Uitspraken

Het verst strekkende verweer van Tanger SR is dat [eiser] de verkeerde vennootschap heeft gedagvaard. De kantonrechter overweegt daarover als volgt.

Vooropgesteld wordt dat als onvoldoende gemotiveerd weersproken het volgende vast is komen te staan rondom de dienstverbanden die [eiser] vanaf 1 januari 2016 is aangegaan met de verschillende Tanger vennootschapen. [eiser] heeft vanaf 1 januari 2016 werkzaamheden verricht voor [naam bedrijf 1] voor gemiddeld 40 uur per week als algemeen medewerker. Die werkzaamheden heeft hij tot 26 april 2017 voor [naam bedrijf 1] verricht. Aansluitend is [eiser] in dienst getreden bij Tanger SR, voor welke vennootschap hij in dezelfde functie werkzaamheden heeft verricht. Voorts staat vast dat [eiser] tot 26 december 2018 in de vestiging van Tanger SR werkzaamheden heeft verricht, waarna hij opnieuw werkzaamheden is gaan verrichten voor [naam bedrijf 1] als algemeen medewerker. [eiser] heeft daartoe een nieuwe arbeidsovereenkomst met [naam bedrijf 1] ondertekend voor de duur van twaalf maanden. Vervolgens is [eiser] met ingang van 26 februari 2020 in dienst getreden bij [naam bedrijf 2] en heeft hij in die vestiging werkzaamheden als algemeen medewerker verricht. Dat heeft [eiser] gedaan totdat hij op 17 december 2020 arbeidsongeschikt is geraakt.

Partijen zijn het erover eens dat [naam bedrijf 1], Tanger SR en [naam bedrijf 2] als opvolgende werkgevers hebben te gelden. Vast staat immers dat [naam bedrijf 1], Tanger SR en [naam bedrijf 2] onder andere gebruik maken van dezelfde website, er sprake is van een gezamenlijk contactpunt en magazijn en [eiser] altijd dezelfde functie heeft uitgevoerd voor deze Tanger vennootschappen. Dit betekent dat – achteraf bezien – op grond van artikel 7:668a BW (oud) per 2 januari 2018 een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is ontstaan tussen partijen. Partijen waren zich daar echter destijds niet van bewust, althans hebben niet als zodanig gehandeld. De vaststelling dat deze Tanger vennootschappen aangemerkt worden als opvolgend werkgevers, brengt eveneens met zich dat het niet mogelijk was voor [naam bedrijf 1] en vervolgens [naam bedrijf 2] om een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd overeen te komen met [eiser]. Dat heeft Tanger SR in deze procedure ook erkend en volgens haar is er daarom nu sprake van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd tussen [eiser] en [naam bedrijf 2]. De kantonrechter volgt Tanger SR in die stelling.

[eiser] stelt weliswaar dat Tanger SR te weinig loon heeft betaald vanaf december 2020, maar uit de door partijen overgelegde salarisspecificaties volgt juist dat [naam bedrijf 2] over de periode maart 2020 tot en met juni 2021 loon aan [eiser] heeft betaald. Waarom Tanger SR desondanks gehouden is om het achterstallige loon (indien en voor zover daarvan sprake zou zijn) aan [eiser] te betalen, heeft [eiser] niet toegelicht. [eiser] heeft niet gesteld, en ook is niet gebleken, dat Tanger SR na 26 december 2018 nog loonbetalingen heeft verricht aan [eiser]. Dat is ook te verklaren door het feit dat [eiser] vanaf die datum geen werkzaamheden meer heeft verricht in de vestiging van Tanger SR. Bovendien is nergens uit gebleken – [eiser] heeft dat ook niet met zoveel worden gesteld – dat hij zich na 26 december 2018 beschikbaar heeft gehouden om werkzaamheden te verrichten voor Tanger SR. Hij werkte toen immers naar eigen zeggen voor 40 uur per week voor [naam bedrijf 1] en daarna [naam bedrijf 2], zodat het ook niet aannemelijk is dat [eiser] eveneens voor 40 uur per week beschikbaar was voor Tanger SR. Daarbij komt dat [eiser] pas in zijn akte van 16 december 2021 het standpunt heeft ingenomen dat er sprake zou zijn van twee dienstverbanden die naast elkaar bestaan (bij Tanger SR en bij [naam bedrijf 2]). Dat standpunt volgt niet uit de dagvaarding en de kantonrechter leidt uit de overgelegde correspondentie voorafgaand aan deze procedure ook niet af dat [eiser] dit standpunt eerder heeft ingenomen. Hoewel het mogelijk is dat twee dienstverbanden naast elkaar bestaan, kan naar het oordeel van de kantonrechter op grond van het voorgaande in ieder geval geconcludeerd worden dat het oorspronkelijke dienstverband van [eiser] bij Tanger SR door het aangaan van een nieuwe arbeidsovereenkomst met [naam bedrijf 1] en vervolgens [naam bedrijf 2] een lege huls is geworden.

[eiser] heeft ter zitting nog aangevoerd dat het een interne aangelegenheid van “Tanger” is wie het loon betaalt en dat [eiser] beschermd moet worden tegen de wisselingen in werkgeverschap. Indien en voor zover [eiser] hiermee een beroep op vereenzelviging van Tanger SR en [naam bedrijf 2] heeft gedaan, geldt dat [eiser] hiervoor onvoldoende heeft gesteld. Niet alleen behoren Tanger SR en [naam bedrijf 2] ieder tot een andere holding, maar de kantonrechter is ook van oordeel dat het voor [eiser] telkens voldoende duidelijk moet zijn geweest bij welke vennootschap hij precies in dienst was. Hij heeft immers iedere keer de arbeidsovereenkomsten ondertekend, de salarisspecificaties vermelden de naam van de werkgever en Tanger SR en [naam bedrijf 2] zijn op een ander adres gevestigd. In dit geval wordt [eiser] ook niet zonder meer in zijn belangen geschaad door de wisselingen die hebben plaatsgevonden, omdat ondanks die wisselingen alsnog een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is ontstaan tussen [eiser] en [naam bedrijf 2] op grond waarvan hij onder meer aanspraak kan maken op loondoorbetaling tijdens ziekte.

Tegen de hiervoor geschetste achtergrond is de kantonrechter van oordeel dat [eiser] de verkeerde vennootschap in rechte heeft betrokken. Voor zijn loonbetaling tijdens ziekte en daarna dient [eiser] zijn huidige werkgever aan te spreken, te weten [naam bedrijf 2]. De gevorderde verklaring voor recht kan ook niet jegens Tanger SR worden toegewezen, alleen al omdat vast staat dat [eiser] vanaf 26 december 2018 geen werkzaamheden meer heeft verricht voor Tanger SR. De conclusie is dat alle vorderingen van [eiser] worden afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijke gestelde partij veroordeeld in de proceskosten van Tanger SR. Ook de gevorderde nakosten worden toegewezen.