Uitspraken

De kantonrechter blijft bij de overwegingen en beslissingen van het tussenvonnis van 28 oktober 2022 en hij neemt die overwegingen en beslissingen hier over.

In het tussenvonnis heeft de kantonrechter - onder meer - geoordeeld dat Dutch Design een nettobedrag van € 594,80 ter zake van de terugbetaling van kosten voor een vervangende huurauto en een nettobedrag van € 150,00 ter zake van ten onrechte ingehouden kosten voor het schoonmaken van de leaseauto aan [eiser01] moet (terug)betalen. Dutch Design wordt in dit vonnis veroordeeld om deze bedragen aan [eiser01] te betalen.

Verder heeft de kantonrechter in het tussenvonnis - voor zover van belang - Dutch Design op de voet van artikel 22 Rv bevolen om schriftelijk aan de hand van onderliggende bescheiden nader te onderbouwen dat [eiser01] in 2019 en/of 2020 geen recht had op een variabele beloning. Dutch Design heeft vervolgens een akte genomen, waarop [eiser01] bij akte heeft gereageerd.

De kantonrechter neemt tot uitgangspunt dat mevrouw [naam01] tijdens de mondelinge behandeling namens Dutch Design heeft verklaard dat de variabele beloning ( [naam01] noemt het een teambonus) 10% van het positieve bedrijfsresultaat bedroeg. Dat percentage van het positieve bedrijfsresultaat werd aan het gehele team uitbetaald en dat ging, volgens [naam01] , steeds om honderd tot een paar honderd euro per jaar. In dit licht kan de kantonrechter de opmerking van Dutch Design in haar akte na het tussenvonnis dat in 2019 en 2020 geen variabele bonus werd uitgekeerd niet plaatsen; in die jaren was, volgens de door Dutch Design zelf overgelegde cijfers (bijlage 20 bij de akte na het tussenvonnis) immers sprake van een (beperkt) positief bedrijfsresultaat.

De stelling van Dutch Design dat [eiser01] “uiteraard” ook zijn eigen targets moest hebben behaald om überhaupt voor de variabele beloning in aanmerking te komen, kan de kantonrechter ook niet plaatsen. [naam01] heeft tijdens de mondelinge behandeling immers zelf onderscheid gemaakt tussen een omzetbonus van [eiser01] persoonlijk en een teambonus (de variabele beloning). Bovendien voert Dutch Design deze “eis” voor het verkrijgen van een variabele beloning nu pas voor het eerst, en daarmee te laat, aan.

Dat Dutch Design de variabele beloning al in de vorm van cadeaubonnen aan [eiser01] zou hebben uitgekeerd, is door [eiser01] betwist en door Dutch Design verder niet met stukken, zoals verklaringen van medewerkers van Dutch Design, onderbouwd. Op de stellingen ten aanzien van de cadeaubonnen is Dutch Design helemaal niet meer teruggekomen in de akte van 1 december 2022. De kantonrechter gaat er dan ook vanuit dat de variabele beloning nog niet aan [eiser01] is uitbetaald.

Concluderend is de kantonrechter van oordeel dat [eiser01] nog recht heeft op een variabele beloning over de jaren 2019 en 2020. De kantonrechter stelt die variabele beloning vast op een bedrag van in totaal € 434,43 bruto. Dit bedrag is, bij gebreke van andere gegevens, als volgt berekend. Het netto bedrijfsresultaat over 2019 bedroeg € 77.349,00. 10% daarvan is € 7.734,90. Uit het door [eiser01] overgelegde uittreksel van de Kamer van Koophandel volgt dat er 20 personen bij Dutch Design werken. Dit leidt tot een aanspraak van 1/20 deel, hetgeen correspondeert met (afgerond) een bruto bedrag van € 386,75 bruto aan variabele beloning over 2019.

De buitengerechtelijke incassokosten worden toegewezen. [eiser01] heeft namelijk voldoende onderbouwd dat zijn (incasso)gemachtigde buitengerechtelijke werkzaamheden heeft verricht, waarvoor de proceskostenveroordeling geen vergoeding inhoudt en waarvoor dus een afzonderlijke vergoeding op zijn plaats is. [eiser01] heeft weliswaar een rechtsbijstandsverzekering, maar dit ontslaat Dutch Design niet van haar vergoedingsplicht (vergelijk de uitspraak van het Gerechtshof Amsterdam van 7 september 2006, gepubliceerd onder ECLI:NL:GHAMS:2006:AZ6576). De buitengerechtelijke incassokosten worden op basis van het totale toewijsbare bedrag vastgesteld op € 214,02.

De wettelijke rente over de hoofdsom wordt ook toegewezen vanaf 15 maart 2020, omdat [eiser01] genoeg heeft gesteld waaruit volgt dat deze moet worden betaald en Dutch Design dat niet heeft betwist. De wettelijke rente over de buitengerechtelijke kosten wordt afgewezen, omdat niet is gesteld dat [eiser01] deze kosten al aan zijn (incasso)gemachtigde heeft betaald.

De gevorderde wettelijke verhoging op grond van artikel 7:625 BW wordt ook toegewezen, met dien verstande dat de kantonrechter in de omstandigheden van het geval aanleiding ziet om de wettelijke verhoging te matigen tot 10%.

Dutch Design wordt ook veroordeeld om binnen één maand na het wijzen van dit vonnis een deugdelijke bruto-/netto-specificatie van de betalingen van de hoofdsom, de wettelijke rente en de wettelijke verhoging aan [eiser01] te verstrekken, op straffe van verbeurte van een dwangsom van € 50,00 voor iedere dag dat Dutch Design hier niet aan voldoet, met een maximum van € 1.000,00.

In de omstandigheid dat beide partijen gedeeltelijk in het ongelijk zijn gesteld, ziet de kantonrechter aanleiding om de proceskosten tussen partijen te compenseren. Dit betekent dat iedere partij de eigen proceskosten moet betalen.

Dit vonnis wordt voor wat betreft de veroordelingen uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 233 Rv).