingen die over en weer zijn gedaan op grond van door de partijen als vader en zoon gestelde en over en weer gevoelde morele verplichtingen.