Uitspraken

De kantonrechter oordeelt dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, omdat de dringende reden voor het ontslag niet is komen vast te staan. Deze beslissing zal hierna worden toegelicht.

Het ontslag op staande voet is een ultimum remedium, dat, gelet op de verstrekkende gevolgen ervan, slechts bij uitzondering mag worden gegeven. Als dringende redenen worden beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die tot gevolg hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet verlangd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag óf sprake is van dringende redenen, moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking worden genomen. Op [verweerster] als werkgever rust de stelplicht en bewijslast van het bestaan en de dringendheid van de ontslagreden.

Uitgangspunt is dat de in de ontslagbrief vermelde redenen maatgevend zijn voor de beoordeling van de vraag of het ontslag op staande voet rechtsgeldig is gegeven. De ontslagbrief van 4 maart 2024 (zie rechtsoverweging 2.13) fixeert de reden voor het ontslag op staande voet. Uit deze brief volgt dat de dringende reden voor het ontslag is gelegen in het feit dat [verzoekster 1] zich schuldig zou hebben gemaakt aan diefstal van kleding- en kantoorartikelen zoals te zien op tal van camerabeelden. Het overtreden van de Huisregels, zoals door [verweerster] in het verzoekschrift genoemd en ook tijdens de zitting is aangevoerd, kunnen niet alsnog aan het ontslag ten grondslag worden gelegd. De gronden voor het ontslag op staande voet kunnen niet achteraf worden aangevuld. Voor een rechtsgeldig ontslag op staande voet moet daarom komen vast te staan dat [verzoekster 1] de kleding- en kantoorartikelen als door [verweerster] gesteld, heeft gestolen.

Tijdens de zitting zijn twee filmpjes vertoond van de camerabeelden van vrijdagavond 23 februari 2024. Op het ene filmpje is te zien dat op een tafel een blazer ligt, [verzoekster 1] een broek opvouwt (de broek en blazer worden hierna samen aangeduid als: “het Lexi pak”) en een witte blouse opvouwt en dat zij de blouse en het Lexi pak in haar tas stopt. Op het tweede filmpje is te zien dat [verzoekster 1] met een Mollie pak/comfy pak in haar handen loopt.

De kantonrechter stelt vast dat niet is komen vast te staan dat [verzoekster 1] het Mollie pak/comfy pak heeft gestolen. Immers, op de camerabeelden is niet te zien dat zij dit pak in haar tas stopt. Veeleer lijkt het erop dat [verzoekster 1] (overeenkomstig het whatsapp gesprek met [naam 2] (zie rechtsoverweging 2.4 en 2.6) het Mollie pak/comfy pak op verzoek van [naam 2] apart legt. [verweerster] heeft tijdens de zitting erkend dat op de camerabeelden niet is te zien dat [verzoekster 1] het Mollie pak/comfy pak in haar tas stopt en zij heeft voorts verklaard dat [verweerster] niet kan aantonen dat [verzoekster 1] het Mollie pak/comfy pak heeft gestolen. De door [naam 1] gegeven verklaring in de aangifte bij de politie (rechtsoverweging 2.14) dat zij op camerabeelden heeft gezien dat [verzoekster 1] “een comfy pak ter waarde van 90,00 euro in haar handtas stopte” is dus niet juist.

Of [verzoekster 1] het Lexi pak heeft gestolen is - in deze procedure - niet komen vast te staan. [verzoekster 1] erkent dat zij op vrijdag 23 februari 2024 het Lexi pak zonder te betalen mee naar huis heeft genomen. Zij was van plan om dit pak te betalen maar is dat vergeten. Volgens [verzoekster 1] heeft zij het Lexi pak dinsdag 27 februari 2024 ingeleverd. Zij betwist dat zij op dinsdag 27 februari 2024 een velvet pak heeft ingeleverd. Dat velvet pak is nog in haar bezit en daar heeft zij destijds voor betaald, aldus [verzoekster 1]. Volgens [verweerster] heeft [verzoekster 1] op dinsdag 27 februari 2024 wel een velvet pak ingeleverd. Het Lexi pak heeft [verzoekster 1] pas na de confrontatie met de camerabeelden op donderdag 29 februari 2024 ingeleverd, aldus [verweerster]. Echter of sprake zou zijn van diefstal van het -geretourneerde- Lexi pak kan in het midden blijven omdat de diefstal van de andere kledingstukken die aan het ontslag ten grondslag liggen alsook de diefstal van kantoorartikelen -zie rechtsoverweging 4.8-, niet is bewezen.

Naast kleding wordt [verzoekster 1] verweten dat zij kantoorartikelen heeft gestolen. [verweerster] heeft echter niet, althans onvoldoende, gespecifieerd om welke kantoorartikelen het gaat en daarbij heeft [verweerster] ook geen bewijs geleverd dat [verzoekster 1] enige kantoorartikelen zou hebben gestolen.

Nu de dringende reden niet is komen vast te staan, is geen sprake van een rechtsgeldig ontslag op staande voet.

Omdat [verweerster] [verzoekster 1] ten onrechte op staande voet heeft ontslagen, heeft [verzoekster 1] recht op het loon over de niet in acht genomen opzegtermijn. Tussen partijen is niet in geschil dat de opzegging tegen het einde van de maand moet geschieden en de opzegtermijn één maand bedraagt.

[verzoekster 1] heeft berust in haar ontslag. Partijen zijn echter verdeeld over de datum van het ontslag. [verzoekster 1] zegt dat zij eerst bij brief van 6 maart 2024 kennis heeft genomen van het ontslag. [verweerster] stelt dat [verzoekster 1] per 29 februari 2024 mondeling op staande voet is ontslagen in bijzijn van [naam 1] en [naam 2]. Beiden hebben zowel schriftelijk als mondeling verklaard dat [verzoekster 1] op 29 februari 2024 op staande voet is ontslagen. Dat [verweerster] tijdens het gesprek op donderdag 29 februari 2024 aan [verzoekster 1] het ontslag op staande voet heeft medegedeeld, is naar het oordeel van de kantonrechter daarmee voldoende komen vast te staan.

[verweerster] zal uitgaande van de ontslagdatum van 29 februari 2024 worden veroordeeld om aan [verzoekster 1] een bedrag van € 1.990,71 bruto te betalen.

Indien de arbeidsovereenkomst door de werkgever wordt beëindigd, heeft de werknemer van rechtswege aanspraak op de transitievergoeding. Geen transitievergoeding is verschuldigd als het eindigen of het niet voorzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werknemer. Dit is niet komen vast te staan. Voor de berekening van de transitievergoeding gaat de kantonrechter uit van een salaris van € 1.990,71 bruto per maand inclusief emolumenten. De kantonrechter komt aan de hand van een berekening op basis van de relevante gegevens uit op een transitievergoeding van € 331,02 bruto, berekend tot 1 april 2024. Dit is de datum waarop de arbeidsovereenkomst zou zijn geëindigd als de opzegtermijn in acht zou zijn genomen. De kantonrechter kan niet meer toewijzen dan verzocht, zodat [verweerster] zal worden veroordeeld tot betaling van € 283,76 bruto.

De kantonrechter kan, indien de werknemer daarom verzoekt, een billijke vergoeding toekennen vanwege een onterecht gegeven ontslag op staande voet. De kantonrechter ziet echter geen aanleiding om een bedrag aan billijke vergoeding toe te wijzen. [verzoekster 1] heeft op geen enkele manier onderbouwd dat zij schade heeft geleden door het ontslag. Daarbij komt dat ondanks dat de kantonrechter van oordeel is dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, dat niet weg neemt dat naar het oordeel van de kantonrechter [verzoekster 1] niet als goed werknemer heeft gehandeld, door de parelbroek en het Lexi pak mee naar huis te nemen, zonder daar eerst voor te betalen.

[verweerster] heeft erkend dat met ingang van 1 januari 2024 een loonsverhoging van 4,77% geldt. De vordering tot betaling van het achterstallig loon over de maand januari en februari 2024 wordt daarom toegewezen.

Over het loon dat niet tijdig is betaald is de werkgever de wettelijke verhoging van artikel 7:625 BW verschuldigd. [verweerster] zal daarom worden veroordeeld tot betaling van de wettelijke verhoging over het achterstallige loon.

Omdat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is, worden de verzoeken van [verweerster] afgewezen.

[verweerster] moet de proceskosten betalen, omdat zij ongelijk krijgt (artikel 289 Rv). De kantonrechter begroot deze kosten aan de kant van [verzoekster 1] op € 248,- aan griffierecht, € 814,- aan salaris voor de gemachtigde en € 135,- aan nakosten. Dat is in totaal € 1.197,-. Hier kan nog een bedrag bij komen als deze beschikking wordt betekend.

Deze beschikking wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 288 Rv). Dat betekent dat de beschikking meteen mag worden uitgevoerd, ook als één van de partijen aan een hogere rechter vraagt om de zaak opnieuw te beoordelen.