Uitspraken

De kantonrechter stelt vast dat het dienstverband van [verzoekster01] bij brief van 30 juni 2022 door Satotrans is opgezegd tegen 21 augustus 2022. [verzoekster01] kon en mocht deze brief gelet op de duidelijke bewoordingen daarvan (“ Omdat de zomervakantie al vaststond voor dit jaar houden we als einddatum en uit diensttreding datum 21-8-2022 aan ”) opvatten als een opzegging van haar arbeidsovereenkomst. Satotrans voert aan dat zij met de brief afspraken over een beëindiging van het dienstverband heeft willen bevestigen. [verzoekster01] betwist echter dat zij afspraken over een beëindiging van haar arbeidsovereenkomst heeft gemaakt en dit blijkt verder ook nergens uit. De kantonrechter stelt vast dat [verzoekster01] evenmin heeft ingestemd met een opzegging van haar arbeidsovereenkomst. Voor zover Satotrans het tegenovergestelde heeft willen bepleiten heeft zij dat onvoldoende onderbouwd.

De opzegging door Satotrans is in strijd met de wettelijke regels. Van instemming met de opzegging is niet gebleken en er is geen toestemming voor de opzegging gegeven door het UWV. Satotrans heeft daardoor ernstig verwijtbaar gehandeld. De gevraagde verklaring van recht wordt daarom toegewezen zoals hierna bepaald.

[verzoekster01] berust in het ontslag. Daarom moet worden beoordeeld in hoeverre zij aanspraak kan maken op de door haar verzochte vergoedingen.

Uit artikel 7:673 lid 1 BW volgt dat de werkgever aan de werknemer een transitievergoeding verschuldigd is indien - kort gezegd - de arbeidsovereenkomst door de werkgever is opgezegd. De hoogte van de transitievergoeding is door Satotrans niet betwist. Het door [verzoekster01] verzochte bedrag van € 2.081,56 bruto wordt daarom toegewezen. De wettelijke rente over dat bedrag wordt als gegrond op de wet en niet weersproken ook toegewezen.

In artikel 7:681 lid 1 aanhef en onder a BW is bepaald dat de kantonrechter op verzoek van de werknemer een billijke vergoeding kan toekennen, indien de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW. Een dergelijke opzegging valt de werkgever ernstig aan te rekenen (zie: Kamerstukken II, 2013-2014, 33 818, nr. 4. pag. 61). Dat is in de omstandigheden van dit geval niet anders. Het verzoek van [verzoekster01] tot toekenning van een billijke vergoeding is daarom in beginsel toewijsbaar.

Uit de rechtspraak van de Hoge Raad volgt dat het er bij de begroting van de billijke vergoeding om gaat dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Bij het bepalen van de hoogte van de billijke vergoeding kan de rechter rekening houden met de gevolgen van het ontslag, voor zover die zijn toe te rekenen aan het aan de werkgever voor het ontslag te maken verwijt. De Hoge Raad heeft in dat verband een niet-limitatieve lijst van gezichtspunten geformuleerd, die van belang kunnen zijn bij de begroting van de billijke vergoeding. Daarbij geldt als uitgangspunt dat de hoogte van de billijke vergoeding dient te worden bepaald op een wijze die, en op het niveau dat, aansluit bij de uitzonderlijke omstandigheden van het geval.

Uitgaande van het voorgaande zal de kantonrechter de billijke vergoeding vaststellen op een bedrag gelijk aan 2 bruto maandsalarissen vermeerderd met de gemiddelde overwerkvergoeding en nachttoeslag en 8% vakantietoeslag. Dat komt neer op een bedrag van afgerond € 8.200,- bruto. Daarbij neemt de kantonrechter ten gunste van Satotrans in aanmerking dat Satotrans een relatief klein bedrijf is en dat zij er, zo heeft zij uitgelegd, gelet op de gunstige arbeidsmarkt voor chauffeurs vanuit ging dat de betrokken werknemers snel weer aan het werk zouden zijn en daardoor aan een beëindiging van hun dienstverband zouden willen meewerken. De kantonrechter acht ook van belang dat (onbetwist) vaststaat dat de transportactiviteiten van Satotrans zijn beëindigd. Dat is een bedrijfseconomische reden op grond waarvan het UWV een ontslagvergunning kan afgeven. Het is daarom aannemelijk dat wanneer Satotrans de juridisch juiste weg had bewandeld het dienstverband van [verzoekster01] binnen afzienbare tijd zou zijn geëindigd. Rekening houdend met een doorlooptijd bij het UWV van zeven weken en een opzegtermijn van een maand had Satotrans het dienstverband met [verzoekster01] tegen 1 oktober 2022 kunnen opzeggen. De kantonrechter weegt ook mee dat [verzoekster01] als chauffeur weer een nieuwe werkkring heeft gevonden. Mogelijk ontvangt zij momenteel een lager salaris dan bij Satotrans, maar het is niet onwaarschijnlijk dat zij ook bij haar huidige werkgever overuren zal maken en zodoende een vergelijkbaar salaris kan gaan ontvangen. Daar staat echter tegenover dat het voor een werkgever niet mag lonen om de wettelijke regels te negeren in de veronderstelling dat werknemers wel snel ergens anders onderdak zullen vinden en de situatie voor lief zullen nemen. Bovendien heeft [verzoekster01] tijdens de mondelinge behandeling toegelicht dat door de gang van zaken haar vertrouwen in de werkgever is geschaad en zij daarvan ook last heeft gehad. Alles afwegende acht de kantonrechter een vergoeding van € 8.200,- bruto redelijk en billijk. De wettelijke rente over dat bedrag wordt als gegrond op de wet en niet weersproken toegewezen.

[verzoekster01] stelt dat zij tijdens ziekte te weinig aan overuren en toeslagen over die overuren uitbetaald heeft gekregen. Zij heeft een bedrag van € 660,03 bruto ontvangen. Volgens haar moet dit een bedrag van € 1.051,- bruto zijn.

[verzoekster01] stelt dat het gemiddeld aantal overuren inclusief toeslagen over de afgelopen drie maanden volledig (100%) moet worden betaald. Satotrans stelt dat de uren moeten worden afgetopt en verwijst daarvoor naar de cao beroepsgoederenvervoer. Op welke bepaling zij het oog heeft stelt zij niet, maar de kantonrechter begrijpt dat het om artikel 16 lid 1 sub d van de cao gaat. Die bepaling houdt in dat bij ziekte het gemiddelde aantal overuren inclusief toeslagen wordt afgetopt tot 15 per maand en niet meer kan bedragen dan 22,75% van het functieloon.

Volgens [verzoekster01] is deze bepaling niet van toepassing, omdat een aftopping tot 22,75% van het functieloon ook terugkomt in artikel 67a van de cao - dat betrekking heeft op het loon dat betaald moet worden tijdens vakantiedagen - waarbij het niet structurele karakter van de vergoeding voor de aftopping redengevend is. Omdat de overwerkvergoeding van [verzoekster01] wel een structureel karakter kent is de aftopping volgens haar niet van toepassing. Deze redenering van [verzoekster01] gaat echter niet op. In artikel 16 lid 1 sub d van de cao wordt immers niet vermeld dat de aftopping alleen geldt voor vergoedingen met een niet structureel karakter. Bovendien gaat het om twee verschillende situaties: doorbetaling van loon tijdens vakantie en doorbetaling van loon tijdens ziekte zijn niet aan elkaar gelijk te stellen. Een werknemer moet vakantie kunnen opnemen zonder dat dat voor hem nadelige salarisconsequenties heeft; in geval van ziekte doet zo’n situatie zich niet in vergelijkbare zin voor.

De bepaling is anders dan [verzoekster01] meent ook niet in strijd met artikel 7:629 BW. In dat artikel is de verplichting tot loondoorbetaling bij ziekte geregeld. Daarin is - kort gezegd - bepaald dat de werknemer die door ziekte verhinderd is de bedongen arbeid te verrichten voor een tijdvak van 104 weken recht behoudt op 70% van het naar tijdruimte vastgestelde loon. In de cao die op de arbeidsovereenkomst van toepassing is, is daarvan in voor de werknemer gunstige zin afgeweken, nu de cao bepaalt dat gedurende het eerste jaar van arbeidsongeschiktheid 100% van het salaris wordt uitbetaald. Gesteld noch gebleken is dat de regeling van de cao voor [verzoekster01] slechter uitpakt dan toepassing van de wettelijke regeling van artikel 7:629 BW. Dat betekent dat de aftopping volgens de cao moet worden toegepast en de vordering wordt afgewezen.

De (pro) rata vakantietoeslag en de openstaande, niet-genoten vakantiedagen berekend tot en met 21 augustus 2022 en de wettelijke rente daarover worden als niet weersproken en gegrond op de wet toegewezen.

Wat betreft de 24 gevorderde (extra) vakantiedagen oordeelt de kantonrechter als volgt. [verzoekster01] stelt dat deze dagen door Satotrans verplicht zijn aangewezen als vakantiedagen en dat dat in strijd is met de cao. Satotrans had deze niet van het vakantietegoed van [verzoekster01] mogen afboeken. [verzoekster01] maakt daarom aanspraak op vergoeding van in totaal 24 dagen over de periode juli en augustus 2021 en juli en augustus 2022.

De hoofdregel is dat een werkgever de vakantie van zijn werknemers moet vaststellen overeenkomstig de wensen van de werknemer (artikel 7:638 lid 2 BW). Satotrans kan voor werknemers geen verplichte vakantiedagen aanwijzen, met uitzondering van drie vakantiedagen zoals vermeld in de cao. Wel kan Satotrans werknemers dringend verzoeken vakantiedagen op te nemen, bijvoorbeeld op grond van het beginsel van goed werkgeverschap en goed werknemerschap van artikel 7:611 BW. Daarbij wordt een beroep gedaan op de redelijkheid en billijkheid van zowel werkgever als werknemer.

Satotrans heeft onbetwist gesteld dat zij gedurende de zomerperiode minder werk heeft gelet op onder meer de bouwvak. Dat is volgens Satotrans de reden dat alle werknemers en de directeur in de zomervakantie tegelijkertijd vakantie nemen. Satotrans heeft verklaard dat niet te hebben afgedwongen. Als een werknemer het er niet meer eens was had Satotrans aanpassingen kunnen doen. Niet is gebleken dat [verzoekster01] om een aanpassing van de vakantie heeft gevraagd of zich eerder op het standpunt heeft gesteld dat zij geen vakantie wilde opnemen tijdens de bouwvak. Evenmin is gebleken dat zij in die periode niet werkelijk met vakantie is geweest. De vordering ten aanzien van de 12 dagen over de periode juli en augustus 2021 wordt daarom afgewezen.

Ten aanzien van de vakantiedagen over de periode juli en augustus 2022 komt de kantonrechter daarentegen tot een ander oordeel. In deze periode heeft Satotrans haar transportactiviteiten gestaakt en had zij werknemers die geen vakantie wilden opnemen dus geen werk kunnen bieden. Uit vaste jurisprudentie volgt dat een vrijstelling van werkzaamheden wegens bedrijfseconomische omstandigheden voor rekening en risico van de werkgever dient te komen. Dat betekent dat de vordering ten aanzien van de 12 dagen over juli en augustus 2022 toewijsbaar is. De wettelijke rente over dat bedrag is als gegrond op de wet en niet weersproken eveneens toewijsbaar.

[verzoekster01] maakt voorwaardelijk aanspraak op vergoeding van de kosten van rechtsbijstand (artikel 7:611 BW jo. artikel 6:96 BW), namelijk uitsluitend voor zover een bedrag van € 15.873,50 of meer door de kantonrechter wordt toegewezen. Nu dit niet het geval is komt de kantonrechter niet toe aan bespreking van deze vordering.

Op grond van artikel 7:626 BW is de werkgever verplicht tot het verstrekken van een gespecificeerde loonspecificatie. De vordering op dit punt wordt dan ook toegewezen.

De arbeidsovereenkomst is door opzegging reeds geëindigd op 21 augustus 2022. De kantonrechter komt daarom niet toe aan beoordeling van het zelfstandig tegenverzoek.

Satotrans krijgt voor een groot deel ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [verzoekster01] tot vandaag vast op € 86,- aan griffierecht en € 932,50 aan salaris voor de gemachtigde (2,5 punten x € 373,- tarief). Dit is totaal € 1.018,50.

De beschikking wordt zoals verzocht uitvoerbaar bij voorraad verklaard. Dat betekent dat van deze beschikking nakoming kan worden verlangd, ook wanneer daarvan hoger beroep wordt ingesteld (hoger beroep schort de beslissing niet op).