Uitspraken

De rechtbank is van oordeel dat [eiseres in conventie] onvoldoende heeft gesteld waaruit zou kunnen blijken (zo nodig na bewijslevering, voor zover de stellingen zijn betwist) dat sprake is geweest van een op 17 augustus 2010 gesloten (regie)overeenkomst van opdracht tot verwijdering en berging van het jacht. Zij overweegt daartoe als volgt.

[eiseres in conventie] verwijst naar een e-mail van [directeur eiseres in conventie] van 17 augustus 2010. In dat bericht staat slechts de wijze waarop zal worden getracht om het jacht te verwijderen vermeld. Deze e-mail bevat geen bewoordingen die erop duiden dat een overeenkomst van opdracht tot verwijdering op regie-basis zou zijn gesloten. Evenmin kan deze e-mail, gelet op haar inhoud, als een aanbod tot het verwijderen van het jacht op regie-basis worden beschouwd. [eiseres in conventie] noemt ook een telefoongesprek met [woordvoerder gedaagde2] , waarin deze zou hebben ingestemd met regie; nu dit telefoongesprek niet nader wordt aangeduid (er wordt geen datum genoemd, terwijl het gesprek slechts wordt genoemd in verband met berichtgeving van de kant van [woordvoerder gedaagde2] op 14 september 2010), terwijl [eiseres in conventie] zich hier voorts vooral beroept op stilzwijgen van de kant van [gedaagde1] en [gedaagde2] , kan naar het oordeel van de rechtbank ook hieruit niets worden afgeleid over wat op 17 augustus 2010 is afgesproken. Dat er andere contacten zijn geweest tussen partijen, is niet gesteld.

Tenslotte blijkt uit hetgeen door [eiseres in conventie] is overgelegd, dat zij zelf ook ervan uit ging dat geen sprake was van een (regie)overeenkomst van opdracht, maar van hulpverlening. Immers, bergingsleider [gedaagden in conventie] heeft het bij de ‘internal costs sheet’ behorende overzicht van het feitelijke beloop van de verwijdering aangeduid als ‘Statement of Facts Hulpverlening’ (productie 1b bij dagvaarding). Ook de heer [directeur eiseres in conventie] spreekt in zijn e-mail van 23 februari 2011 aan [woordvoerder gedaagde2] over hulp die op 17 augustus 2010 is verleend.

Dan dient beoordeeld te worden of [eiseres in conventie] aanspraak heeft op hulploon conform art. 8:561 BW/art. 13 van het Hulpverleningsverdrag, alsmede een ‘special compensation’ conform art. 14 van het Hulpverleningsverdrag. Ingevolge art. 12 van dit verdrag geeft hulpverlening die met gunstig gevolg is verleend, recht op hulploon. De rechtbank stelt vast dat daarvan in dit geval sprake is geweest: het schip is gered. [gedaagden in conventie] stelt echter dat de hulpverlening onzorgvuldig is geweest: had [eiseres in conventie] juist gehandeld, dan was het jacht veel eerder los gekomen. Voorts is er schade aan het jacht veroorzaakt. Om die reden zou er geen grond zijn voor hulploon.

[gedaagden in conventie] stelt dat ten onrechte niet direct met een lange lijn is vlot getrokken, dat het schip niet waterdicht is gemaakt en dat onvoldoende pompen zijn ingezet. [eiseres in conventie] heeft gemotiveerd aangegeven waarom vlottrekken met een lange lijn niet mogelijk was (de afstand was te groot en er waren geen mogelijkheden een lange lijn aan het jacht te bevestigen), waarom zij geen reden had het jacht waterdicht te maken (er was geen reden aan te nemen dat het schip niet waterdicht was, terwijl later bleek dat de schipper de (walstroom-)kabeldoorvoeringen niet waterdicht had afgesloten) en dat naar mogelijk was pompen zijn ingezet (voor meer had het jacht geen voorziening). In het licht van deze gemotiveerde betwisting heeft [gedaagden in conventie] te weinig gesteld om – eventueel na bewijslevering – te komen tot de conclusie dat er sprake is geweest van onzorgvuldige hulpverlening.

Waar [gedaagden in conventie] stelt dat door de hulpverlening schade is ontstaan, stelt de rechtbank vast dat die stelling nauwelijks is onderbouwd. Om die reden kan die stelling er niet toe leiden dat geen hulploon verschuldigd is. Overigens heeft [gedaagden in conventie] in reconventie aanspraak gemaakt op vergoeding van schade; de gestelde schade zal daar verder worden beoordeeld.

Art. 13 van het verdrag (art. 8:563 BW) noemt de criteria waarmee bij de vaststelling van dat loon rekening wordt gehouden. Eén van die criteria is de geredde waarde van het schip; [eiseres in conventie] verwijst in dat verband naar hetgeen daarover door [gedaagden in conventie] is gesteld, namelijk dat de geredde waarde in ieder geval € 50.000,-- bedraagt. Op welke wijze met de overige criteria moet worden rekening gehouden, geeft [eiseres in conventie] niet aan. Evenmin legt zij uit waarom zij, gelet op het bepaalde in art. 14 van het verdrag (art. 8:564 BW), recht zou hebben op ‘special compensations’, of waarom bij de bepaling van het loon in dit geval zou moeten worden uitgegaan van de tarieven in Appendix A (SCOPIC).

De rechtbank zal het hulploon vaststellen. Zij neemt daarbij in aanmerking dat vast staat dat voor de hulpverlening een sleepboot en een bok is ingeschakeld, dat een duikteam betrokken is geweest en dat de gehele operatie meer dan anderhalve dag in beslag heeft genomen. Niet is gebleken van bijzonder gevaar of van omstandigheden die maken dat een bijzonder loon moet worden toegekend. De geredde waarde van het jacht is niet goed vast te stellen: [gedaagde1] stelt een waarde voorafgaand aan de hulpverlening van € 650.000,-- en erna van € 50.000,00; in elk geval die laatste waarde wordt door [eiseres in conventie] betwist. Uit de overgelegde gegevens en foto’s blijkt dat gered is een modern, goed onderhouden motorjacht met een lengte van 21 meter. Al deze omstandigheden in aanmerking nemen komt de rechtbank in redelijkheid tot een hulploon ter hoogte van € 30.000,--. Zij zal [gedaagden in conventie] – nu zij geen duidelijkheid hebben gegeven in de mogelijk al vastgestelde onderlinge draagplicht – hoofdelijk veroordelen tot betaling van dit bedrag aan [eiseres in conventie] . Nu geen sprake is van een handelsovereenkomst zal de gevorderde wettelijke handelsrente niet kunnen worden toegewezen; wel zal de gevorderde wettelijke rente bij gebreke van betwisting worden toegewezen al verzocht.

Met betrekking tot het eerste verwijt heeft [eiseres in conventie] aangegeven dat het vervuld raken van het jacht vooral het gevolg van het – door [gedaagden in conventie] niet betwiste – feit dat [gedaagde1] de (walstroom-)kabeldoorvoeringen niet waterdicht had afgesloten en dat niet aan [eiseres in conventie] had medegedeeld. Waar [gedaagden in conventie] stelt dat het aan [eiseres in conventie] was om zelf na te gaan – voordat zij besloot het schip niet direct vlot te trekken, maar eerst hoogwater af te wachten – of het schip mogelijk niet waterdicht is, stelt hij aan een hulpverlener te hoge eisen. [eiseres in conventie] mocht ervan uit gaan dat [gedaagde1] voer met een waterdicht schip, dan wel dat hij, als dat anders was, daarvan zelf aan [eiseres in conventie] mededeling zou doen. De rechtbank ziet dan ook in het vervuld raken van het jacht niet een fout aan de kant van [eiseres in conventie] .

Het causale verband tussen de gestelde tekortkoming en de gestelde omvang van de schade is niet toegelicht. Voorts is geen duidelijkheid gegeven over wie welk deel van de schade heeft geleden (hoe luidt de verzekeringsovereenkomst tussen [gedaagde1] en [gedaagde2] , is [gedaagde2] verplicht iets aan [gedaagde1] uit te keren en zo ja, welk bedrag, heeft er betaling plaatsgevonden, welke deel van de gestelde schade is voor rekening van [gedaagde1] gebleven.

Gelet op het vorenstaande kan niet worden vastgesteld of en zo ja, welke fout(en) er door [eiseres in conventie] is/zijn gemaakt, kan niet worden vastgesteld wat van die (mogelijke) fout(en) de gevolgen zijn geweest, en of en zo ja in welke mate daardoor door [gedaagde1] en/of door [gedaagde2] schade is geleden. De rechtbank zal de vordering als onvoldoende onderbouwd afwijzen.