Uitspraken

Een eis in kort geding kan worden toegewezen als de partij die de voorziening vraagt hierbij zoveel spoed heeft dat die partij de uitkomst van een gewone procedure niet hoeft af te wachten. Bij die beoordeling is van belang hoe aannemelijk het is dat de eis in een gewone procedure wordt toegewezen. Verder moet het belang dat [eiseres] heeft bij toewijzing van de eis worden meegewogen evenals de gevolgen hiervan voor Fivoor als deze uitspraak later wordt teruggedraaid.

[eiseres] stelt dat Fivoor haar ten onrechte per 27 september 2023 weer beter heeft gemeld, terwijl zij nog steeds ziek was. [eiseres] is ook ziek uit dienst gegaan. Fivoor is eigen risicodrager voor de Ziektewet en is gehouden aan [eiseres] een Ziektewet-uitkering te verstrekken zolang zij arbeidsongeschikt is, aldus [eiseres].

Fivoor voert aan dat de kantonrechter onbevoegd is om de vordering als bedoeld in sub I te beoordelen. Als [eiseres] vindt dat zij recht heeft op een Ziektewet-uitkering en de eigen risicodrager die uitkering niet betaalt dan moet Fivoor het UWV aanspreken en niet Fivoor. Op deze kwestie is het bestuursprocesrecht van toepassing. Ook inhoudelijk is de vordering niet toewijsbaar, omdat [eiseres] niet ziek uit dienst is gegaan. De deskundigenoordelen van het UWV zijn niet juist, aldus Fivoor.

De kantonrechter oordeelt als volgt. Wil [eiseres] aanspraak kunnen maken op een uitkering op grond van de Ziektewet, dan zal er eerst een besluit moeten zijn van het UWV waarin dat staat. Als een ex-werkgever een eigenrisicodrager is voor de Ziektewet (zoals Fivoor), dan keert de ex-werkgever namens het UWV het ziekengeld uit. Doet de ex-werkgever die eigenrisicodrager is dit niet, dan keert het UWV het ziekengeld uit aan de werknemer en kan het UWV dit op de ex-werkgever verhalen (artikel 63a lid 3 Ziektewet). Een en ander brengt mee dat [eiseres] het UWV moet aanspreken voor het vaststellen van haar recht op en betaling van het ziekengeld en zo nodig de bestuursrechtelijke rechtsgang moet volgen. Dit betekent dat [eiseres] in dit kort geding niet-ontvankelijk is voor wat betreft onderdeel I van haar vordering.

Fivoor voert aan dat de kosten voor de deskundigenoordelen voor rekening van [eiseres] dienen te blijven. Het eerste deskundigenoordeel is onnodig geweest. Het tweede deskundigenoordeel voldoet niet aan de eisen die hieraan gesteld mogen worden. Het ligt op de weg van [eiseres] om de kosten van het UWV terug te vragen, aldus Fivoor.

De kantonrechter oordeelt dat de gemaakte kosten voor de deskundigenoordelen samenhangen met de vordering tot betaling van de Ziektewet-uitkering. Nu de kantonrechter [eiseres] in die vordering niet-ontvankelijk heeft verklaard en deze vordering dus niet inhoudelijk wordt beoordeeld, is voor toewijzing van een bedrag voor de kosten van de twee deskundigenoordelen in dit kort geding geen plaats. Voor zover de vordering strekt tot betaling van de eigen bijdrage door Fivoor aan [eiseres] geldt dat hiervoor geen grondslag is gesteld of gebleken naast de hierna nog te bespreken proceskosten.

[eiseres] vordert betaling van een bedrag van € 4.000,- (als voorschot) – voor haar verlofuren over de periode 1 november 2022 tot 31 oktober 2023. [eiseres] stelt dat Fivoor haar ten onrechte per 27 september 2023 beter heeft gemeld en haar verlofuren vervolgens ten onrechte heeft gebruikt als loon.

Fivoor voert aan dat [eiseres] geen spoedeisend belang heeft bij deze vordering. Daarnaast is het gevorderde bedrag uit de lucht gegrepen, in de dagvaarding ontbreekt iedere onderbouwing. [eiseres] heeft het haar bekende verweer van Fivoor ook niet in de dagvaarding opgenomen en besproken, wat in het kader van een substantiëringsplicht wel had gemoeten. [eiseres] heeft bovendien meer ontvangen dan waar zij recht op heeft, aldus Fivoor.

De kantonrechter stelt vast dat [eiseres] in reactie op het verweer van Fivoor haar spoedeisend belang bij dit onderdeel van de vordering niet (nader) heeft onderbouwd. Daarop strandt dit onderdeel al. Was wel een spoedeisend belang gebleken, dan was dit onderdeel van de vordering ook niet toegewezen. Of [eiseres] nog recht heeft op uitbetaling van enig bedrag aan verlofuren en zo ja, hoeveel, is immers afhankelijk van het antwoord op de vraag of [eiseres] op 27 september 2023 en vervolgens tot einde dienstverband al dan niet arbeidsongeschikt was. Daarover verschillen partijen van mening. De adviezen van de bedrijfsarts en de deskundigenoordelen van het UWV wijken van elkaar af. Het is voor de kantonrechter zonder nadere bewijslevering – waarvoor dit kort geding zich niet leent – niet mogelijk om van één van die adviezen/oordelen uit te gaan. Daar komt bij dat partijen van mening verschillen over het aantal verlofuren dat nog open zou hebben gestaan. Een en ander kan in een bodemprocedure verder uitgezocht worden. Er is geen reden om op de uitkomst hiervan vooruit te lopen.

[eiseres] vordert verder een voorschot van € 10.000,00 op een nader in een bodemprocedure te bepalen schadevergoeding vanwege slecht werkgeverschap. [eiseres] stelt door Fivoor vanaf de zomerperiode 2023 stelselmatig en structureel te zijn tegengewerkt. Een beloofde vaste aanstelling ging om onduidelijke redenen niet door. [eiseres] is door collega’s gepest en haar gezondheidsklachten werden genegeerd. [eiseres] is thans nog steeds niet hersteld van haar psychische klachten die hun basis hebben in het dienstverband bij Fivoor, aldus [eiseres].

Fivoor betwist dat zij ernstig verwijtbaar heeft gehandeld.

De kantonrechter is voorshands van oordeel dat door [eiseres] onvoldoende feiten en omstandigheden naar voren zijn gebracht ter onderbouwing van haar stelling dat sprake was van slecht werkgeverschap én dat er reden is om – vooruitlopend op een bodemprocedure – in dit kort geding een voorschot toe te kennen. De overgelegde whatsapp-berichten zonder duidelijke toelichting waar deze precies over gaan en een eigen – ongedateerde – verklaring van [eiseres] zelf zijn onvoldoende. Ook dit onderdeel van de vordering wordt afgewezen.

[eiseres] moet de proceskosten betalen, omdat zij ongelijk krijgt (artikel 237 Rv). De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van Fivoor op € 814,00 aan salaris voor de gemachtigde en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 949,00. Hier kan nog een bedrag bij komen als dit vonnis wordt betekend.

Dit vonnis wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard.