Uitspraken

Het meest verstrekkende verweer van [verweerster] betreft haar standpunt dat het in artikel 7:670 lid 1 BW neergelegde opzegverbod tijdens ziekte (reeds) aan toewijzing van de door CVO verzochte ontbinding van de arbeidsovereenkomst in de weg staat en dat geen sprake is van de wettelijke ‘escapes’ van artikel 7:671b lid 6 sub a en b BW.

De kantonrechter stelt voorop dat niet in geschil is dat [verweerster] vanaf 20 juli 2020 onverminderd volledig arbeidsongeschikt is. Het in artikel 7:670 lid 1 BW neergelegde opzegverbod tijdens ziekte, dat er mede toe strekt de werknemer te vrijwaren van de psychische druk die een ontslagaanzegging tijdens zijn ziekte kan veroorzaken in relatie tot het gegeven dat de werknemer soms minder goed toegerust is om verweer te voeren tijdens ziekte en daarnaast in ieder geval voortkomt uit het besef dat een werknemer in die positie te kampen zal hebben met (extra) problemen bij het verwerven van andere arbeid in een periode waarin sprake is van fysieke dan wel psychische belemmeringen, is dan ook van toepassing. Dat is door CVO overigens ook niet bestreden.

In afwijking van deze hoofdregel kan een ontbindingsverzoek toch toegewezen worden indien, zo bepaalt artikel 7:671b lid 6 sub a en b BW, (a) het verzoek geen verband houdt met omstandigheden waarop het opzegverbod betrekking heeft, dan wel (b) er sprake is van omstandigheden die van dien aard zijn dat de arbeidsovereenkomst in het belang van de werknemer behoort te eindigen. Volgens CVO doen in dit geval beide uitzonderingen zich voor, hetgeen door [verweerster] is bestreden.

Volgens CVO is de hiervoor met a geduide uitzondering van toepassing, nu het door haar (op de g-grond) gedane verzoek gebaseerd is op de verstoorde arbeidsverhouding die zich vanaf het schooljaar 2016/2017 heeft ontwikkeld en heeft geculmineerd in een door haar op 12 maart 2020 aan [verweerster] gedane mededeling dat zij de arbeidsovereenkomst tussen partijen wilde beëindigen. Uit het door [verweerster] als productie 1 overgelegde behandelplan van 30 november 2020 van klinisch psycholoog [naam persoon 4] blijkt echter dat [verweerster] is gediagnosticeerd met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en dat haar bijna-doodervaring na haar bevalling in 2019 en de spanningen op het werk die tot een uitval en een mogelijk ontslag hebben geleid, daarbij luxerend waren, dat wil zeggen de druppels waren die de emmer op geestelijk gebied hebben doen overlopen. Volgens de in dit behandelplan opgenomen probleembeschrijving is voor [verweerster] de werksituatie de toonaangevende factor geweest, en dan met name de wijze waarop zij is behandeld in het in 2019 en 2020 doorlopen mediationtraject. In dat verband heeft [verweerster] ook gemotiveerd uiteengezet dat de bedrijfsarts die mediation in 2019 naar aanleiding van door [verweerster] ontwikkelde stressgerelateerde klachten heeft geadviseerd teneinde de -als gevolg van een tussen partijen gerezen geschil omtrent de jaartaak en de samenloop van ouderschapsverlof en vakantie- verstoorde arbeidsrelatie te herstellen, terwijl CVO het mediationtraject vanaf het begin daarvan in haar optiek heeft aangegrepen om op een beëindiging van de arbeidsovereenkomst aan te sturen. CVO heeft in reactie hierop betwist dat dit haar insteek bij het mediationtraject is geweest. Daargelaten de vraag of partijen over en weer in het mediationtraject een serieuze poging hebben gedaan om de verstoorde verhouding te normaliseren, overweegt de kantonrechter dat op grond van het hiervoor overwogene niet gezegd kan worden dat het ontbindingsverzoek geen verband houdt met omstandigheden waarop het opzegverbod tijdens ziekte betrekking heeft.

Evenmin kan de kantonrechter CVO volgen in haar standpunt dat de hiervoor met b geduide uitzondering op het opzegverbod tijdens ziekte zich hier voordoet om reden dat het langdurige mediationtraject partijen niet dichter bij elkaar heeft gebracht en het voortzetten van de arbeidsovereenkomst volgens mededeling van bedrijfsarts [naam persoon 3] het herstel van [verweerster] niet zal bevorderen. In verband daarmee wordt overwogen dat uit de wetsgeschiedenis blijkt dat het opzegverbod tijdens ziekte kan worden gepasseerd in het -uitzonderlijke- geval dat er sprake is van omstandigheden van dien aard dat de arbeidsovereenkomst in het belang van de werknemer dient te eindigen. Daarbij is als voorbeeld gegeven de zieke werknemer wiens gezondheidstoestand door het in stand laten van de arbeidsovereenkomst alleen maar verslechtert. Op basis van hetgeen partijen naar voren hebben gebracht, kan echter niet de conclusie worden getrokken dat zulk een uitzonderlijk geval zich hier voordoet. Uit het hiervoor al besproken behandelplan van klinisch psycholoog [naam persoon 4] blijkt dat een van de doelen van de door haar in te zetten behandeling terugkeer naar het werk is, terwijl de kantonrechter in de hierboven onder 2.6 aangehaalde e-mail van bedrijfsarts [naam persoon 3] voorts leest dat, anders dan door CVO is voorgesteld, zij, gelijk -naar de kantonrechter begrijpt- overigens [verweerster] zelf, een terugkeer van [verweerster] naar de werkvloer mogelijk acht mits er adequate actie wordt ondernomen teneinde de verstoorde arbeidsverhouding te herstellen.

Het voorgaande leidt de kantonrechter tot de slotsom dat de door CVO verzochte ontbinding van de arbeidsovereenkomst reeds afstuit op het opzegverbod tijdens ziekte, zodat aan een inhoudelijke beoordeling van de door haar aangevoerde redelijke gronden niet wordt toegekomen.

De kantonrechter ziet in hetgeen [verweerster] daartoe (onder punt 131 e.v. van het verweerschrift) naar voren heeft gebracht (te weten dat het volgens haar reeds vanaf februari 2020 nodig was om een advocaat in te schakelen teneinde uit de impasse van het issue inzake de jaartaak en de samenloop tussen ouderschapsverlof en vakantie te komen en dat ook nadien de bijstand van die advocaat en haar aanwezigheid bij de laatste twee mediationgesprekken noodzakelijk was), onvoldoende grond om CVO, naast het bedrag dat zij reeds aan [verweerster] heeft vergoed, te veroordelen de door [verweerster] gestelde advocaatkosten over de periode van februari 2020 tot de datum van indiening van het verzoekschrift te vergoeden wegens het door haar gestelde slecht werkgeverschap. In verband daarmee overweegt de kantonrechter dat het enkele feit dat CVO in die periode het ter zake door de VO-raad, een belangenorganisatie van schoolbesturen en scholen, ingenomen standpunt volgde en niet direct ‘omging’ door een andersluidende beslissing van de kantonrechter te Utrecht in een geschil tussen andere partijen, nog niet meebrengt dat zij daarom als slecht werkgever jegens [verweerster] heeft gehandeld en daarom zou zijn gehouden haar advocaatkosten te vergoeden, terwijl overigens (vanwege de tussen partijen afgesproken geheimhouding) niet duidelijk is geworden waarom het noodzakelijk was dat de advocaat van [verweerster] aanschoof bij de laatste twee mediationgesprekken en waarom CVO de daarmee gemoeide kosten zou moeten vergoeden. Het ter zake door [verweerster] gedane nevenverzoek wordt dan ook afgewezen.

Bij deze uitkomst past dat CVO in de kosten van de procedure wordt veroordeeld.