Uitspraken

wie is de werkgever van [eiser01] ?

De vraag die allereerst moet worden beantwoord is of Kil naar het voorlopige oordeel van de kantonrechter al dan niet op enig moment de werkgever van [eiser01] is geworden in plaats van Fàilte. Fàilte en Kil stellen zich op het standpunt dat dit het geval is en [eiser01] heeft in de dagvaarding op dit standpunt geanticipeerd. Het standpunt van [eiser01] is dat dit niet het geval is.

De kantonrechter stelt voorop dat de arbeidsovereenkomst tussen Fàilte en [eiser01] niet is geëindigd door ontbinding van de arbeidsovereenkomst, opzegging of een schriftelijke beëindigingsovereenkomst.

Het standpunt van Fàilte en Kil komt erop neer dat Kil [eiser01] als het ware als werknemer van Fàilte heeft overgenomen en dat [eiser01] hiermee akkoord is gegaan. Ter onderbouwing van dit standpunt hebben Fàilte en Kil een schriftelijke verklaring overgelegd van de bedrijfsleider bij Kil de heer [naam02] . De inhoud van deze verklaring is kort gezegd dat besproken is met [eiser01] dat hij volledig zou gaan werken in het nieuwe filiaal in Ridderkerk en dat gesproken is over de rolverdeling tussen de heer [naam02] als bedrijfsleider van het nieuwe filiaal en [eiser01] als kok. Uit deze verklaring volgt niet dat met [eiser01] expliciet besproken is dat hij niet langer in dienst zou zijn van Fàilte en dat Kil zijn werkgever zou worden. Daar komt bij dat nergens uit blijkt wanneer deze overgang precies zou hebben plaatsgevonden. Van een schriftelijke vastlegging van afspraken rondom het verrichten van werkzaamheden bij Kil is niet gebleken, terwijl de kantonrechter het voor de hand liggend vindt dat dergelijke afspraken met werknemers met mogelijk grote gevolgen schriftelijk worden vastgelegd.

Dat [eiser01] feitelijk werkzaamheden heeft verricht voor het nieuwe filiaal van Kil en – zoals vast is komen te staan – op een gegeven moment loonstroken vanuit Kil is gaan ontvangen, kan niet zonder meer tot de conclusie leiden dat Kil de werkgever van [eiser01] is geworden in plaats van Fàilte. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen dat [eiser01] heeft gesteld dat hij zich er niet bewust van was dat ‘het nieuwe filiaal in Ridderkerk’ onder Kil zou vallen in plaats van onder Fàilte. De kantonrechter acht dit niet onaannemelijk.

Al met al acht de kantonrechter onvoldoende aanknopingspunten aanwezig om vooruitlopend op het oordeel van een bodemrechter ervan uit te gaan dat Kil de nieuwe werkgever van [eiser01] is geworden (in plaats van Fàilte). Hieruit volgt dat er voorlopig van wordt uitgegaan dat Fàilte de werkgever van [eiser01] is gebleven en dat alleen de primaire vordering zal worden behandeld.

loonstop onterecht

Het uitgangspunt is dat een arbeidsongeschikte werknemer op grond van artikel 7:629 lid 1 BW recht heeft op loondoorbetaling gedurende de eerste twee jaar van de arbeidsongeschiktheid. Tussen [eiser01] en Fàilte is niet in geschil dat [eiser01] op dit moment arbeidsongeschikt is wegens ziekte en dat hij dat ook was in de periode waarop de loonvordering ziet. In de wet is (limitatief) opgesomd in welke gevallen een werkgever een loonstop mag toepassen ten opzichte van een arbeidsongeschikte werknemer. Fàilte heeft aangevoerd dat de reden dat zij is gestopt met loon betalen aan [eiser01] is dat [eiser01] zich onbehoorlijk zou hebben gedragen tegenover zijn collega’s en dat die collega’s niet meer met hem willen samenwerken, waardoor Fàilte eigenlijk een beëindiging van de arbeidsovereenkomst wenst. Wat hier ook van zij, hiermee heeft Fàilte zich niet beroepen op een deugdelijke grond om het loon van [eiser01] niet uit te betalen.

[eiser01] heeft overigens betwist dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan onbehoorlijk gedrag tegenover collega’s op de werkvloer.

Fàilte moet dan ook alsnog het loon van [eiser01] vanaf februari 2023 tot en met juni 2023 aan hem betalen.

eerste arbeidsongeschiktheidsdag?

Tussen partijen is in discussie wat de hoogte van het loon is waar [eiser01] in deze periode recht op had. In dat kader twisten partijen onder meer over de vraag wanneer de loondoorbetalingsverplichting op grond van artikel 7:629 BW is aangevangen.

[eiser01] stelt zich primair op het standpunt dat als datum van eerste arbeidsongeschiktheidsdag 14 juni 2022 geldt en subsidiair dat als eerste arbeidsongeschiktheid dag 15 november 2021 geldt. Dit baseert hij op het deskundigenoordeel van het UWV, waaruit gedicteerd is onder 2.12. van dit vonnis.

Volgens Fàilte moet 1 oktober 2021 als eerste arbeidsongeschiktheidsdag worden beschouwd, omdat tussen partijen vaststaat dat [eiser01] in september 2021 arbeidsongeschikt wegens ziekte is geworden en onduidelijk is per welke datum in september 2021 dit is gebeurd. De kantonrechter volgt Fàilte in dit standpunt.

Als eerste arbeidsongeschiktheidsdag moet de eerste dag van ziekte/ arbeidsongeschiktheid worden beschouwd. Dit zal meestal de dag zijn van de ziekmelding. Als de datum van ziekmelding niet exact achterhaald kan worden, maar wel vaststaat dat er sprake is geweest van een ziekmelding of een verklaring die als ziekmelding beschouwd moet worden, dan zal de eerste arbeidsongeschiktheidsdag bepaald moeten worden op de datum die zo kort mogelijk volgt op de dag of periode waarvan vaststaat dat een werknemer niet meer kwam werken in verband met ziekte.

Nu vaststaat tussen partijen dat [eiser01] ergens in september 2021 zich afmeldde voor het werk in verband met arbeidsongeschiktheid door ziekte, maar de exacte datum waarop dat gebeurde niet duidelijk is, acht de kantonrechter het redelijk om 1 oktober 2021 aan te houden als eerste arbeidsongeschiktheidsdag. Aanknopingspunten voor een ander oordeel acht de kantonrechter - ook in het deskundigenoordeel van het UWV - niet aanwezig.

Dit oordeel brengt mee dat [eiser01] in de periode van februari 2023 tot en met juni 2023 op grond van artikel 7.2 van de van toepassing zijnde cao recht had op 75% van zijn loon.

cao-verhogingen

hoogte toewijsbaar loon

wettelijke verhoging over toe te wijzen achterstallig salaris

wettelijke rente

wettelijke verhoging over nabetalingen

Met betrekking tot de vordering tot betaling van de wettelijke verhoging zoals bedoeld in artikel 7:625 BW over de nabetalingen van 24 mei 2022 en 21 juni 2022 overweegt de kantonrechter als volgt.

Vanaf maart 2020 heeft Fàilte in meerdere maanden het loon van [eiser01] niet volledig aan hem betaald. De nabetalingen van 24 mei 2022 en 21 juni 2022 betroffen in ieder geval het opgebouwde achterstallige salaris vanaf maart 2020. Volgens Fàilte kreeg [eiser01] in verband met de coronapandemie en de daarmee samenhangende slechte financiële positie zijn loon tijdelijk niet volledig uitbetaald en was [eiser01] daarmee akkoord. [eiser01] heeft op zijn beurt betwist dat hij akkoord is gegaan met uitstel voor zijn loonbetalingen, maar volgens [eiser01] had hij er wel begrip voor dat niet altijd voor een tijdige betaling kon worden gezorgd. De kantonrechter ziet in dit laatste aanleiding om de wettelijke verhoging te matigen tot nihil. De kantonrechter gaat ervan uit dat dat begrip voortkwam uit het feit dat door de coronamaatregelen de horeca in financieel opzicht werd geraakt, bijvoorbeeld als gevolg van door de overheid verplichte sluitingen van horecagelegenheden.

De coronamaatregelen als reden om in de horecabranche een deel van het loon van een werknemer niet op tijd te betalen beschouwt de kantonrechter als omstandigheid op grond waarvan de wettelijke verhoging niet of niet volledig verschuldigd hoeft te zijn. In dit geval ziet de kantonrechter geen omstandigheden die er aanleiding toe geven om een percentage aan wettelijke verhoging toe te wijzen. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen dat uit niets blijkt dat [eiser01] vóór 23 mei 2022 bij Fàilte heeft geklaagd over de te lage/ te late loonbetalingen.

salarisspecificaties

De vordering tot het verstrekken van een deugdelijke (salaris)specificatie, waarin de loonvordering zoals in dit vonnis wordt toegewezen, met wettelijke verhoging en wettelijke rente, is verwerkt, wordt toegewezen. Daar is geen specifiek verweer tegen gevoerd.

De kantonrechter ziet geen aanleiding hieraan een dwangsom te koppelen.

inschakelen re-integratiebureau

afgifte urenadministratie

Ook de vordering tot afgifte van de urenadministratie wordt afgewezen. [eiser01] baseert deze vordering op zijn stelling dat hij overuren heeft gemaakt en daar inzicht in wenst te krijgen. Fàilte heeft betwist dat zij een urenadministratie heeft en dat [eiser01] ooit overuren heeft gemaakt. Door [eiser01] is niet aangetoond dat de urenadministratie er wel is. De in dat kader overgelegde verklaring van mevrouw [naam03] acht de kantonrechter onvoldoende, omdat Fàilte daarop gemotiveerd verweer heeft gevoerd.

Hiermee kan er in deze procedure, die zich niet leent voor nadere bewijslevering, in rechte niet van worden uitgegaan dat Fàilte een urenadministratie heeft. Daarmee is de vordering tot het verstrekken van de urenadministratie niet toewijsbaar.

verbod op verrekening

Fàilte stelt dat zij over de eerste drie maanden dat [eiser01] arbeidsongeschikt was 100% van het loon van [eiser01] aan hem heeft betaald in plaats van 95% van het loon, waar [eiser01] conform de van toepassing zijnde cao recht op had. [eiser01] wenst nu dat Fàilte verboden wordt om na dit vonnis een verrekening toe te passen, in die zin dat het loon dat destijds te veel betaald is afgetrokken zou worden van bedragen die toegewezen worden in dit vonnis. De kantonrechter acht echter geen enkele grondslag aanwezig voor dit verbod.

Fàilte heeft kennelijk een fout gemaakt door gedurende een korte periode te hoge bedragen aan [eiser01] te betalen. Nergens uit volgt dat deze fout niet gecorrigeerd zou mogen worden. Geen feiten en/of omstandigheden zijn gesteld of gebleken waaruit geconcludeerd zou moeten worden dat [eiser01] er gerechtvaardigd op heeft mogen vertrouwen dat Fàilte de betreffende correctie niet zou toepassen. Het gevorderde verbod om te verrekenen wordt daarom niet toegewezen.

voortzetting loonbetalingen

De vordering om de loonbetalingen voort te zetten wordt toegewezen, met dien verstande dat deze vordering wordt toegewezen zolang een loonbetalingsverplichting geldt. De kantonrechter zal daarbij niet bepalen dat dit conform de cao moet zijn, omdat op dit moment onduidelijk is wat het loon dat [eiser01] op grond van de cao toekomt precies is.

De kantonrechter ziet geen aanleiding aan deze veroordeling een dwangsom te koppelen.

proceskosten

Fàilte krijgt voor het grootste deel ongelijk en moet daarom de proceskosten betalen (artikel 237 Rv). Kil wordt niet betrokken bij de proceskostenveroordeling.

De kantonrechter stelt de proceskosten aan de kant van [eiser01] tot vandaag vast op

€ 131,85 aan dagvaardingskosten, € 244,00 aan griffierecht en € 793,00 aan salaris voor de gemachtigde. Dit is totaal € 1.168,85. Voor kosten die [eiser01] maakt na deze uitspraak moet Fàilte een bedrag betalen van € 132,00. Hier kan nog een bedrag bijkomen als de uitspraak wordt betekend. In dit vonnis hoeft hierover niet apart te worden beslist (ECLI:NL:HR:2022:853). De wettelijke rente wordt toegewezen.

uitvoerbaarheid bij voorraad