Uitspraken

De erven kunnen vergoeding vorderen van schade, die is geleden in het vermogen van [naam overledene] en niet voortvloeit uit het overlijden zelf. Dit betreft dus schade die [naam overledene] zelf gevorderd zou kunnen hebben. Daarnaast is een beperkte kring van personen die recht op schadevergoeding kunnen doen gelden ingevolge artikel 6:108 lid 1 BW. Het gaat dan om schade door het derven van levensonderhoud. Deze specifieke en in zoverre limitatieve regeling beoogt de belangen te beschermen van derden, dus van anderen dan jegens wie onrechtmatig is gehandeld. Ten slotte is het mogelijk dat het om het leven brengen van [naam overledene] ook jegens anderen dan [naam overledene] onrechtmatig is. Deze personen kunnen een zelfstandige vordering tot schadevergoeding op [gedaagde] hebben. Daarbij is relevant dat wordt vastgesteld dat [gedaagde] door [naam overledene] te doden kon voorzien dat hij daarmee bij hen de door hen gevorderde schade zou veroorzaken.

De vordering die [eiser sub 1] heeft ingesteld, heeft hij ingesteld namens de erfgenamen. In de dagvaarding heeft hij aan zijn hoedanigheid de term “executeur-testamentair” gegeven. De rechtbank gaat voorbij aan het verweer van [gedaagde] dat[eiser sub 1] in die hoedanigheid niet in de procedure kan worden ontvangen. Op zich zelf is juist dat [eiser sub 1] niet tot executeur is benoemd. Echter op grond van het feit dat [eiser sub 1] door de erfgenamen volledig is gemachtigd over de goederen van de nalatenschap te beschikken, oordeelt de rechtbank hem toch ontvankelijk in zijn vordering. De erven hebben hem kennelijk belast met de afwikkeling van de nalatenschap. Het is aannemelijk dat hij zich in de dagvaarding “executeur-testamentair” heeft genoemd, zonder dat daaraan een benoeming als zodanig ten grondslag ligt, omdat deze term in het algemene spraakgebruik voor degene die feitelijk de afwikkeling van een nalatenschap op zich heeft genomen, vaak wordt gebezigd. De rechtbank verbindt hieraan verder geen consequenties en zal de vordering tot schadevergoeding aan hem beoordelen.

[eiser sub 1] kan in zijn hoedanigheid van afwikkelaar van de nalatenschap c.q. gevolmachtigde van de erven niet de kosten van de uitvaart van [gedaagde] vorderen. Op zichzelf terecht stellen eisers dat [gedaagde] aansprakelijk kan worden gehouden voor de (redelijke) kosten van de uitvaart op grond van artikel 6:108 lid 2 BW. Deze kosten kunnen echter slechts worden gevorderd door degene te wiens laste ze zijn gekomen. Voor zover [eiser sub 1] deze kosten heeft voldaan – want door [gedaagde] ten dele betwist – kan hij alleen in privé terugvordering daarvan van [gedaagde] vorderen. Dit heeft hij niet gedaan.

De proceskosten ad € 863,31 die door [eiser sub 1] worden gevorderd zijn de kosten die [gedaagde] aan [naam overledene] verschuldigd was. Hij is in het vonnis in kort geding dat op 26 juli 2011 tussen hem en [naam overledene] was gewezen tot betaling daarvan aan haar veroordeeld. Dit is dan ook een vordering van de nalatenschap op [gedaagde]. [eiser sub 1] kan als gevolmachtigde van de erven deze vordering op grond van het vonnis in kort geding bij [gedaagde] innen. Dit vonnis is de titel. [eiser sub 1] kan niet nogmaals veroordeling van [gedaagde] tot betaling vorderen. Het betreft ook geen schade ten gevolge van [gedaagde] onrechtmatig handelen. Ook dit deel van de vordering in onderhavige procedure moet worden afgewezen.

De kinderen hebben in beginsel recht op schadevergoeding op grond van artikel 6:108 lid 1 BW. Eisers vorderen echter vergoeding van schade door gederfd levensonderhoud van de kinderen ingaande op het moment dat zij jong-meerderjarig zijn. Dit is een toekomstige gebeurtenis. De schade is nog niet geleden, terwijl evenmin vaststaat dat die schade geleden zal worden. Eisers stellen zonder nadere onderbouwing dat [naam overledene] zou hebben willen bijdragen in het levensonderhoud en de studiekosten van de kinderen als zij 18+ zijn. Zij onderbouwen niet, terwijl dit voor de oudste zoon, die op 26 juni van dit jaar 18 jaar wordt wel had gekund, dat de kinderen als zij 18 jaar zijn een vervolgstudie zullen doen. Verder hangt van het eigen vermogen van de kinderen daarin te voorzien af of [naam overledene] dan in hun levensonderhoud zou hebben bijgedragen, alsmede van de draagkracht van [naam overledene] zelf op dat moment. Of en in welke mate de kinderen in hun eigen levensonderhoud zullen kunnen voorzien hangt samen met het al dan niet volgen van een (full time) opleiding, van een eventuele studiebijdrage van de rijksoverheid en van het eigen inkomen van de kinderen. Of de kinderen als jong-meerderjarigen schade door gederfd levensonderhoud zullen lijden, is thans dus onbekend. Voor een voorschot daarop of een verwijzing naar de schadestaatprocedure is geen plaats. Omdat voorshands niet is uitgesloten dat de kinderen als zij jong-meerderjarig zijn schade door het derven van levensonderhoud zullen lijden doordat [gedaagde] hun moeder om het leven heeft gebracht, zal de rechtbank de gevorderde verklaring voor recht in die zin wel toewijzen.

[eiseres sub 2] vordert vergoeding van kosten die zij heeft gemaakt in verband met de opvang van de kinderen van [naam overledene]. Door [naam overledene] van het leven te beroven, heeft [gedaagde] ook ten aanzien van haar onrechtmatig gehandeld. Voor [gedaagde] was voorzienbaar of had dat kunnen en moeten zijn, dat de nog jonge kinderen in het gezin van een ander zouden worden opgenomen, als hij haar om het leven brengt. [gedaagde] wist dat zij alleen zorg droeg voor hun verzorging en opvoeding. [gedaagde] is dan ook aansprakelijk voor de kosten die[eiseres sub 2] in redelijkheid heeft moeten maken om de kinderen een thuis te bieden. De kosten die zij heeft gemaakt voor de verhuizing naar een grotere woning en voor de aanschaf van een grotere auto zijn redelijk en worden niet (meer) door [gedaagde] weersproken. Deze zijn dan ook toewijsbaar. Verder weerspreekt [gedaagde] niet (meer) dat zij minder is gaan werken in verband met de opvang van de kinderen. De omvang van deze schadepost is nog onbekend, zodat verwijzing naar de schadestaatprocedure in de rede ligt. [gedaagde] heeft geen verweer gevoerd tegen de hoogte van het gevorderde bedrag ad
€ 15.000,--, welk bedrag zowel de gemaakte kosten voor verhuizing naar de grotere woning en de grotere auto als een voorschot op de gederfde inkomsten omvat. Dit bedrag zal dan ook – naast de verwijzing naar de schadestaatprocedure – worden toegewezen.

Bovenstaande overwegingen leiden ertoe dat de onder I. gevorderde verklaring voor recht kan worden toegewezen ten aanzien van St. BJZ en[eiseres sub 2] en ten aanzien van[eiser sub 1] q.q. zal worden afgewezen. De vorderingen onder II. en IV. worden afgewezen en de vorderingen onder III. en V. worden toegewezen als geformuleerd in het dictum.

Partijen debatteren nog over het gelegde beslag. Het standpunt van [gedaagde] dat het beslag door anderen dan eisers is gelegd, kan niet worden gevolgd. De erfgenamen van [naam overledene] hebben het beslag gelegd en treden, vertegenwoordigd door St. BJZ, als mede-eisers op in deze procedure. De door de erfgenamen ingestelde vordering wordt deels toegewezen. Zonder nadere onderbouwing, welke ontbreekt, moet de stelling van [gedaagde] dat het beslag onnodig is gelegd, worden gepasseerd. [gedaagde] zal worden veroordeeld in de beslagkosten, bestaande uit het vast recht ad € 71,--, de kosten deurwaardersexploten ad € 267,22 en het salaris van de advocaat ad € 452,--, zijnde 1 punt van het toepasselijk liquidatietarief, totaal: € 790,22. Aangezien de erfgenamen met een toevoeging procederen dient 75 % van de kosten deurwaardersexploten, derhalve € 200,42 van het totaalbedrag, aan de griffier van deze rechtbank te worden voldaan.

Aangezien partijen over en weer in het ongelijk worden gesteld, zal de rechtbank de proceskosten, de beslagkosten daaronder niet begrepen, compenseren in die zin dat ieder de eigen kosten draagt.