Uitspraken

[eiser] stelt zich op het standpunt dat de door KPN en daarvoor haar rechtsvoorgangster [naam bedrijf 1] (in het vervolg aan te duiden als KPN) aan hem ter beschikking gestelde leaseauto onvoorwaardelijk onderdeel uitmaakt van zijn arbeidsvoorwaarden. De kantonrechter begrijpt zijn vordering derhalve in die zin, dat hij vordert om voor recht te verklaren dat de door KPN aan [eiser] ter beschikking gestelde leaseauto onvoorwaardelijk onderdeel uitmaakt van de arbeidsvoorwaarden van [eiser] en dat KPN daarom niet tot eenzijdige wijziging van die arbeidsvoorwaarde mocht overgaan.

Ter beoordeling ligt daarom voor het antwoord op de vraag of aan het door KPN aan [eiser] ter beschikking stellen van een leaseauto al dan niet voorwaarden waren verbonden.

Het is van belang om allereerst vast te stellen binnen welk kader deze vraag moet worden beantwoord. Beide partijen refereren in dit verband aan het arrest van de Hoge Raad van 22 juni 2018, ECLI:NL:HR:2018:976 (FNV/Pontmeyer). In dit arrest heeft de Hoge Raad een aantal handvatten gegeven voor de beoordeling van de vraag of een niet contractueel vastgelegde afspraak een verkregen recht, en daarmee een arbeidsvoorwaarde, is geworden. In deze zaak beroept [eiser] zich echter niet op een dergelijke ‘bestendige gedragslijn’ van KPN, hetgeen door hem tijdens de mondelinge behandeling desgevraagd is bevestigd. [eiser] stelt immers dat bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst uitdrukkelijk is overeengekomen dat de door KPN aan hem ter beschikking gestelde leaseauto (onvoorwaardelijk) onderdeel uitmaakt van de arbeidsvoorwaarden en beroept zich dus niet op een verkregen recht op grond van een door KPN jegens hem gedurende een bepaalde tijd gevolgde gedragslijn waarmee de leaseauto een recht en daarmee een arbeidsvoorwaarde is geworden. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat de vraag of aan het door KPN aan [eiser] ter beschikking stellen van een leaseauto al dan niet voorwaarden waren verbonden, een uitlegkwestie is van hetgeen bij het aangaan van de arbeidsovereenkomst op dat punt is overeengekomen en moet worden beantwoord aan de hand van het Haviltex-arrest (Hoge Raad van 13 maart 1981, NJ 1981, 635).

De vraag hoe in een schriftelijke overeenkomst de verhouding van partijen is geregeld, kan niet worden beantwoord op grond van alleen maar een zuiver taalkundige uitleg van de bepalingen van die overeenkomst. Voor de beantwoording van die vraag komt het aan op de zin die partijen in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs aan de bepalingen van de overeenkomst mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. Daarbij kan mede van belang zijn tot welke maatschappelijke kringen partijen behoren en welke rechtskennis van zodanige partijen kan worden verwacht. Bij deze uitleg komt bovendien betekenis toe aan alle omstandigheden van het concrete geval, gewaardeerd naar hetgeen de maatstaven van redelijkheid en billijkheid meebrengen. Daarbij kunnen ook gedragingen van partijen na het sluiten van de overeenkomst relevant zijn voor de aan die overeenkomst te geven uitleg (HR 12 oktober 2012, ECLI:NL:HR:2012:BX5572).

Toepassing van dit toetsingskader in deze zaak leidt de kantonrechter tot het oordeel dat KPN aan het ter beschikking stellen van een leaseauto aan [eiser] voorwaarden had verbonden. Daartoe is het hiernavolgende redengevend.

In de aanbiedingsbrief staat dat [eiser] volgens de criteria van de Mobiliteitsregeling in aanmerking komt voor die regeling en dat hij binnen de Mobiliteitsregeling is aangemerkt als ‘mobiele medewerker’. De aanbiedingsbrief verwijst derhalve uitdrukkelijk naar de criteria van de Mobiliteitsregeling. Tussen partijen is ook niet in geschil dat de Mobiliteitsregeling van toepassing is.

De Mobiliteitsregeling maakt in hoofdstuk 2 onderscheid tussen twee groepen medewerkers: ‘mobiele medewerkers’ en ‘kantoormedewerkers’. Alleen de eerste groep medewerkers komt in aanmerking voor een leaseauto. Vervolgens is in paragraaf 3.3 van de Mobiliteitsregeling bepaald dat ‘mobiele medewerkers’ een keuzemogelijkheid hebben. Zij kunnen kiezen voor een bedrijfsauto (leaseauto) óf bruto uitkering van hun mobiliteitsbudget. In het geval dat voor een bedrijfsauto wordt gekozen, bepaalt paragraaf 3.3.1 van de Mobiliteitsregeling dat de medewerker - door te kiezen voor een bedrijfsauto - gebruik maakt van de Bedrijfsautoregeling en dat de medewerker expliciet verklaart akkoord te gaan met de Bedrijfsautoregeling. Tussen partijen is ook niet in geschil dat de Bedrijfsautoregeling van toepassing is.

De Bedrijfsautoregeling vermeldt in hoofdstuk 3 de voorwaarden waaronder een bedrijfsauto kan worden toegekend. Een medewerker komt in aanmerking voor toekenning van een bedrijfsauto, indien dit naar het oordeel van de werkgever gezien het mobiele karakter van de functie van medewerker voor de bedrijfsuitoefening doelmatig is én de medewerker meer dan 15.000 zakelijke kilometers per jaar rijdt (paragraaf 3.1 van de Bedrijfsautoregeling) of indien dit naar het oordeel van de werkgever voor de bedrijfsuitvoering doelmatig is (paragraaf 3.2 van de Bedrijfsautoregeling).

Nu KPN onweersproken heeft gesteld dat de Mobiliteitsregeling en de Bedrijfsautoregeling bij indiensttreding aan [eiser] ter beschikking zijn gesteld en [eiser] nadien bij het opnieuw aanvragen van een leaseauto steeds weer akkoord moest geven op de toepasselijke voorwaarden, is de kantonrechter van oordeel dat [eiser] aan de inhoud van de aanbiedingsbrief redelijkerwijs geen andere betekenis kon toekennen, dan dat hij als ‘mobiele medewerker’ was aangemerkt omdat hij aan de daarvoor geldende criteria van de Mobiliteitsregeling en de Bedrijfsautoregeling voldeed. [eiser] heeft onvoldoende (concrete) feiten en/of omstandigheden gesteld op grond waarvan zou moeten worden geconcludeerd dat hij mocht verwachten dat de leaseauto onvoorwaardelijk door KPN aan hem ter beschikking was gesteld. De stelling van [eiser] dat in de inleiding van de Mobiliteitsregeling staat dat die regeling onderdeel uitmaakt van het pakket flexibele arbeidsvoorwaarden van [naam bedrijf 1] doet aan dit oordeel niet af. Enerzijds volgt daar immers niet uit dat sprake is van onvoorwaardelijke arbeidsvoorwaarden en anderzijds moet de inleiding van de Mobiliteitsregeling in de context (zijnde de rest van de Mobiliteitsregeling én de Bedrijfsautoregeling) worden bezien.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de door [eiser] gevorderde verklaring voor recht wordt afgewezen.

[eiser] wordt als de in het ongelijk gestelde partij veroordeeld in de proceskosten van KPN, die tot aan deze uitspraak worden begroot op € 498,00 aan salaris voor de gemachtigde van KPN (bestaande uit twee punten à € 249,00). De apart gevorderde nakosten worden toegewezen als hierna vermeld, aangezien de proceskostenveroordeling hiervoor al een executoriale titel geeft en de kantonrechter van oordeel is dat de nakosten zich vooraf laten begroten. De gevorderde wettelijke rente over de proceskosten en de nakosten is ook toewijsbaar.

De proceskostenveroordeling wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard, omdat het verzoek daartoe op de wet is gegrond en er geen redenen zijn het niet in te willigen.

Hetgeen verder door partijen is aangevoerd, leidt niet tot een ander oordeel en kan daarom onbesproken blijven.