Uitspraken

Werknemer is op 7 september 2020 bij Werkgever in dienst getreden in de functie van bouwmedewerker voor de duur van één jaar. Nadien is de arbeidsovereenkomst steeds stilzwijgend voortgezet, waardoor vanaf 7 september 2023 sprake is geweest van een dienstverband voor onbepaalde tijd. Op 17 oktober 2023 heeft op het kantoor van Werkgever een gesprek plaatsgevonden tussen enerzijds [naam03] en [naam04] en anderzijds Werknemer en [naam02] , waarbij zij beschuldigd zijn van diefstal van bedrijfsmiddelen. Gevraagd om een reactie hebben Werknemer en [naam02] meegedeeld ontslag te nemen. Ook hebben zij ieder afzonderlijk een handgeschreven en ondertekend briefje opgesteld waarin vermeld wordt: “Ik stop met werken bij [verweerder01] 17-10-2023 bij deze neem ik ontslag". Op 28 november 2023 is namens Werkgever aangifte gedaan bij de politie van verduistering door Werknemer, [naam02] en ene [naam05] (hierna: [naam05] ).

De aanzegvergoeding is in beginsel verschuldigd. Het gaat om één maand loon, dus € 3.011,42 bruto. Dat bedrag is gebaseerd op het erkende laatstverdiende loon van Werknemer van € 2.779,78 bruto per vier weken, welk loon is omgerekend naar het maandloon. De reden waarom dit wordt toegewezen is dat Werkgever uiterlijk één maand voordat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van rechtswege zou eindigen, dus uiterlijk op 7 augustus 2023, Werknemer schriftelijk had moeten informeren over het al dan niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst. Dat moet ook bij een overgang van een tijdelijk contract naar een vast contract, zoals bij Werknemer. Dat is niet gebeurd. Bij de mondelinge behandeling is aangevoerd dat Werknemer wel meermaals mondeling is meegedeeld dat het contract doorliep en dat hij kon blijven werken, maar dat verweer kan Werkgever niet baten, want uit de wet volgt dat de werknemer ook over een verlenging een maand van tevoren schriftelijk geïnformeerd moet worden (artikel 7:668 lid 1, onder a, en lid 3 BW). Dat dit schriftelijk moet is ook door de Hoge Raad bevestigd 1 .

Echter, of Werkgever de aanzegvergoeding zal moeten uitbetalen aan Werknemer hangt af van het lot van de tegeneis. De vraag is of Werknemer zich, al dan niet samen met anderen, schuldig heeft gemaakt aan diefstal/verduistering van bedrijfsmiddelen van Werkgever. Werknemer heeft pas na zijn ontslagname aanspraak gemaakt op de aanzegvergoeding. Mocht komen vast te staan dat Werknemer zich schuldig heeft gemaakt aan diefstal/verduistering tijdens zijn dienstverband met Werkgever, en vervolgens ontslag heeft genomen toen hij daarop werd aangesproken, dan is de kantonrechter met Werkgever tegen de achtergrond van wat hiervoor is overwogen van oordeel dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is om Werkgever te veroordelen tot betaling van de aanzegvergoeding. De kantonrechter begrijpt uit het door Werkgever gevoerde verweer dat Werkgever bedoeld heeft hierop een beroep te doen. Hierna zal worden beoordeeld of Werknemer zich schuldig heeft gemaakt aan diefstal/verduistering.

Werkgever verzoekt Werknemer te veroordelen om een schadevergoeding te betalen omdat Werknemer zich volgens Werkgever schuldig heeft gemaakt aan diefstal/verduistering van bedrijfsmiddelen. Werknemer betwist dat hiervan sprake is. De stelplicht en bewijslast van de diefstal/verduistering rust op Werkgever. De kantonrechter is van oordeel dat Werkgever niet heeft voldaan aan zijn stelplicht ten aanzien van de betrokkenheid van Werknemer bij mogelijke diefstal/verduistering. Vast staat dat Werknemer geen enkele rol heeft gespeeld in het incident waarvan videobeelden zijn opgenomen. In deze opname hebben volgens Werkgever [naam02] en [naam05] het magazijn van Werkgever bezocht op een ongebruikelijk tijdstip en wat zij vervolgens meenamen naar de auto bewust buiten het zicht van de camera gehouden. Niet gesteld of gebleken is dat Werknemer hier op enigerlei wijze bij betrokken is geweest. Dat er - naar de kantonrechter begrijpt - in de loop der tijd enkele gereedschappen zijn verdwenen bij Werkgever leidt nog niet tot de conclusie dat Werknemer deze heeft gestolen of verduisterd. Werknemer heeft ruim drie jaar bij Werkgever gewerkt en naast Werknemer, [naam02] en [naam05] zijn nog tenminste vijf andere personen werkzaam geweest bij Werkgever in de periode dat er volgens Werkgever gereedschap zou zijn verdwenen. In dit verband valt op dat een aanzienlijk deel van de facturen dateert uit februari en september 2020. Met andere woorden, er kunnen allerlei personen in de loop der tijd gereedschappen hebben verduisterd. Werkgever heeft niets gesteld waaruit zou kunnen volgen dat Werknemer daarbij een rol heeft gespeeld, behalve dat Werknemer zou hebben gezegd op 17 oktober 2023 dat hij een cirkelzaag in de bus van Werkgever zou hebben gezet, maar die cirkelzaag is daar niet aangetroffen. Dit is naar het oordeel van de kantonrechter te mager om aan te nemen dat Werknemer zich schuldig heeft gemaakt aan diefstal/verduistering van bedrijfseigendommen voor een bedrag van € 2.371,32. Een factuur ter zake van de cirkelzaag is overigens ook niet in het geding gebracht. Werkgever heeft gelet op het voorgaande te weinig gesteld om tot bewijslevering te worden toegelaten.

Dit betekent dat Werkgever zal worden veroordeeld om de aanzegvergoeding aan Werknemer te betalen, dus € 3.011,42 bruto, met rente vanaf 7 september 2023.

Werkgever moet de proceskosten betalen, omdat hij ongelijk krijgt (artikel 237 Rv). De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van Werknemer vast op € 244,- aan griffierecht, € 543,- aan salaris voor de gemachtigde en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 922,-. Voor het verweer tegen de tegeneis is geen extra salaris toegekend, omdat geen schriftelijk verweer is gevoerd. Hier kan nog een bedrag bijkomen als deze beschikking wordt betekend.

Deze beschikking wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 288 Rv).