Uitspraken

Belanghebbende heeft gesteld dat het recht op inzage als bedoeld in artikel 7:4, tweede lid, van de Awb is geschonden, omdat de inspecteur in de uitspraken op bezwaar verwijst naar een onderzoek van de Arbeidsinspectie op 17 november 2005, terwijl de bevindingen daarvan niet in de bezwaarfase zijn overgelegd aan belanghebbende. Belanghebbende verzoekt de rechtbank de zaken terug te wijzen naar de inspecteur.

De gemachtigde heeft op 8 februari 2011 inzage gehad in de op de zaak betrekking hebbende stukken. De gemachtigde heeft bij e-mail van 9 mei 2011 aan de inspecteur onder meer geschreven dat hij een hoorzitting niet meer opportuun acht. Daarbij heeft hij opgemerkt dat hij er wel vanuit gaat dat de op de zaak betrekking hebbende stukken na de inzage op 8 februari 2011 niet meer zijn aangevuld of gewijzigd en heeft hij de inspecteur verzocht dit te bevestigen of, indien het dossier is aangevuld, een afschrift van de aan het dossier toegevoegde stukken aan belanghebbende te verstrekken. Bij brief van 17 mei 2011 heeft de inspecteur aan de gemachtigde bevestigd dat er, behoudens de correspondentie tussen de gemachtigde en de inspecteur, geen stukken zijn toegevoegd aan de op de zaak betrekking hebbende stukken. Vervolgens heeft er nog meerdere malen schriftelijke communicatie plaatsgevonden tussen de gemachtigde en de inspecteur. Op 16 juni 2011 heeft de inspecteur uitspraken op bezwaar gedaan.

De rechtbank heeft geen reden om aan te nemen dat zich in het dossier van belanghebbende op 17 mei 2011 stukken bevonden die niet aan de gemachtigde ter inzage zijn gegeven. De rechtbank heeft evenmin reden om aan te nemen dat er aan het dossier stukken zijn toegevoegd na 17 mei 2011 en vóór 16 juni 2011 waarvan inzage aan belanghebbende is onthouden. Uit de stukken blijkt dat de inspecteur in juli 2011 aan de officier van justitie gegevens en inlichtingen heeft gevraagd over het strafrechtelijk onderzoek tegen belanghebbende en aan [veiling] informatie over de omzet die afkomstig was van het adres van belanghebbende. Dat was dus na de uitspraken op bezwaar. en die stukken en gegevens zijn hem ook daarna verstrekt. Van schending van artikel 7:4 Awb is dan geen sprake.

De inspecteur heeft na de zitting van 26 maart 2013 op verzoek van de rechtbank alsnog stukken aan de rechtbank toegezonden. De rechtbank heeft geen reden om aan te nemen dat niet alle stukken zijn overgelegd.

De inspecteur heeft de rechtbank verzocht om belanghebbende op grond van artikel 8:45 van de Awb te verzoeken om de informatie uit de internationale rechtshulpverzoeken uit het onderzoek van de SIOD in te brengen, omdat deze stukken mogelijk essentiële informatie bevatten voor het onderhavige geschil en deze informatie niet aan de inspecteur ter inzage is verstrekt. Het betreft stukken die afkomstig zijn uit een strafrechtelijk dossier en waarvoor de Officier van Justitie geen toestemming gegeven heeft voor toezending aan de inspecteur. De stukken zijn wel toegezonden aan belanghebbende. Naar het oordeel van de rechtbank kan belanghebbende in beginsel niet gehouden worden dergelijke stukken in het geding te brengen die als bewijs kunnen dienen voor de stelling van de inspecteur. De inspecteur heeft onvoldoende aannemelijk gemaakt dat in dit geval van deze regel afgeweken zou dienen te worden. De rechtbank wijst het verzoek van de inspecteur daarom af.

De inspecteur stelt dat de contracten van belanghebbende met [S Ltd] schijncontracten zijn en dat belanghebbende het volledige economische belang bij de oogst en de (veiling)opbrengsten heeft behouden. De inspecteur baseert zijn stelling dat sprake is van schijncontracten met name op de e-mails die door belanghebbende zijn overgelegd, de omstandigheid dat sprake was van direct contact tussen belanghebbende en [veiling], de omstandigheid dat de loonlijsten met betrekking tot de Poolse werknemers over de jaren vanaf 2006 bij belanghebbende zijn aangetroffen en de omstandigheid dat belanghebbende beschikte over gegevens van [veiling] over de opbrengsten van de veiling van de bij belanghebbende geoogste producten.

Uit de stukken van het geding leidt de rechtbank af dat belanghebbende op een andere wijze is gaan werken omdat belanghebbende met haar oude werkwijze (met Nederlands personeel) financieel in de problemen raakte. Dat verklaart ook de ontslagvergunning voor het Nederlandse personeel. Het belang van belanghebbende zat dus bij het verlagen van de loonkosten, wat door de inschakeling van Poolse werknemers ook gebeurde. In zoverre kan niet gesproken worden van schijnhandelingen. Maar de vraag die daarbij beantwoord moet worden is of de wijze waarop belanghebbende de nieuwe werkwijze vorm heeft gegeven, met tussenschakeling van [S Ltd] en [D BV], de werkelijkheid weergeeft dan wel dat die tussenschakeling berust op schijn. Hierover overweegt de rechtbank het volgende.

Vaststaat dat [E], die optrad namens [D BV] en [S Ltd], geen deskundigheid had op het gebied van champignonteelt. Niet aannemelijk is geworden dat belanghebbende en [S Ltd] onderhandelden over de prijzen voor de oogst op stam, zoals tussen willekeurige derden te verwachten zou zijn. Belanghebbende heeft weliswaar verklaard dat bij het eerste contract is onderhandeld, maar niet dat dat daarna ook gebeurde. De contracten leverden grote winstmarges op voor [S Ltd] en de rechtbank acht niet aannemelijk dat belanghebbende daarmee zou hebben ingestemd als zij daar geen belang bij had. De rechtbank voegt daaraan toe dat [A] zelf heeft verklaard dat hij niet bij de ondertekening van de contracten aanwezig was en ook niet wist wie er van de andere contractspartij bij de ondertekening aanwezig was. De rechtbank acht dit in normale zakelijke contractverhoudingen ondenkbaar. Dat de contracten niet de werkelijkheid weergaven, leidt de rechtbank ook af uit het gegeven dat in de contracten staat dat alle risico’s rond de oogst bij [S Ltd] zouden liggen, terwijl uit de e-mail van belanghebbende van 14 augustus 2008 blijkt dat het optreden van groene schimmel wel degelijk leidde tot aanpassing van de asfspraken. Bovendien blijkt uit de (zeer beperkt beschikbare) e-mails van het mailadres [e-mailadres] dat belanghebbende contact onderhield met [veiling] en met [D BV] over de oogst. De rechtbank acht bewezen dat belanghebbende onwaarheid heeft gesproken over dit e-mailadres: zij heeft verklaard dat dat adres er in 2005 en 2006 nog niet was, maar het komt al voor op de tot de stukken behorende telefoonlijst van [D BV] van 2005. Bovendien heeft belanghebbende gesteld dat het betreffende e-mailadres niet aan haar toebehoorde, maar de rechtbank acht dit niet geloofwaardig, nu vaststaat dat belanghebbende (of haar aandeelhouder) zelf toegang had tot dat adres en er ook gebruik van maakte. De rechtbank acht aannemelijk dat het e-mailadres al die jaren is gebruikt voor contact tussen [D BV] en belanghebbende over de oogst en dat belanghebbende daar ook in deze jaren bij betrokken was en toezicht op hield – in tegenstelling tot hetgeen in de contracten was vermeld. Ook het feit dat [S Ltd] blijkbaar een auto ter beschikking heeft gesteld aan [A] (aandeelhouder van belanghebbende) maar dat daarover niets in de contracten is vermeld, wijst er op dat de verhoudingen anders lagen dan in de contracten stond. Ten slotte wijst de rechtbank er op dat bij belanghebbende lijsten zijn aangetroffen waarop de beloningen aan de Poolse arbeidskrachten staan vermeld, waaruit de rechtbank afleidt dat belanghebbende, anders dan uit de contracten zou voortvloeien, nog steeds betrokken is bij het oogsten van de champignons. Naar het oordeel van de rechtbank heeft de inspecteur dan ook met hetgeen hij heeft aangevoerd aannemelijk gemaakt dat de contracten tussen belanghebbende en [S Ltd] inzake de verkoop van oogst op stam, niet weerspiegelen hetgeen werkelijk tussen deze partijen is overeengekomen. De rechtbank acht in het verlengde daarvan aannemelijk dat belanghebbende het belang bij de oogst heeft behouden, hetgeen haar betrokkenheid bij de oogst en de verkoop verklaart.

Voor dat geval heeft belanghebbende bestreden dat de leveringen tot het totaalbedrag van € 826.640 dat [veiling] in 2006 heeft geboekt onder aanvoernummer 64165, geheel afkomstig waren van haar bedrijf. Volgens belanghebbende zijn onder dat aanvoernummer ook leveringen geboekt van een collega champignonkweker.

De rechtbank leidt uit de onder 2.10 vermelde feiten en omstandigheden af dat belanghebbende bij [veiling] in eerste instantie is geadministreerd onder [D BV] nummer 136 met aanvoernummer 64165, maar dat daarna de feitelijke leveringen zijn geadministreerd onder [D BV] nummer 129, een nummer dat ook in gebruik was voor een bedrijf in [plaats Z] ([plaats W]), dat voor het bedrijf in [plaats W] hetzelfde aanvoernummer 64165 werd gebruikt maar dat [veiling] administratief onderscheid maakte tussen de leveringen van beide bedrijven door naast het [D BV]-nummer het adres van de bedrijven te vermelden. De rechtbank acht dan ook aannemelijk dat alles wat is geadministreerd onder [D BV] nummer 129 p/a [adres 1] te [plaats X] betrekking had op leveringen van belanghebbende, en alles wat werd geadministreerd onder [D BV] nummer 129 p/a [adres 3] te [plaats Z] of [plaats W] op leveringen van het aldaar gevestigde bedrijf.

Het onder 4.10 overwogene leidt tot de conclusie dat in de jaaroverzichten, die [veiling] heeft overgelegd ten name van [D BV]-129 BV p/a [adres 1] te [plaats X], de omzet staat die belanghebbende heeft geleverd. Aannemelijk is derhalve dat de omzet bij [veiling] afkomstig van belanghebbende in 2005 € 676.933 was en in 2006 € 826.640.

Vaststaat dat de door belanghebbende geteelde producten zijn geoogst door Poolse arbeiders en dat deze arbeiders hiervoor salaris hebben ontvangen. Ter zitting heeft de inspecteur er mee ingestemd om loonkosten in aanmerking te nemen conform het voorstel van de gemachtigde (exclusief sociale lasten). Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende niet aannemelijk gemaakt dat de sociale lasten over 2005 meer dan 3% bedroegen. De rechtbank berekent de loonkosten derhalve op € 111.445 maal 103% is € 114.788. Voor de berekening van de loonkosten over het jaar 2006 is de rechtbank van oordeel dat een bedrag van € 131.705, overeenkomstig de berekening van de SIOD, redelijk is. Belanghebbende heeft naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat de loonkosten hoger waren.

Belanghebbende heeft nog gesteld dat de correctie dient te worden verminderd met het bedrag van de aan [E] betaalde fee. Belanghebbende heeft echter geen bewijs geleverd voor haar stelling dat aan [E] een fee is betaald. Desondanks acht de rechtbank aannemelijk dat belanghebbende in dit kader enige kosten heeft gemaakt. De rechtbank schat deze fee in redelijkheid op 1% van de veilingomzet.

Verder heeft belanghebbende gesteld dat de correctie dient te worden verminderd met 5% van de omzet wegens overheadkosten en winstopslag. Aangezien belanghebbende de kosten noch het percentage heeft onderbouwd, gaat de rechtbank aan deze stelling voorbij.

Nu ter zitting is gebleken dat tussen partijen niet meer in geschil is dat in de onderhavige jaren geen recht bestaat op het landbouwforfait, berekent de rechtbank de winstcorrecties als volgt:

Het vorenstaande leidt voor het jaar 2005 tot een vermindering van het belastbaar bedrag tot € 98.083 (€ 61.339 plus € 36.744). Voor het jaar 2006 heeft de inspecteur de winstcorrectie vastgesteld op € 124.377, waardoor het belastbaar bedrag over 2006 niet te hoog is vastgesteld.

Voor zover belanghebbende heeft bedoeld te stellen dat sprake is van dubbele heffing omdat zowel bij belanghebbende als bij [S Ltd] belasting wordt geheven over de winst, verwerpt de rechtbank deze stelling. Naar het oordeel van de rechtbank verhindert geen rechtsregel de inspecteur om voor hetzelfde feitencomplex aanslagen op te leggen aan verschillende belastingplichtigen. Aangezien de rechtbank van oordeel is dat belanghebbende het belang bij de oogst heeft behouden en de via [veiling] gerealiseerde omzet tot de winst van belanghebbende behoort, kan evenmin worden gezegd dat het handelen van de inspecteur berust op een verkapte invorderingsmaatregel ter zake van een belastingschuld van [S Ltd].

De inspecteur heeft vergrijpboetes opgelegd van 100% van de nagevorderde vennootschapsbelasting.

Paragraaf 25 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst (hierna: BBBB) 2010 vermeldt dat bij opzet een boete wordt opgelegd van 50%. Volgens paragraaf 8, onderdeel 8, van het BBBB 2010 kan de boete worden verhoogd tot 100% wegens de ernst van de te beboeten gedraging en is hiertoe in elk geval aanleiding indien sprake is van listigheid, valsheid of samenspanning. Eenzelfde bepaling stond in paragraaf 43, onderdeel 3, van het BBBB 1998 dat van toepassing was in de jaren waarin de beboete gedragingen zich hebben voorgedaan. Naar het oordeel van de rechtbank is in dit geval sprake van listigheid en samenspanning nu is geprobeerd via tussengeschoven vennootschappen van derden bedragen aan omzet buiten het zicht van de belastingdienst te houden en weg te sluizen. De inspecteur heeft zich bij het opleggen van de boeten gehouden aan het daarvoor geldende beleid.

Nu de navorderingsaanslag 2005 substantieel wordt verminderd, geldt dat ook voor de boete. Die wordt, rekening houdend met de verrekende voorlopige aanslagen van € 18.299, verminderd tot € 11.576. De navorderingsaanslag 2006 blijft in stand en de boete voor dat jaar blijft derhalve € 36.815. De rechtbank acht de aldus verminderde boete voor 2005 en de voor 2006 vastgestelde boete passend en geboden.

Nu de boetes zijn aangekondigd bij brieven van 18 november 2010 en 23 november 2010 en de uitspraak op beroep is gedaan op 26 november 2013, is meer dan twee jaren verstreken sinds de aankondigingen. De redelijke termijn is dan overschreden met meer dan één jaar. De rechtbank zal de boetes met 15% verminderen tot € 9.839 voor 2005 en tot € 31.292 voor 2006.

De beroepen worden geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente (Hoge Raad 27 november 2009, nr. 07/13621, LJN: BJ7907). Belanghebbende heeft tegen de heffingsrente geen zelfstandige grieven aangevoerd. Het is de rechtbank overigens ook niet gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast. Nu de navorderingsaanslag 2005 wordt verminderd, dient de daarbij vastgestelde heffingsrente dienovereenkomstig te worden verminderd. De bij de navorderingsaanslag 2006 vastgestelde heffingsrente blijft in stand.

Gelet op het vorenstaande is het beroep tegen de navorderingsaanslag 2005 en de daarbij vastgestelde heffingsrente en vergrijpboete gegrond. Voor het jaar 2006 is alleen het beroep tegen de vergrijpboete gegrond. Voor het overige is dit beroep ongegrond.