Uitspraken

Vooropgesteld zij dat, onder meer op basis van het ongevalsrapport, kan worden

vastgesteld dat [naam 1] een arbeidsongeval is overkomen en dat hij als gevolg daarvan schade heeft geleden. Vast staat immers dat er in elk sprake is geweest van enig letsel. De omvang van de schade vormt geen onderdeel van het geschil in de hoofdzaak, waarin een verklaring voor recht is gevraagd, en derhalve evenmin in deze vrijwaringsprocedure. Het terzake door Van ’t Hof gevoerde verweer, te weten haar betwisting van het causaal verband, wordt derhalve gepasseerd.

Ingevolge artikel 7:658 lid 1 BW is de werkgever verplicht om de maatregelen te nemen

die redelijkerwijs nodig zijn om te voorkomen dat de werknemer in de uitoefening van zijn werkzaamheden schade lijdt. De werkgever is echter niet aansprakelijk, wanneer hij aantoont dat hij deze zorgplicht is nagekomen of dat de schade het gevolg is van opzet of bewuste roekeloosheid van de werknemer.Voornoemde zorgplicht vereist een hoog veiligheidsniveau voor de werkruimte, werktuigen en gereedschappen en de organisatie van de werkzaamheden, maar beoogt niet een absolute waarborg te scheppen voor de bescherming van de werknemer tegen gevaar. Welke (veiligheids-)maatregelen van de werkgever mogen worden verlangd en hoe hij de werknemer moet instrueren, is afhankelijk van de omstandigheden van het geval, waaronder de aard van de werkzaamheden, de kans dat zich een ongeval zal voordoen, de ernst die de gevolgen van een ongeval kunnen hebben en de mate van bezwaarlijkheid van de te nemen veiligheidsmaatregelen. Deze zorgplicht geldt in dit geval voor zowel EMR, als materiële werkgever, als voor Van ‘t Hof, als formele werkgever.

In deze vrijwaringszaak gaat het derhalve om de vraag of Van ’t Hof

EMR (geheel of gedeeltelijk) dient te vrijwaren van haar schadevergoedingsplicht jegens [naam 1]. EMR stelt dat Van ’t Hof voor het overgrote deel, althans voor een belangrijk deel aan de schadevergoedingsplicht dient bij te dragen, omdat EMR er vanuit mocht gaan dat [naam 1] door Van ’t Hof zou zijn opgeleid, geïnstrueerd en gewaarschuwd. Het verwijt dat EMR aanvankelijke maakte was dat [naam 1] ten onrechte het ruim niet zou hebben verlaten toen de bulldozers werden verwisseld. Bij conclusie van repliek heeft EMR echter het standpunt ingenomen dat [naam 1] het ruim juist niet had moeten verlaten, omdat dit te risicovol was, en dat hij in de cabine van de bulldozer had moeten blijven, hetgeen hij ten onrechte niet heeft gedaan, aldus EMR.

Het - uiteindelijk ingenomen - standpunt van EMR dat door het ruim lopen te risicovol

is, vindt bevestiging in de bevindingen van de QHSE-coördinator in het ongevalsrapport (zie ro. 2.6). Omdat het ruim inmiddels al met een substantiële hoeveelheid metaalschroot was geladen, was er risico op letsel, aldus de QHSE-coördinator, doordat de chauffeur dan over het schroot zou hebben moeten lopen naar de trap in het scheepsruim. [naam 1] had volgens EMR daarom in de cabine van de bulldozer moeten blijven. Terecht geeft EMR aan dat de veiligste plek voor de chauffeur van de bulldozer in het scheepsruim is om in de cabine van de bulldozer te blijven. Echter, precies dat is bij het vervangen van een bulldozer niet mogelijk: immers, de defecte bulldozer dient aan de kraan te worden vastgemaakt, teneinde de kraanmachinist (in dienst van EMR) in staat te stellen deze uit het ruim te tillen en de chauffeur kan daarna niet meer in die cabine terugkeren, omdat het de kraanmachinist verboden is om een machine, met een daarin aanwezige persoon, te takelen. Onduidelijk is derhalve wat [naam 1] volgens EMR had kunnen en moeten doen en in het verlengde daarvan wat Van ’t Hof volgens EMR anders had moeten doen bij het opleiden, instrueren en waarschuwen van [naam 1]. Met andere woorden, op welke wijze Van ’t Hof haar zorgplicht niet is nagekomen jegens [naam 1] en dat en waarom zij hierdoor (in grote mate) heeft bijgedragen aan het ontstaan van het arbeidsongeval wordt door EMR niet concreet gemaakt, terwijl anderzijds wel kan worden vastgesteld dat EMR is tekortgeschoten in haar zorgplicht jegens [naam 1]. De kantonrechter overweegt daartoe het navolgende.

Het beladen van zeeschepen met metaalschroot is één van de gebruikelijke

werkzaamheden van EMR en het defectraken van een bulldozer die bij die werkzaamheden wordt gebruikt is niet uitgesloten. Om de defecte bulldozer te vervangen moest deze uit het ruim en de vervangende bulldozer in het ruim worden getakeld met behulp van een scheepskraan. Deze scheepskraan werd bestuurd door een werknemer van EMR. Voordat een bulldozer kan worden getakeld, dient deze door iemand in het ruim aan de kraan te worden vastgemaakt (en, na verplaatsing, weer van de kraan te worden losgemaakt). Daarnaast diende er in het ruim een ‘tafeltje’ te worden gemaakt, te weten een plateau van kleinere metaaldelen, om de bulldozer op te kunnen plaatsen. Dit gebeurde door een ander kraanmachinist (eveneens in dienst bij EMR). Bij de uitvoering van de werkzaamheden was een nauwe samenwerking vereist tussen de door Van ’t Hof uitgeleende bulldozermachinist (in dit geval [naam 1]) en de kraanwerkers in dienst bij EMR. Een onderlinge heldere communicatie tijdens de uitvoering van het werk is derhalve van essentieel belang. Behoudens dat EMR heeft aangevoerd dat zij aan iedereen die bij haar komt werken portofoons verstrekt en uitleg geeft hoe daar mee om te gaan, heeft zij verder geen specifieke maatregelen of instructies genoemd, en deze zijn ook anderszins niet gebleken, met betrekking tot een situatie als de onderhavige, waarbij sprake was van een verhoogd veiligheidsrisico voor de rijders en waarbij, behalve de betreffende rijder zelf, ook werknemers van EMR zijn betrokken. EMR diende als goed werkgever/inlener zorg te dragen voor een helder protocol en bijbehorende veiligheidsinstructie bij het vervangen van een defecte bulldozer uit het ruim van een (deels) geladen schip. Gesteld noch gebleken is echter dat zij aan deze verplichting heeft voldaan. Er is door de werknemers van EMR onvoldoende gecommuniceerd en gecontroleerd of [naam 1] in de cabine van de bulldozer zat, terwijl zij wisten, althans hadden kunnen weten dat hij zich nog in het ruim bevond.

Gezien de uitvoering van deze specifieke werkzaamheden op de locatie van EMR is de kantonrechter van oordeel dat van EMR mag worden verwacht dat zij duidelijke instructies aan haar werknemers verstrekt. Die instructies worden daarentegen niet van Van ’t Hof verwacht, omdat zij geen toezicht en leiding heeft over de werknemers van EMR tijdens de uitvoering van deze werkzaamheden.

EMR zal, als de in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de

proceskosten, tot op heden aan de zijde van Van ’t Hof begroot op € 622,- (te weten 2 x

€ 311,-) aan salaris voor de gemachtigde.