Uitspraken

Litebit heeft haar vordering tot voldoening van de schade onderbouwd met haar interne onderzoeksrapporten. Hieruit volgt dat [gedaagde01] cryptocurrency heeft ontvreemd door middel van 193 frauduleuze transacties binnen 46 klantenaccounts. De totale waarde van alle fraudeleuze transacties betreft € 152.842,14. [gedaagde01] heeft deze gang van zaken en de gestelde totale waarde van de frauduleuze transacties niet betwist, zodat dit als vaststaand wordt aangenomen. Dit leidt tot het oordeel dat [gedaagde01] onrechtmatig jegens Litebit heeft gehandeld als bedoeld in artikel 6:162 BW. [gedaagde01] is daarmee in beginsel aansprakelijk voor de schade die Litebit daardoor lijdt.

[gedaagde01] heeft betwist dat Litebit als gevolg van dit onrechtmatig handelen schade heeft geleden. [gedaagde01] voert ter onderbouwing daarvan aan dat Litebit geen eigenaar was van de ontvreemde cryptocurrency en dat op geen enkele wijze is onderbouwd dat er vermogen aan Litebit zou zijn onttrokken. Volgens [gedaagde01] is bovendien niet gebleken dat Litebit door haar klanten aansprakelijk is gesteld en schade aan hen heeft moeten vergoeden. Voor zover dit wel is gebeurd, had Litebit ter beperking van haar aansprakelijkheid een beroep moeten doen op artikel 26 van de algemene voorwaarden, aldus [gedaagde01] .

[gedaagde01] heeft de hiervoor beschreven door Litebit gestelde feitelijke situatie en werkwijze ten aanzien van (het herstel van) de Litebit-wallets en het credit-saldo niet weersproken. Gelet op het bepaalde in de artikelen 12 en 16 van de algemene voorwaarden is de rechtbank met Litebit van oordeel dat zij gehouden was om de uit de accounts van de klanten gestolen cryptocurrencies en credits uit eigen middelen aan te vullen zodat zij aan haar verplichtingen jegens haar klanten kon blijven voldoen. Hieruit volgt dat het Litebit is die vermogensschade heeft geleden en niet haar klanten. Het beroep van [gedaagde01] op de uit artikel 26 van de algemene voorwaarden voortvloeiende schadebeperkingsplicht gaat dan ook niet op. Dat artikel ziet immers op een beperking van de aansprakelijkheid voor schade van klanten.

[gedaagde01] heeft ook nog aangevoerd dat hij de vordering van Litebit door middel van een betalingsregeling al bevrijdend afbetaalt aan het CJIB, zodat geen (opeisbare) vordering van Litebit jegens [gedaagde01] resteert. Uit het dossier volgt dat aan [gedaagde01] op de voet van artikel 36e Sr de verplichting is opgelegd om € 152.842,14 te betalen ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel. Voorts is niet in geschil dat [gedaagde01] een betalingsregeling met het CJIB heeft gesloten om dit bedrag in termijnen af te betalen en dat hij inmiddels al een deel heeft betaald. Dit gegeven laat echter onverlet dat [gedaagde01] in een civielrechtelijk procedure kan worden veroordeeld tot betaling van de door Litebit geleden schade. Teneinde te voorkomen dat [gedaagde01] , zoals hij vreest, twee maal een bedrag van € 152.842,14 moet betalen, is artikel 6:6:26 Wetboek van Strafvordering geschreven.

Gelet op het voorgaande wordt de vordering van Litebit tot betaling van € 152.842,14 toegewezen.

Litebit heeft wettelijke rente over dit bedrag gevorderd. Litebit vordert primair de wettelijke rente vanaf 3 april 2019 en subsidiair vanaf 17 juli 2019. Litebit was op 3 april 2019 nog niet op de hoogte van de diefstal. Litebit heeft na ontdekking daarvan [gedaagde01] op 17 juli 2019 met de fraude geconfronteerd en daar richting hem gevolgen aan verbonden. De rechtbank ziet dan ook aanleiding om de wettelijke rente toe te wijzen vanaf 17 juli 2019.

Litebit heeft daarnaast op grond van artikel 6:96 lid 2 sub b BW een bedrag voor de kosten van het vaststellen van schade en aansprakelijkheid gevorderd. Het betreft een vergoeding voor de kosten van het intern onderzoek dat heeft geleid tot de onderzoeksrapporten.

[gedaagde01] heeft de vordering betwist. Volgens [gedaagde01] is de vordering onvoldoende onderbouwd en is het bovendien onredelijk om kosten te vorderen voor onderzoek naar accounts waaruit geen cryptocurrencies zijn ontvreemd.

Naar aanleiding van dit verweer van [gedaagde01] heeft Litebit als productie 14 bij haar brief van 3 november 2022 een overzicht van de door 3 van haar medewerkers aan het onderzoek bestede uren overgelegd. Dit overzicht sluit op een bedrag van € 9.232,92. Op de zitting heeft Litebit uitgelegd dat zij bij haar vordering aan de lage kant is gaan zitten omdat het kostenoverzicht bij gebreke van urenoverzichten een inschatting is en zij van mening is dat de gevorderde € 5.000,- hoe dan ook te verantwoorden is.

De rechtbank is van oordeel dat Litebit haar vordering voldoende heeft onderbouwd. Hierbij neemt de rechtbank in aanmerking dat het voor de hand ligt dat Litebit onderzoek heeft moeten doen naar de aard en omvang van de schade nadat zij de diefstal had ontdekt en dat dit onderzoek door eigen medewerkers uiteraard tijd kost die niet aan ander werk kan worden besteed. Dat daadwerkelijk het nodige onderzoek is gedaan blijkt ook uit de door Litebit in het geding gebrachte rapporten. De urenstaten heeft [gedaagde01] inhoudelijk niet betwist. Het ligt voor de hand dat Litebit ook kosten heeft gemaakt voor onderzoek naar accounts waarvan later bleek dat daaruit geen cryptocurrencies waren gestolen. Immers, voordat het onderzoeksresultaat bekend was, was nog niet duidelijk of uit het betreffende account vermogen was onttrokken. Het hierop betrekking hebbende verweer van [gedaagde01] wordt dan ook gepasseerd. Als hij het maken van deze kosten had willen voorkomen, had hij zelf vanaf het begin volledige openheid van zaken moeten geven. Dit heeft hij aantoonbaar niet gedaan.

Gelet op het voorgaande wordt de vordering tot betaling van € 5.000,- toegewezen.

De gevorderde wettelijke rente over de vordering vanaf 31 oktober 2019 is niet betwist en wordt toegewezen.

Litebit vordert ten slotte een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten van € 2.303,42.

[gedaagde01] heeft de vordering betwist en voert daartoe aan dat de als productie 10 overgelegde sommatie niet kwalificeert als een correcte 14-dagenbrief.

De gevorderde vergoeding komt niet voor toewijzing in aanmerking omdat in de aanmaning aan [gedaagde01] een onjuiste betalingstermijn is vermeld, namelijk betaling ‘binnen veertien (14) dagen nadat deze brief bij u is bezorgd’. Het is op grond van artikel 6:96 lid 6 BW vereist om in de aanmaning een betalingstermijn te geven van 14 dagen ingaande de dag na ontvangst van de aanmaning. In dit verband wordt verwezen naar de uitspraak van de Hoge Raad van 25 november 2016, ECLI:NL:HR:2016:2704.

[gedaagde01] wordt als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten veroordeeld. De kosten aan de zijde van Litebit worden begroot op:

- dagvaarding € 105,31

- griffierecht € 5.737,00

- salaris advocaat € 3.414,00 (2 punten × € 1.707,00)

Totaal € 9.256,31

Bij de proceskostenveroordeling kan nog een bedrag komen voor de betekening van de uitspraak. In dit vonnis hoeft hierover geen aparte beslissing te worden genomen (ECLI:NL:HR:2022:853).