Uitspraken

Tussen partijen is niet in geschil dat [eiser] , op grond van artikel 1.9 WRR, recht heeft op tenminste 129 roostervrije dagen per jaar. Partijen worden verdeeld gehouden door de vraag hoe het aantal van 129 roostervrije dagen berekend dient te worden. RET stelt zich op het standpunt dat bij de berekening van het aantal jaarlijkse roostervrije dagen tevens de ‘senioren-uren’ dienen te worden betrokken, welke voortvloeien uit de bij RET geldende en op [eiser] van toepassing zijnde seniorenregeling. [eiser] heeft betwist dat de senioren-uren van invloed zijn op de berekening van het aantal roostervrije uren. Daartoe wordt het volgende overwogen.

[eiser] heeft aan RET verzocht hem duidelijkheid te verschaffen over het aantal roostervrije dagen, dat hem toekomt. De heer [naam] , toenmalig manager Bedrijfsbureau Exploitatie van RET, heeft in reactie hierop aangegeven dat de roostervrije dagen bestaan uit minimaal 104 weekenddagen en 25 voorheen ATV-dagen. Ter toelichting hierop heeft de heer [naam] het document ‘Praktijk beoordeling vrije dagen’ aan [eiser] verstrekt. Anders dan RET is de kantonrechter van oordeel dat [eiser] wel degelijk rechten kan ontlenen aan hetgeen de heer [naam] namens RET aan hem heeft uiteengezet. Niet ter discussie staat immers dat de WRR noch de CAO RET antwoord geven op de vraag hoe het jaarlijkse minimumaantal toe te kennen roostervrije dagen is opgebouwd. Het is dan ook alleszins begrijpelijk dat [eiser] zich hiervoor tot RET heeft gewend. Van RET mag en moet in dit geval dan ook verwacht worden dat zij aan [eiser] op duidelijke wijze uiteenzet hoe de roostervrije dagen zijn opgebouwd. Dat de in het document ‘Praktijk beoordeling vrije dagen’ opgenomen opsplitsing van roostervrije dagen slechts voor intern/administratief gebruik is, kan RET dan ook niet aan [eiser] tegenwerpen. [eiser] mocht op gerechtvaardigde gronden uit gaan van de juistheid van de aan hem verschafte uitleg en overzichten.

De opbouw van roostervrije dagen, zoals door de heer [naam] aan [eiser] is uiteengezet, alsmede de in de ‘Praktijk beoordeling vrije dagen’ opgenomen norm voor het (minimum) aantal jaarlijkse roostervrije dagen, komen overeen met de uitleg, die de algemeen directeur van RET, de heer Unck, blijkens de brief van 4 april 2019 aan de Ondernemingsraad heeft gegeven over de berekening van het aantal roostervrije dagen.

De op [eiser] van toepassing zijnde seniorenregeling houdt concreet in dat een werknemer met een voltijd dienstverband een verkorting van de arbeidsduur krijgt van 152 uur per jaar. Deze verkorting van de arbeidsduur met 152 uur per jaar wordt per jaar vooraf in mindering gebracht op het aantal uren dat een werknemer in dat jaar zou moeten werken. Hieruit volgt dat de senioren-uren slechts van invloed zijn op het aantal jaarlijks te werken uren, welk aantal hierdoor lager komt te liggen dan bij een werknemer, waarop de seniorenregeling niet van toepassing is.

De kantonrechter is van oordeel dat deze senioren-uren los staan van de roostervrije dagen, waar [eiser] recht op heeft. Uit de WRR, de CAO RET noch uit enig ander schriftelijk stuk volgt dat de senioren-uren van invloed zijn op de berekening van het (minimale) aantal roostervrije dagen. Het enkele feit dat RET de senioren-uren in haar interne administratie kennelijk wel meetelt bij de vaststelling van het aantal ontvangen roostervrije dagen maakt dit niet anders. Deze handelwijze van RET valt echter niet te rijmen met de eerder door de heer [naam] verstrekte toelichting op het aantal roostervrije dagen én de toelichting van de heer Unck aan de Ondernemingsraad.

In hoofdstuk 6 van de WRR wordt een roostervrije dag gedefinieerd als ‘een dag waarin geen werkzaamheden worden gepland en de medewerker vrij is van dienst’. Dit verschilt naar zijn aard wezenlijk van de uit de seniorenregeling voortvloeiende arbeidstijdverkorting. Zoals door RET is aangegeven, heeft toepasselijkheid van de seniorenregeling immers tot gevolg dat de 152 senioren-uren in mindering worden gebracht op het totaal aantal jaarlijks te werken uren voor een ‘senior’. Anders dan de roostervrije dagen op grond van artikel 1.9 van de WRR, is de seniorenregeling met de bijbehorende senioren-uren dan ook bedoeld voor een beperkt aantal werknemers - de werknemers met een leeftijd van tenminste 54 jaar, die tenminste 10 jaar bij RET werkzaam zijn in eenzelfde functie - en is deze regeling in het leven geroepen met als doel ‘voldoende hersteltijd’ voor deze specifieke groep werknemers te realiseren door middel van een effectieve verkorting van de arbeidstijd.

Bovendien wordt in artikel 1.9 van de WRR geen onderscheid gemaakt tussen werknemers die wél onder de seniorenregeling vallen en werknemers die níet onder de seniorenregeling vallen. Kortom, op grond van voornoemd artikel heeft élke werknemer met een voltijdscontract recht op tenminste 129 roostervrije dagen per jaar. Als, zoals in de visie van RET het geval is, de senioren-uren meetellen bij de berekening van het aantal roostervrije dagen, betekent dit dat aan ‘senioren’ - waaronder [eiser] - effectief minder roostervrije dagen worden toegekend dan werknemers die niet onder de seniorenregeling vallen. Dit impliceert dat er een onrechtvaardig verschil in toegekende roostervrije dagen ontstaat tussen werknemers, terwijl met artikel 1.9 van de WRR juist beoogd wordt duidelijkheid te scheppen voor het volledige personeelsbestand.

De seniorenregeling betreft voorts een regeling, waarvan werknemers op vrijwillige basis gebruik kunnen maken. Reeds dit vrijwillige karakter impliceert al dat het niet aannemelijk is dat de uit de regeling voortvloeiende senioren-uren door RET aangewend dienen te worden om het vastgestelde minimumaantal toe te kennen roostervrije dagen te bereiken. Naar het oordeel van de kantonrechter is de strekking van de seniorenregeling dan ook de werknemer, op wie de regeling van toepassing is, voldoende hersteltijd te verschaffen náást het vastgestelde minimale aantal roostervrije dagen per jaar.

Op grond van het hiervoor overwogene heeft [eiser] alsnog recht op de drie gemiste roostervrije dagen, zodat RET deze roostervrije dagen alsnog aan [eiser] dient toe te kennen. De gevorderde verklaring voor recht dienaangaande is derhalve eveneens toewijsbaar.

RET heeft gesteld dat [eiser] in de periode 2015 tot en met 2017 te weinig uren heeft gewerkt. RET doet in onderhavige procedure echter geen expliciet beroep op verrekening van de te weinig gewerkte uren met de gemiste roostervrije dagen, nog afgezien van het feit dat de WRR noch de CAO RET daartoe de mogelijkheid bieden. RET geeft zelfs aan dat zij niet van [eiser] verlangt dat hij de te weinig gewerkte uren inhaalt. Voorts erkent RET bij conclusie van dupliek, dat het feit dat [eiser] over de jaren 2015 tot en met 2017 te weinig uren heeft gewerkt, voor rekening van RET komt. In dat licht bezien kan RET zich, ter afwering van de vorderingen van [eiser] , thans niet met succes beroepen op het feit dat [eiser] te weinig uren zou hebben gewerkt. De gevorderde verklaring voor recht, dat de drie gemiste roostervrije dagen over de jaren 2015 tot en met 2017 niet verrekend mogen worden met te weinig gewerkte uren, zal dan ook worden toegewezen.

Nu de primaire vorderingen van [eiser] zullen worden toegewezen, behoeven de subsidiaire vorderingen geen bespreking meer.

RET zal, als de in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten van [eiser] worden veroordeeld. De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten zal worden toegewezen op de wijze zoals hierna vermeld.