Uitspraken

RECHTBANK UTRECHT

Sector Civiel

Kantonrechter

[eiser],

wonende te [woonplaats],

verder ook te noemen [eiser],

eisende partij,

gemachtigde: mr. J.M.A. Smits,

tegen

1. de besloten vennootschap

[gedaagde sub 1] B.V.,

gevestigd te [vestigingsplaats],

2. [gedaagde sub 2],

wonende te [woonplaats],

3. [gedaagde sub 3],

wonende te [woonplaats],

verder ook te noemen [gedaagde sub 3],

gedaagde partij,

gemachtigde: mr. G.J.M. Gussenhoven.

De kantonrechter verwijst naar het vonnis van 2 maart 2011.

Ingevolge dat vonnis heeft [eiser] een akte genomen.

1.

Bij meergenoemd vonnis heeft de kantonrechter [eiser] in de gelegenheid gesteld een akte te nemen waarin alleen in het geding worden gebracht (en niet meer dan dat) de maandelijkse loonstroken van zijn nieuwe werkgever c.a. [eiser] heeft een akte indiening stukken en verzoek herstel kennelijke misslag ingediend. Overgelegd worden de maandelijkse loonstroken bij de nieuwe werkgever en opgemerkt wordt dat [eiser] in zijn derde verlengde arbeidsovereenkomst zit. Vervolgens vraagt [eiser] zich af waarom de niet voorziene nieuwe werkkring relevant is voor de schadebepaling. En ten slotte merkt [eiser] nog iets op over de loonvordering.

2.

De kantonrechter begint met dat laatste onderdeel, te weten dat [eiser] alsnog iets aan de orde stelt met betrekking tot de loonvordering. De kantonrechter wijst er evenwel op dat de vordering bij vonnis van 2 maart 2011 definitief is afgewezen en dat [eiser] er ten onrechte van uitgaat dat geen deelvonnis op dit onderdeel is gewezen.

3.

Met betrekking tot het eerste onderdeel, te weten de schade die voortvloeit uit het kennelijk onredelijke ontslag, is de kantonrechter van oordeel dat de door de Hoge Raad (NJ 1995, 451 en NJ 1999, 266) bedoelde latere omstandigheden waarmee rekening kan worden gehouden niet alleen zien op de beoordeling van de kennelijke onredelijkheid van de opzegging, maar ook op de schade die daaruit voortvloeit (HR 8 april 2011, NJ 2011,168). De schade ten aanzien van de inschatting wanneer weer passend werk wordt gevonden is uit haar aard lastig te bepalen, nu het immers van vele factoren afhangt, zoals de economische situatie, de vaardigheden en kennis van de werknemer, zijn leeftijd en zijn sollicitatievaardigheid. Daarnaast kan de schade aanzienlijk zijn beperkt doordat daadwerkelijk al korte tijd na de opzegging een andere baan wordt gevonden. Dit lijkt in dit geval ook zo te zijn. Weliswaar heeft [eiser] zich op het standpunt gesteld dat hij in zijn derde verlengde arbeidsovereenkomst zit en dat hij niet vernomen heeft dat de arbeidsovereenkomst voortgezet zal worden, maar voor een voort te zetten arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd is niet nodig dat vernomen wordt dat de overeenkomst wordt voortgezet, terwijl [eiser] evenmin heeft aangevoerd dat hij verwacht dat de overeenkomst niet zal worden voortgezet anders dan dat uit de praktijk blijkt dat voortzetting niet te verwachten is. Van [eiser] had tenminste mogen worden verwacht dat hij een - indien zo een stuk aanwezig zou zijn - tussentijdse negatieve evaluatie bij zijn nieuwe werkgever in rechte zou hebben ingebracht om te staven dat voortzetting niet zou mogen worden verwacht.

De schade is aldus voor wat betreft de inkomenspositie na het ontslag beperkt gebleven. Daarbij neemt de kantonrechter ook in acht dat [eiser], hoewel hij daarover niets heeft opgemerkt, zijn schadebeperkingsplicht zodanig heeft moeten uitvoeren dat hij ook WW heeft moeten aanvragen en hoogstwaarschijnlijk ook gekregen heeft. Bovendien neemt de kantonrechter in aanmerking dat het basisloon dat [eiser] vanaf januari 2010 bij [bedrijf] verdiend heeft een kleine € 100,- bruto per maand ten opzichte van de oude werkgever verschilt, in het nadeel van [eiser]. Bovendien zijn [eiser]s secundaire arbeidsvoorwaarden verslechterd. En ten slotte houdt de kantonrechter er nog rekening mee dat [eiser] niets heeft opgemerkt of aangevoerd ten aanzien van pensioenschade onder de omstandigheden van zijn ontslag en het nieuw gevonden werk. De kantonrechter acht geïndiceerd dat, gezien de ernst van de opzegging, de werkgever het loon en de secundaire arbeidsvoorwaarden van [eiser] gedurende een periode van twee jaar aanvult tot 100 procent. Bovendien dient hij over de maanden augustus en september 2010 en de laatste drie maanden van 2010 de WW-uitkering onder aftrek van wat in november en december 2010 verdiend is aan te vullen tot 100%. De schadevergoeding wordt derhalve vastgesteld op € 8.500,- bruto.

Het door de werkgever aangevoerde Habenichts verweer wordt verworpen omdat onvoldoende is gebleken dat voldaan is aan de maatstaf in artikel 6:109 BW te weten dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de werkgever aan de [eiser] € 8.500 bruto betaalt.

De gevorderde wettelijke rente over de schadevergoeding is toewijsbaar.

4.

Nu beide partijen over en weer in het ongelijk zijn gesteld zullen de kosten van de procedure worden gecompenseerd in die zin dat elk van partijen de eigen kosten draagt.