Uitspraken

Het gaat in deze zaak kort gezegd om het volgende. [gedaagde01] werkte van 1 maart 2018 tot en met 31 juli 2022 bij AAme. In deze periode heeft hij op kosten van AAme de Vakopleiding Payroll Services (VPS) gevolgd. Ten behoeve van die opleiding hebben partijen een studieovereenkomst met een terugbetalingsclausule gesloten. Volgens AAme moet [gedaagde01] op grond van die clausule € 11.417,52 aan studiekosten en genoten studieverlof terugbetalen. Zij heeft daarom € 2.933,55 op zijn eindafrekening ingehouden en eist in deze procedure dat [gedaagde01] wordt veroordeeld om het restant van € 8.483,97 te betalen. [gedaagde01] is het hier niet mee eens. Hij vindt dat hij niets hoeft te betalen en eist daarom in reconventie dat het ingehouden salaris alsnog betaald wordt.

De kantonrechter stelt het volgende voorop. In het tussenvonnis is AAme in de gelegenheid gesteld om bij akte (uitsluitend) een gedegen financiële specificatie van haar vordering in het geding te brengen. De inhoudelijke reactie op de oordelen in het tussenvonnis wordt daarom buiten behandeling gelaten.

AAme heeft in haar akte gesteld dat nog een bedrag van € 5.060,76 aan directe studiekosten open staat. Dit heeft [gedaagde01] in zijn akte bevestigd. In lijn met het tussenvonnis oordeelt de kantonrechter dat [gedaagde01] deze kosten in ieder geval moet terugbetalen.

Het bedrag dat AAme eist bestaat verder uit de kosten van het verlof dat [gedaagde01] heeft gekregen voor het volgen van de opleiding. Het gaat om een bedrag van € 6.356,76. Dit betreft de totale kosten van het studieverlof van € 7.628,15, verminderd met een afschrijving van 1/6e, conform de afschrijvingsregeling in de studiekostenovereenkomst. AAme heeft bij haar akte een (zeer korte) specificatie gegeven van dit bedrag, waarin de verschillende posten en daarbij behorende bedragen zijn genoemd. Deze posten worden hierna besproken.

Uit het tussenvonnis volgt dat [gedaagde01] het brutoloon dat hij over het studieverlof heeft gekregen aan AAme moet terugbetalen. Volgens AAme heeft [gedaagde01] 95 uur studieverlof gehad en bedragen de brutoloonkosten over die uren € 2.227,17. Zij heeft niet inzichtelijk gemaakt hoe zij dit bedrag heeft berekend. [gedaagde01] heeft de hoogte van dit bedrag betwist. Met verwijzing naar de overgelegde loonstroken en een berekening heeft hij aangevoerd dat het ‘slechts’ gaat om € 1.509,97. Aangezien AAme voor het overige geen onderbouwing heeft gegeven, is alleen 5/6e van dit laatste bedrag toewijsbaar. Dat komt neer op € 1.258,31.

Voor de volledigheid merkt de kantonrechter op dat [gedaagde01] (anders dan waar hij in zijn akte vanuit lijkt te gaan) het loon dus niet slechts hoeft terug te betalen over de 40 studieverlofuren die in de studieovereenkomst zijn genoemd. De kantonrechter heeft r.o. 4.11 alleen in het tussenvonnis opgenomen om te onderstrepen dat de gevolgen van de terugbetalingsverplichting voor het studieverlof voor [gedaagde01] niet duidelijk konden zijn bij het aangaan van de overeenkomst. Dat leidt ertoe dat deze eis niet onverkort wordt toegewezen. Het betekent echter niet dat [gedaagde01] voor de overige uren niets hoeft terug te betalen. Nergens is namelijk uit gebleken dat hij er vanuit kon gaan dat hij alle aanvullende studieverlofuren er ‘gratis’ bij kreeg.

Uit het tussenvonnis volgt dat [gedaagde01] de sociale lasten die AAme gedurende het studieverlof heeft betaald ook moet terugbetalen. AAme heeft gesteld dat het gaat om € 499,21. Dit is door [gedaagde01] niet betwist. In dat kader moet [gedaagde01] dus € 416,- terugbetalen.

Ongeveer 2/3e van het bedrag dat AAme voor het studieverlof eist, bestaat uit overheadkosten. Zoals in het tussenvonnis al is geoordeeld kan van [gedaagde01] niet worden verwacht dat deze terugbetalingsverplichting bij het aangaan van de overeenkomst duidelijk voor hem was. De akte van AAme is daar een onderstreping van. AAme stelt alleen in het algemeen dat het bedrag bestaat uit enerzijds de ‘ huur van het kantoorpand, huur van apparatuur enzovoorts ” en anderzijds uit ‘ loonkosten van ondersteunend personeel ’. Waar deze posten precies uit bestaan en hoe die bedragen worden omgeslagen naar [gedaagde01] als individuele werknemer volgt echter nergens uit. Ook ontgaat het de kantonrechter hoe deze bedragen zich verhouden tot de mails met kostprijzen en tarieven die AAme heeft overgelegd.

Tijdens de zitting heeft [gedaagde01] aangegeven dat hij rekening had gehouden met een opslag van ongeveer 25% aan overheadkosten. Bij gebrek aan onderbouwing door AAme sluit de kantonrechter hierbij aan. Dat komt neer op € 425,66.

Het voorgaande betekent dat [gedaagde01] in totaal € ‭7.189,08‬ aan directe studiekosten en studieverlof moet terugbetalen. AAme heeft dus terecht € 2.933,55 ingehouden op de eindafrekening van [gedaagde01] . [gedaagde01] moet na deze verrekening daarom nog € 4.255,53 aan AAme betalen. De eis van AAme wordt in die zin toegewezen. De wettelijke rente hierover wordt toegewezen vanaf 11 september 2022. Vanaf die datum verkeert [gedaagde01] namelijk in verzuim, omdat op 7 september 2022 een aanmaning is gemaild waarin aan hem een betalingstermijn van 3 dagen is gegeven (artikel 6:82 lid 1 BW). ‬‬‬‬‬‬

Zoals in conventie is geoordeeld heeft AAme terecht € 2.933,55 ingehouden op de eindafrekening van [gedaagde01] (artikel 7:632 BW). De tegeneis van [gedaagde01] tot betaling van dit bedrag, inclusief wettelijke rente en wettelijke verhoging, wordt daarom afgewezen.

In eerste instantie heeft AAme in het geheel geen eindafrekening betaald aan [gedaagde01] . [gedaagde01] heeft er in zijn antwoord (terecht) op gewezen dat dit niet mag, omdat AAme de beslagvrije voet had moeten hanteren (artikel 7:632 lid 2 BW). Naar aanleiding van de conclusie van antwoord heeft AAme op 19 december 2022 alsnog € 1.589,27 betaald. [gedaagde01] eist nog wel de wettelijke rente en wettelijke verhoging over dit bedrag. Deze eisen worden toegewezen.

De wettelijke rente wordt toegewezen vanaf 1 augustus 2022. Vanaf die datum verkeerde AAme namelijk in verzuim (artikel 6:83 sub a, 6:119 en 7:623 BW). Dit komt berekend tot 19 december 2022 (de dag van betaling), neer op € 12,28.

Op grond van de wet is [gedaagde01] ook wettelijke verhoging verschuldigd over dit loon (artikel 7:625 BW). De kantonrechter matigt deze verhoging tot 10%, dus een bedrag van € 158,93. AAme heeft namelijk aangevoerd dat [gedaagde01] tot de conclusie van antwoord nooit een beroep heeft gedaan op hantering van de beslagvrije voet. [gedaagde01] heeft tijdens de zitting gesteld dat hij dit beroep wel heeft gedaan, maar dit is nergens uit gebleken.

De partijen zijn over en weer op enkele punten in het ongelijk gesteld. Daarom compenseert de kantonrechter de proceskosten, in die zin dat beide partijen de eigen kosten dragen.

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 233 Rv).