Uitspraken

In het tussenvonnis van 19 december 2012, waarin dr. van Mourik is verzocht het door de rechtbank bepaalde deskundigenonderzoek te verrichten, is omtrent de vraag of de onverkorte patiëntenkaart voor deze deskundige ter beschikking moest komen, het volgende overwogen:

Zoals al in het tussenvonnis van 4 juli 2012 (in rubr. 2.2.2) is overwogen, dient het aan de deskundige te worden overgelaten te bepalen welke informatie hij nodig heeft voor het beantwoorden van de aan hem voorgelegde vragen. Het is niet aan partijen om in het kader van een deskundigenonderzoek zelfstandig overlegging van bepaalde stukken te eisen. De rechtbank zal dan ook niet – zoals Unigarant wil – de voortgang van het thans te vragen deskundigenonderzoek laten afhangen van het wel of niet overleggen door [eiser] van de patiëntenkaart. De rechtbank zal het aan de deskundige overlaten om te bezien of hij voor het beantwoorden van de hem voorgelegde vragen over die kaart wil beschikken; mocht dat zo zijn, dan zal [eiser] op eerste verzoek daartoe – zoals hij overigens in zijn akte ook toezegt te zullen doen – de deskundige dienen te machtigen om de op hem betrekking hebbende onverkorte patiëntenkaart bij zijn huisarts op te vragen.

Uit het rapport van dr. van Mourik blijkt dat hij

“(…) in overleg met de heer [eiser] (…) afschrift (heeft) gevraagd van de medische gegevens van de huisarts van betrokkene aan de huisarts van de heer [eiser]. Dit mede op verzoek van de rechtbank. Na vier weken heb ik nog geen bericht van de huisarts mogen ontvangen. (…)”

In de onder 2.1 genoemde begeleidende brief gaat dr. van Mourik in op een namens Unigarant naar aanleiding van deze passage in (toen nog:) het concept-rapport gemaakte opmerking. Hij schrijft:

“Mr. Spronck geeft aan dat de heer [eiser] belet zou hebben dat de huisarts de gegevens naar mij toe zou sturen. Dit is een foute veronderstelling. Immers, ik heb de heer [eiser] eerst om toestemming gevraagd en hij heeft die gegeven middels een schriftelijke verklaring.”

Aldus moet worden vastgesteld dat het niet aan [eiser] is te verwijten dat dr. van Mourik niet over de patiëntenkaart heeft beschikt. Dr. van Mourik heeft vervolgens, toen hij van de huisarts geen informatie kreeg, kennelijk gemeend dat hij ook zonder die informatie op de gestelde vragen kon antwoorden. Gelet op de hiervoor geciteerde overweging in het tussenvonnis van 19 december 2012, mocht hij zo handelen. Er is dan ook geen reden om thans, op de enkele grond dat dr. van Mourik over de patiëntenkaart niet heeft beschikt, [eiser] alsnog te verplichten die kaart over te leggen. Of het in het geding brengen van die kaart mogelijk wel noodzakelijk is bij de beoordeling van de vragen, ter beantwoording waarvan het deskundigenonderzoek was gevraagd, zal hierna worden bezien.

Van Mourik heeft na onderzoek vastgesteld dat [eiser] voor het ongeval geen nekklachten had en dat de (huidige) cervicale klachten (dr. van Mourik spreekt van een traumatisch cervicaal syndroom) er niet zouden zijn geweest wanneer hem het ongeval niet was overkomen. Deze conclusie baseert hij op de navolgende overweging:

“Voor zover ik na kan gaan is de voorgeschiedenis van de heer [eiser] blanco. Ik realiseer me dat er veel discussie is geweest over die voorgeschiedenis en dan met name naar aanleiding van de gegevens van de huisarts. Die gegevens heb ik tot op heden niet ontvangen, doch ik meen er goed aan te doen te vertrouwen op de uitspraken van de heer [eiser] zelf en de brief van revalidatiearts Ras uit oktober 2004. Ook die meldt dat de heer [eiser] nooit nek- en hoofdpijnklachten heeft gehad.”

Uit het rapport blijkt voorts dat dr. van Mourik een röntgenfoto heeft gezien van de cervicale wervelkolom in vier richtingen, gemaakt op 17 juni 2004, en laterale en deflexieopnames. Hij zegt hiervan:

“Op alle opnames zie ik een normaal gevormde cervicale wervelkolom opgebouwd uit zeven cervicaal wervels met normale botstructuur. Ik zie geen posttraumatische of degeneratieve afwijkingen.”

Unigarant stelt dat dr. van Mourik zonder kennisneming van de voorgeschiedenis van [eiser] (derhalve: de onverkorte patiëntenkaart) die hiervoor weergegeven conclusie niet had kunnen trekken. De rechtbank gaat aan deze stelling voorbij. In het tussenvonnis van 4 juli 2012, onder 2.3.1, is al overwogen dat aan het causale verband tussen de klachten en het ongeval niet te hoge eisen dienen te worden gesteld. In dat licht mag, gelet op wat naar dr. van Mourik rapporteert op de röntgenopnames uit 2004 zichtbaar was, behoudens aanwijzingen voor het tegendeel, worden aangenomen dat op dat moment (en derhalve ook voor het ongeval) er geen afwijkingen aan de cervicale wervelkolom (zichtbaar) waren. Dr. van Mourik verwijst voorts nog naar de rapportage van revalidatiearts dr. Ras en naar hetgeen [eiser] hem zelf heeft verteld. Hij geeft aan in dat licht niet ook nog de behoefte te hebben de opgevraagde informatie van de huisarts af te wachten. Nu Unigarant geen enkele aanwijzing noemt waarom er reden is te vermoeden dat er voorafgaand aan het ongeval wel afwijkingen in de cervicale wervelkolom waren, acht de rechtbank met het rapport van dr. van Mourik de afwezigheid van die afwijkingen voldoende bewezen. Daarbij neemt de rechtbank in overweging dat [eiser] zowel in het onderzoek door dr. Verhagen als dat van dr. van Mourik een machtiging heeft afgegeven om informatie bij de huisarts op te vragen. Het is dus niet zijn keuze geweest dat die informatie niet (of niet volledig) bij de deskundigen is terecht gekomen. Hem kan niet worden verweten dat hij informatie heeft achtergehouden.