Uitspraken

De kantonrechter verwijst naar het tussenvonnis van 21 januari 2022, waarvan de inhoud als hier herhaald en ingelast dient te worden beschouwd. In dat vonnis is [gedaagde] toegelaten tot het leveren van het tegenbewijs met alle middelen rechtens van de voorshands bewezen stelling dat sinds 1 november 2019 sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen partijen in de zin van artikel 7:610 lid 1 BW.

[gedaagde] is in de gelegenheid gesteld om zich bij akte uit te laten of zij dit bewijs wenst te leveren. Bij voormelde brief van 14 februari 2022 heeft [gedaagde] uitstel gevraagd voor het nemen van die akte. Dat uitstel is verleend tot de rolzitting van 17 maart 2022. Bij voormelde brief van 7 maart 2022 heeft mr. Peeters meegedeeld dat hij zich heeft onttrokken als gemachtigde van [gedaagde] . Op de rolzitting van 17 maart 2022 heeft [gedaagde] dat ook meegedeeld, maar ook dat zij reeds een nieuwe gemachtigde heeft gevonden. Gelet daarop heeft [gedaagde] een laatste uitstel gekregen tot de rolzitting van 14 april 2022. Op die rolzitting heeft [gedaagde] niet gereageerd. Daarop is vonnis bepaald.

Nu [gedaagde] zich niet heeft uitgelaten of zij het tegenbewijs wenst te leveren en zij ook geen stukken meer heeft ingebracht, gaat de kantonrechter er vanuit dat zij afziet van tegenbewijslevering. Dit betekent dat er in rechte vanuit wordt gegaan dat sinds 1 november 2019 sprake is van een arbeidsovereenkomst tussen partijen in de zin van artikel 7:610 lid 1 BW. Dit leidt ertoe dat de loonvordering van [eiseres] vanaf mei 2020 toewijsbaar is, evenals de vakantietoeslag vanaf november 2019, nu door [gedaagde] geen verweer is gevoerd tegen de hoogte daarvan. De wettelijke rente zal als niet afzonderlijk weersproken en op de wet gegrond eveneens worden toegewezen. De gevorderde wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW wordt op de hierna te melden wijze toegewezen. De kantonrechter ziet in de gegeven omstandigheden geen aanleiding die verhoging te matigen. Niet kan worden gezegd dat [gedaagde] zich (in financieel opzicht) als goed werkgever heeft gedragen.

Het gevorderde bedrag van € 5.371,02 netto aan onkostenvergoeding is niet toewijsbaar. [gedaagde] heeft betwist dat de door [eiseres] bij [gedaagde] in rekening gebrachte kosten allemaal ten behoeve van [gedaagde] zijn gemaakt en aangevoerd dat [eiseres] de onkosten vanuit haar eenmanszaak Marketing Creator heeft gemaakt en niet als privépersoon (werkneemster) heeft gefactureerd. De kantonrechter stelt vast dat de gevorderde onkostenvergoeding van € 5.371,02 netto niet uit het door [eiseres] als productie 3 bij dagvaarding in het geding gebrachte overzicht kan worden opgemaakt. Ook is gesteld noch gebleken op welke wijze een dergelijke vergoeding zich verhoudt tot het bestaan van de arbeidsovereenkomst, uit welke hoofde [gedaagde] als werkgever in beginsel (alleen) loon is verschuldigd. Het had op de weg van [eiseres] gelegen om hierover en over de opbouw van de vordering meer duidelijkheid te verschaffen. Nu zij dat niet heeft gedaan, wordt deze vordering als onvoldoende onderbouwd afgewezen.

[eiseres] maakt verder nog aanspraak op een vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten. Deze vergoeding wordt afgewezen, nu niet is gebleken dat, afgezien van de brief van de gemachtigde van [eiseres] van 2 juli 2021 die grotendeels betrekking heeft op de blokkering van [eiseres] door Scheele uit de digitale systemen van [gedaagde] , buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht.

[gedaagde] zal als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij worden veroordeeld in de proceskosten. De door [eiseres] gevorderde nakosten zullen worden toegewezen als hierna vermeld. Het door [eiseres] gevorderde bedrag van € 2.823,84 aan beslagkosten wordt echter afgewezen, nu de voorzieningenrechter van deze rechtbank bij vonnis in kort geding van 28 oktober 2021 de door [eiseres] gelegde beslagen ten laste van [gedaagde] met betrekking tot een 19-tal voertuigen heeft opgeheven en [eiseres] is veroordeeld in de proceskosten. De voorzieningenrechter heeft daartoe (kort gezegd) overwogen dat [gedaagde] aannemelijk heeft gemaakt dat zij niet de eigenaar is van deze voertuigen. Dit betekent dat niet kan worden gezegd dat [eiseres] op goede gronden tot dit beslag is overgegaan. De beslagkosten dienen dan ook voor rekening van [eiseres] te blijven.

Hetgeen verder nog door partijen is aangevoerd, kan tot geen ander oordeel leiden en behoeft daarom geen bespreking.