Uitspraken

In de kern gaat deze procedure over de vraag of de seniorenregeling van toepassing is op [eiser] en zo niet, of [eiser] dan ten laste van Almatis aanspraak heeft op een geldelijke compensatie ten bedrage van € 13.173,97 bruto.

Ter zitting heeft [eiser] zijn vordering onder punt 1 van het petitum van de dagvaarding gewijzigd, in die zin dat in de plaats van die tekst moet worden gelezen hetgeen onder randnummer 23 van de dagvaarding onder het kopje ‘primair’ staat, te weten:

Of de seniorenregeling van toepassing is op [eiser] in de periode 1 januari 2021 respectievelijk 1 januari 2022 tot 16 juni 2023 is geen kwestie van uitleg van het artikel uit de cao. De bewoordingen van het artikel zijn duidelijk, eenduidig en niet voor misverstand vatbaar. Ook uit het gevoerde partijdebat blijkt dat er geen sprake is van een interpretatiediscussie, maar slechts van de wens van [eiser] dat de seniorenregeling óók na het bereiken van de 65-jarige leeftijd van toepassing is dan wel blijft. In rechte wordt dan ook niet toegekomen aan uitleg van artikel 6 van de cao.

Het is voorbehouden aan de cao-partijen om te onderhandelen en overeenstemming te bereiken over de inhoud van de cao, waaronder over de inhoud en het toepassingsbereik van de seniorenregeling. [eiser] is als individuele werknemer gebonden aan de afspraken die de cao-partijen hebben gemaakt en hebben vastgelegd in de cao. [eiser] is dus gebonden aan de seniorenregeling zoals opgenomen in artikel 6 van de cao.

Blijkens de tekst van artikel 6 van de cao is lid 2 met ingang van 1 januari 2021 niet meer van toepassing op [eiser]. Hij bereikt in kalenderjaar 2021 namelijk de 65-jarige leeftijd en lid 2 van de regeling voorziet slechts in toekenning van extra verlofdagen tot en met de 64-jarige leeftijd. Lid 1 van de seniorenregeling is met ingang van 1 januari 2022 ook niet meer van toepassing op [eiser]. Hij is op 1 januari 2021 nog 64 jaar oud, maar op 1 januari 2022 zal hij de 65-jarige leeftijd hebben bereikt. Vaststaat dat Almatis de seniorenregeling op deze wijze toepast op [eiser]. In tegenstelling tot hetgeen [eiser] heeft gesteld, past Almatis de seniorenregeling op deze manier correct toe.

De conclusie is dat de gewijzigde vordering onder punt 1 niet voor toewijzing in aanmerking komt en wordt afgewezen.

Dan is de vraag of Almatis jegens [eiser] in strijd met goed werkgeverschap heeft gehandeld dan wel handelt. Bij de beoordeling wordt het volgende in aanmerking genomen.

De kantonrechter volgt [eiser] niet in zijn stelling dat hij erop heeft mogen vertrouwen dat Almatis aan hem tot zijn AOW-leeftijd extra verlofrechten zou toekennen. De bewoordingen van de seniorenregeling zijn duidelijk, eenduidig en niet voor misverstand vatbaar. De seniorenregeling is sinds 2007 onaangepast in verband met wetswijzigingen ter zake leeftijdsdiscriminatie. Daarnaast was sinds 2013 bekend dat de AOW-leeftijd (stapsgewijs) zou worden verhoogd en is de seniorenregeling in de verschillende cao-versies niet aangepast naar de (nieuwe) AOW-leeftijd, terwijl andere artikelen in de cao (zoals artikel 1A en artikel 10A) wel zijn aangepast naar de (nieuwe) AOW-leeftijd. Dat de geldende cao zou zijn verouderd op dit punt, gaat dus niet op.

Aangezien het in het onderhavige geval gaat om rechten voortvloeiend uit een cao en niet om een gedragslijn of een toezegging van de werkgever, is het leerstuk van verworven rechten niet van toepassing. Overigens is óók geen sprake van verworven rechten, omdat de extra verlofrechten uit de seniorenregeling zijn gekoppeld aan het bereiken van een bepaalde leeftijd en de regeling geen verlofrechten toekent bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd, een en ander overeenkomstig lid 1 en lid 2 van de regeling. Het recht op extra verlofrechten vanaf de 65-jarige leeftijd is dus niet ‘verworven’.

Almatis heeft voldoende onderbouwd dat zij in de afgelopen jaren werknemers heeft geïnformeerd over de (op handen zijnde) verhoging van de AOW-leeftijd en dat dit financiële gevolgen kan hebben. Zo heeft zij werknemers reeds in 2011 over dit onderwerp geïnformeerd met de Pensioenkrant. Voorts heeft zij voldoende onderbouwd dat zij werknemers in de afgelopen jaren heeft gewezen op diverse mogelijkheden om de door de overheid afgeschafte of aangepaste regelingen financieel op te vangen en regie te krijgen op het verdere verloop van hun dienstverband. Zo heeft Almatis gewezen op andere in de cao opgenomen regelingen, zoals de levensloopregeling en de RVU-regeling. Niet betwist is dat [eiser] door Almatis op de hoogte is gesteld van die regelingen. Het verwijt van [eiser] dat Almatis geen alternatieven heeft aangedragen is dus onterecht. Dat [eiser] zelf ervoor heeft gekozen geen gebruik te maken van die regelingen omdat die regelingen naar zijn mening te kostbaar zijn, kan hij niet tegenwerpen aan Almatis.

[eiser] heeft onvoldoende onderbouwd dat hij niet tot de AOW-leeftijd in zijn functie kan blijven werken zonder de extra verlofrechten van de seniorenregeling. Vaststaat dat [eiser] een stuwmeer aan bovenwettelijke vakantiedagen heeft opgebouwd in de afgelopen jaren. Tot en met 2021 bedraagt het saldo 704 uur (88 dagen). Daar komen nog twintig wettelijke vakantiedagen en zes bovenwettelijke vakantiedagen per jaar bij. [eiser] heeft zelf ter zitting toegelicht dat hij de bovenwettelijke vakantiedagen niet heeft hoeven opnemen, omdat hij de extra verlofrechten van de seniorenregeling heeft gebruikt om te recupereren. Bij deze stand van zaken valt niet in te zien dat door het wegvallen van de seniorenregeling een tekort aan verlofrechten en daarmee te weinig tijd voor recuperatie en een grotere kans op ziekteverzuim voor [eiser] zou ontstaan.

Hoewel [eiser] heeft gesteld dat er sprake is van een ongelijke behandeling als de seniorenregeling stopt bij het bereiken van de 65-jarige leeftijd, heeft hij dat geenszins onderbouwd. Daarbij komt dat juist [eiser] door de toepassing van de seniorenregeling de afgelopen jaren heeft genoten van gunstiger arbeidsvoorwaarden dan leeftijdsgenoten die na 31 maart 2008 in dienst zijn getreden bij Almatis.

[eiser] heeft gewezen op het beleid van Almatis ten aanzien van duurzame inzetbaarheid van werknemers. Dat Almatis door het niet toepassen van de seniorenregeling op [eiser] na het bereiken van de 65-jarige leeftijd in strijd zou handelen met het eigen beleid is niet gebleken. Almatis heeft voldoende onderbouwd dat in de cao andere regelingen zijn getroffen ten behoeve van de duurzame inzetbaarheid van al haar werknemers in de verschillende functies, waaronder ook [eiser]. Zowel de seniorenregeling als de andere regelingen in de cao zien op de duurzame inzetbaarheid van werknemers. Dat de seniorenregeling slechts op een deel van de werknemers van toepassing is, maakt niet dat er sprake is van strijdigheid met het beleid van Almatis.

Samengevat: er is geen sprake van strijd met goed werkgeverschap. Daarmee ontvalt de grondslag van de vordering onder punt 2. Die vordering wordt dan ook afgewezen.

Nu de vorderingen onder punt 1 en punt 2 worden afgewezen, wordt de nevenvordering onder punt 3 eveneens afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten, bestaande uit het salaris voor de gemachtigde van Almatis. Het salaris voor de gemachtigde wordt overeenkomstig het geldende liquidatietarief begroot op (2 punten van € 373,00 per punt ) in totaal € 746,00.