Uitspraken

Nu [gedaagde] een beroep heeft gedaan op de relatieve onbevoegdheid van de kantonrechter te Rotterdam zal eerst dit verweer beoordeeld worden.

[eiser] stoelt de relatieve bevoegdheid van de kantonrechter te Rotterdam op artikel 100 Rv. Op grond van dat artikel is in zaken betreffende een individuele arbeidsovereenkomst mede bevoegd de rechter van de plaats waar de arbeid gewoonlijk wordt of laatstelijk gewoonlijk werd verricht. Die plaats dient aan de hand van de feitelijke omstandigheden van het geval te worden bepaald. [eiser] heeft in dit kader onbetwist aangevoerd dat hij tot aan het einde van de arbeidsovereenkomst zijn werkzaamheden gewoonlijk heeft verricht vanuit het (toenmalige) filiaal van [gedaagde] aan de Giessenweg in Rotterdam. Dat betekent dat de kantonrechter op grond van artikel 100 Rv relatief bevoegd is om van het geschil kennis te nemen.

[gedaagde] heeft per e-mail van vrijdagmiddag 13 mei 2022 om uitstel van de mondelinge behandeling van maandagochtend 16 mei 2022 verzocht. In deze e-mail heeft zij gesteld dat zij die dag is gebeld door de wederpartij met de mededeling dat op maandag 16 mei 2022 om 09.30 uur een zitting is gepland, maar dat zij het vonnis van 21 februari 2022 nooit heeft ontvangen vanwege het faillissement van PostNL-partner “Office Center” en dat zij en haar collega’s op maandag 16 mei 2022 verhinderd is wegens zittingen. De kantonrechter heeft het verzoek om uitstel niet op voorhand gehonoreerd, nu het gestelde in die e-mail niet zonder meer aanleiding gaf voor uitstel zonder medewerking van [eiser] en uit de e-mail niet bleek dat die medewerking was verzocht en verkregen. Dit is voorafgaand aan de zitting per e-mail aan partijen medegedeeld, waarbij tevens is aangegeven dat ter zitting zou worden besproken of niettemin aanleiding is voor een nadere aanhouding.

Ter zitting heeft de gemachtigde van [eiser] het volgende verklaard. De in de procedure overgelegde brief van 2 mei 2022 is per aangetekende post en per e-mail naar de gemachtigde van [gedaagde] toegestuurd. In deze brief wordt gerefereerd aan de op 16 mei 2022 geplande mondelinge behandeling. De brief is op 3 mei 2022 aangeboden aan de gemachtigde van [gedaagde] . Enkele dagen later is de gemachtigde van [eiser] gebeld door een medewerker van de gemachtigde van [gedaagde] met de mededeling dat nog een voorstel zou worden gedaan. Dat is vervolgens niet gebeurd. Op vrijdagochtend 13 mei 2022 is wederom contact opgenomen met de mededeling dat nog een voorstel zou worden gedaan. Ook die vrijdag is echter geen voorstel gekomen, maar in de middag wel een verzoek om nogmaals de bijlagen bij de brief/e-mail van 2 mei 2022 toe te sturen, aldus de gemachtigde van [eiser] .

Tegen deze achtergrond acht de kantonrechter het voldoende aannemelijk dat [gedaagde] de e-mail van 2 mei 2022 ontvangen heeft en zodoende in elk geval reeds vanaf dat moment op de hoogte was van (de datum van) de mondelinge behandeling. Als de gemachtigde van [gedaagde] én haar collega’s toen reeds verhinderd waren op 16 mei 2022 had het in de rede gelegen dat toen een gemotiveerd verzoek om uitstel was voorgelegd aan de wederpartij en de kantonrechter. Dat is niet gebeurd.

Zonder nadere toelichting - die ontbreekt - valt ook overigens niet in te zien dat [gedaagde] niet op de hoogte had kunnen zijn van de mondelinge behandeling. De enkele stelling dat [gedaagde] de correspondentie van de griffie van deze rechtbank (het gaat dan zowel om de brief van 4 februari 2022 met het verzoek verhinderdata op te geven en de brief van 22 februari 2022 waarmee het vonnis aan haar is gestuurd) niet zou hebben ontvangen vanwege het faillissement van “Office Center” is daartoe onvoldoende. Niet alleen ontbreekt iedere onderbouwing van deze stelling maar ook had het op de weg van [gedaagde] gelegen om - indien zij daadwerkelijk na de op 3 februari 2022 ingediende conclusie van antwoord niets meer van de rechtbank had vernomen - contact met de griffie op te nemen en te informeren naar de stand van zaken in deze lopende procedure.

Een en ander brengt mee dat de kantonrechter geen aanleiding heeft gezien om de behandeling te verzetten en dat deze dus op de geplande datum van 16 mei 2022 om 09.30 uur doorgang heeft gevonden. Uit het niet verschijnen van [gedaagde] heeft de kantonrechter de gevolgtrekking gemaakt die haar geraden acht.

[eiser] heeft ter zitting gesteld dat hij eerst met de conclusie van antwoord de loonstroken heeft ontvangen. Aan de hand daarvan heeft hij een herberekening gemaakt van hetgeen [gedaagde] uit hoofde van de eindafrekening nog aan hem verschuldigd is. Uit die herberekening (die is gevoegd bij zijn brief van 2 mei 2022) volgt dat [gedaagde] aan salaris nog een totaalbedrag van € 4.278,58 aan hem verschuldigd is. Daarbij is uitgegaan van het door [gedaagde] genoemde salaris.

De kantonrechter begrijpt dat het verschil in de berekeningen van [gedaagde] en [eiser] voorkomt uit netto inhoudingen op dit salaris die [gedaagde] heeft doorgevoerd, zoals een maandelijkse inhouding van € 55,- met de naam “inhouding divers”, en inhoudingen met de naam “te veel ontvangen loon” en “voorschot” alsmede uit het door [gedaagde] toegepaste belastingtarief over het vakantiegeld. [gedaagde] heeft de grond voor de inhoudingen niet, althans tegenover de betwisting door [eiser] , onvoldoende concreet onderbouwd. Meer in het bijzonder is niet gebleken dat [eiser] goederen heeft gekocht van [gedaagde] die nog moesten worden afgerekend. Daarom wordt er in rechte van uitgegaan dat deze inhoudingen ten onrechte hebben plaatsgevonden. [gedaagde] heeft de juistheid van de herberekening van [eiser] verder niet meer betwist en de kantonrechter ziet ook geen aanleiding daaraan te twijfelen. Dat geldt mede voor het in de berekening toegepaste (bijzondere) belastingtarief over het vakantiegeld, temeer nu [eiser] ter zitting heeft verklaard dat het salaris bij [gedaagde] zijn enige inkomstenbron was.

[gedaagde] heeft het achterstallige loon en vakantiegeld niet tijdig betaald en dit komt voor haar rekening en risico. Dat betekent dat [eiser] op terechte gronden aanspraak maakt op de wettelijke verhoging als bedoeld in artikel 7:625 BW. Uit de dagvaarding volgt dat [eiser] de gevorderde wettelijke verhoging heeft beperkt tot € 822,74. Dit bedrag zal worden toegewezen.

[eiser] vordert tevens vergoeding van buitengerechtelijke kosten. Vooropgesteld wordt dat, indien in het geval van een schuldenaar die geen consument is deze schuldenaar in verzuim is en de schuldeiser incassohandelingen heeft verricht waartoe hij in redelijkheid kon overgaan, de schuldenaar de volgens het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten genormeerde vergoeding is verschuldigd, ongeacht de aard en de omvang van de incassohandelingen. [eiser] heeft gesteld dat zijn gemachtigde op 1 en op 16 september 2021 een aanmaning aan (de gemachtigde van) [gedaagde] heeft gezonden. [gedaagde] heeft in reactie daarop weliswaar enerzijds gesteld nimmer een brief van [eiser] te hebben ontvangen, maar anderzijds dat zij wél heeft gereageerd en de vordering daarbij heeft betwist. Gelet op deze tegenstrijdigheid is de kantonrechter van oordeel dat [gedaagde] onvoldoende gemotiveerd heeft betwist dat er buitengerechtelijke werkzaamheden zijn verricht die een vergoeding rechtvaardigen. Het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten van € 625,40 komt overeen met het in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten bepaalde tarief en wordt dan ook toegewezen.

[gedaagde] wordt in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [eiser] tot vandaag vast op € 119,21 aan dagvaardingskosten, € 240,00 aan griffierecht en € 622,00 aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 311,00). Dit is totaal € 981,21.

Dit vonnis wordt, zoals gevorderd, uitvoerbaar bij voorraad verklaard.