Uitspraken

Het gaat in deze zaak om de vraag of het op 20 januari 2022 door Romaro aan [verzoeker] gegeven ontslag op staande voet rechtsgeldig is. Tijdens de mondelinge behandeling heeft [verzoeker] verklaard dat hij volhardt in zijn primaire verzoek tot vernietiging van de opzegging. De kantonrechter oordeelt ter zake als volgt.

Op basis van artikel 7:677 lid 1 BW is ieder van partijen bevoegd de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van de reden aan de wederpartij. Op grond van artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet gevergd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Voor de beoordeling van de vraag of er sprake is van een dringende reden die een beëindiging van de arbeidsovereenkomst rechtvaardigt, dienen alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking te worden genomen, zoals de aard en de ernst van hetgeen de werkgever als dringende reden aanmerkt, de aard van de dienstbetrekking, de duur ervan en de wijze waarop de werknemer de dienstbetrekking heeft vervuld, alsook de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals zijn leeftijd en de gevolgen die het ontslag op staande voet voor hem zouden hebben.

De eerste (volgens Romaro dringende) reden houdt in dat [verzoeker] [naam 1] meerdere malen zou hebben mishandeld en bedreigd, nadat [verzoeker] twintig minuten de tijd heeft gehad om zich te bezinnen. Partijen houden er allebei een andere lezing op na over wat er zich precies na afloop van de autorit op 5 januari 2022 tussen [verzoeker] en [naam 1] heeft afgespeeld.

De tweede reden die Romaro aan het ontslag ten grondslag heeft gelegd is weigering van [verzoeker] te voldoen aan een door Romaro verstrekte opdracht. De kantonrechter begrijpt dat Romaro hiermee bedoelt dat [verzoeker] heeft geweigerd om op gesprek te komen om zijn visie te geven over het incident van 5 januari 2022. Bij de mondelinge behandeling is echter duidelijk geworden dat Romaro geen concrete uitnodiging heeft gestuurd aan [verzoeker] om op gesprek te komen. Van een weigering aan de zijde van [verzoeker] om te voldoen aan een redelijke opdracht is dan ook reeds om die reden geen sprake.

Ten derde heeft Romaro in de ontslagbrief gesteld dat [verzoeker] op andere wijze de plichten uit hoofde van zijn arbeidsovereenkomst heeft veronachtzaamd. Romaro heeft dit verwijt op geen enkele wijze toegelicht of geconcretiseerd, zodat ook deze grond geen dringende reden kan opleveren.

Als vierde reden heeft Romaro in de ontslagbrief opgenomen dat [verzoeker] door zijn gedrag de plicht van Romaro om voor een veilige werkomgeving te zorgen voor haar werknemers heeft geschonden. Gesteld noch gebleken is dat Romaro daarmee op iets anders doelt dan op het incident van 5 januari 2022. Zoals hiervoor reeds overwogen is dit geen dringende reden voor ontslag op staande voet.

Tot slot heeft [verzoeker] volgens Romaro met zodanige kracht ingeslagen op een ijzeren locker dat deze locker beschadigd is geraakt, hetgeen ook als dringende reden aan het ontslag op staande voet ten grondslag is gelegd door Romaro. [verzoeker] heeft erkend dat hij heeft ingeslagen op de ijzeren locker, maar ook gemotiveerd betwist (door overlegging van een foto) dat hij schade heeft veroorzaakt aan deze locker. Aan de hand van de door Romaro overgelegde foto kan de kantonrechter op geen enkele wijze vaststellen dat er door toedoen van [verzoeker] schade is ontstaan aan de - overigens versleten ogende en bestickerde - lockerkast. Niet alleen is op de foto geen duidelijk schade aan de locker te zien, maar ook blijkt nergens uit dat [verzoeker] daarvoor verantwoordelijk zou zijn. Ook deze grond is aldus in rechte niet komen vast te staan, nog daargelaten dat indien dat wel het geval zou zijn, dit in de gegeven omstandigheden geen dringende reden vormt voor een ontslag op staande voet.

Gelet op al hetgeen hiervoor is overwogen, is geen sprake van een dringende reden op grond waarvan Romaro de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] onverwijld op mocht zeggen. Romaro heeft dan ook in strijd met artikel 7:671 BW de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] opgezegd, zodat de kantonrechter op grond van artikel 7:681 lid 1 sub a BW het verzoek tot vernietiging van het ontslag op staande voet zal toewijzen.

Ten overvloede overweegt de kantonrechter nog het volgende over de onverwijldheid van het gegeven ontslag op staande voet. Voor het antwoord op de vraag of een ontslag op staande voet onverwijld is gegeven, is beslissend het tijdstip waarop de dringende reden tot dat ontslag ter kennis is gekomen van de tot ontslag bevoegde persoon. Indien bij een werkgever een vermoeden is gerezen dat zich een dringende reden tot ontslag voordoet en hij zich van de juistheid van dat vermoeden wil vergewissen wordt daarbij een bepaalde mate van voortvarendheid verwacht, afhankelijk van de omstandigheden van het geval.

Uitgaande van de stellingen van Romaro dat [naam 5] de (enige) tot ontslag bevoegde persoon was en hij op 13 januari 2022 op de hoogte is gebracht van het incident op 5 januari 2022, heeft Romaro vervolgens (wederom) een week laten verstrijken totdat zij op 20 januari 2022 is overgegaan tot het ontslag op staande voet. Romaro heeft desgevraagd tijdens de mondelinge behandeling verklaard dat zij in die week onderzoek heeft gedaan naar het incident door [naam 2], [naam 3] en [naam 4] te horen. Nog daargelaten dat Romaro deze stelling op geen enkele wijze heeft onderbouwd (de getuigenverklaringen van [naam 2], [naam 3] en [naam 4] dateren immers pas van 8 maart 2022), valt niet in te zien waarom Romaro na 15 januari 2022 nog onderzoek moest doen naar hetgeen op 5 januari 2022 was voorgevallen. Immers, op 15 januari 2022 heeft Romaro gemeend dat de schorsing van [naam 1] ingetrokken kon worden. Kennelijk beschikte Romaro die dag reeds over voldoende informatie om tot dat oordeel te komen. Gelet hierop is de kantonrechter van oordeel dat Romaro niet de nodige voortvarendheid heeft betracht door een week te wachten met het geven van het ontslag op staande voet aan [verzoeker]. Daarbij acht de kantonrechter ook van belang dat er geen uitgebreid feitenonderzoek plaats hoefde te vinden en er volgens Romaro slechts drie medewerkers gehoord zijn. De conclusie is dat het ontslag op staande voet niet onverwijld is gegeven, zodat het ontslag op staande voet ook op die grond vernietigbaar is.

Met de vernietiging van het ontslag op staande voet staat vast dat de arbeidsovereenkomst tussen [verzoeker] en Romaro is blijven voortbestaan tot en met 17 februari 2022. [verzoeker] maakt daarom op goede gronden aanspraak op loon over de periode van 20 januari 2022 tot en met 17 februari 2022. Romaro heeft de hoogte van het door [verzoeker] gevorderde bedrag aan loon niet weersproken, zodat de kantonrechter het gevorderde bedrag ter hoogte van € 2.579,00 bruto inclusief 8% vakantietoeslag zal toewijzen. Omdat Romaro het salaris te laat heeft betaald, zal de gevorderde wettelijke verhoging van artikel 7:625 BW ook worden toegewezen, met dien verstande dat de kantonrechter in de omstandigheden van het geval aanleiding zit om de wettelijke verhoging te matigen tot 20%.

[verzoeker] maakt daarnaast aanspraak op de wettelijke transitievergoeding en heeft die vergoeding met verwijzing naar de door hem overgelegde berekening begroot op € 1.856,45 bruto. Romaro heeft de uitgangspunten van die berekening en de hoogte van de verzochte transitievergoeding niet betwist, zodat het verzoek van [verzoeker] zal worden toegewezen.

[verzoeker] heeft gesteld dat hij blijkens zijn loonstrook van periode 13 uit 2021 per 2 januari 2022 een vakantieuren-saldo had van 7,06 uur. Dat heeft Romaro niet betwist. Romaro heeft ook de stelling van [verzoeker] niet betwist dat hij per periode van 4 weken in totaal 15,78 vakantie-uren opbouwde. Voorts heeft Romaro niet betwist dat [verzoeker] slechts één vrije dag heeft opgenomen vanaf 2 januari 2022 en dat één vrije dag gelijk staat een 7,6 vakantie-uren. Volgens [verzoeker] had hij per 17 februari 2022 daarom nog een resterend vakantie-urensaldo van 31,02 uur (7,06 + 15,78 + 15,78 – 7,6). De enkele stelling van Romaro dat uit de loonstrook van 20 januari 2022 blijkt dat er geen resterend saldo aan vakantie-uren was, is gelet op de gemotiveerde stellingen van [verzoeker] – die op zichzelf ook niet door Romaro zijn betwist – onvoldoende. De kantonrechter is dan ook van oordeel dat het door [verzoeker] gevorderde bedrag van € 446,07 (31,02 x het laatst verdiende uurloon van € 14,38) toewijsbaar is.

Tussen partijen is in geschil of [verzoeker] aanspraak kan maken op de eindejaarsuitkering op grond van artikel 16 van de cao die gold tot en met 30 juni 2021. Per 1 januari 2022 geldt een nieuwe cao waarin een andere regeling is opgenomen ten aanzien van de vaststelling van de eindejaarsuitkering, te weten met een peildatum op 31 december van het betreffende kalenderjaar (artikel 16 lid 1 van de betreffende cao). Voor de vaststelling van de eindejaarsuitkering over 2021 geldt op basis van nawerking de oude cao als hiervoor weergegeven onder ro. 2.3. Artikel 16 lid 1 van die cao bepaalt dat een werknemer op het moment van uitbetaling van de eindejaarsuitkering ten minste zes maanden onafgebroken in dienst moet zijn van een werkgever om in aanmerking te komen voor de eindejaarsuitkering. Lid 4 van artikel 16 bepaalt dat het betalingsmoment van de eindejaarsuitkering is gelegen voor 15 december van het lopende jaar, aldus voor 15 december 2021. Dat betekent dat een werknemer op 15 december 2021 ten minste zes maanden in dienst moest zijn van een werkgever om in aanmerking te komen voor een eindejaarsuitkering op grond van de cao.

Niet in geschil is dat de uitzendwerkgever van [verzoeker] niet valt onder de definitie van “werkgever” in de cao. Dat betekent dat in het kader van de eindejaarsuitkering als begindatum van het dienstverband 21 juni 2021 heeft te gelden. [verzoeker] was aldus op 15 december 2021 - op zes dagen na - nog geen zes maanden in dienst van Romaro. Daarom kan [verzoeker] op grond van de cao geen aanspraak maken op een eindejaarsuitkering. Het daartoe strekkende verzoek van Romaro wordt dan ook afgewezen.

De gevorderde buitengerechtelijke kosten van € 463,43 zijn toewijsbaar. Voldoende is gebleken dat er daadwerkelijk buitengerechtelijke werkzaamheden aan de zijde van [verzoeker] hebben plaatsgevonden. Gelet op geldende tarieven zijn de door [verzoeker] gevorderde buitengerechtelijke kosten ook redelijk.

De wettelijke rente over de hiervoor toewijsbaar geachte bedragen wordt toegewezen zoals hierna onder de beslissing vermeld. De wettelijke rente over de vergoeding voor buitengerechtelijke kosten zal echter worden afgewezen, omdat gesteld noch gebleken is dat [verzoeker] deze kosten reeds aan zijn gemachtigde heeft voldaan.

Romaro krijgt voor het grootste deel ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [verzoeker] tot vandaag vast op € 244,00 aan griffierecht en € 747,00 aan salaris voor de gemachtigde. Dit is totaal € 991,00. Ook de gevorderde nakosten worden toegewezen.

Aan de door Romaro gevorderde verklaring voor recht ligt de veronderstelling ten grondslag dat zij aanspraak maakt op een vergoeding wegens onregelmatige opzegging ex artikel 7:677 lid 2 BW. Nu hiervoor is vastgesteld dat [verzoeker] geen dringende reden heeft gegeven aan Romaro om zijn arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen, is [verzoeker] ook geen vergoeding aan Romaro verschuldigd op grond van artikel 7:677 lid 2 BW. De gevorderde verklaring voor recht wordt dan ook afgewezen.

Romaro zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. Nu [verzoeker] voor het tegenverzoek geen aparte proceshandeling heeft verricht, zullen de proceskosten aan de zijde van [verzoeker] worden begroot op nihil.

Deze beschikking wordt, zoals verzocht, uitvoerbaar bij voorraad verklaard.