Uitspraken

De subsidiaire vordering heeft als grondslag dat [gedaagde] tot 1 januari 2019 ten onrechte is ingeschaald als hovenier in plaats van hovenier A. De meer subsidiaire vordering heeft als grondslag dat ook als [gedaagde] tot 1 januari 2019 terecht is ingeschaald als hovenier hij te weinig salaris heeft ontvangen, omdat de tredeverhogingen niet juist zijn toegepast en niet alle gewerkte uren zijn uitbetaald.

In verband met verjaring gaat de vordering niet verder terug dan maart 2015. Niet in geschil is dat [eiser] vanaf maart 2015 tot januari 2019 is ingeschaald in de functie van hovenier in schaal III. Uit het voorgaande blijkt dat deze inschaling juist is geweest. Tussen partijen is in geschil of telkens de juiste tredeverhogingen zijn toegepast. [eiser] stelt dat in maart 2015 moest worden uitgegaan van trede drie, omdat hij al sinds eind 2011 werkzaam was als hovenier. [gedaagde] is het daar niet mee eens, omdat [eiser] tot oktober 2014 nog in dienst was als geoefend hovenier en daarna pas als hovenier is gestart. In maart 2015 zat [eiser] daarom nog in trede nul. De kantonrechter gaat daar niet in mee. Geoefend hovenier is geen in het handboek omschreven functie en [gedaagde] heeft niet aangevoerd waar deze functie onder valt. Dit had wel van haar verwacht mogen worden omdat de hele zaak draait om de functieomschrijvingen en inschaling. Uit het loonoverzicht van [gedaagde] lijkt te volgen dat zij uitgaat van de functie van assistent hovenier, maar deze indeling ligt gelet op de ervaring van [eiser] en de functiebenaming “geoefend hovenier” niet voor de hand. [gedaagde] heeft zich bovendien in haar conclusie van antwoord nog op het standpunt gesteld dat geoefend hovenier staat voor hovenier en dat [eiser] als hovenier is ingeschaald. Er zal dan ook van worden uitgegaan dat de geoefend hovenier moet worden gelijkgesteld met de functie van hovenier. [eiser] was dus al vanaf 2012 werkzaam als hovenier en moest daarom in maart 2015 worden ingeschaald in schaal III trede drie.

[eiser] is in zijn berekening uitgegaan van een 40-urige werkweek. Dit is volgens [gedaagde] onjuist omdat zij een 37-urige werkweek hanteert. Haar werknemers werken 40 uur per week en bouwen per week drie ATV-uren op. Voor de vaststelling van de omvang van de arbeidsuren, moet worden beoordeeld wat partijen zijn overeengekomen. In dat kader is doorslaggevend wat partijen over en weer redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten en mochten begrijpen.

In de arbeidsovereenkomst staat dat de werktijd 40 uur bedraagt en in de daaropvolgende verlengingen staan hierover geen nieuwe afspraken. Dit betekent echter niet zonder meer dat de overeengekomen arbeidsduur ook 40 uur per week bedraagt. Partijen kunnen immers – zoals [gedaagde] aanvoert – zijn overeengekomen dat [eiser] 40 uur per week zal werken en dat hij drie uur per week aan ATV-uren zal opbouwen. Dat partijen dit hebben afgesproken lijkt te volgen uit de door [gedaagde] overgelegde e-mail van 15 januari 2018. Daarin heeft [eiser] een overzicht aan [gedaagde] gestuurd met zijn niet opgenomen vakantiedagen en ATV-dagen. [eiser] wist dus kennelijk wel dat en hoeveel ATV-uren hij opbouwde bij [gedaagde]. De kantonrechter is op basis van deze stukken voorlopig van oordeel dat moet worden uitgegaan van een 37-urige werkweek. [eiser] heeft echter nog niet op deze stukken kunnen reageren en zal daarom in de gelegenheid worden gesteld dat alsnog te doen. [gedaagde] zal daarna in gelegenheid worden gesteld om te reageren.

De vaststelling van het aantal overeengekomen arbeidsuren is, anders dan [eiser] stelt, van belang voor de bepaling van de hoogte van het te betalen loon. Uit de door [gedaagde] overgelegde salarisstroken blijkt immers dat zij in 2018 en 2019 de niet opgenomen vakantiedagen en ATV-dagen heeft uitbetaald. Dat [eiser] steeds 40 uur heeft gewerkt, maakt dus niet dat moet worden uitgegaan van een naar 40 uur berekend loon. Partijen hebben die drie uur dan steeds met elkaar afgerekend.

Indien moet worden uitgegaan van 37-urige werkweek, kan niet worden aangesloten bij het door [eiser] gemaakte loonoverzicht. Van het door [gedaagde] gemaakte overzicht kan evenmin worden uitgegaan, omdat [gedaagde] de tredeverhogingen niet juist heeft toegepast. [eiser] dient daarom een nieuw overzicht van het nog te betalen loon in het geding te brengen waarbij wordt uitgegaan van een 37-urige werkweek. Indien [gedaagde] het niet eens is met de inhoud van dat overzicht, dient zij aan te geven waarom de gegevens onjuist zijn en dient zij een volgens haar correct overzicht in het geding te brengen. De kantonrechter zal vervolgens vaststellen hoeveel loon [gedaagde] nog aan [eiser] moet betalen. Vooruitlopend daarop wordt alvast het volgende overwogen.
De nevenvorderingen

[gedaagde] heeft het (in hoogte nog vast te stellen) loon niet tijdig betaald. Zij is daarom wettelijke verhoging verschuldigd2. De wettelijke verhoging zal in redelijkheid worden vastgesteld op 15 procent. Dat [gedaagde] mogelijk niet op de hoogte was van de toe te passen tredeverhogingen, is geen reden voor verdere matiging. Van haar mag immers als werkgever worden verwacht dat zij van dergelijke regelingen op de hoogte is en deze juist toepast. De wettelijke verhoging zal worden berekend aan de hand van het toe te wijzen bedrag aan loon en zal worden toegewezen als brutobedrag, omdat de wettelijke verhoging over het brutoloon wordt berekend.

[gedaagde] is verplicht een schriftelijke specificatie van het uitbetaalde loon aan [eiser] te verstrekken3. Hij dient daarom ook een specificatie van het te betalen achterstallige loon en vakantiegeld te verstrekken. Dit deel van de vordering zal daarom worden toegewezen. De gevorderde dwangsom zal worden afgewezen, omdat er geen aanleiding is om aan te nemen dat [gedaagde] deze verplichting niet zal nakomen. [eiser] heeft in zijn vordering in de dagvaarding nog opgenomen dat ook de ontbrekende salarisspecificaties aan hem moeten worden verstrekt. [gedaagde] heeft deze specificaties echter al bij brief en bij conclusie van antwoord overgelegd, zodat [eiser] geen belang meer heeft bij dit deel van de vordering.

[gedaagde] is wettelijke rente verschuldigd vanaf het moment dat sprake is van verzuim4. [gedaagde] komt ten aanzien van de betaling van het loon in verzuim op het moment dat het loon opeisbaar is. De wettelijke rente over het loon zal daarom steeds worden toegewezen vanaf het moment van opeisbaarheid. [eiser] heeft ten aanzien van de wettelijke verhoging niet gesteld vanaf welke datum [gedaagde] in verzuim is gekomen. De wettelijke rente over de wettelijke verhoging zal worden toegewezen vanaf 1 januari 2021, omdat op die datum [gedaagde] in ieder geval in verzuim was ten aanzien van de wettelijke verhoging over alle loonbetalingen.

De buitengerechtelijke incassokosten zullen worden afgewezen, omdat deze niet in redelijkheid zijn gemaakt. [eiser] heeft zich voorafgaand aan de procedure alleen op het standpunt gesteld dat hij had moeten worden ingeschaald in de functie van hovenier voorman. Het niet verlenen van de tredeverhogingen is voorafgaand aan de procedure niet aan de orde gekomen. Voor het deel van de vordering wat nu wordt toegewezen, zijn dus geen buitengerechtelijke werkzaamheden verricht.
Slotsom

De kantonrechter zal de zaak naar de rol verwijzen, zodat eerst [eiser] en daarna [gedaagde] een akte kan nemen, zoals hiervoor onder 2.10 en 2.12 bedoeld. Iedere overige beslissing zal worden aangehouden.