Uitspraken

Naar aanleiding van de aanvraag is door SAOZ onderscheid gemaakt tussen het gedeelte van het perceel dat wordt aangeduid als “de woning c.a” en het gedeelte van het perceel waarop verweerder infrastructuur heeft aangebracht en dat is aangeduid als “overige gronden”.

De SAOZ stelt dat voor het object geen nadelige planologische effecten ontstaan. De planologische maatregel heeft niet geleid tot een nadeliger positie, waaruit schade in de vorm van waardevermindering is voortgevloeid, die mogelijk op de voet van artikel 6.1 Wro voor tegemoetkoming in aanmerking zou kunnen komen.

4. Bij het bestreden besluit heeft verweerder het primaire besluit gehandhaafd. Verweerder stelt dat hem niet is gebleken dat het advies van de SAOZ zodanige gebreken vertoont, niet inhoudelijk concludent is of op een dusdanig onzorgvuldige wijze tot stand is gekomen, dat het advies niet aan het primaire besluit ten grondslag had mogen worden gelegd.

5. Eiser kan zich niet verenigen met het bestreden besluit. Allereerst stelt hij dat verweerder in strijd met de algemene beginselen van behoorlijk bestuur heeft gehandeld door niet tevens te onderzoeken of eiser voor nadeelcompensatie in aanmerking kan komen. Hij stelt dat de schade die is ontstaan door de aanleg van openbare infrastructuur op zijn grond ten onrechte nooit door verweerder is vergoed of gecompenseerd. Daarnaast is volgens eiser wel sprake van planschade nu in het vigerende bestemmingsplan “De Ackers e.o” de tweede woning op zijn perceel is wegbestemd. Volgens eiser is ten onrechte een vergelijking gemaakt met slechts een gedeelte van het bestemmingsplan “Bergsche Acker Deelplan II-Noord”. Hij stelt dat een vergelijking gemaakt had moeten worden tussen het bestemmingsplan “De Ackers e.o”. en het bestemmingsplan “Bergsche Acker Deelplan II-Noord” dan wel met het bestemmingsplan “Buitengebied”. Dat Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland haar goedkeuring aan dat deel van het bestemmingsplan heeft onthouden, maakt dat niet anders. Eiser stelt onder verwijzing naar artikel 30 van de oude Wet op de Ruimtelijke Ordening dat verweerder wettelijk verplicht was om het bestemmingsplan te repareren en dat hij daartoe diverse verzoeken heeft ingediend nadat de glastuinbouw die aan goedkeuring in de weg stond was gesloopt. Eiser stelt dat volgens vaste jurisprudentie bij gedeeltelijke goedkeuring volledig moet worden teruggevallen op het oude bestemmingsplan, in dit geval het bestemmingsplan “Buitengebied”.

6. De rechtbank oordeelt als volgt.

Voor de beoordeling van een aanvraag om een tegemoetkoming in planschade dient te worden onderzocht of de aanvrager als gevolg van de desbetreffende wijziging van het planologische regime in een nadeliger positie is komen te verkeren en als gevolg daarvan schade lijdt of zal lijden. Hiertoe dient de desbetreffende wijziging, waarvan gesteld wordt dat deze planschade heeft veroorzaakt, te worden vergeleken met het oude planologische regime. Daarbij is niet de feitelijke situatie van belang, maar hetgeen maximaal op grond van het oude planologische regime kon worden gerealiseerd, ongeacht of verwezenlijking heeft plaatsgevonden. Slechts ingeval realisering van de maximale mogelijkheden met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan worden uitgesloten, kan aanleiding bestaan om van dit uitgangspunt af te wijken.

Volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (de Afdeling) (onder meer de uitspraak van 28 september 2016, ECLI:NL:RVS:2016:2582, rechtsoverweging 8.3) is de SAOZ te beschouwen als een onafhankelijke deskundige op het gebied van planschade. Verweerder mag in beginsel dan ook op een door de SAOZ uitgebracht advies afgaan. Dit is slechts anders indien moet worden geoordeeld dat het advies van de SAOZ onzorgvuldig tot stand is gekomen of dat daaraan anderszins ernstige gebreken kleven.

De rechtbank is van oordeel dat verweerder zich terecht, in navolging van het advies van de SAOZ, op het standpunt heeft gesteld dat uit artikel 6.1 Wro voortvloeit dat uitsluitend (delen van) planologische maatregelen met elkaar vergeleken kunnen worden die rechtskracht hebben verkregen. Een deel van het bestemmingsplan waaraan goedkeuring is onthouden kan niet worden aangemerkt als een (voorheen) geldend planologisch regime en ten aanzien van een onherroepelijk geworden deel van een plan kan niet worden genegeerd dat dit een (voorheen) geldend planologisch regime betreft. Voor eisers stelling dat bij gedeeltelijke goedkeuring volledig moet worden teruggevallen op het oude bestemmingsplan, in dit het geval het bestemmingsplan “Buitengebied”, ziet de rechtbank anders dan eiser noch in de wet noch in de vaste rechtspraak enige grondslag. Eisers beroepsgrond dat een onjuiste planvergelijking heeft plaatsgevonden slaagt dus niet.

Ten aanzien van eisers beroepsgrond dat verweerder ten onrechte niet heeft onderzocht of er grond was voor nadeelcompensatie, overweegt de rechtbank dat tussen verweerder en eiser kennelijk een geschil is gerezen over door verweerder op gronden van eiser aangelegde infrastructuur. Met verweerder is de rechtbank van oordeel dat de mogelijke schade naar aanleiding van de aangelegde (openbare) infrastructuur buiten de grenzen van (de volledige heroverweging van) eisers verzoek om planschade valt. In eisers aanvraag is alleen het bestemmingsplan “De Ackers e.o.” genoemd als planologische maatregel die de oorzaak zou zijn van de gestelde schade. Het bestemmingsplan kan uitsluitend een grondslag vormen voor de planschadebeoordeling en niet tevens voor een beoordeling op grond van het stelsel van nadeelcompensatie. Eiser heeft ook geen grondslag aangevoerd voor een vergoeding op grond van het stelsel van nadeelcompensatie. Ook deze beroepsgrond slaagt daarom niet.

7. Het voorgaande leidt tot ongegrondverklaring van het beroep.

8. Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.