Uitspraken

[eiseres] heeft een beroep gedaan op de beperkende werking van de redelijkheid en billijkheid in de zin van artikel 6:248 lid 2 BW. Ingevolge die bepaling is een tussen partijen als gevolg van de overeenkomst geldende regel -in dit geval de terugwerkende kracht van de herindelingsprocedure tot het moment waarop overeenstemming bestaat over de functiebeschrijving- niet van toepassing, voor zover dit in de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zou zijn. Bij de beoordeling of hiervan sprake is dient de rechter de nodige terughoudendheid te betrachten. Tegen de achtergrond van die norm is onvoldoende dat het beroep door SFVG op artikel 7.1.5 bijlage C lid 6 van de CAO voor [eiseres] tot een onredelijke of onbillijke uitkomst leidt.

De kantonrechter gaat voorbij aan de stelling van [eiseres] dat het proces van “erkenning” totdat de herindelingsprocedure een aanvang heeft gemaakt lange tijd heeft geduurd. [eiseres] is (pas) met ingang van 1 februari 2015 de functie van studentcoördinator gaan vervullen. Zij heeft zelf gesteld dat zij in datzelfde jaar P&O (slechts) heeft geattendeerd op het feit dat de functiebeschrijving uit 2003 stamt. Bij e-mail van 24 juli 2019 heeft [eiseres] meegedeeld dat partijen vanaf het jaar 2017 in gesprek zijn over de waardering van die functie. In datzelfde jaar is de herindelingsprocedure ook opgestart en per 1 januari 2019 is de functiebeschrijving van thans Intercedent Studentenpool met de daarbij behorende nieuwe inschaling weer actueel. In het midden kan dan ook blijven of de functie van studentcoördinator voorafgaand aan de aanvang van die procedure verzwaard was ten opzichte van de functiebeschrijving uit 2003, hetgeen overigens door SFVG uitdrukkelijk en gemotiveerd is weersproken.

Ook kan niet worden gezegd dat SFVG niet als goed werkgever heeft gehandeld in de zin van artikel 7:611 BW. Daarbij neemt de kantonrechter in aanmerking dat SFVG een (aanzienlijk) bedrag van € 5.505,56 bruto aan [eiseres] heeft betaald met betrekking tot de periode van 1 januari 2017 tot en met mei 2019, derhalve een periode van maar liefst
29 maanden (en dus geen 1,5 jaar zoals meermaals door [eiseres] is gesteld), op basis van het verschil tussen het oude uurloon van [eiseres] gebaseerd op salarisschaal 25 en het nieuwe uurloon gebaseerd op schaal 45 behorend bij de functie van Intercedent Studentenpool. Dit betekent dus dat meer dan de volledige periode waarin de herindelingsprocedure heeft plaatsgevonden door SFVG (met terugwerkende kracht) is gecompenseerd. [eiseres] had op grond van artikel 7.1.5 bijlage C lid 6 van de CAO alleen recht op haar nieuwe salaris vanaf 1 januari 2019. Nu voormelde betaling geheel onverplicht door SFVG is gedaan, kan in het midden blijven of bij de daaraan ten grondslag liggende berekening precies is uitgegaan van alle daadwerkelijk door [eiseres] gewerkte uren vanaf januari 2017.

De conclusie is dat er geen grond bestaat om de uitkomst van de herindelingsprocedure terug te laten werken tot een eerdere datum dan het moment waarop in die procedure tussen partijen overeenstemming is bereikt over de functiebeschrijving van de functie van Intercedent Studentenpool per 1 januari 2019. SFVG is dan ook niet gehouden om de nieuwe salarisschaal 45 met betrekking tot die functie toe te passen vóór genoemde datum. Het beroep op toepassing van die schaal met terugwerkende kracht per
1 september 2015 kan daarom niet slagen, waardoor zowel de primaire vordering als de subsidiaire vordering niet toewijsbaar is. Ten aanzien van de ORT

Ook kan niet worden gezegd dat SFVG niet als goed werkgever heeft gehandeld in de zin van artikel 7:611 BW. [eiseres] heeft zelf gesteld dat SFVG zowel voor aanvang van haar werkzaamheden als studentcoördinator als gedurende de uitoefening van die functie uitdrukkelijk aan haar heeft meegedeeld dat de ORT-regeling niet van toepassing is op genoemde functie en dat zij daarom in die functie (en later dus ook in de functie van Intercedent Studentenpool) geen recht heeft op ORT. [eiseres] heeft in dat verband ook
e-mails overgelegd, waaronder voormelde e-mail van 31 maart 2016 (hiervoor onder 2.5). [eiseres] was daar dus uitdrukkelijk van op de hoogte en heeft de functie (desondanks) aanvaard.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat [eiseres] geen recht heeft op ORT met terugwerkende kracht per 1 september 2015 met betrekking tot de werkzaamheden van studentcoördinator/Intercedent Studentenpool. SFVG heeft dan ook niet in strijd gehandeld met artikel 9.1 lid 3 van de CAO. Nu SFVG niet gehouden is om aan [eiseres] ORT te betalen, is ook in zoverre zowel de primaire vordering als de subsidiaire vordering niet toewijsbaar.

Vaststaat dat onderdeel van de oude functie van studentcoördinator was het (zelf) meewerken op de afdeling als medisch student. Dat blijkt ook uitdrukkelijk uit de hiervoor onder 2.3 vermelde functiebeschrijving van studentcoördinator. Partijen zijn het er ook over eens dat dat meewerken in de praktijk onder andere bestond uit het uitdelen/rondbrengen van eten aan patiënten en het verrichten van schoonmaakwerkzaamheden. De functie van studentcoördinator bestaat sinds 1 januari 2019 echter niet meer in die vorm. In de nieuwe functie van Intercedent Studentenpool behoort het meewerken (in het geheel) niet meer tot de taken zoals vermeld in de nieuwe functiebeschrijving. Het meewerken valt alleen nog onder de werkzaamheden behorend bij de functie van medisch student. Indien [eiseres] het daarmee niet eens was, had het op haar weg gelegen om daar bezwaar tegen te maken in de bezwaarprocedure. De voorlopig vastgestelde functiebeschrijving was toen immers al bekend bij [eiseres] en ook daarin was het meewerken in de nieuwe functie van Intercedent Studentenpool al niet meer opgenomen. Het bezwaar van [eiseres] tegen de nieuwe functiebeschrijving zag “alleen” op andere onderdelen van die beschrijving en de financiële waardering van de functie van Intercedent Studentenpool. [eiseres] heeft ook erkend dat zij geen bezwaar heeft gemaakt in de bezwaarprocedure tegen het niet langer meer zelf meewerken als Intercedent Studentenpool en dat zij dat bij die gelegenheid had moeten doen als zij het daar niet mee eens was. Zij heeft tijdens de zitting zelf gesteld dat zij alleen “informeel” bezwaar heeft gemaakt nadat zij de twee nieuwe arbeidsovereenkomsten al had ontvangen. Dat is te laat. De herindelingsprocedure was toen al gesloten en de nieuwe functiebeschrijving van de functie van Intercedent Studentenpool was toen al definitief. Het meewerken maakt geen onderdeel meer uit van die functie.

De functie van (alleen) medisch student is niet heringedeeld en/of hergewaardeerd. Niet in geschil is dat die functie altijd gewogen is in salarisschaal 20. [eiseres] is ook op basis van die schaal in dienst getreden in 2010. Dit blijkt ook uit de door [eiseres] overgelegde arbeidsovereenkomst van 27 oktober 2010. Voor zover [eiseres] zich op het standpunt heeft gesteld dat schaal 25 van toepassing is op de functie van medisch student kan dat dus niet slagen. De functie Intercedent Studentenpool is vanaf 1 januari 2019 gewogen in salarisschaal 45. Er bestaat derhalve een aanzienlijk verschil in salariëring tussen de beide functies. [eiseres] heeft tijdens de zitting aangegeven dat zij op basis van haar (oude) arbeidsovereenkomst uit 2015 zowel als Intercedent Studentenpool als medisch student het salaris behorend bij salarisschaal 45 wil ontvangen. Daarvoor bestaat dus geen grond. Medisch studenten werken niet in die salarisschaal, maar in schaal 20.

De conclusie is dat de gevorderde verklaring voor recht dat de nieuwe arbeidsovereenkomsten van, naar de kantonrechter begrijpt, 25 juni 2019 respectievelijk
16 juli 2019 niet tot stand zijn gekomen tussen partijen niet toewijsbaar is.