Uitspraken

Voldoende is gebleken dat [eiseres] een spoedeisend belang heeft bij de door haar gevorderde voorziening, zodat [eiseres] in zoverre ontvankelijk is in haar vordering.

In dit kort geding dient, mede op basis van hetgeen partijen naar voren hebben gebracht, te worden beoordeeld of de in deze zaak aannemelijk te achten omstandigheden een ordemaatregel vereisen dan wel of de vordering van [eiseres] in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen heeft dat het gerechtvaardigd is op de toewijzing daarvan vooruit te lopen door het treffen van een voorziening zoals gevorderd. Het navolgende behelst dan ook niet meer dan een voorlopig oordeel over het geschil tussen partijen.

Ter zitting heeft [eiseres] erkend dat zij, met uitzondering van 40,55 uur in mei 2020, vanaf 20 maart 2020 tot 3 augustus 2020 geen werkzaamheden heeft verricht bij [horecagelegenheid] . Aan de hand van het bepaalde in artikel 7:628 BW dient beoordeeld te worden of [eiseres] desondanks recht heeft op betaling van haar salaris gedurende die periode. Op grond van genoemd artikel is de werkgever verplicht het naar tijdruimte vastgestelde loon te voldoen indien de werknemer de overeengekomen arbeid geheel of gedeeltelijk niet heeft verricht, tenzij het geheel of gedeeltelijk niet verrichten van de overeengekomen arbeid in redelijkheid voor rekening van de werknemer behoort te komen.

De van overheidswege bevolen sluiting van de horeca in verband met het coronavirus is een omstandigheid die op grond van artikel 7:628 lid 1 BW in beginsel voor rekening en risico van de werkgever komt. Indien werknemers als gevolg daarvan niet kunnen werken, dient de werkgever in beginsel het loon door te betalen.

Tussen partijen is niet in geschil dat [eiseres] haar werkzaamheden in de bediening van het restaurant vanaf medio maart 2020 tot 1 juni 2020 niet heeft kunnen verrichten, in verband met de sluiting van de horeca als gevolg van de coronamaatregelen. De stelling van [gedaagde] , dat er na de opening van de horeca per 1 juni 2020 nauwelijks gasten zijn in het restaurantgedeelte en er om die reden ook geen werk was in de bediening, heeft [eiseres] niet betwist.

De stelling van [eiseres] , dat zij niet kon komen werken omdat zij geen oppas had voor haar zoon, die zeven jaar oud is, volgt de kantonrechter niet. Uit eerdergenoemde WeChat gesprekken blijkt namelijk dat [gedaagde] haar op 11 april 2020, toen de basisscholen gesloten waren, heeft aangeboden dat zij haar zoon mee kon nemen naar het restaurant. [eiseres] heeft ter zitting erkend dat [gedaagde] heeft voorgesteld dat zij haar zoon zou meenemen naar [horecagelegenheid] , doch zover is het niet gekomen omdat haar zoon dat niet wilde. Een dergelijke omstandigheid dient echter voor rekening en risico van [eiseres] te komen. Die omstandigheid kan zij niet afwentelen op [gedaagde] , die zich als werkgever uiterst coulant heeft opgesteld. Bovendien is in dit verband van belang dat [eiseres] ook nadat de basisscholen weer geopend waren, niet is ingegaan op het verzoek van [gedaagde] om mee te helpen bij het klaar maken van de bestellingen voor afhaalmaaltijden.

Mede in het licht van de bijzondere omstandigheden rond de coronacrisis, is de kantonrechter van oordeel dat de door [gedaagde] opgedragen werkzaamheden redelijk zijn en dat van [eiseres] verwacht had mogen worden dat zij die werkzaamheden zou verrichten, zeker nu [gedaagde] ook te kennen heeft gegeven dat het geen probleem was als zij haar zoon zou meenemen naar het restaurant.

[gedaagde] heeft een beroep op verrekening gedaan waarbij hij heeft gesteld dat [eiseres] over de maand maart 2020 teveel salaris heeft ontvangen, aangezien zij over die maand het volledige salaris heeft ontvangen, doch 11 dagen x 8 uur te weinig heeft gewerkt. Dat beroep op verrekening kan in het kader van het onderhavige kort geding niet beoordeeld worden. Nog daargelaten dat artikel 7:632 lid 1 BW verrekening tijdens de loop van het dienstverband maar beperkt toelaat, geldt ook overigens dat [gedaagde] het beroep op verrekening niet concreet onderbouwd heeft. Hij stelt simpelweg dat [eiseres] van 21 maart 2020 tot en met
31 maart 2020 niet op het werk verschenen is en ook geweigerd heeft om passende werkzaamheden te verrichten met betrekking tot de afhaalmaaltijden en dat daardoor 88 uur aan salaris ten onrechte betaald is, doch [gedaagde] rekent daarbij met kalenderdagen en geen werkdagen van [eiseres] , terwijl hij bovendien uitgaat van een werkdag van 8 uur, terwijl tussen partijen vaststaat dat [eiseres] een aanstelling had van 38 uur per week, zodat sprake is van een werkdag van 7.6 uur.

Vaststaat dat [eiseres] op 3, 4, 5, 6 en 7 augustus heeft gewerkt. Volgens [gedaagde] is zij niet verschenen op 1 en 2 augustus 2020 en ook niet op 8 en 9 augustus 2020, doch ook hiervoor geldt dat [gedaagde] in de overlegde absentielijst uitgaat van kalenderdagen en niet van werkdagen van [eiseres] . Genoemde vier dagen dat [eiseres] zich niet gemeld heeft, vallen in het weekend en niet duidelijk is of dat werkdagen van [eiseres] waren, zodat aan het niet verschijnen op die dagen geen consequenties verbonden kunnen worden. Vanaf 10 augustus 2020 heeft [eiseres] zich ziekgemeld, zij het dat zij op 12, 13, 14 en 15 augustus 2020 nog gewerkt heeft.

De gevorderde wettelijke rente is toewijsbaar telkens vanaf de opeisbaarheid van de toegewezen bedragen tot aan de dag van algehele voldoening.

Nu partijen over en weer in het ongelijk worden gesteld, bestaat er aanleiding de kosten van het geding te compenseren in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.