Uitspraken

Arrondissementsrechtbank te 's-Gravenhage

zittinghoudende te Haarlem

enkelvoudige kamer voor vreemdelingenzaken

U I T S P R A A K

ex artikel 34a Vreemdelingenwet (Vw)

Inzake: A, geboren [...] 1957, van Afghaanse

nationaliteit, verblijvende in het Grenshospitium te

Amsterdam, hierna te noemen: de vreemdeling,

tegen: de Staatssecretaris van Justitie, Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND), gevestigd te 's-Gravenhage,

verweerder.

Zitting: 6 juli 2000 en 24 juli 2000.

De vreemdeling is op 6 juli 2000 in persoon verschenen, bijgestaan door mr. B. Snoeij, advocaat te Amsterdam. Op 24 juli 2000 is de vreemdeling vertegenwoordigd door dezelfde gemachtigde.

Verweerder is verschenen bij gemachtigden, mr. H.C. Faber op 6 juli 2000 en mr. W.A.N. Bot op 24 juli 2000.

1.1 Op 1 juni 2000 is de vreemdeling ex artikel 6 Vw op de luchthaven Schiphol de verdere toegang tot Nederland geweigerd. Ten aanzien van de vreemdeling is op diezelfde datum de vrijheidsontnemende maatregel ex artikel 7a, tweede

en derde lid, Vw toegepast.

1.2 Op 2 juni 2000 heeft de vreemdeling een aanvraag ingediend om toelating als vluchteling. Op diezelfde datum is maatregel ex artikel 7a, tweede en derde lid, Vw voortgezet op grond van hoofdstuk B7/14, vierde gedachtestreepje,

Vreemdelingencirculaire.

Op 9 juni 2000 is de vreemdeling nader gehoord omtrent haar asielaanvraag.

1.3 Bij kennisgeving ex artikel 7a, zesde lid, Vw, van 28 juni 2000, ter griffie van deze rechtbank ontvangen op diezelfde datum, heeft verweerder de rechtbank bericht dat de vreemdeling sedert ongeveer vier weken in een beveiligde

ruimte of plaats verblijft zonder dat hij beroep tegen de vrijheidsontnemende maatregel heeft ingesteld.

1.4 Bij beschikking van 30 juni 2000, aan de vreemdeling uitgereikt op 2 juli 2000, heeft verweerder de aanvraag om toelating als vluchteling niet ingewilligd met toepassing van artikel 1F Vluchtelingenverdrag. De beschikking strekt

tevens tot het niet verlenen van een vergunning tot verblijf op grond van klemmende redenen van humanitaire aard. De ten aanzien van de vreemdeling toegepaste vrijheidsontnemende maatregel ex artikel 7a Vw is in deze beschikking

gehandhaafd.

1.5 De eerste openbare behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 6 juli 2000. Op 14 juli 2000 heeft de rechtbank besloten het onderzoek in de onderhavige zaak te heropenen en heeft gemachtigden verzocht om ter zitting te

reageren op de in de heropeningsbrief gestelde vragen. De tweede openbare behandeling van het beroep heeft plaatsgevonden op 24 juli 2000. Hierna heeft de rechtbank het onderzoek gesloten.

2.1 Ingevolge artikel 7a, zoals dat luidt per 1 juli 1998, is verweerder bevoegd een vreemdeling die Nederland is binnengekomen aan boord van een schip of luchtvaartuig en aan wie verdere toegang is geweigerd, een ruimte of plaats

als bedoeld in het tweede en derde lid van dit artikel aan te wijzen, waar hij zich dient op te houden, tenzij zijn vertrek daaruit nodig is om zich buiten Nederland te begeven.

2.2 Verweerder heeft de maatregel bij beschikking d.d. 2 juni 2000 voortgezet op grond van B7/14 Vc vierde gedachtestreepje, omdat verweerder, op grond van hetgeen de vreemdeling en in het bijzonder haar (meegereisde) echtgenoot

tijdens het eerste gehoor op 2 juni 2000 hadden verklaard, nader onderzoek naar de identiteit en asielmotieven van (de echtgenoot van) de vreemdeling noodzakelijk achtte om een beslissing te kunnen nemen op de aanvraag om toelating

als vluchteling. In het eerste gehoor had de echtgenoot

van de vreemdeling onder meer verklaard dat hij hoofd was geweest van de rechtbank van het Ministerie van Staatsveiligheid (Khad), dat hij de belangrijkste functies binnen de Khad bekleedde en dat zijn laatste rang luitenant kolonel

was geweest.

Ingevolge artikel 7a, eerste lid, Vw dient een vreemdeling aan wie het niet krachtens de artikelen 8 tot en met 10 is

toegestaan in Nederland te verblijven en die zich toegang heeft verschaft door middel van een schip of luchtvaartuig, als zijn verdere toegang wordt geweigerd door een ambtenaar, belast met grensbewaking, onmiddellijk Nederland te

verlaten met dat vervoer of een hem door die ambtenaar daarbij

aangewezen vervoermiddel. Deze verplichting geldt ingevolge het tweede lid niet, indien de vreemdeling een aanvraag om toelating indient of heeft ingediend. Deze vreemdeling, dan wel de vreemdeling die niet aan de in het eerste lid

bedoelde verplichting voldoet, kan verplicht worden zich op te houden in een door de ambtenaar belast met grensbewaking aangewezen ruimte of plaats, tenzij zijn vertrek daaruit nodig is om zich buiten Nederland te begeven. Het

betreft hier blijkens de wettekst een vrije bevoegdheid, waaraan de wet verder geen regels verbindt.

Volgens het door verweerder gevoerde beleid, neergelegd in hoofdstuk B7/14 Vc, wordt na aanmelding in het AC-Schiphol en indiening van de asielaanvraag op basis van de hieronder genoemde niet-cumulatieve criteria bezien of een

maatregel op grond van artikel 7a lid 2 j° lid 3 toegepast dan wel

voortgezet dient te worden.

- De asielaanvraag kan binnen de AC-procedure als kennelijk ongegrond of niet-ontvankelijk worden afgedaan.

- De asielzoeker maakt deel uit van een grotere groep

asielzoekers die op hetzelfde moment arriveert, waarbij aanleiding bestaat om uitgebreid onderzoek te plegen naar de herkomst of oorzaak daarvan.

- Er is sprake van 'misbruik van de asielprocedure',

bijvoorbeeld doordat de asielzoeker onjuiste informatie heeft verstrekt over zijn reis of identiteit, of zich van zijn al dan niet vervalste documenten heeft ontdaan of zijn

retourticket heeft verscheurd.

- Ten aanzien van de asielzoeker, zijn identiteit en

nationaliteit, asielrelaas of overgelegde documenten is nader onderzoek of analyse noodzakelijk, teneinde te bepalen of sprake is van een kennelijk ongegronde of niet-ontvankelijke aanvraag.

- Ten aanzien van de asielzoeker zal bij een andere staat een verzoek tot overname worden ingediend op basis van de

Overeenkomst van Dublin.

- Ten aanzien van de asielzoeker is een claim gelegd bij de aanvoerende maatschappij.

De rechtbank constateert dat bovengenoemde criteria een inperking inhouden van de bevoegdheid van verweerder om de maatregel ex artikel 7a Vw op te leggen.

Blijkens de tekst en de systematiek van hoofdstuk B7/14 Vc - en dan met name het vierde gedachtestreepje - wordt bij

toepassing dan wel voortzetting van de maatregel ex 7a Vw door verweerder gedacht aan een situatie waarin overduidelijk is dat de aanvraag om toelating als kennelijk ongegrond of niet- ontvankelijk kan worden afgedaan. Dit hoofdstuk

is kennelijk niet geschreven voor een asielzoeker als de onderhavige, waarbij aspecten van openbare orde en criminele antecedenten mogelijk aan de orde zijn en nader onderzoek daarnaar moet plaatsvinden.

De rechtbank is dan ook met de gemachtigde van de vreemdeling van oordeel dat, anders dan verweerder stelt, het vierde gedachtestreepje van hoofdstuk B7/14 Vc niet op de onderhavige situatie van toepassing kan zijn. Immers, niet is

aannemelijk dat sprake zal zijn van een niet-ontvankelijke of kennelijk ongegronde aanvraag, nu blijkens de uitlatingen van verweerder ter zitting onderzocht wordt of de uitsluitingsclausule van artikel 1F van het

Vluchtelingenverdrag aan de orde is en

toegepast dient te worden.

De rechtbank overwoog voorts:

Dit betekent echter niet dat verweerder niet in zeer

bijzondere gevallen als de onderhavige kan afwijken van het door hem gevoerde beleid, neergelegd in hoofdstuk B7/14 Vc, en terugvallen op zijn algemene bevoegdheid ex artikel 7a Vw. De rechtbank overweegt hierbij dat het belang van

verweerder in verband met aspecten van openbare orde en criminele

antecedenten zeer zwaarwegend kan zijn. Wel dient dan

toereikend gemotiveerd te worden waarom er afgeweken dient te worden van het algemene uitgangspunt dat ten aanzien van asielzoekers geen maatregel ex artikel 7a Vw opgelegd wordt, behoudens in de gevallen als neergelegd in B7/14 Vc.

2.4 De rechtbank constateert dat ook in onderhavige zaak (allereerst) aan de orde is of voortzetting van de maatregel ex artikel 7a Vw gerechtvaardigd was in afwachting van onderzoek naar de mogelijke toepassing van artikel 1F van

het Vluchtelingenverdrag.

2.5 De rechtbank heeft verweerder verzocht om een antwoord op de vraag of in de onderhavige zaak het zogenaamde vierde gedachtestreepje uit B7/14 Vc van toepassing is en, zo neen, of verweerder van oordeel is dat de onderhavige zaak

zo bijzonder is dat verweerder kan afwijken van het door hem gevoerde beleid zoals neergelegd in hoofdstuk B7/14 Vc en kan terugvallen op zijn algemene bevoegdheid ex artikel 7a Vw.

Op 23 juli 2000 heeft verweerder per fax meegedeeld, dat hij het antwoord op deze vragen vooralsnog schuldig moet blijven en de rechtbank voorts het volgende bericht. Verweerder is zich naar aanleiding van voormelde uitspraken van

28 april 2000 thans aan het beraden welke verandering het tot dusverre gevoerde beleid dient te

ondergaan en hoe hieraan invulling moet worden gegeven. Het interne beraad is nog niet voltooid. Vooralsnog wordt de oude beleidslijn gevolgd. Verweerder verzoekt in de gelegenheid te worden gesteld om binnen een redelijke termijn

alsnog de vragen te beantwoorden.

2.6 De rechtbank ziet evenwel geen aanleiding nadere beantwoording van deze vragen af te wachten en het onderzoek in deze zaak thans niet te sluiten, omdat het hier om de beoordeling van de rechtmatigheid van detentie gaat en

verweerder geen uitzicht heeft gegeven op beantwoording van de vragen op een - gelet op de aard van de onderhavige zaak - redelijke termijn.

2.7 Noch in zijn voormelde schriftelijke reactie, noch in zijn mondelinge toelichting ter zitting, heeft verweerder de rechtbank aanleiding gegeven om in dit geval tot een andere conclusie te komen dan verwoord in de hiervoor

weergegeven uitspraak van 28 april 2000, namelijk dat het beleid vermeld achter het vierde gedachtestreepje van B 7/14 Vc niet ziet op gevallen waarin onderzoek naar de mogelijke toepasselijheid van art 1F

Vluchtelingenverdrag aan de orde is. Ook in het onderhavige geval is geen sprake van een aanvraag die overduidelijk als niet- ontvankelijk of ongegrond zal kunnen worden afgedaan. Aan de bestreden beschikking kleeft dan ook een

motiveringsgebrek, voor zover daarin wordt verwezen naar het vierde gedachtestreepje.

2.9 In dit verband wordt voorop gesteld dat de verklaringen die de (echtgenoot van de) vreemdeling in het eerste gehoor heeft afgelegd, op zich zelf nader onderzoek naar de mogelijke toepasselijkheid van de uitsluitingsclausule van

artikel 1F rechtvaardigen. Weliswaar is namens de vreemdeling betoogd dat gedragingen van haar echtgenoot, waaraan zij part noch deel heeft gehad, haar bezwaarlijk kunnen worden tegengeworpen en dat zij minstgenomen aanspraak maakt

op een voorwaardelijke vergunning tot verblijf, doch de rechtbank volgt haar daarin (vooralsnog) niet. In haar uitspraak van 2 september 1997 (AWB 97/1495) heeft deze

rechtbank en zittingplaats weliswaar geoordeeld dat -bij gebreke aan beleid terzake- gevaar voor de openbare orde, zeker in een geval waarin de betrokkene op verblijf in Nederland is aangewezen, niet zonder meer als weigeringsgrond

voor een vtv kan worden gehanteerd als dat gevaar niet voortvloeit uit persoonlijke gedragingen of eigenschappen van de betrokken vreemdeling. Sedert die uitspraak heeft verweerder evenwel, in overleg en -naar de rechtbank aanneemt-

met goedvinden van de Tweede Kamer der Staten Generaal, nieuw beleid geïntroduceerd (zie onder meer B7/17.1.1 sub c Vc), kort gezegd inhoudende dat ook gezinsleden van een vreemdeling aan wie artikel 1F wordt tegengeworpen in

beginsel niet in aanmerking komen voor een verblijfstitel, daaronder begrepen een vvtv, onverminderd hun aanspraken op zelfstandige gronden op een vluchtelingenstatus of een vtv om klemmende redenen van humanitaire aard. De

rechtbank ziet geen aanleiding om dit beleid,

vooruitlopend op een eventuele toets daarvan in de door de vreemdeling aangespannen bodemprocedure, in het onderhavige kader als kennelijk onredelijk buiten toepassing te laten.

2.10 Verweerder heeft met een verwijzing naar het

grensbewakingsbelang en de - ruime - bevoegdheid die hem bij artikel 7a Vw is gegeven, er niet ten onrechte op gewezen dat toepassing van de vrijheidsbenemende maatregel in gevallen als de onderhavige, waarin niet-toelating op grond

van artikel 1F Vluchtelingenverdrag aan de orde kan zijn, op zich zelf, gegeven de wettekst, zeer wel mogelijk is. Die

vrijheidsbeneming zal - als de aanvraag op grond van voornoemd artikel 1F wordt afgewezen - uiteindelijk wel dienstig moeten zijn aan het vertrek van de vreemdeling, omdat voortduring van de vrijheidsbenemende maatregel in situaties

waarin elk

perspectief op (al dan niet door verweerder geëffectueerd) vertrek uitgesloten is, onredelijk is te achten. De

uiteindelijk te verwachten mogelijkheden van vertrek zullen derhalve van aanvang af bij de beoordeling van de voortduring van de maatregel moeten worden betrokken. Hoewel bij

toepassing van artikel 1F ook het verbod van artikel 3 EVRM aan de orde kan zijn, in die zin dat terugzending naar het land van herkomst op volkenrechtelijke bezwaren stuit, noopt artikel 3 EVRM op zich zelf niet tot

verblijfsaanvaarding, en evenmin tot toegang zolang de mogelijkheid dat er een ander land valt aan te wijzen waar de vreemdeling bescherming kan vinden tegen een dreigende schending van artikel 3 EVRM

redelijkerwijs nog niet valt uit te sluiten. Ook een mogelijk beroep op artikel 3 EVRM staat derhalve niet op voorhand aan toepassing van de maatregel ex artikel 7a Vw in de weg.

2.11 De rechtbank stelt vast dat in casu nog niet is vastgesteld dat er buiten Nederland geen enkel land valt aan te wijzen waar de (echtgenoot van de) vreemdeling zal kunnen verblijven zonder reëel gevaar voor blootstelling aan een

in artikel 3 EVRM verboden gedraging.

Ook in zoverre is in casu sprake van een bijzonder geval dat toepassing van artikel 7a Vw buiten het huidige in B7/14 Vc neergelegde beleidskader rechtvaardigt.

2.12 Wel is het aangewezen, dat verweerder zijn bevoegdheid tot toepassing van artikel 7a Vw in gevallen waarin hij mogelijk artikel 1F van het Vluchtelingenverdrag aan asielzoekers aan de Schengenbuitengrens zal tegenwerpen,

uitwerkt in nadere beleidsregels. Verweerder zal zich er immers niet blijvend op kunnen beroepen dat toepassing van artikel 1F aan de

Schengenbuitengrens zodanig bijzonder is dat in de

beleidsvorming met dergelijke bijzondere gevallen geen

rekening is kunnen houden. Recentelijk - zo is de rechtbank gebleken - hebben zich immers meer van dergelijke zaken

voorgedaan. Voorts wijst de rechtbank op IND-werkinstructie nr. 163 van 27 februari 1998 en de daaraan voorafgaande

discussie met de Tweede Kamer, waaruit blijkt dat de categorie asielzoekers, aan wie (mogelijk) artikel 1F wordt

tegengeworpen, reeds langere tijd een beleidsmatig

onderscheiden categorie vormt. Een redelijke toepassing van

een bevoegdheid als die van 7a Vw vereist in voorkomende categorieën uitwerking in beleidsregels. Mede gelet op het feit dat de nodige tijd kan zijn gemoeid met het onderzoek naar de 1F aspecten in een concrete zaak en naar het

bestaan van vestigingsmogelijkheden elders, gedurende welk onderzoek de vrijheidsbeneming voortduurt, vraagt juist deze categorie om dergelijke nadere regels, om een consistente en uniforme toepassing van de maatregel te waarborgen.

Naar het oordeel van de rechtbank moet, mede gelet op het feit dat de rechtbank dit gebrek aan beleidskader reeds in haar uitspraken van 28 april 2000 had geconstateerd, een - eerste vormgeving van - zodanig beleid binnen een

periode van drie maanden na verzending van deze uitspraak kunnen zijn ontwikkeld. Nadien valt toepassing van de vrijheidsbenemende maatregel in zaken als de onderhavige zonder redelijk beleidskader en met voorbijgaan van de in WI

163 neergelegde instructie aan de IND, in beginsel niet meer te rechtvaardigen.

2.13 De rechtbank merkt in dit verband nog het volgende op. De mate van aanvaardbaarheid van vrijheidsbeneming en de voortduring daarvan wordt beïnvloed door onder meer criteria op basis waarvan een vermoeden van het gepleegd hebben

van handelingen als bedoeld in artikel 1F van het Vluchtelingenverdrag wordt uitgesproken en de mate van voortvarendheid waarmee het

onderzoek plaatsvindt dat strekt tot bevestiging of

ontkrachting van dat vermoeden. Tegen die achtergrond verdient het aanbeveling dat het te maken beleidskader duidelijkheid omtrent een en ander verschaft.

Daarbij dringt zich overigens de vraag op hoe deze wijze van zaaksbehandeling zich verhoudt tot de in WI 163 vastgelegde werkwijze voor onderzoek in 1F-zaken. Uit die werkinstructie lijkt immers voort te vloeien dat een zogenaamd

1F-onderzoek als regel in een ("open") OC plaatsvindt.

2.14 Nu in dit bijzondere geval toepassing van de maatregel van artikel 7a Vw hangende het onderzoek naar de asielmotieven van de vreemdeling op zich zelf te rechtvaardigen was, rijst vervolgens de vraag hoelang die maatregel mag

voortduren.

2.15 De rechtbank stelt vast dat noch uit de wet noch uit verweerders beleid voortvloeit dat verweerder gehouden zou zijn op een aanvraag als de onderhavige binnen een andere dan de wettelijke termijn van artikel 15e Vw te

beslissen. Dat neemt evenwel niet weg dat verweerder zo'n aanvraag met de nodige voortvarendheid dient te behandelen, nu het een

aanvraag betreft van een veemdeling die zich in detentie bevindt. Bij die stand van zaken is de rechtbank, mede gelet op de in artikel 26 lid 3 Vw en de in de uitspraak van 13 april 2000 (nr AWB 99/803) ontwikkelde regel, van

oordeel dat een beslistermijn van 28 dagen ook in zaken als de onderhavige in beginsel van voldoende voortvarendheid getuigt bij

voortduring van de vrijheidsbenemende maatregel. Die

beslistermijn zal onder omstandigheden korter of langer kunnen zijn.

2.16 De asielaanvragen van de vreemdeling en haar echtgenoot en eveneens meegereisde zoon dateren van 2 juni 2000. Diezelfde dag heeft verweerder de vreemdeling en haar gezindsleden een eerste gehoor afgenomen. Nadat daaruit naar

voren was gekomen dat onderzoek naar de mogelijke toepasbaarheid van de

uitsluitingsgrond van artikel 1F geïndiceerd was, heeft verweerder geconcludeerd dat de asielverzoeken zich niet voor afdoening in de 48 uurs-procedure leenden en dat nader

onderzoek en besluitvorming diende plaats te vinden door in de problematiek van artikel 1F gespecialiseerde medewerkers.

Vervolgens is de vreemdeling, evenals haar zoon, op 9 juni 2000 nader gehoord. Haar echtgenoot is op respectievelijk 8 en 14 juni 2000 uitgebreid over zijn asielmotieven gehoord. Bij beschikkingen d.d. 30 juni 2000 heeft verweerder

de verzoeken van de vreemdeling en haar gezinsleden niet ingewilligd. Op 2 juli 2000 heeft verweerder de beschikkingen in persoon uitgereikt.

2.17 Mede in aanmerking genomen de complexiteit en samenhang van de

onderhavige verzoeken, getuigt deze gang van zaken naar het oordeel van de rechtbank van voldoende voortvarende

besluitvorming. Dat verweerder er (net) niet in is geslaagd de beschikkingen binnen 28 dagen na datum aanvraag uit te reiken, doet in dit geval aan de rechtmatigheid van de maatregel niet af.

2.18 Voor zover namens de vreemdeling is betoogd dat zij beroep heeft ingesteld tegen de beschikking op haar aanvraag, en zij heeft verzocht om een voorlopige voorziening hangende dat beroep, merkt de rechtbank tenslotte nog het

volgende op.

Thans is geenszins zonneklaar dat de door haar ingestelde rechtsmiddelen tezijnertijd tot toegang van de vreemdeling tot Nederland zullen leiden, zodat ook daarin geen aanleiding bestaat om, vooruitlopend op een oordeel in die

procedures, de maatregel thans reeds op te heffen. De rechtbank gaat er daarbij wel vanuit dat verweerder zal bijdragen tot een

spoedige behandeling van die procedures.

RECHTSMIDDEL

Tegen deze uitspraak staat geen gewoon rechtsmiddel open.