Uitspraken

De vraag die partijen verdeeld houdt is of de arbeidsovereenkomst van [verzoekster01] bij Timing Flexgroep na 25 december 2022 al dan niet (voor onbepaalde tijd) is voortgezet. De kantonrechter is van oordeel dat dit niet het geval is en zij legt dat als volgt uit.

De laatste arbeidsovereenkomst van [verzoekster01] liep van 27 juni 2022 tot en met 25 december 2022 en dus voor een periode van minder dan zes maanden. Dit betekent dat Timing Flexgroep het einde van deze arbeidsovereenkomst niet aan [verzoekster01] hoefde aan te zeggen (artikel 7:668 lid 2 sub b BW). Het betrof het zesde contract in Fase B, dus een verlenging van deze arbeidsovereenkomst zou er ook toe leiden dat [verzoekster01] voor onbepaalde tijd (Fase C) bij Timing Flexgroep in dienst zou treden (zie artikel 10 lid 3 ABU).

In de arbeidsovereenkomst staat ten aanzien van de duur het volgende bepaald: “ Het contract eindigt van rechtswege. Wanneer wij jou niet laten weten dat jouw overeenkomst eindigt, dan wordt de laatste overeenkomst bij Timing stilzwijgend verlengd voor dezelfde duur, omvang en onder dezelfde voorwaarden. ”. Verder staat erin bepaald dat de overeenkomst “ altijd van rechtswege [eindigt] op de voorlaatste werkdag in jouw geldende ABU-fasering ”.

Anders dan namens [verzoekster01] wordt bepleit, is hier naar het oordeel van de kantonrechter geen sprake van tegenstrijdige bepalingen. Uit de hiervoor geciteerde delen van de arbeidsovereenkomst volgt dat de arbeidsovereenkomst in principe stilzwijgend wordt verlengd, totdat het einde van de geldende ABU-fasering is bereikt. Dit laatste was hier het geval. Desgevraagd geeft [verzoekster01] ook aan dat zij wist dat een verlenging van de arbeidsovereenkomst zou inhouden dat zij voor onbepaalde tijd bij Timing Flexgroep in dienst zou treden (Fase C).

Ook doet [verzoekster01] een beroep op gerechtvaardigd vertrouwen dat de arbeidsovereenkomst stilzwijgend was verlengd. Zij wijst er in dit verband op dat er steeds sprake was van een stilzwijgende verlenging van haar arbeidsovereenkomst en dat de nieuwe arbeidsovereenkomst vaak pas een paar dagen (of soms zelfs een paar weken) na ingang van de nieuwe contractstermijn in het digitale portaal van Timing Flexgroep werd geplaatst. Het betrof, volgens [verzoekster01] een formaliteit; instemming van [verzoekster01] was niet vereist. Het beroep op gerechtvaardigd vertrouwen slaagt niet. In de eerste plaats is de arbeidsovereenkomst duidelijk: aan het einde van de geldende ABU-fasering zou de arbeidsovereenkomst van rechtswege eindigen. Daar komt bij dat [verzoekster01] steeds tijdig (een week voorafgaand aan de volgende werkweek) haar rooster ontving en dat zij eind december 2022 géén nieuw werkrooster had ontvangen voor de periode na 25 december 2022. Uit haar schriftelijke vragen aan Timing over haar rooster en over de verlenging van haar contract is bovendien op te maken dat van gerechtvaardigd vertrouwen geen sprake was.

Het voorgaande leidt tot de slotsom dat de arbeidsovereenkomst tussen [verzoekster01] en Timing Flexgroep per 26 december 2022 is geëindigd. De primaire verzoeken van [verzoekster01] worden daarom afgewezen. Het subsidiaire verzoek van [verzoekster01] wordt ook afgewezen, omdat de transitievergoeding in de loop van deze procedure door Timing Flexgroep aan [verzoekster01] is betaald.

Hoewel [verzoekster01] ongelijk krijgt, ziet de kantonrechter in de omstandigheid dat de transitievergoeding pas in de loop van deze procedure aan [verzoekster01] is betaald aanleiding om Timing Flexgroep toch in de proceskosten te veroordelen. Timing Flexgroep heeft desgevraagd ook verklaard zich hierin te kunnen vinden. De kantonrechter stelt de proceskosten aan de kant van [verzoekster01] tot vandaag vast op € 86,00 aan griffierecht en € 529,00 aan salaris voor de gemachtigde. Dit is in totaal € 615,00. Dit totaalbedrag moet rechtstreeks aan de gemachtigde van [verzoekster01] worden betaald, omdat [verzoekster01] op basis van een toevoeging procedeert. Voor kosten die [verzoekster01] maakt na deze uitspraak moet Timing Flexgroep een bedrag betalen van € 132,00. Hier kan nog een bedrag bijkomen voor de betekening van de uitspraak. In dit vonnis hoeft hierover geen aparte beslissing te worden genomen (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 10 juni 2022, gepubliceerd onder ECLI:NL:HR:2022:853).

De proceskostenveroordeling wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 233 Rv).