Uitspraken

Het meest verstrekkende verweer is dat [eiser] de verkeerde partij heeft gedagvaard en daarom niet-ontvankelijk moet worden verklaard in zijn vorderingen. Partijen zijn het niet eens over wie de werkgever van [eiser] was en dus niet over wie de juiste procespartij is. [eiser] heeft ter zitting gesteld dat, indien de juiste procespartij IKEA B.V. blijkt te zijn, het praktisch is om de partijnamen te verwisselen. De kantonrechter verstaat dat [eiser] in dat geval rectificatie van de partijnaam wenst.

[eiser] heeft zijn stelling dat IKEA Nederland B.V. zijn werkgever was, gebaseerd op de door hem overgelegde brief van 31 juli 2019 over een contractwijziging en op de loonstrook over januari 2020. In beide documenten wordt “IKEA B.V. Nederland” als werkgever vermeld. IKEA B.V. heeft toegelicht dat uit de inhoud van de brief van 3 februari 2020 blijkt dat IKEA B.V. de werkgever is en dat uit het uittreksel van de Kamer van Koophandel over IKEA Nederland B.V. blijkt dat aldaar geen personeel in dienst is.

De kantonrechter neemt in aanmerking dat vaststaat dat “IKEA B.V. Nederland” geen bestaande rechtspersoon is en acht in de onderhavige discussie van doorslaggevende betekenis dat IKEA Nederland B.V. blijkens het KvK-uittreksel geen werknemers heeft. IKEA B.V. heeft voldoende onderbouwd dat IKEA B.V. de werkgever was van [eiser] . In rechte wordt daarom hiervan uitgegaan. Dit betekent dat [eiser] de verkeerde vennootschap heeft gedagvaard.

In de rechtspraak wordt in het toenemende mate mogelijk geacht om vergissingen tijdens de procedure te herstellen. De gedachte achter deze deformalisering is dat fouten en vergissingen in partijaanduiding niet tot fatale gevolgen zouden moeten leiden, indien de vergissing in de partijaanduiding voor de gedaagde partij kenbaar was, de gedaagde partij niet wordt benadeeld of in zijn verdediging wordt geschaad en rectificatie van de vergissing tijdig plaatsvindt (zie onder meer HR 4 december 1998, ECLI:NL:HR:1998:ZC2798). Bovendien dient zoveel mogelijk te worden beslist tussen de werkelijk belanghebbende partijen bij de rechtsverhouding in geschil (zie HR 17 april 2020, ECLI:NL:HR:2020:750). Herstel van de fout of de vergissing dient er toe te voorkomen dat een uitspraak wordt gedaan op de naam van een verkeerde rechtspersoon.

De kantonrechter verwerpt het verweer van IKEA B.V. en gaat ervan uit dat [eiser] bedoeld heeft te dagvaarden IKEA B.V. Dit vonnis wordt dan ook gewezen op naam van IKEA B.V. als gedaagde partij.

IKEA B.V. doet een beroep op de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 onder a BW. In voornoemd artikel is bepaald dat de bevoegdheid om een verzoekschrift bij de kantonrechter in te dienen vervalt twee maanden na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, indien het een verzoek betreft op grond van de artikelen 7:672 lid 11, 7:677, 7:681 lid 1 onder a, b en c en 7:682 lid 1, 2 en 3 BW.

De vorderingen van [eiser] zijn niet gebaseerd op de in artikel 7:686a lid 4 BW opgesomde wetsartikelen en de vorderingen moeten en zijn bovendien bij dagvaarding ingesteld, niet bij verzoekschrift. De vorderingen en de onderbouwing ervan houden geen direct verband met de omstandigheden en feiten die door IKEA B.V. ten grondslag zijn gelegd aan het ontslag op staande voet en de aanspraak op de gefixeerde schadevergoeding, maar betreffen slechts de eindafrekening na het einde van het dienstverband. Hoewel op grond van artikel 7:686a lid 3 BW de mogelijkheid bestaat om samenhangende vorderingen tegelijk met het verzoekschrift in te dienen, leidt dat er niet toe dat elke vordering die verband houdt met het einde van de arbeidsovereenkomst onder het regime van artikel 7:686a lid 4 BW valt.

Aan IKEA B.V. kan worden toegegeven dat het gevoerde partijdebat wel verband houdt met het gegeven ontslag op staande voet en de gestelde aanspraak op de gefixeerde schadevergoeding. De vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 BW laat echter onverlet dat de werknemer na het verstrijken van die termijn in rechte een beroep doet op het ontbreken van een dringende reden ter afwering van een vordering die steunt op de stelling dat hij door opzet of schuld aan de werkgever een dringende reden heeft gegeven voor onverwijlde opzegging van de arbeidsovereenkomst (Hof Amsterdam 6 november 2018, ECLI:NL:GHAMS:2018:4160). De onderhavige situatie is vergelijkbaar met voornoemde situatie: IKEA B.V. heeft immers gesteld aanspraak te hebben op de gefixeerde schadevergoeding omdat [eiser] door opzet of schuld een dringende reden voor onverwijlde opzegging heeft gegeven aan IKEA B.V. en zij heeft gesteld die schadevergoeding vervolgens te hebben verrekend met de eindafrekening. De stel- en bewijslast voor wat betreft de aanspraak op de gefixeerde schadevergoeding én de verrekening ligt in het onderhavige geval bij IKEA B.V. en [eiser] heeft daar verweer tegen gevoerd. Zoals gezegd, laat de vervaltermijn het voeren van verweer onverlet.

De conclusie luidt dat de vorderingen van [eiser] niet onder de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 onder a BW vallen. Hij is dan ook ontvankelijk in zijn vorderingen.

[eiser] betwist dat rechtsgeldig verrekening heeft plaatsgevonden van de door IKEA B.V. gestelde gefixeerde schadevergoeding met de door [eiser] onder 3.1. onder I. tot en met IV. gestelde – en door IKEA B.V. niet-betwiste – bedragen. Subsidiair, voor het geval geoordeeld wordt dat de verrekening rechtsgeldig heeft plaatsgevonden, heeft [eiser] ter zitting een beroep gedaan op artikel 6:132 BW, stellende dat door het door hem gemaakte bezwaar in zijn brief van 25 maart 2019 (zie ro. 2.3) de werking aan de verrekening is ontnomen.

Vooropgesteld wordt dat in artikel 6:127 lid 1 BW is bepaald dat beide verbintenissen tot hun gemeenschappelijk beloop teniet gaan, indien een tot verrekening bevoegde schuldenaar aan zijn schuldeiser verklaart dat hij zijn schuld met een vordering verrekent. In artikel 6:132 BW is bepaald dat, indien een verrekeningsverklaring wordt uitgebracht door een daartoe bevoegde, de wederpartij die grond had om nakoming van haar verbintenis te weigeren dan niettemin aan de verrekeningsverklaring haar werking kan ontnemen nemen door op de weigeringsgrond een beroep te doen, onverwijld nadat die verklaring werd uitgebracht en de wederpartij tot dit beroep in staat was. Onder een weigeringsgrond wordt bijvoorbeeld begrepen vernietiging of ontbinding van de overeenkomst waaruit de schuld voortsproot of uitoefening van een opschortingsrecht (TM, Parl. Gesch. 6, p. 505).

Voor een beroep op een weigeringsgrond als bedoeld in artikel 6:132 BW is niet vereist dat de schuldenaar reeds zijn wilsrecht – bijvoorbeeld vernietiging of ontbinding van de overeenkomst waaruit de schuld voortvloeit of een beroep op een opschortingsrecht – uitoefent dan wel heeft uitgeoefend. Artikel 6:132 BW heeft tot doel te voorkomen dat de schuldenaar wordt gedwongen zijn schuld door middel van verrekening te voldoen, terwijl hij voldoening van die schuld had kunnen weigeren. De schuldenaar kan dat voorkomen door een beroep te doen op de weigeringsgrond. Door het beroep op de weigeringsgrond, wordt de werking aan de verrekening ontnomen en wordt het tenietgaan van de vordering van de partij die een beroep op de weigeringsgrond heeft gedaan, geblokkeerd.

[eiser] heeft bij brief van 25 maart 2020 bezwaar gemaakt tegen het ontslag op staande voet en de gefixeerde schadevergoeding. Die brief is door de gemachtigde van [eiser] weliswaar gericht aan “Ikea Nederland B.V.” en dus aan de verkeerde niet-bestaande rechtspersoon, maar is tevens ter attentie van [naam 2] (People & Culture Manager bij IKEA B.V.). Daarnaast staat vast dat de brief is verzonden naar hetzelfde adres als het adres waarop IKEA B.V. gevestigd is. Door IKEA B.V. is niet betwist dat de brief [naam 2] heeft bereikt, zodat in rechte ervan moet worden uitgegaan dat de brief hem heeft bereikt. Het moet er dan ook voor worden gehouden dat de verklaring in die brief de geadresseerde heeft bereikt en derhalve haar werking heeft.

De inhoud van de brief van 25 maart 2020 kan niet worden gekwalificeerd als een beroep op een weigeringsgrond als bedoeld in artikel 6:132 BW. [eiser] heeft slechts bezwaar gemaakt tegen het ontslag op staande voet en de gefixeerde schadevergoeding, maar heeft geen rechtsgevolgen verbonden aan dat bezwaar. Indien [eiser] bij brief van 25 maart 2020 reeds een beroep op het bepaalde in artikel 6:132 BW had willen doen, had het op zijn weg gelegen om jegens IKEA B.V. te verklaren dat hij door het maken van het bezwaar de werking aan de verrekeningsverklaring van IKEA B.V. wilde ontnemen. In dat geval had het vervolgens op de weg van IKEA B.V. gelegen om binnen de vervaltermijn van artikel 7:686a lid 4 aanhef en onder a BW in rechte betaling van de gefixeerde schadevergoeding te verzoeken. Nu [eiser] in de brief van 25 maart 2020 op geen enkele wijze duidelijk heeft gemaakt dat hij een beroep deed op het bepaalde in artikel 6:132 BW, stuit zijn verweer reeds daarop af.

Gelet op het bepaalde in artikel 6:127 BW is de vraag of IKEA B.V. jegens [eiser] aanspraak heeft op de gefixeerde schadevergoeding, opdat IKEA B.V. die vordering op [eiser] kan verrekenen met haar onbetwiste schuld aan hem, te weten de eindafrekening.

In artikel 7:677 lid 2 BW is bepaald dat de partij die door opzet of schuld aan de wederpartij een dringende reden heeft gegeven om de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen, aan de wederpartij een vergoeding is verschuldigd, indien de wederpartij van die bevoegdheid gebruik heeft gemaakt. Beoordeeld moet worden of sprake is van een dringende reden voor onverwijlde opzegging en of die dringende reden is gegeven door opzet of schuld van [eiser] . Aangezien IKEA B.V. als bevrijdend verweer een beroep heeft gedaan op de verrekening, rusten stelplicht en bewijslast ter zake op IKEA B.V..

IKEA B.V. heeft met betrekking tot de reden voor het ontslag op staande voet naar voren gebracht dat [eiser] op 31 januari 2020 drie tassen met IKEA-artikelen (onder de perscontainer) buiten de winkel heeft gezet, zoals omschreven in de brief van 3 februari 2020. Volgens IKEA B.V. zijn de artikelen door [eiser] voor openingstijd (om 04:45 uur) verzameld en rond 05:15 uur buiten de winkel gezet in tassen. Dit alles blijkt uit camerabeelden, aldus IKEA B.V. [eiser] heeft in de brief van 25 maart 2020 en in de stukken ontkend dat hij eigendommen van IKEA B.V. heeft weggenomen dan wel heeft willen wegnemen zonder toestemming en dat hij het niet eens is met het ontslag op staande voet. Ter zitting heeft hij erkend dat hij drie tassen met IKEA-artikelen buiten de winkel heeft gezet. Hij is door een ander ertoe aangezet om de tassen met artikelen buiten te zetten, aldus [eiser] .

Dat de dringende reden verband houdt met opzet of schuld van [eiser] , zoals door IKEA B.V. gesteld, is gelet op het hiervoor vermelde feitencomplex gegeven. [eiser] is daarom een gefixeerde schadevergoeding als bedoeld in artikel 7:677 lid 2 BW verschuldigd aan IKEA B.V.

In discussie is de hoogte van de gefixeerde schadevergoeding. In artikel 7:677 lid 3 onder a BW is bepaald dat de gefixeerde schadevergoeding gelijk is aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. Vooropgesteld wordt dat een arbeidsovereenkomst onverwijld eindigt door een dringende reden, terwijl in het geval van opzegging van de arbeidsovereenkomst door de werknemer door hem een opzegtermijn in acht moet worden genomen. De werkgever heeft in dat laatste geval een termijn om een nieuwe werknemer te zoeken, maar in het eerste geval heeft de werkgever dat niet en wordt hij geconfronteerd met het wegvallen van een werknemer in zijn bedrijfsvoering. Bij de berekening van de gefixeerde schadevergoeding dient daarom rekening te worden gehouden met de geldende opzegtermijn van de werknemer.

Vaststaat dat IKEA B.V. in haar berekening van de gefixeerde schadevergoeding is uitgegaan van de opzegtermijn van de werkgever, in dit geval twee maanden. Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, had IKEA B.V. uit moeten gaan van de opzegtermijn van de werknemer, in dit geval één maand. Vaststaat dat de arbeidsovereenkomst alleen kan worden opgezegd tegen het einde van de maand. In het onderhavige geval betekent dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging op 3 februari 2020 door de werknemer zou zijn geëindigd op 1 april 2020. Ter zitting heeft IKEA B.V. toegelicht dat, indien er voor de hoogte van de schadevergoeding wordt uitgegaan van een opzegtermijn van één maand in plaats van twee maanden, de schadevergoeding alsnog hoger is dan het bedrag van de eindafrekening. [eiser] heeft die berekening niet inhoudelijk betwist. In rechte wordt daarom uitgegaan van de juistheid van die berekening door IKEA B.V. en dat de gefixeerde schadevergoeding ook uitgaande van een opzegtermijn van één maand hoger is dan de eindafrekening waarop [eiser] aanspraak maakt.

De conclusie is dat de onbetwiste vordering van [eiser] op IKEA B.V. rechtsgeldig is verrekend met de door [eiser] aan IKEA B.V. verschuldigde gefixeerde schadevergoeding. Die vorderingen zijn ingevolge het bepaalde in artikel 6:127 lid 1 BW tot hun gemeenschappelijk beloop teniet gegaan. De vordering van [eiser] is daarbij geheel teniet gegaan. De vordering van [eiser] stuit daarop af en zal worden afgewezen. De nevenvorderingen delen dat lot.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten. De apart gevorderde nakosten worden toegewezen als hierna vermeld, nu de proceskostenveroordeling hiervoor reeds een executoriale titel geeft en de kantonrechter van oordeel is dat de nakosten zich reeds vooraf laten begroten.