Uitspraken

[eiser] (hierna te noemen eiser) heeft bij dagvaarding gevorderd bij wijze van voorlopige voorziening te bepalen dat in de eerste plaats [gedaagden] en [gedaagden] (hierna te noemen gedaagden), die volgens [eiser] in strijd met artikel 73 van de toepasselijke CAO handelen, de betrokken chauffeurs per direct informeert over dit strijdig handelen op verbeurte van een dwangsom, dat in de tweede plaats gedaagden hoofdelijk worden veroordeeld tot betaling aan eiser van een schadevergoeding van 17.500 euro en in de derde plaats dat gedaagden worden veroordeeld tot betaling van de kosten van deze procedure.

Op 29 juni 2015 heeft de behandeling van het kort geding plaatsgevonden. Tijdens de behandeling is de kantonrechter gewraakt door verzoeksters.

In de na de zitting van 29 juni 2015 ingediende brief voeren verzoeksters twee wrakingsgronden aan. Allereerst is betoogd dat de kantonrechter ten onrechte niet is ingegaan op het ter zitting van 29 juni 2015 gedane formele verweer van verzoeksters dat [eiser] een spookpartij is waartegen verzoeksters zich niet kunnen verweren. Verzoeksters hebben in dit verband aangevoerd dat niet is vast komen te staan dat [eiser] als vereniging of rechtspersoon is ingeschreven. De kantonrechter had eerst op dit formele verweer in moeten gaan alvorens over te gaan tot de inhoudelijke behandeling van de zaak. Ook tijdens de inhoudelijke behandeling heeft de kantonrechter geen nadere vragen gesteld aan de [eiser] omtrent haar hoedanigheid van procespartij, hoewel dit, gelet op de reactie van de [eiser], voor de hand had gelegen. In de tweede plaats is betoogd dat verzoeksters en haar vertegenwoordigers tijdens de schorsing op de zitting van 29 juni 2015 de zittingszaal hebben verlaten terwijl de kantonrechter met (onder meer) de (vertegenwoordigers van de) [eiser] in de zaal is achtergebleven. Hoewel er geen concrete aanwijzingen zijn dat de zaak in afwezigheid van verzoeksters nog nader is besproken, heeft hiertoe wel gelegenheid bestaan. Dat is reeds voldoende om de schijn van vooringenomenheid te wekken. Dit standpunt is nader onderbouwd met verwijzing naar de uitspraak van de wrakingskamer van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 26 augustus 2014.

Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling hebben verzoeksters volhard bij het wrakingsverzoek.

Ingevolge artikel 36 Rv kan op verzoek van een partij elk van de rechters die een zaak behandelen worden gewraakt op grond van feiten of omstandigheden waardoor de rechterlijke onpartijdigheid schade zou kunnen lijden.

Daarbij moet voorop worden gesteld, dat bij de beoordeling van een beroep op het ontbreken van onpartijdigheid van de rechter als uitgangspunt dient, dat een rechter uit hoofde van zijn aanstelling wordt vermoed onpartijdig te zijn, tenzij zich een uitzonderlijke omstandigheid voordoet die een zwaarwegende aanwijzing oplevert dat een rechter ten aanzien van een partij een vooringenomenheid koestert, althans dat de bij die partij daarvoor bestaande vrees objectief gerechtvaardigd is.

Naar het oordeel van de wrakingskamer doet zich een dergelijke omstandigheid in het onderhavige geval niet voor.

Ten aanzien van de onder 3.3 genoemde eerste wrakingsgrond overweegt de wrakingskamer dat blijkens het proces-verbaal van de zitting van 29 juni 2015 door verzoeksters een formeel verweer is gevoerd waarbij de vraag werd gesteld of [eiser] als rechtspersoon bestond. De kantonrechter heeft blijkens het proces-verbaal gesteld in het vonnis hier nader op in te gaan. De wrakingskamer begrijpt deze wrakingsgrond zodanig dat de weigering van de kantonrechter om voorafgaand aan de inhoudelijke behandeling van de zaak nader in te gaan op dit verweer, voor verzoekers de schijn tot vooringenomenheid heeft gewekt. Het behoort tot het domein van de zittingsrechter om in het kader van de procesorde te bepalen op welk moment in de procedure op verweren wordt beslist. Dat de zittingsrechter heeft aangegeven bij vonnis op het verweer te beslissen, maakt daarom nog niet dat er sprake is van vooringenomenheid. Verder overweegt de wrakingskamer dat partijen gedurende een inhoudelijke behandeling van een rechtszaak immer in de gelegenheid zijn om hun standpunten (nogmaals) aan de orde te stellen indien partijen menen dat die standpunten onvoldoende aan de orde zijn gekomen of onderzocht tijdens de inhoudelijke behandeling. Nergens is uit gebleken dat voor verzoeksters niet de gelegenheid bestond om na het pleidooi van de [eiser] opnieuw het formele verweer aan de orde te stellen. Een opgewekte schijn van partijdigheid kan uit het voornoemde dan ook niet worden afgeleid.

De onder 3.3 genoemde tweede wrakingsgrond kan evenmin leiden tot gegrondverklaring van het verzoek tot wraking. . Hoewel de wrakingskamer wel van oordeel is dat in het algemeen moet worden voorkomen dat een rechter tijdens de schorsing van een rechtszaak met één van de partijen in de zittingszaal achterblijft terwijl de andere partij de zittingszaal verlaat, leidt dit niet tot de conclusie dat er in dit geval sprake is geweest van vooringenomenheid. Daarbij acht de wrakingskamer van groot belang dat behalve de (vertegenwoordigers van de) [eiser] ook pers in de zaal zat en er dus geen gelegenheid is geweest voor de kantonrechter om alleen met de (vertegenwoordigers van de) [eiser] over de zaak te praten. De kantonrechter heeft ook overigens nadrukkelijk aangegeven niet met de achtergebleven partij en pers over de zaak te hebben gesproken.

Dit leidt ertoe dat het wrakingsverzoek behoort te worden afgewezen.