Uitspraken

Partijen worden hoofdzakelijk verdeeld gehouden door de vraag wanneer [gedaagde] het maandelijkse loon aan [eiser] verschuldigd is. [eiser] stelt dat het loon aan het eind van de betreffende maand voldaan dient te worden. [gedaagde] daarentegen stelt zich op het standpunt dat, nu de arbeidsovereenkomst geen specifieke betaaldatum vermeldt, het loon uiterlijk moet worden voldaan aan het eind van de op het betreffende loontijdvak volgende maand. Op dit punt wordt als volgt overwogen.

In artikel 7:623 BW is het volgende bepaald:

Voor de door [gedaagde] voorgestane uitleg van artikel 7:623 BW, inhoudende dat het loon pas aan het eind van de op het betreffende loontijdvak volgende maand moet worden voldaan, is geen steun te vinden in het betreffende artikel en de geldende jurisprudentie. [gedaagde] heeft haar stelling op dit punt ook niet nader onderbouwd, anders dan dat zij haar standpunt uit het betreffende wetsartikel meent te kunnen afleiden. Voor zover [gedaagde] daarmee doelt op de zinsnede ‘met dien verstande dat het tijdvak voor voldoening niet korter is dan één week en niet langer is dan één maand’ is de kantonrechter van oordeel dat ook daaruit niet volgt dat het loon pas aan het eind van de op het loontijdvak volgende maand moet worden betaald. Die zinsnede ziet immers op de situaties waarin het loontijdvak korter is dan een week of langer dan een maand en bepaalt dat in die gevallen toch per week respectievelijk per maand moet worden betaald. Dat betekent dat bijvoorbeeld een kwartaalloner reeds na een maand aanspraak kan maken op loonbetaling.

[gedaagde] heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat er intern binnen haar organisatie een ‘afspraak’ gold dat het loon later betaald zou worden, zulks vanwege de lastige financiële situatie waarin [gedaagde] zich bevond. [gedaagde] heeft het bestaan van een dergelijke afspraak echter onvoldoende onderbouwd. Uit de e-mail van de heer [persoon B] van [gedaagde] van 13 augustus 2020 volgt enkel dat [gedaagde] aan (een deel van) haar werknemers heeft medegedeeld dat zij het loon over de maand juli 2020 niet op tijd kan betalen en dat zij het betreffende loon in de loop van augustus 2020 zal voldoen. Uit de e-mail volgt echter niet daaraan een afspraak tussen [gedaagde] en haar werknemers ten grondslag ligt. Ter mondelinge behandeling heeft [gedaagde] in dit verband ook bevestigd dat er geen sprake is van een specifiek met [eiser] gemaakte afspraak, maar dat [gedaagde] slechts de latere loonbetaling, zoals vermeld in haar e-mail van 13 augustus 2020, aan haar werknemers heeft gecommuniceerd zonder dat daar specifieke individuele afspraken over gemaakt zijn. Nu vast staat dat [gedaagde] met [eiser] geen afspraak heeft gemaakt dat het loon later mocht worden betaald, stond het [gedaagde] niet vrij de loonbetalingen later te verrichten dan door artikel 7:623 is voorgeschreven. Dit verweer van [gedaagde] wordt dan ook verworpen.

Het bovenstaande leidt tot de conclusie dat [gedaagde] het loon aan het eind van de betreffende maand, waarover het loon is berekend, dient te voldoen. De hiervoor bij 2.4 en 2.6 vermelde betaaldata in aanmerking nemende, staat daarmee vast dat [gedaagde] het loon over de maanden juli 2020 tot en met januari 2021 te laat heeft voldaan. Dat betekent dat [eiser] op terechte gronden aanspraak maakt op de wettelijke verhoging over het te laat betaalde loon als bedoeld in artikel 7:625 BW.

Artikel 7:625 BW schrijft voor dat de wettelijke verhoging voor de vierde tot en met de achtste werkdag, nadat het loon betaald had dienen te worden, vijf procent per dag bedraagt en voor elke volgende werkdag één procent, met dien verstande dat de verhoging in geen geval de helft van het verschuldigde te boven zal gaan. Dat betekent dat de wettelijke verhoging dient te worden berekend over het aantal werkdagen dat het loon te laat is betaald, en níet - zoals [eiser] blijkens de door hem overgelegde berekeningen heeft gedaan - over het aantal kalenderdagen dat het loon te laat is betaald. De berekening van de verschuldigde wettelijke verhoging over het te laat betaalde loon over de maanden juli 2020 tot en met januari 2021 leidt, uitgaande van de berekening over het aantal werkdagen dat te laat is betaald, tot de volgende bedragen:

[eiser] vordert tevens betaling van een bedrag van € 250,- uit hoofde van het door [eiser] namens [gedaagde] afgesloten abonnement bij Shutterstock. Door [gedaagde] is niet betwist dat [eiser] deze kosten voor [gedaagde] heeft voorgeschoten en dat zij heeft toegezegd deze kosten aan [eiser] te zullen terugbetalen. Zulks wordt immers ook door [gedaagde] bevestigd in haar e-mail aan [eiser] van 16 november 2020. In die e-mail verzoekt [gedaagde] [eiser] om deze kosten te declareren. [gedaagde] stelt dat [eiser] de kosten nooit heeft gedeclareerd. [eiser] heeft onvoldoende onderbouwd dat hij de kosten voorafgaand aan de dagvaarding bij [gedaagde] heeft gedeclareerd dan wel de factuur van Shutterstock op enige andere wijze bij [gedaagde] heeft ingediend. Dat betekent dat [gedaagde] eerst bij dagvaarding kennis heeft kunnen nemen van de betreffende factuur. Dat doet niets af aan de verschuldigdheid van de kosten door [gedaagde] , zodat de gevorderde betaling van het bedrag van € 250,- zal worden toegewezen. De daarover gevorderde wettelijke rente zal evenwel worden toegewezen vanaf de dag der dagvaarding - te weten 7 januari 2020 -, nu [gedaagde] eerst op dat moment de factuur van Shutterstock heeft ontvangen.

Het door [eiser] gevorderde bedrag van € 655,91 aan tot 23 december 2020 verschenen wettelijke rente zal worden afgewezen, nu dit bedrag op geen enkele wijze is gespecificeerd en deze rente bovendien - gelet op het hiervoor overwogene - over een te hoog bedrag aan wettelijke verhoging en ten onrechte over het bedrag van € 250,- aan abonnementskosten is berekend.

[eiser] maakt aanspraak op een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. [eiser] heeft voldoende gesteld en onderbouwd dat buitengerechtelijke incassowerkzaamheden zijn verricht en [gedaagde] heeft hiertegen bovendien geen verweer gevoerd. De vergoeding waarop ingevolge het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten aanspraak kan worden gemaakt zal worden berekend aan de hand van de toewijsbare hoofdsom. De vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten zal worden toegewezen tot een bedrag van € 1.112,47.

[gedaagde] zal, als de in overwegende mate in het ongelijk gestelde partij, in de proceskosten van [eiser] worden veroordeeld.