Uitspraken

Beide partijen lijken in hun akten te betogen dat de kantonrechter terug moet komen op de eerder genomen bindende eindbeslissingen en/of aanvullend te beslissen. De kantonrechter ziet geen enkele aanleiding hiertoe, voor zover hierna niet anders blijkt.

Geen feiten of omstandigheden zijn gesteld of gebleken waaruit volgt dat de eerder genomen bindende eindbeslissingen berusten op een onjuiste juridische of feitelijke grondslag. Bovendien neemt de kantonrechter hierbij in aanmerking dat partijen voorafgaand aan het tussenvonnis hun standpunten uitvoerig hebben toegelicht, zowel schriftelijk als tijdens de twee mondelinge behandelingen die in deze zaak bepaald zijn.

De kantonrechter acht het in strijd met de goede procesorde om in dit stadium van de procedure nieuwe standpunten of herhaalde standpunten opnieuw te behandelen. Dit is ook helemaal niet waar het tussenvonnis toe uitnodigde.

Voor wat betreft het antwoord op de vraag of [eiser01] nog aanspraak maakt op een bonus, oordeelt de kantonrechter als volgt. In het tussenvonnis is dit geschilpunt uitputtend behandeld aan de hand van alle processtukken die voorafgaand aan het tussenvonnis in het geding zijn gebracht en de mondelinge behandelingen. Dit heeft erin geresulteerd dat niet vastgesteld is dat [gedaagde01] nog een bonus aan [eiser01] verschuldigd is. In de door [eiser01] laatstgenomen akte heeft [eiser01] als het ware zijn eis vermeerderd door te stellen dat er omzetbonus verschuldigd is aan hem over door hem gegenereerde omzet die pas op

11 november 2021 en op 4 juli 2022 is gedeclareerd. Als er inderdaad sprake is van door [eiser01] gegenereerde omzet die tijdens deze procedure is ontvangen of zelfs daarna ontvangen wordt door [gedaagde01] , is [gedaagde01] gehouden om conform afspraak 10% daarvan aan [eiser01] te betalen. Echter, de kantonrechter acht deze kennelijke eisvermeerdering in dit stadium van de procedure in strijd met de goede procesorde. Daarom wordt deze stelling gepasseerd. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen dat deze stelling door [gedaagde01] niet is erkend en de inhoud van de overgelegde declaraties niet klip en klaar is. Een nader onderzoek hiernaar acht de kantonrechter in dit stadium van de procedure te vergaand. Wat [eiser01] verder heeft gesteld over een niet ontvangen omzetbonus over 2019 passeert de kantonrechter als tardief. Hij heeft niet eerder expliciet gesteld dat er sprake is van een omzetbonus over het jaar 2019 die hij nog niet ontvangen heeft, terwijl hij zelf in de laatste akte zelf heeft gesteld dat hij hiervan kennis heeft genomen toen hij nog in dienst was bij [gedaagde01] .

Over de vraag of nog een bedrag aan vergoeding voor niet genoten vakantiedagen moet worden betaald door [gedaagde01] aan [eiser01] overweegt de kantonrechter het volgende.

Hoewel de kantonrechter dat niet expliciet heeft geoordeeld in het tussenvonnis, vallen de bonussen die [eiser01] ontving onder zijn vakantieloon. Volgens rechtspraak over dit onderwerp behoren bonussen, die afhankelijk zijn van de prestaties van de werknemer, individueel en/of in teamverband, tot de waarde van een vakantiedag. Tussen de bonussen die [eiser01] ontving, zowel de reguliere bonus als de omzetbonus, en de prestaties van [eiser01] bestond evident samenhang. De bonussen moeten dan ook meegenomen worden bij het berekenen van de waarde van een vakantiedag. De kantonrechter volgt [gedaagde01] dus niet in haar standpunt dat zij de bonussen slechts uit coulance heeft meegenomen voor de bepaling van de waarde van een vakantiedag. In deze zaak is er geen sprake geweest van een vaste waarde van de bonus per jaar. De bonussen waren variabele beloningscomponenten. Voor het bepalen van het bonusbedrag dat onderdeel is van de waarde van een vakantiedag, zal dan ook met een gemiddelde gerekend moeten worden. [gedaagde01] heeft in dit kader een referteperiode gehanteerd van 5 jaar, volgens [gedaagde01] circa de gehele duur van het dienstverband tussen partijen. De gehele duur van de arbeidsovereenkomst is echter ongeveer 4,5 jaar. Uit de laatste akte van [eiser01] blijkt dat hij vindt dat een kortere referteperiode gehanteerd moet worden. De kantonrechter volgt [eiser01] (deels) hierin. De kantonrechter ziet in het feit dat over de laatste twee jaren voorafgaand aan het einde van het dienstverband niet meer de reguliere bonus werd uitgekeerd maar alleen de omzetbonus aanleiding de referteperiode op 2 jaar te stellen.

Uit de bij antwoord in het geding gebrachte productie 13 blijkt wat [gedaagde01] over 2019 en 2020 aan bonus aan [eiser01] heeft uitgekeerd. In totaal is dat € 118.844,85. De gemiddelde bonus over die twee jaar is (118.844,85 : 2) € 59.422,43. Dit laatste bedrag moet gedeeld worden door het aantal werkbare dagen van (volgens beide partijen) 261. Dit resulteert in een bonuscomponent van € 227,67 per vakantiedag. De 27,5 vakantiedagen die nog resteerden leverden dan ook een totaalbedrag van € 6.260,93 aan bonuscomponent. Daarvan heeft [gedaagde01] een bedrag van € 3.564,34 aan [eiser01] uitbetaald. Dit brengt mee dat [gedaagde01] nog een bedrag aan € 2.696,59 aan [eiser01] verschuldigd is. Dit bedrag zal worden toegewezen als hoofdsom.

Het totaalbedrag aan vergoeding voor niet genoten vakantiedagen waar [eiser01] recht op had is (€ 11.440,05 + € 211,85 + € 6.260,93) € 17.912,83. Het totaalbedrag aan vergoeding voor niet genoten vakantiedagen waar [eiser01] volgens [gedaagde01] recht op had is in drie delen aan hem betaald, namelijk op 22 januari 2021 een bedrag van € 11.440,05, op

1 maart 2021 een bedrag van € 211,85 en op 13 januari 2022 een bedrag van € 3.564,43. Als niet, althans onvoldoende, weersproken is dat deze eerste betaling minimaal vijf dagen te laat, zoals bedoeld in artikel 7:625 BW, is betaald. De overige betalingen zijn vanzelfsprekend ook te laat gedaan, terwijl een deel van deze vordering nog niet is betaald. Dit brengt mee dat de wettelijke verhoging over de vergoeding voor niet genoten vakantiedagen op grond van artikel 7:625 BW wordt vastgesteld op 10% van € 17.912,83, derhalve € 1.791,28.

De kantonrechter realiseert zich dat de rechtsoverweging in het tussenvonnis over de wettelijke verhoging bij [eiser01] de indruk gewekt kan hebben dat de wettelijke verhoging nog berekend zou moeten worden over de bonus.

De wettelijke verhoging zoals bedoeld in artikel 7:625 BW kan pas verschuldigd zijn over een loonbetaling, als die betaling te laat is gedaan. In het tussenvonnis is niet vastgesteld dat de bonussen te laat betaald werden. De kantonrechter is van oordeel dat er in rechte ook niet van uit kan worden gegaan dat de bonussen te laat betaald werden. Voor zover nodig licht de kantonrechter dit als volgt toe.

Vooropgesteld wordt dat [eiser01] jaarlijks een bonus ontving en dat de uitkering daarvan gespreid ging vanaf het moment dat [eiser01] aanspraak maakte op de omzetbonus in plaats van de reguliere bonus.

Bij toekenning van de reguliere bonus werd er gebruik gemaakt van een discretionaire bevoegdheid. Nergens uit kan een afspraak tussen partijen worden afgeleid dat de reguliere bonus uiterlijk op een bepaald moment in het jaar zou moeten worden uitgekeerd. Dit brengt mee dat er geen moment van opeisbaarheid van de reguliere bonus kan worden aangenomen.

Wat betreft de omzetbonus zijn er geen, althans onvoldoende, aanknopingspunten voor de conclusie dat door [gedaagde01] afgeweken is van artikel 7:624 lid 4 BW, waarin - kort gezegd - is bepaald dat loon dat afhankelijk is van de boekhouding van een werkgever moet worden uitbetaald zodra het bepaalbaar is, maar minstens één keer per jaar. Over de bonussen is [gedaagde01] de wettelijke verhoging dus niet verschuldigd geworden aan [eiser01] .

Indien er al van zou moeten worden uitgegaan dat de omzetbonus niet altijd stipt op tijd betaald is, omdat er tijd is verstreken vanaf het moment dat omzet ontvangen is en de daarvan afhankelijke bonus aan [eiser01] is uitgekeerd, geldt het volgende. [eiser01] heeft voorafgaand aan deze procedure nooit het standpunt tegenover [gedaagde01] ingenomen dat een bonus niet op tijd aan hem betaald werd of hierover een vraag gesteld om het tijdstip helder te krijgen waarop de omzetbonus uiterlijk aan hem zou worden uitgekeerd, terwijl vaststaat dat [eiser01] zelf verantwoordelijk was voor de incasso van declaraties. De kantonrechter ziet hierin aanleiding om, indien en voor zover de wettelijke verhoging zoals bedoeld in artikel 7:625 verschuldigd is over een te late bonusbetaling, de wettelijke verhoging te matigen tot nihil.