Uitspraken

[eiser] is sinds 4 januari 2016 in dienst bij [gedaagde] als allround medewerker. Op 2 september 2022 heeft [eiser] in de uitvoering van zijn werkzaamheden lichamelijk en psychisch letsel opgelopen. [eiser] heeft zich op de dag van het ongeval ziekgemeld en [eiser] is op dit moment nog steeds ziek. Tijdens een op 17 maart 2023 gehouden mondelinge behandeling in een kort geding-procedure hebben partijen een vaststellingsovereenkomst gesloten, waarin - voor zover van belang - is afgesproken dat [gedaagde] (a) het achterstallig salaris over de maanden januari en februari 2023 aan [eiser] betaalt, (b) tot aan het einde van de arbeidsovereenkomst het salaris over de opvolgende maanden aan [eiser] betaalt en (c) alsnog de arbodienst inschakelt. [gedaagde] heeft op dit moment echter nog steeds de arbodienst niet ingeschakeld en daarnaast heeft hij het salaris over de maanden mei en juni 2023 niet aan [eiser] betaald. In deze zaak eist [eiser] dan ook dat [gedaagde] wordt veroordeeld om het salaris over de maanden mei en juni 2023 (met wettelijke verhoging en wettelijke rente) en het salaris over de opvolgende maanden tot aan het einde van de arbeidsovereenkomst aan [eiser] te betalen en dat [gedaagde] wordt bevolen om binnen één week na betekening van dit vonnis aan Arboarts in te schakelen op straffe van een dwangsom. [gedaagde] is het niet eens met de eisen van [eiser], omdat hij van mening is dat [eiser] ten onrechte geen aangepaste werkzaamheden wil verrichten.

Een eis in kort geding kan worden toegewezen als de partij die de voorziening vraagt hierbij zoveel spoed heeft dat die partij de uitkomst van een gewone procedure niet hoeft af te wachten. Bij die beoordeling is van belang hoe aannemelijk het is dat de eis in een gewone procedure wordt toegewezen. Verder moet het belang dat [eiser] heeft bij toewijzing van de eis worden meegewogen en de gevolgen hiervan voor [gedaagde] als deze uitspraak later wordt teruggedraaid.

Het spoedeisend belang dat [eiser] bij zijn eisen heeft, vloeit voort uit de aard van die eisen.

In de op 17 maart 2023 door partijen ondertekende vaststellingsovereenkomst is al vastgelegd dat [gedaagde] het salaris over de maanden na februari 2023 tot het einde van de arbeidsovereenkomst steeds op de reguliere betaaldata aan [eiser] moet betalen. Als [gedaagde] zich niet aan deze afspraak houdt, en daar is in dit geval sprake van, kan [eiser] zich met de vaststellingsovereenkomst tot een deurwaarder wenden om [gedaagde] te dwingen de gemaakte afspraken na te komen. [eiser] heeft gelet hierop geen belang bij zijn eisen tot betaling van het achterstallig salaris over de maanden mei en juni 2023 en de daaropvolgende maanden en daarom worden die eisen afgewezen (zie artikel 3:303 van het Burgerlijk Wetboek).

[gedaagde] heeft niet weersproken dat hij het aan [eiser] toekomende salaris over de maanden mei en juni 2023 (nog) niet heeft betaald. [gedaagde] is van mening dat hij het salaris niet hoeft te betalen omdat [eiser] geen aangepaste werkzaamheden wil verrichten, maar dat verweer gaat niet op. Het is namelijk niet aan [gedaagde], maar aan een bedrijfsarts/Arboarts om te beoordelen óf [eiser] aangepaste werkzaamheden kan verrichten en, zo ja, wélke aangepaste werkzaamheden [eiser] kan verrichten. Aangezien [gedaagde] het aan [eiser] toekomende salaris over de maanden mei en juni 2023 dus zonder goede grond niet heeft betaald, moet hij de wettelijke verhoging op grond van artikel 7:625 BW aan [eiser] betalen. Gelet op de omstandigheden van het geval matigt de kantonrechter de wettelijke verhoging tot 35%. De wettelijke rente over het achterstallig salaris en de wettelijke verhoging is toewijsbaar vanaf de dag dat die bedragen opeisbaar zijn.

Aangezien [gedaagde] nog steeds, zonder goede reden, geen Arboarts heeft ingeschakeld en in de vaststellingsovereenkomst geen sanctie is gezet op de afspraak dat [gedaagde] een Arboarts zou inschakelen, zal de kantonrechter [gedaagde] bevelen om binnen één week na betekening van dit vonnis een Arboarts in te schakelen. Om ervoor te zorgen dat [gedaagde] dit bevel nakomt, wijst de kantonrechter de gevorderde dwangsom van € 250,00 per dag of gedeelte daarvan met een maximum van € 5.500,00 ook toe.

[gedaagde] heeft te gelden als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij en daarom moet hij de proceskosten betalen (artikel 237 Rv). De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [eiser] tot vandaag vast op € 86,00 aan griffierecht en € 529,00 aan salaris voor de gemachtigde. Dit is in totaal € 615,00. Dit totaalbedrag moet rechtstreeks aan de gemachtigde van [eiser] worden betaald, omdat [eiser] op basis van een toevoeging procedeert. Om diezelfde reden blijven de kosten voor het uitbrengen van de dagvaarding buiten beschouwing. Voor kosten die [eiser] maakt na deze uitspraak moet [gedaagde] een bedrag betalen van € 132,00. Hier kan nog een bedrag bijkomen als de uitspraak wordt betekend. In dit vonnis hoeft hierover niet apart te worden beslist (zie de uitspraak van de Hoge Raad van 10 juni 2022, gepubliceerd onder ECLI:NL:HR:2022:853).

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 233 Rv).