Uitspraken

Vast staat dat tussen partijen is overeengekomen dat met ingang van 1 november 2019 de contracturen van [verzoeker] werden uitgebreid. Bij brief van 21 november 2019 (zie onder 2.3.) aan [verzoeker] heeft B&Z immers bevestigd dat met ingang van 1 november 2019 de contracturen van [verzoeker] worden uitgebreid van 16 uur naar 24 uur per week.

Tussen partijen is echter in geschil op basis van welk aantal uur (per week) [verzoeker] uitbetaald had moeten worden: 24 uur of 21,6 uur.

Nu partijen het niet eens zijn over hetgeen zij ter zake van het aantal contracturen zijn overeengekomen, dient de kantonrechter te beoordelen welke betekenis toekomt aan de urenuitbreiding. Die vraag kan niet alleen worden beantwoord op grond van een zuiver taalkundige uitleg van de brief van 21 november 2019, waarin de bevestiging van de urenuitbreiding door B&Z is gegeven. Het komt immers tevens aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan elkaars verklaringen en gedragingen en aan de context van de overeenkomst mochten toekennen en op wat zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten (HR 13 maart 1981, NJ 1981, 635, Haviltex).

Gelet op al het voorgaande is de kantonrechter van oordeel dat de tussen partijen overeengekomen afspraak met betrekking tot de urenuitbreiding van [verzoeker] aldus moet worden uitgelegd dat de uren van [verzoeker] zijn uitgebreid naar 21,6 uur per week en [verzoeker] dus ook recht had op uitbetaling van het loon op basis van een 21,6-urige werkweek. Nu tussen partijen vaststaat dat B&Z het loon over de periode van november 2019 tot en met maart 2020 aan [verzoeker] heeft uitbetaald op basis van 21,6 uur per week, is er geen sprake van achterstallig loon. Dit betekent dat het verzoek van [verzoeker] tot betaling van het achterstallig loon over de periode van november 2019 tot en met januari 2020 (zie 3.2.1) en over de maanden februari en maart 2020 (zie onder 3.2.2.) wordt afgewezen.

B&Z heeft de verschuldigdheid en hoogte van het bedrag van € 350,00 erkend en heeft bij “akte dupliek” aangevoerd dat dit bedrag uiteindelijk aan [verzoeker] op 9 juli 2020 is betaald. Hoewel [verzoeker] niet meer heeft kunnen reageren op voornoemde betaling, zal de kantonrechter er, gelet op het door B&Z in het geding gebrachte betalingsbewijs waaruit blijkt dat het bedrag van € 350,00 op 9 juli 2020, tijdens de onderhavige procedure, aan [verzoeker] is betaald op hetzelfde rekeningnummers als het rekeningnummer dat op de loonstroken vermeld staat, van uitgaan dat B&Z het bedrag inmiddels heeft betaald. Het verzoek ter zake zal daarom worden afgewezen.

B&Z heeft de verschuldigdheid van de transitievergoeding erkend. Ten aanzien van de hoogte van de transitievergoeding heeft [verzoeker] zich op het standpunt gesteld dat de transitievergoeding op basis van een werkweek van 24 uur € 356,41 dient te zijn. Gelet op hetgeen onder 5.4. is overwogen kan die stelling van [verzoeker] niet slagen. Nu [verzoeker] verder niet heeft weersproken dat de transitievergoeding op basis van een werkweek van 21,6 uur per week € 343,80 bruto bedraagt, wordt ervan uitgegaan dat [verzoeker] recht heeft op een transitievergoeding ter hoogte van € 343,80 bruto.

Volgens B&Z is de transitievergoeding van € 343,80 bruto reeds op 25 maart 2020 aan [verzoeker] betaald. De betaling van de transitievergoeding zat in de eindafrekening, aldus B&Z. [verzoeker] heeft het betwist dat hij de transitievergoeding heeft ontvangen. B&Z heeft ter onderbouwing van haar stelling een bankafschrift in het geding gebracht. Uit dit bankafschrift kan naar het oordeel van de kantonrechter echter niet worden geconcludeerd dat de transitievergoeding reeds aan [verzoeker] is betaald. Volgens dit bankafschrift is op 25 maart 2020 een verzamelbetaling ter hoogte van € 22.712,53 afgeschreven van – naar de kantonrechter begrijpt – het rekeningnummer van B&Z. Hieruit blijkt echter niet dat het netto-equivalent van € 343,80 bruto aan [verzoeker] is betaald. Dat in de salarisspecificatie de transitievergoeding wel is opgenomen, betekent nog niet dat het bedrag ook daadwerkelijk aan [verzoeker] is betaald. Gelet hierop zal ervan worden uitgegaan dat de transitievergoeding nog niet aan [verzoeker] is betaald, zodat B&Z alsnog gehouden is het bedrag van € 343,80 bruto aan [verzoeker] te voldoen en het verzoek ter zake zal worden toegewezen.

B&Z erkend dat [verzoeker] gedurende zijn dienstverband 83,61 vakantie-uren heeft opgebouwd en dat [verzoeker] daarom in beginsel recht zou hebben op een bedrag van € 1.466,45. B&Z heeft zich echter op het standpunt gesteld dat [verzoeker] wordt geacht zijn vakantie-uren te hebben opgenomen, omdat hij enige tijd geschorst is geweest vanwege dreigend gedrag op de werkplek.

Nog daargelaten dat onvoldoende is gebleken dat B&Z een gegronde reden had om [verzoeker] op non-actief te stellen, is de kantonrechter van oordeel dat het verweer van B&Z niet kan slagen. Een schorsing of een op non-actiefstelling ligt in de risicosfeer van de werkgever en is een oorzaak die in redelijkheid voor rekening van de werkgever behoort te komen. Dat [verzoeker] vanaf het moment van zijn schorsing, zoals B&Z heeft aangevoerd, in ieder geval negen dagen onterecht heeft gewerkt, komt dan ook voor rekening en risico van B&Z. Te meer nu [verzoeker] naar aanleiding van de op non-actiefstelling bij brief van 15 januari 2020 (zie onder 2.8.) aan B&Z heeft laten weten zich uitdrukkelijk beschikbaar te houden voor zijn werkzaamheden en dat hij op verzoek van B&Z zijn werkzaamheden zal hervatten. Gesteld noch gebleken is dat B&Z [verzoeker] heeft verzocht zijn werkzaamheden te hervatten. De stelling van B&Z dat [verzoeker] allerlei bezwaren heeft opgeroepen om op het werk te verschijnen is door B&Z niet onderbouwd en blijkt ook niet uit de door partijen in het geding gebrachte stukken. De kantonrechter acht derhalve geen omstandigheden aanwezig op grond waarvan het onredelijk zou zijn om B&Z te veroordelen tot uitbetaling van de door [verzoeker] opgebouwde vakantie-uren. Dat B&Z mogelijk, zoals zij heeft aangevoerd, reeds financieel coulant is geweest jegens [verzoeker] door af te zien van terugbetaling van de studiekosten, is een keuze geweest van B&Z en maakt het voorgaande niet anders. Het verzoek van [verzoeker] B&Z te veroordelen tot betaling van een bedrag van € 1.466,45 bruto aan loon over de opgebouwde maar niet genoten vakantie-uren wordt daarom toegewezen.

De wettelijke verhoging in de zin van artikel 7:625 BW is bedoeld als prikkel voor de werkgever om het loon tijdig te betalen.

Nu uit rechtsoverweging 5.4. volgt dat geen sprake is van achterstallig loon en dus ook niet van niet-tijdige betaling van het loon aan [verzoeker] door B&Z, kan [verzoeker] geen aanspraak maken op de wettelijke verhoging over het loon over de periode november 2019 tot en met maart 2020.

Voorts volgt uit rechtsoverweging 5.5. dat B&Z ten onrechte een bedrag van € 350,00 netto op het loon van [verzoeker] heeft ingehouden en dat bedrag pas op 9 juli 2020 aan [verzoeker] is terugbetaald. Nu [verzoeker] daardoor een bedrag van € 350,00 netto minder aan loon heeft gekregen, maakt hij wel aanspraak op de wettelijke verhoging over dat bedrag. B&Z heeft geen feiten of omstandigheden aangevoerd op grond waarvan de kantonrechter aanleiding ziet om de verhoging te matigen. Derhalve wijst de kantonrechter de wettelijke verhoging toe van 50% over het bedrag van € 350,00 netto.

Nu geen sprake is van achterstallig loon, zal de gevorderde wettelijke rente in de zin van artikel 6:119 BW over het loon worden afgewezen. De wettelijke rente over € 350,00 vanaf 1 april 2020 wordt als onweersproken en op de wet gegrond toegewezen, in die zin dat de wettelijke rente berekend dient te worden vanaf 1 april 2020 tot 9 juli 2020, zijnde de dag van algehele voldoening.

Nu partijen over en weer in het gelijk zijn gesteld ziet de kantonrechter aanleiding de proceskosten te compenseren, in die zin dat ieder de eigen proceskosten draagt.