Uitspraken

[verzoekster] werkte sinds 1 februari 2024 bij Republic M als Virtual Key Accountmanager op basis van een arbeidsovereenkomst voor de duur van zeven maanden, tot 1 september 2024. De arbeidsovereenkomst is inmiddels van rechtswege geëindigd met ingang van 1 september 2024. [verzoekster] vindt dat Republic M tegenover haar ernstig verwijtbaar heeft gehandeld en wil daarom een billijke vergoeding. Daarnaast eist zij achterstallig salaris. Zij vindt dat Republic M ten onrechte haar salaris bij de eindafrekening van het dienstverband heeft verrekend met een boete wegens het overtreden van het nevenwerkzaamhedenbeding. Volgens [verzoekster] is het nevenwerkzaamhedenbeding nietig en is zij daarom de boete niet verschuldigd. Daarnaast stelt zij zich op het standpunt dat zij het nevenwerkzaamhedenbeding niet geschonden heeft. Verder eist [verzoekster] immateriële schadevergoeding, een verklaring voor recht en een vergoeding voor juridische kosten, wettelijke verhoging en rente.

De grondslag van het verzoek tot toekenning van een billijke vergoeding is in deze zaak artikel 7:673 lid 9 aanhef en onder a BW. Daarin staat dat de kantonrechter aan de werknemer ten laste van de werkgever een billijke vergoeding kan toekennen, als na een einde van rechtswege, het niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst het gevolg is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. Dit betekent dat er een causaal verband moet zijn tussen ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever en het niet verlengen van de arbeidsovereenkomst. De kantonrechter vindt dat in deze zaak niet gebleken of aannemelijk geworden is dat daarvan sprake is. Daarom hoeft Republic M geen billijke vergoeding aan [verzoekster] te betalen. De kantonrechter legt hierna uit waarom.

Republic M. heeft [verzoekster] op 5 juni 2024 op staande voet ontslagen en dat ontslag vervolgens, met instemming van [verzoekster], op 21 juni 2024 ingetrokken. Ook heeft Republic M het salaris van de maand mei 2024 van [verzoekster] in eerste instantie niet aan haar betaald. Los van de vraag of dit handelen ernstig verwijtbaar is, kan niet gezegd worden dat dit handelen ertoe heeft geleid dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen niet verlengd is. Toen Republic M het aan [verzoekster] gegeven ontslag op staande voet introk, heeft zij [verzoekster] verzocht om vanaf 24 juni 2024 haar werkzaamheden weer te verrichten. [verzoekster] heeft blijkens haar eigen stellingen in die fase zelf de stekker uit de arbeidsrelatie tussen partijen getrokken door zich op 23 juni 2024 ziek te melden, naar eigen zeggen omdat ze zich onveilig voelde en ze afstand wilde nemen. Zij heeft vervolgens geen initiatief genomen om haar gevoel aan te kaarten bij Republic M en de lucht proberen te klaren om vervolgens weer aan de slag te kunnen. Republic M heeft na deze ziekmelding in eerste instantie 70% in plaats van 100% loon tijdens ziekte aan [verzoekster] betaald, maar heeft hiermee naar het oordeel van de kantonrechter geen fout gemaakt. [verzoekster] had op grond van de wet recht op 70% van haar salaris en in de arbeidsovereenkomst staat niet dat zij – in afwijking van de wet – recht heeft op 100% salaris. In de arbeidsovereenkomst staat immers dat de werkgever het vaste maandsalaris van 100% kan doorbetalen gedurende de eerste twaalf kalendermaanden. In deze bepaling leest de kantonrechter geen contractuele verplichting voor de werkgever om meer dan 70% van het salaris uit te betalen tijdens ziekte. Republic M heeft later - blijkens de onvoldoende weersproken inhoud van de overgelegde eindafrekening – alsnog het verschil tussen 70% van het salaris en 100% aan haar willen uitbetalen. Al met al heeft Republic M zich na 23 juni 2024 niet schuldig gemaakt aan ernstig verwijtbaar handelen of nalaten dat tot gevolg heeft gehad dat de arbeidsovereenkomst niet is voortgezet.

De kantonrechter acht voldoende aannemelijk geworden dat Republic M niet tevreden was over het functioneren van [verzoekster], omdat ze feitelijk maar weinig werkte en haar targets niet behaalde. Duidelijk is dat op een gegeven moment een verstoorde arbeidsverhouding is ontstaan tussen partijen, terwijl naar het oordeel van de kantonrechter niet gezegd kan worden dat die verstoorde arbeidsverhouding (vooral) door Republic M is veroorzaakt. De verstoorde arbeidsverhouding is in ieder geval feitelijk ook ontstaan doordat [verzoekster] geen openheid van zaken heeft willen geven over haar nevenwerkzaamheden in een periode dat ze ziekgemeld was bij Republic M.

Van redenen om de arbeidsovereenkomst niet te verlengen waarvan aan Republic M een ernstig verwijt kan worden gemaakt is dan ook geen sprake.

Republic M heeft geen recht op de boete wegens het overtreden van het nevenwerkzaamhedenbeding, omdat dat beding nietig is. De kantonrechter legt hierna uit waarom.

In de arbeidsovereenkomst tussen partijen is het volgende nevenwerkzaamhedenbeding opgenomen:

Het nevenwerkzaamhedenbeding is niet nietig, als de werkgever een objectieve rechtvaardigingsrond heeft voor het verbieden van de werknemer om voor anderen arbeid te verrichten in vrije tijd. Die objectieve rechtvaardiging behoeft niet in het beding zelf te worden opgenomen. De werkgever mag de rechtvaardiging ook geven op het moment dat hij zich op het beding wil beroepen. Het standpunt van [verzoekster] dat het nevenwerkzaamhedenbeding in de arbeidsovereenkomst al nietig is louter vanwege de formulering daarvan berust dan ook op een onjuiste uitleg van de wettelijke bepaling. Het is aan Republic M, die zich in feite op het nevenwerkzaamhedenbeding in combinatie met het boetebeding beroept, om zo goed mogelijk uit te leggen, met een beroep op een objectieve rechtvaardigingsgrond, waarom zij haar werknemers, en in dit geval [verzoekster], het verrichten van nevenwerkzaamheden zou mogen verbieden. Dat heeft Republic M naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende gedaan. Zij heeft herhaald dat [verzoekster] bij Republic M ziekgemeld was toen zij op zondag
2 juni 2024 nevenwerkzaamheden, te weten het spreken op een live business event, verrichtte. Volgens Republic M was [verzoekster] niet echt ziek. Republic M heeft ook het vermoeden uitgesproken dat [verzoekster] aan haar eigen onderneming aan het bouwen was terwijl ze bij Republic M in dienst was. Republic M heeft hiermee niet, althans onvoldoende (duidelijk) invulling gegeven aan de wettelijke bepaling over het verbod op nevenwerkzaamheden. Daarmee moet het beding als nietig gekwalificeerd worden, omdat er niet van kan worden uitgegaan dat er een objectieve reden was voor het verbieden van [verzoekster] om nevenwerkzaamheden te verrichten.

De wettelijke verhoging wordt ook toegewezen over het achterstallige loon dat conform deze beschikking nog moet worden uitbetaald. Nu Republic M zelf vindt dat zij [verzoekster] 100% loon moest betalen tijdens ziekte en zij haar in eerste instantie te weinig loon heeft betaald, moet de ‘suppletie ziekte’ redelijkerwijs als verschuldigd loon zoals bedoeld in artikel 7:625 BW worden beschouwd. De wettelijke verhoging moet dus betaald worden over het totaalbedrag van € 4.262,17 bruto. Ook hier ziet de kantonrechter aanleiding de wettelijke verhoging te matigen tot 20%, omdat niet gebleken of aannemelijk is dat Republic M kwaadwillend heeft gehandeld.

De vordering tot immateriële schadevergoeding wordt afgewezen. Naar het oordeel van de kantonrechter heeft zij onvoldoende onderbouwd dat zij door (onrechtmatig) handelen van Republic M immateriële schade lijdt of heeft geleden. Het door haar ter onderbouwing van deze vordering overgelegde huisartsenjournaal, waarin een verwijzing naar Aeffectivity therapy and coaching is opgenomen, volstaat in ieder geval niet.

[verzoekster] wordt geacht geen zelfstandig belang te hebben bij een aparte verklaring voor recht dat het nevenwerkzaamhedenbeding nietig is, zodat de gevorderde verklaring voor recht niet gegeven zal worden.

De kantonrechter bepaalt dat de partijen de eigen proceskosten dragen omdat zij allebei voor een deel ongelijk krijgen. Dat betekent dat zij geen vergoeding hoeven te betalen voor de kosten die de andere partij heeft gemaakt. De kantonrechter acht geen deugdelijke grondslag aanwezig om de (werkelijke) kosten die [verzoekster] heeft gemaakt met het oog op deze procedure voor rekening van Republic M te laten komen.

Deze beschikking wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 288 Rv). Dat betekent dat de beschikking meteen mag worden uitgevoerd, ook als één van de partijen aan een hogere rechter vraagt om de zaak opnieuw te beoordelen.