Uitspraken

De kantonrechter is van oordeel dat als onvoldoende gemotiveerd weersproken rondom de heraanbesteding van de contractcatering door Hogeschool Rotterdam in 2013 feitelijk het volgende is komen vast te staan.

Tot ongeveer medio 2013 verzorgde Compass in opdracht van Hogeschool Rotterdam de catering op vier verschillende locaties van Hogeschool Rotterdam. [naam persoon 1] was voor Compass werkzaam op de locatie Museumpark van Hogeschool Rotterdam.

Compass is medio 2013 gestopt met het verzorgen van de catering voor Hogeschool Rotterdam. Hogeschool Rotterdam heeft aansluitend met vier verschillende cateraars contracten gesloten voor de verzorging van de catering op de betreffende vier verschillende locaties. Zo nam elke nieuwe cateraar als het ware een locatie van Compass over.

Hogeschool Rotterdam sloot met CPC een overeenkomst tot het verzorgen van de catering op locatie Academieplein en sloot met Bram Ladage een overeenkomst tot het verzorgen van de catering op locatie Museumpark.

Volgens vaste rechtspraak (HR 25 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2687) geldt voor de uitleg van een bepaling van een cao de zogeheten cao-norm. Deze houdt in dat aan een bepaling van een cao een uitleg naar objectieve maatstaven moet worden gegeven, waarbij in beginsel de bewoordingen van die bepaling, gelezen in het licht van de gehele tekst van de cao, van doorslaggevende betekenis zijn, zodat het niet aankomt op de bedoelingen van de partijen die de cao tot stand hebben gebracht, voor zover deze niet uit de daarin opgenomen bepalingen kenbaar zijn, maar op de betekenis die naar objectieve maatstaven volgt uit de bewoordingen waarin de cao is gesteld. Bij deze uitleg kan onder meer acht worden geslagen op de elders in de cao gebruikte formuleringen en op de aannemelijkheid van de rechtsgevolgen waartoe de onderscheiden, op zichzelf mogelijke tekstinterpretaties zouden leiden. Ook de bewoordingen van de eventueel bij de cao behorende schriftelijke toelichting worden betrokken. Indien de bedoeling van de partijen bij de cao naar objectieve maatstaven volgt uit de cao-bepalingen en de eventueel daarbij behorende toelichting, en dus voor de individuele werknemers en werkgevers die niet bij de totstandkoming van de overeenkomst betrokken zijn geweest, kenbaar is, kan ook daaraan bij de uitleg betekenis worden toegekend.

De bestaansgrond van de cao-norm is gelegen in de bescherming van derden, die niet betrokken zijn geweest bij de totstandkoming van de cao en dus geen invloed hebben kunnen uitoefenen op de inhoud of de formulering van de daarin opgenomen bepalingen, tegen een uitleg van een bepaling in een overeenkomst, waarbij betekenis wordt toegekend aan de voor hen niet kenbare partijbedoeling, en in de noodzaak van eenvormige uitleg voor alle door die overeenkomst gebonden partijen.

In de na de mondelinge behandeling door [verzoekster] genomen akte heeft zij gewezen op hetgeen bepaald is in artikel 10 van de cao en zich op het standpunt gesteld dat [naam persoon 1] een betrokken werknemer is geweest in de zin van dat artikel en als werkneemster is overgegaan van Compass naar CPC.

Uitgaande van een objectieve uitleg van artikel 10 van de cao waarbij wordt gekeken naar de bewoording van deze bepaling gezien in het licht van de gehele tekst, komt de kantonrechter tot de volgende uitleg van dat artikel.

Van een contractswisseling tussen twee partijen is sprake, indien een nieuwe contractcateraar als opdrachtnemer als het ware in de plaats komt van de vorige contractcateraar die met de opdrachtgever, in dit geval Hogeschool Rotterdam, een contract tot het verzorgen van de catering heeft gesloten. Die wisseling vindt plaats als gevolg van een heraanbesteding die ertoe leidt dat een contractcateraar de opdracht tot het verzorgen van de catering verliest en een nieuwe contractcateraar de opdracht tot het verzorgen van de catering gegund krijgt. De contractswisseling kan betrekking hebben op een bepaalde locatie van de opdrachtgever. De betrokken werknemer is de werknemer die als gevolg van een contractswisseling de arbeidsplek bij de oude contractcateraar/oude werkgever zal verliezen. Die betrokken werknemer wordt met al zijn arbeidsvoorwaarden, waaronder anciënniteit, verplicht overgenomen door de nieuwe contractcateraar die het contract tot het verzorgen van de catering als het ware overneemt. Als de contractswisseling uitsluitend betrekking heeft op één locatie, dan is de betrokken werknemer de werknemer die als gevolg van de contractswisseling op dezelfde locatie blijft werken en te maken krijgt met een nieuwe contractcateraar als werkgever die verplicht is zijn rechten en verplichtingen uit hoofde van zijn arbeidsovereenkomst over te nemen van de vorige werkgever/contratcateraar op die locatie.

Aanknopingspunten voor een andere uitleg, zoals [naam persoon 1] voorstaat, zijn niet gegeven en evenmin gebleken.

In casu is vast komen te staan dat de contractswisseling tussen Compass en CPC medio 2013 uitsluitend betrekking had op de locatie Academieplein van Hogeschool Rotterdam. Op grond van voornoemde bepaling was CPC verplicht de werknemers die onder Compass werkzaam waren op de locatie Academieplein over te nemen in het kader van de contractswisseling. [naam persoon 1] behoorde niet tot die groep werknemers. Zij was immers bij Compass werkzaam op de locatie Museumpark. De contractswisseling met betrekking tot die locatie had plaatsgevonden tussen Compass en een andere partij. CPC was niet verplicht op grond van artikel 10 van de cao [naam persoon 1] over te nemen van Compass.

Dat tussen CPC en [naam persoon 1] , wat ook zij van de exacte aanleiding of reden daarvan, een arbeidsovereenkomst is gesloten, staat dus los van voornoemde contractswisselingen.

CPC heeft [naam persoon 1] onverplicht een nieuwe arbeidsovereenkomst aangeboden en was niet gehouden de arbeidsovereenkomst die [naam persoon 1] had met Compass voort te zetten, met alle rechten en verplichtingen uit hoofde van die arbeidsovereenkomst. Uit niets blijkt dat CPC dit in de praktijk wel zou hebben gedaan. Het standpunt dat op grond van artikel 10 van de cao voor de berekening van de transitievergoeding rekening gehouden moet worden met de opgebouwde anciënniteit bij Compass wordt dan ook verworpen.

Artikel 10 van de cao heeft in zijn algemeenheid de strekking om de werkgelegenheid van betrokken werknemers te beschermen tegen de gevolgen van heraanbestedingen van cateringwerkzaamheden, maar dit gaat niet zo ver dat op grond van die bepaling een nieuwe contractcateraar die onverplicht een cateringwerknemer een nieuwe arbeidsovereenkomst aanbiedt de arbeidsvoorwaarden van die werknemer uit hoofde van de arbeidsovereenkomst met de vorige werkgever moet overnemen.

De kantonrechter begrijpt dat [naam persoon 1] zich subsidiair op het standpunt stelt dat op grond van ‘opvolgend werkgeverschap’ voor de berekening van de transitievergoeding rekening moet worden gehouden met de duur van de arbeidsovereenkomst met Compass.

Volgens [naam persoon 1] moet CPC als werkgever van [naam persoon 1] beschouwd worden als opvolger van Compass, zodat voor de berekening van de door CPC aan [naam persoon 1] verschuldigde transitievergoeding op grond van artikel 7:673 lid 4 aanhef en onder b BW rekening moet worden gehouden met de duur van de arbeidsovereenkomst met Compass. Uit rechtspraak van de Hoge Raad (HR 17 november 2017, ECLI:NL:HR:2017:2905) volgt dat voor werkgeverswisselingen van vóór 1 juli 2015 voor de vraag of sprake is van ‘opvolgend werkgeverschap’ de destijds geldende maatstaf uit het arrest ‘Van Tuinen/Wolters’ (HR 11 mei 2012, ECLI:NL:HR:2012:BV9603) moet worden gehanteerd. Die maatstaf houdt in dat enerzijds de nieuwe overeenkomst wezenlijk dezelfde vaardigheden en verantwoordelijkheden eist als de vorige overeenkomst, en anderzijds tussen de nieuwe werkgever en de vorige werkgever zodanige banden bestaan dat het door de laatste op grond van zijn ervaringen met de werknemer verkregen inzicht in diens hoedanigheden en geschiktheid in redelijkheid ook moet worden toegerekend aan de nieuwe werkgever. Ter invulling van deze maatstaf heeft [verzoekster] niets, althans onvoldoende gesteld, zodat er niet van kan worden uitgegaan dat er sprake is van opvolgend werkgeverschap tussen Compass en CPC ten aanzien van de arbeidsovereenkomst met [naam persoon 1] .

Uitgaande van de duur van de arbeidsovereenkomst tussen CPC en [naam persoon 1] van 7 jaar (en één maand), bedraagt de opzegtermijn op grond van het bepaalde in artikel 7:672 lid 2 in dit geval twee maanden, zoals CPC terecht heeft gesteld.

De kantonrechter volgt CPC in haar standpunt dat zij met inachtneming van de juiste opzegtermijn de arbeidsovereenkomst tegen de juiste datum heeft opgezegd, omdat zij ingevolge artikel 7:672 lid 6 BW de opzegtermijn mocht verkorten met de duur tussen de datum waarop het volledige verzoek om toestemming van het UWV is ontvangen en de dagtekening van de beslissing op het verzoek. Er is derhalve geen sprake van onregelmatige opzegging, zodat een schadevergoeding wegens onregelmatige opzegging niet toewijsbaar is.

Eén en ander leidt tot de conclusie dat voor de berekening van de transitievergoeding alleen rekening wordt gehouden met het arbeidsverleden van [naam persoon 1] bij CPC van zeven jaren en één maand. Voor de hoogte van het loon van [naam persoon 1] bij CPC wordt uitgegaan van het loonbedrag dat [verzoekster] laatstelijk ter zitting onweersproken heeft gesteld, zijnde € 1.064,25 bruto inclusief vereveningstoeslag, eindejaarsuitkering en vakantietoeslag.

De hoogte van de toe te kennen transitievergoeding bedraagt op basis van deze informatie

€ 2.513,78 bruto. De gevorderde wettelijke rente over de transitievergoeding wordt op grond van artikel 7:686a lid 1 BW toegewezen vanaf 1 oktober 2020.

Het standpunt van CPC dat [naam persoon 1] rondom de periode van deze betaling ‘afstand van recht’ in de zin van artikel 6:160 BW heeft gedaan van het in het verleden opgebouwde recht op arbeidsduurverkorting wordt verworpen. Ingevolge artikel 6:160 lid 1 BW gaat een verbintenis teniet door een overeenkomst van de schuldeiser met de schuldenaar, waarbij hij van zijn vorderingsrecht afstand doet. In ieder geval is dus vereist dat tussen de schuldenaar en de schuldeiser wilsovereenstemming bestaat over het afstand doen van het vorderingsrecht. [naam persoon 1] heeft gemotiveerd betwist dat zij afstand zou hebben gedaan van het recht op een vergoeding voor de niet-genoten adv-uren. Uit de door CPC ter onderbouwing van de gestelde ‘afstand van recht’ overgelegde verklaring van [naam persoon 3] blijkt naar het oordeel van de kantonrechter niet, althans onvoldoende, dat [naam persoon 1] tegenover [naam persoon 3] duidelijk en ondubbelzinnig heeft verklaard afstand te doen van haar recht op in het verleden opgebouwde arbeidsduurverkorting. Van wilsovereenstemming tussen [naam persoon 1] en CPC tot afstand van recht op een vergoeding voor adv-uren is ook anderszins niet gebleken.

Hoewel hiermee duidelijk is geworden dat CPC het niet uitbetaalde bedrag aan vergoeding voor de adv-uren over de jaren 2016 t/m 2019 nog aan [naam persoon 1] moet uitbetalen, is evenwel onduidelijk gebleven wat in dit kader wel en niet reeds aan [naam persoon 1] is uitbetaald. De kantonrechter heeft wel geconstateerd dat in de als productie 3 bij verzoekschrift overgelegde eindafrekening van augustus 2020 “57,60 leeftijdsuren” heeft afgerekend, maar acht onduidelijk wat dit precies betekent voor het aantal uren waarvoor nog geen vergoeding is betaald. De berekening van [verzoekster] , zoals opgenomen in haar brief van 9 september 2020 aan CPC, acht de kantonrechter ook onduidelijk, omdat in die brief de jaren 2013 t/m 2015 lijken te zijn meegenomen, terwijl onduidelijk is waarop de betalingen van CPC voor de adv-uren zijn afgeboekt.

Al met al is de kantonrechter van oordeel dat het op de weg van [verzoekster] had gelegen om de vordering ter zake van de niet genoten adv-uren en de berekening daartoe voldoende inzichtelijk te maken, eventueel middels een na de mondelinge behandeling in te dienen specificatie. Zij heeft dit niet gedaan. Hierin ziet de kantonrechter aanleiding om het bedrag toe te wijzen waarvan CPC heeft gesteld dit nog aan [naam persoon 1] verschuldigd te zijn, indien haar overige verweren tegen deze vordering niet zouden slagen. Derhalve wordt een bedrag van € 1.234,80 bruto aan vergoeding voor niet genoten adv-uren toegewezen.

De vergoeding voor niet genoten adv-uren betreft achterstallig loon en is vergelijkbaar met een vergoeding wegens niet genoten vakantiedagen. Een dergelijke vergoeding valt onder “het in geld vastgesteld loon” als bedoeld in artikel 7:625 BW.

Ter zitting is aan de orde gekomen dat CPC als gevolg van de coronamaatregelen in een slechte financiële situatie verkeert. De kantonrechter ziet hierin aanleiding de op grond van artikel 7:625 BW toe te wijzen wettelijke verhoging te matigen tot 10%.