Uitspraken

Naar het oordeel van de kantonrechter is het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig. Daarover wordt het volgende overwogen.

Voor het antwoord op de vraag of het ontslag op staande voet al dan niet terecht is verleend geldt als uitgangspunt art. 7:677 lid 1 BW, dat bepaalt dat ieder der partijen bevoegd is de arbeidsovereenkomst onverwijld op te zeggen om een dringende reden, onder onverwijlde mededeling van die reden aan de wederpartij. Bij de beoordeling of sprake is van een rechtsgeldige dringende reden voor ontslag op staande voet stelt de kantonrechter voorop dat dit ontslag een ultimum remedium is. Gelet op de verstrekkende gevolgen van zo’n ontslag voor de werknemer mag dit alleen bij uitzondering worden gegeven.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Uit de ontslagbrief blijkt dat de redenen voor het ontslag op staande voet zijn gelegen in het onvoldoende meewerken aan de re-integratie door [verzoeker01] . [verzoeker01] voert aan, kort samengevat, dat hij gezien zijn medische/psychische situatie zoveel als mogelijk heeft meegewerkt aan zijn re-integratie. De opbouwschema’s zoals door Werkgever opgesteld waren niet in lijn met de adviezen van de bedrijfsarts. De instructies van Werkgever waren medisch gezien niet haalbaar en daarom niet redelijk. Bij de beantwoording van de vraag of [verzoeker01] onvoldoende heeft meegewerkt aan zijn re-integratie en of hij redelijke re-integratievoorschriften heeft geschonden komt veel gewicht toe aan wat de bedrijfsarts heeft geadviseerd. De kantonrechter oordeelt dat in dit geval geen sprake is geweest van redelijke re-integratievoorschriften van Werkgever en licht dat als volgt toe.

[verzoeker01] is voor het eerst door de bedrijfsarts gezien op 23 november 2022. De bedrijfsarts constateert dat [verzoeker01] arbeidsongeschikt is voor de volledige urenomvang. Hij adviseert om wekelijks 1 uur per werkdag op te bouwen. Op het moment dat er 4 dagen van 8 uur wordt gewerkt door [verzoeker01] kan de woensdag worden opgebouwd met een halve dag.

Werkgever stuurt op 24 november 2022 op basis van dit advies een opbouwschema aan [verzoeker01] . Dit schema komt niet geheel overeen met het advies van de bedrijfsarts. Het schema gaat namelijk al in week 49 uit van een halve dag werken op woensdag, terwijl dan op de andere dagen nog maar tot 6 uur per dag is opgebouwd. Volgens de bedrijfsarts dient het schema bovendien wekelijks opnieuw te worden geëvalueerd. De leidinggevende heeft tijdens de mondelinge behandeling verklaard dat hij meerdere keren een evaluatie heeft gehad met [verzoeker01] . Dit wordt door [verzoeker01] betwist en blijkt verder nergens uit. Integendeel. Uit de e-mail van 29 november 2022 van de Werkgever (r.o. 2.13) blijkt dat Werkgever ondanks een verzoek van [verzoeker01] niet eens bereid was om over het schema te praten (“ Je wilde over het schema praten maar dit laat ik graag aan de experts over die dit laatste schema hebben opgesteld als haalbaar. Ik wil je verzoeken deze ook na te komen. ”) Niet gebleken is dus dat het schema/de re-integratieactiviteiten (wekelijks) zijn geëvalueerd. Dat is wel belangrijk, omdat op die manier moest worden bepaald of het schema wel haalbaar was voor [verzoeker01] en er zo nodig kon worden bijgesteld. [verzoeker01] heeft na 24 november verschillende keren bij zijn leidinggevende aangegeven dat hij niet in staat was om te werken. Dit had voor Werkgever des te meer reden moeten zijn om het schema opnieuw te evalueren. Werkgever doet het voorkomen alsof het schema in beton is gegoten en er standaard iedere week meer uren kunnen worden gewerkt. De bedrijfsarts benadrukt juist dat het een richtlijn is en de urenopbouw sneller of langzamer kan gaan afhankelijk van het herstel.

Op 3 januari 2023 heeft [verzoeker01] opnieuw contact gehad met de arbodienst. [verzoeker01] geeft aan dat er een forse stagnatie is in zijn herstel en toename van klachten. Om die reden is hij vervroegd uitgenodigd voor een afspraak met de bedrijfsarts. Naar aanleiding van een spreekuurcontact tussen bedrijfsarts en [verzoeker01] op 23 januari 2023 heeft de bedrijfsarts de uren waarop [verzoeker01] zou kunnen re-integreren naar beneden bijgesteld. Hij adviseert [verzoeker01] aangepast werk op kantoor te laten verrichten, zonder klantcontact, voor 1 a 2 dagen per week van 3 a 4 uur per dag. Wekelijks dient te worden geëvalueerd of [verzoeker01] 1 uur per werkdag kan opbouwen.

Werkgever vindt dit kennelijk geen goed advies en schrijft hierover in het bijgestelde plan van aanpak: “Dit advies past niet bij de diagnose van een energetische beperking. Hierom het advies aangepast naar een verspreiding over meerdere dagen.”

Werkgever stuurt op 8 februari 2023 aan [verzoeker01] een nieuw opbouwschema. Het schema start in week 5 van 2023 met 2 dagen van 4 uur. In week 6, 7 en 8 komt er iedere week een dag bij, in plaats van het door de bedrijfsarts geadviseerde uur per dag. De leidinggevende heeft ter zitting verklaard dat hij dit zo besproken heeft met de bedrijfsarts en dat het re-integratieadvies door de bedrijfsarts is bijgesteld, maar dit wordt door [verzoeker01] betwist en blijkt nergens uit.

Werkgever is uitgegaan van opbouwschema’s die niet in overeenstemming zijn met de adviezen van de bedrijfsarts. Zij heeft de schema’s zelf opgesteld en niet geëvalueerd met [verzoeker01] . [verzoeker01] heeft meerdere keren aangegeven niet in staat te zijn om te werken in verband met zijn (toegenomen) klachten. Dit had voor Werkgever aanleiding moeten zijn om met [verzoeker01] in gesprek te gaan over de opbouwschema’s, zodat kon worden bepaald of ze wel haalbaar waren voor [verzoeker01] . Werkgever stond hier niet voor open. Omdat Werkgever strak heeft vastgehouden aan eigen re-integratieschema’s, die niet in lijn waren met de adviezen van de bedrijfsarts, is de kantonrechter van oordeel dat geen sprake is geweest van redelijke instructies in de zin van artikel 7:660a BW. De conclusie is dat [verzoeker01] niet in strijd heeft gehandeld met zijn re-integratieverplichtingen en sprake is geweest van onterechte loonstops.

De kantonrechter heeft begrip voor het standpunt van Werkgever dat [verzoeker01] op bepaalde momenten duidelijker had kunnen communiceren met Werkgever, ook over zijn aan- en afwezigheid. Zo was hij op 27 februari 2023 niet aanwezig zonder zich af te melden. Ook kwam het voor dat [verzoeker01] zich pas laat in de middag afmeldde voor werkzaamheden, terwijl het verzuimreglement bepaalt dat hij zich voor 08:30 uur moest afmelden bij zijn leidinggevende. De kantonrechter kan zich voorstellen dat deze omstandigheden het re-integratieproces voor Werkgever lastiger hebben gemaakt. Zoals echter hiervoor is geoordeeld, is geen sprake geweest van redelijke instructies. Verder heeft Werkgever met een veelheid aan e-mails en de loonstops veel druk uitgeoefend op de [verzoeker01] , die forse psychische klachten ondervond na de zelfmoord van zijn broer. De huisarts heeft [verzoeker01] verwezen naar een GZ psycholoog, die heeft verklaard dat sprake is van somberheids- en trauma gerelateerde klachten, waarvoor EMDR en cognitieve gedragstherapie zijn ingezet. De diagnose die is gesteld door de psycholoog is een persisterende depressieve stoornis en posttraumatische stressstoornis. In de gegeven omstandigheden is een ontslag op staande voet dan ook niet gerechtvaardigd.

Gelet op het voorgaande is er geen sprake van een dringende reden als bedoeld in artikel 7:678 BW. De verzochte vernietiging van het gegeven ontslag op staande voet zal daarom worden toegewezen.

[verzoeker01] stelt dat hij over de maand november 2022 recht heeft op een bedrag van € 45,46. Dit is door Werkgever niet betwist, zodat dit bedrag wordt toegewezen.

Per mail van 16 december 2022 en per brief van 31 december 2022 heeft Werkgever loonstops aangekondigd in verband met niet/onvoldoende meewerken aan zijn re-integratieverplichtingen, over de uren die hij niet heeft gewerkt. [verzoeker01] vordert het achterstallige loon over de verschillende loonstops.

Het meest verstrekkende verweer tegen deze loonvordering is dat [verzoeker01] niet beschikt over een deskundigenoordeel van het UWV over zijn loonvordering. Dit verweer wordt om de volgende redenen verworpen. Werkgever heeft zelf op 8 december 2022 een deskundigenoordeel aangevraagd bij het UWV en [verzoeker01] daarover ook geïnformeerd. Deze aanvraag is door Werkgever enkele dagen voor het ontslag op staande voet weer ingetrokken (op 24 februari 2023). De ratio van de verplichting van het moeten overleggen van een deskundigenoordeel bij een loonvordering als de onderhavige, is het voorkomen van onnodige procedures. Kort gezegd het oplossen van het conflict over de vraag of recht bestaat op loon tijdens ziekte, zonder dat de rechter hoeft te worden ingeschakeld. Dat stadium is gepasseerd door het ontslag op staande voet, waardoor [verzoeker01] is gedwongen om tijdig de onderhavige procedure te starten (in verband met de vervaltermijn), waarin hij zowel het loon over de periode na het ontslag op staande voet als ook het loon over de loonstops verzoekt. De kantonrechter is van oordeel dat het overleggen van een deskundigenoordeel in de gegeven omstandigheden in redelijkheid niet van [verzoeker01] kan worden gevergd (art. 7:629a lid 2 BW).

Hiervoor is vastgesteld dat [verzoeker01] niet in strijd heeft gehandeld met zijn re-integratieverplichtingen. De loonstops door Werkgever zijn dan ook onterecht. Dit betekent dat het achterstallige loon vanaf december 2022 tot 28 februari 2023 wordt toegewezen. Gelet op de vernietiging van het ontslag op staande voet op 28 februari 2023 heeft [verzoeker01] ook daarna recht op doorbetaling van zijn salaris. De gevorderde bedragen zijn door Werkgever niet betwist, zodat deze bedragen worden toegewezen.

[verzoeker01] stelt dat hij recht heeft op € 642,76 bruto aan vakantietoeslag. Dit is door Werkgever niet betwist. Werkgever wordt veroordeeld om dit bedrag aan [verzoeker01] te betalen.

[verzoeker01] stelt dat hij recht heeft op € 389,70 bruto aan vergoeding voor niet genoten vakantiedagen. Dit is door Werkgever niet betwist. Werkgever wordt veroordeeld om dit bedrag aan [verzoeker01] te betalen.

Gelet op wat hiervoor is geoordeeld is de arbeidsovereenkomst niet rechtsgeldig geëindigd door het ontslag op staande voet. De arbeidsovereenkomst is alsnog van rechtswege geëindigd door het verstrijken van de bepaalde tijd op 30 april 2023. Van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [verzoeker01] is geen sprake geweest, zoals blijkt uit wat hiervoor is overwogen. Dit betekent dat Werkgever aan [verzoeker01] de transitievergoeding verschuldigd is. [verzoeker01] heeft onweersproken aangevoerd dat de transitievergoeding € 760,50 bruto bedraagt. Werkgever wordt veroordeeld tot betaling van dit bedrag aan [verzoeker01] .

De kantonrechter ziet in de gegeven omstandigheden aanleiding de wettelijke verhoging als bedoeld in art. 7:625 BW over het salaris, de vakantietoeslag en de niet genoten vakantiedagen te matigen tot 25%. De verzochte wettelijke rente als bedoeld in artikel 6:119 BW over het salaris, de vakantietoeslag, de niet genoten vakantiedagen en de transitievergoeding is eveneens toewijsbaar.

Werkgever zal, zoals verzocht, worden veroordeeld tot verstrekking van een schriftelijke bruto/netto specificatie waarin de in deze procedure toegewezen bedragen zijn verwerkt. De gevorderde dwangsom wordt afgewezen. De kantonrechter ziet geen aanleiding om aan deze veroordeling een dwangsom te verbinden, omdat Werkgever in het verleden steeds loonspecificaties heeft verstrekt en er geen signalen zijn dat Werkgever dit nu niet zou doen.

Werkgever krijgt ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen (artikel 289 Rv). De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [verzoeker01] tot vandaag vast op € 244,- aan griffierecht en € 660,- aan salaris voor de gemachtigde (2 punten x € 330,-). Dit is totaal € 904,-. Voor kosten die [verzoeker01] maakt na deze uitspraak moet Werkgever een bedrag betalen van € 132,-. Hier kan nog een bedrag bijkomen als de uitspraak wordt betekend. In deze beschikking hoeft hierover niet apart te worden beslist (ECLI:NL:HR:2022:853). De wettelijke rente wordt toegewezen als verzocht.

Deze beschikking wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 288 Rv).